គតិលោក
ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៣
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
ព.ស ២៥៣៩
**********************************************
ភ្នំក្រោមនៅសៀមរាប
ថ្ងៃសុក្រ ទី3.មករា 2014.ម៉ោង 16:53
មួយទៀត មានអ្នកខ្លះទៅជឿពាក្យព្រេងនិយាយកុហកកូនក្មេងតមកថា ភ្នំក្រោមនៅស្រុកសៀមរាប១ ភ្នំត្រងិល នៅស្រុកជើងព្រៃ១ ភ្នំទាំង២នេះ ពុំមានដើមឈើដុះលើច្រូងច្រាង ដូចយ៉ាងភ្នំឯទៀត គឺភ្នំនេះ កាលព្រះរាមចងថ្នល់លើកពលពួកពានរទៅយុទ្ធនានឹងក្រុងរាពណា សូរ នៅកោះលង្កា បានប្រើអោយកំហែងចងភ្នំតូចធំនឹងសរសៃរោមហើយហោះមក ឯភ្នំពីរនេះដាច់ចាករោមហនុមានធ្លាក់សំយុងចុះក្រោម បាតឡើងលើ ទើបឈើមិនដុះបាន កូនក្មេងឥតសតិបញ្ញាក៏ជឿតាម ប្រកាន់មាំថាមែន ដល់ខួនចាស់ក៏នៅតែជឿ ព្រោះពុំមានសតិសម្បជញ្ញៈ នឹងពិចារណាមើលហេតុ មើលបច្ច័យធម្មតាលោកឡើយ ដូចនិទានរឿង តាហួលានមានកូនប្រសារ២នាក់។ ចៅបងជាមនុស្សឥតសតិបញ្ញា លឺតែអាពុកក្មេកថាដូចម្ដេចក៏ធ្វើតាម ឯតាហួលានក៏ស្រលាញ់រាប់អានចៅបងនោះ។ ឯចៅប្អូនពុំគាប់ចិត្ដអាពុកក្មេក ព្រោះជាអ្នកមានសតិ បញ្ញាមិនផ្សំមិនប្របតាមការខុស ការមិនគួរជឿ។
រឿងតាហួលាន និងកូនប្រសា
ថ្ងៃមួយតាហួលាន នាំចៅកូនប្រសាទាំងពីរចុះទូកចែវទៅព្រៃដើម្បីទៅកាប់ឈើ លុះចែវទៅដល់ទីវាល១ លឺសំលេងក្រៀលវាយំកងឡើង អាពុកក្មេកក៏សួរទៅកូនប្រសាថា អើជីសត្វក្រៀលសត្វត្រយងនោះ ម្ដេចក៏វាយំសំលេងលឺខ្លាំងម្លេះ?។ កូនប្រសាបងឆ្លើយថា បាទបានជាវា មានសំលេងនោះព្រោះកវាវែង ទើបបានជាមានសំលេងលឺ ឯចៅកូនប្រសាប្អូនចែវកន្សៃបានលឺពាក្យអ្នកទាំង២ និយាយត្រូវគ្នាដូច្នោះ ក៏ទាស់ចិត្ដណាស់ ទើបឆ្លើយឡើងថាសត្វហ៊ីងកូន ក្អាត់នោះ តើកវាវែងកាលណា ម្ដេចវាមានសំលេងលឺដែរ។
ឯចៅអាពុកក្មេកនិងកូនប្រសារបងក៏ទាល់បញ្ញាពុំអាចឆ្លើយតប ទើបនាំគ្នាស្ងៀមនៅ លុះចែវទៅដល់ទីគោកទួល១ ទួលនោះរលីងពុំមាន ស្មៅដុះទើបអាពុកក្មេកសួរទៀតថា អើទីទួលនេះ ម្ដេចពុំមានស្មៅដុះ? ឯចៅកូនប្រសាបងឆ្លើ យថា កាលដើមតាព្រហ្មគាត់មកដាំបាយ ហើយ គាត់ជាត់ទឹកបាយទៅលើទួលនេះ ហេតុនេះទើបស្មៅដុះពុំបាន ព្រោះទឹកក្ដៅត្រូវស្មៅស្លាប់អស់ ឯចៅកូនប្រសាប្អួនក៏ឆ្លើយកាត់ឡើងថាមនុស្ស ក្បាលទំពែកសក់វាមិនដុះនោះ តើតាព្រហ្មគាត់ជាត់ទឹកបាយដាក់លើដែរឬម្ដេច? អ្នកទាំង២ ក៏ទាល់ស្ងៀមនៅ។ លុះចែវទៅដល់ទីជ្រុងភ្នំបាន ឃើញថ្មបែក ប្រេះ អាពុកក្មេកសួរថាអើហេតុអ្វីថ្មនេះក៏បែកដូច្នេះ ចៅកូនប្រសាបងឆ្លើយថា កាលព្រះរាមព្រះលក្សណ៍លោកអូសព្រះខ័ណ មកត្រង់នេះថ្មនេះត្រូវនឹងចុងព្រះខ័ណ ទើបវាបែកយ៉ាងនេះ។ ឯអាពុកក្មេកក៏តបថា អើព្រះខ័ណព្រះរាមនោះមុតណាស់ តែលោកអូសទៅ ត្រូវអ្វីៗហើយគង់បែកគង់ដាច់មិនខាន។ ចៅកូនប្រសាប្អូនក៏ឆ្លើយកាត់ឡើងថា ចង្វែកក្ដិតមនុស្សយើងនោះ តើព្រះរាមអូសព្រះខ័ណដែរឬ? បានជាបែកយ៉ាងនេះ?។ ឯអ្នកទាំង២ ក៏ទាល់បញ្ញាមិនអាច ហើបហាថាអ្វីទៅទៀតឡើយ ទើបចែវទៅដល់ព្រៃឈើនាំគ្នាកាប់បានក៏វិលមកផ្ទះវិញ។
ឯងស្ដាប់មើលចុះមនុស្សយើងនេះ សឹងឥតសតិបញ្ញានឹងពិចារណាអោយឃើញធម្មតាលោកិយទៅជឿសំដីព្រេង និយាយបញ្ឆោតកូន ក្មេងលេងតៗមក ដូចតាហួលានចាញ់ សំដីចៅកូនប្រសាប្អូនដូចពណ៌នាមកនេះ។ មួយទៀតជាតិ មនុស្សប្រុសយើងទោះជាខ្លៅល្ងង់ឆោត យ៉ាងណាក្ដី ក៏ពុំទទួលខ្លួនថាឆោតថាពុំចេះនោះឡើយ សឹងអួតថាខ្លួនចេះដឹង ថាខ្លួនមិនឆោតទាំងអស់។
រឿងចៅឆោតជិះក្របីទូលស្រូវ
ដូចរឿងចៅឆោតម្នាក់ជិះក្របីទៅស្រែយកស្រូវ១ ល្អីទៅសាបផង ចៅនោះគិតថា អញជិះក្របីនេះជាធ្ងន់វាហើយ បើឯងដាក់ស្រូវ១ល្អី នេះលើខ្នងវាទៀត វារិតតែធ្ងន់គ្នាណាស់ គួរតែជួលទូលវាកុំអោយគ្នាធ្ងន់ពេក ចៅនោះគិតដូច្នោះហើយ ទើបជិះក្របីទូលស្រូវបរទៅកាន់ស្រែនៃអាត្មា។
កាលណោះ មានមហាក្សត្រាធិបតី ប្រើរាជអាមាត្យ អោយដើររកមើលមនុស្សឆោតក្នុងព្រះនគរក្រៅនគរថាបើមានមនុស្សឆោតនៅ ក្នុងទីណានោះអោយអាមាត្យនាំមនុស្សនោះចូលទៅគាល់ នឹងព្រះរាជទានវង្វន់អោយរាជអាមាត្យតាមក្ដីគាប់។ ឯអាមាត្យក៏ដើរត្រាច់មើល មនុស្សទាំងឡាយ តាមតំបន់ពុំមានឃើញមានមនុស្សឆោត១ឡើយ លុះ ដើរមកដល់វាលស្រែ បែរទៅឃើញចៅជិះក្របីទូលល្អីស្រូវដូច្នោះ ក៏សំគាល់ថាចៅនេះឆោតពិតប្រាកដ ទើបសួរទៅថា ចៅឯងនេះជិះលើខ្នងក្របីហើយស្រូវ១ល្អីនោះ ម្ដេចមិនដាក់លើខ្នងក្របីទៅ ម្ដេចចាំ ទូលផង ចៅឯងម្ដេចឆោតម្លេះ ចៅឯងឆោតឬឆ្កួតយ៉ាងណា? ឯចៅនោះពុំទទួលខ្លួនថាឆោត ល្ងង់ទើបតបទៅថា ខ្ញុំបាទនឹងឆោតល្ងង់កាល ណា គឺខ្ញុំបាទចេះគិតឃើញថា ខ្លួនជិះលើខ្នងគ្នាៗ ធ្ងន់មួយសាហើយ សមជាដាក់ស្រូវ១ល្អីថែម លើខ្នងគ្នាទៀត ក្ដីធ្ងន់គ្នាក៏រិតទ្វេឡើង។ ហេតុ នេះខ្ញុំមេត្ដាក្របីខ្ញុំបាទ ទើបជួយទូលវាយ៉ាងនេះហេតុដូចម្ដេចក៏លោកមកពោលថាខ្ញុំបាទ ឆោតល្ងង់នោះ។
ឯរាជអាមាត្យនិយាយពន្យល់ទៀត ចៅនេះក៏មិនទទួលតាម ថាខ្លួនឆោតឡើយ រាជអាមាត្យអស់ប្រាជ្ញាទើបគិតថា មែនហើយមនុស្សយើង នេះប្រតិបត្ដិការខុស ឆោតល្ងង់ជាប់នូវក្ដីប្រកាន់ខ្ជាប់ហើយ ទោះចេះនិយាយពន្យល់យ៉ាងណាៗ ក៏មិនតាមនៅរឹងទទឹងដោយទិដ្និខ្លាំង។ រាជ អាមាត្យនោះរកមនុស្សឆោតល្ងង់ ទទួលខ្លួនជាឆោតល្ងង់ពុំបានឡើយ ហើយក៏ចូលទៅព្រះនគរក្រាបទូលស្ដេច ដោយសេចក្ដីរកពុំបានមនុស្សទទួលខ្លួនឆោតល្ងង់ដូចពណ៌នាមកនេះ។
រឿងសិង្ហតោចង់បានកូមក្រមុំដង្ខៅម្នាក់
មានរឿងតំរាឃ្លានស្រលាញ់ចុះឆោត ដូចសត្វសិង្ហតោ១ បានឃើញកូនក្រមុំចៅនាយដង្ខៅ ម្នាក់ក៏កើតចិត្ដស្រលាញ់ ចង់បានជាភរិយា ទើបចូលទៅនិយាយនឹងដង្ខៅជាមាតាបិតានៃនាងថា ខ្ញុំស្រលាញ់កូនក្រមុំលោក សូមលោកមេត្ដា ដល់ខ្ញុំ ឯរឿងតែងអាវាហមង្គលនោះ សូមអោយលោកបង្គាប់មកចុះ ខ្ញុំនឹងរៀបមកជូនអោយពេញចិត្ដ កុំអោយ លោក កោតញញើតឡើយ។
ឯដង្ខៅនោះលឺសិង្ហតោ មកពោលពាក្យចង់បានកូនខ្លួនជាប្រពន្ធដូច្នោះ ក៏គិតថា អាសិង្ហតោនេះជាជាតិថយថោក មិនគួរនឹងលើកកូនក្រមុំអោយជាភរិយាអោយខូចវង្សកូនអញ បើនឹងមិនអោយវាៗជាសត្វអង់អាចកាចឃោរឃៅ វាអាងចង្កូមនិងក្រចកជើងវាជាអាវុធ វានឹងយាយីឯង អោយដល់នូវក្ដីវិនាសទៅផ្សេងៗ បើដូច្នេះមានតែគិតនិយាយលួង កាត់អាវុធចេញទើបកែខៃសុខបាន គិតហើយនាយដង្ខៅនិយាយទៅថា អើសិង្ហតោ អ្នកឯងចង់បានកូនយើងជាភរិយានេះ យើងគាប់ចិត្ដណាស់ ចង់បានបាឯងជាកូនជាចៅពិតៗ ព្រោះយើងឥតរិទ្ធអំណាចនឹង រក្សាវង្សត្រកូលអោយមាំមួនតទៅ តែខាងចិត្ដកូនក្រមុំយើងនេះ ជាវាស្ម័គ្រព្រាក់ព្រមស្រលាញ់បាឯង ឬយ៉ាងម៉េចនោះ យើងពុំទាន់ដឹង បើដូច្នោះចូរបាឯងនៅនេះសិនចុះ ចាំយើងចូលទៅនិយាយនឹងវាមើលសិន ថាហើយទើបចូលទៅក្នុងផ្ទះបន្ដិច ក៏ចេញ មកវិញហើយនិយាយថា យើងបាននិយាយនឹងកូនយើងស្រេចហើយ វាព្រមស្ម័គ្រនឹងអ្នកឯងដែរ តែថាអ្នកឯងមានក្រចកវែងស្រួចណាស់ ក្រែងបានគ្នាទៅ អ្នកឯងលូកប្រលែងលេង បិចថ្ពាល់បិចដោះក្ដី វាខ្លាចក្រែងមុតថ្ពាល់មុតដោះ មួយទៀតក្រែងអ្នកឯងថើបអោបជញ្ចប់ថ្ពាល់ ឬមុខមាត់ទៅប៉ះត្រូវ ចង្កូមនឹងមុតហេតុនេះបើអ្នកឯងអោយយើងកាត់ចង្កូម កាត់ក្រចកចេញខ្លះនោះទើបកូនយើងវាព្រម។
ឯសិង្ហតោលុះអំនាចក្ដីឃ្លានស្រលាញ់គ្របសង្កត់ ក៏ឆោតទើបថា អញ្ជើញលោករកគេមកកាត់ក្រចកចង្កូមខ្ញុំចុះ ថាហើយក៏ដេកហាមាត់ លាត់ក្រចកអោយនាយដង្ខៅកាត់ នាយដង្ខៅក៏ហៅកូនក្មួយជួយគ្នាកាត់គ្រឿងអាវុធនៃសិង្ហតោនោះ។ ឯសិង្ហតោនោះ ក៏លុះត្រូវគេកាត់ក្រចក ដកចង្កូមអស់ហើយក៏ស្បើយកំលាំងស្បើយរិទ្ធិចុះ ឯនាយដង្ខៅនោះ ដឹងថាសិង្ហតោអស់រិទ្ធិហើយ ក៏ហៅពួកកូនក្មួយជួយគ្នាដេញវាយសិង្ហតោ អ្នកខ្លះបានដំបង ខ្លះបានដាវលំពែងតាំងដេញចាក់ដេញប្រហារសិង្ហតោ សិង្ហតោអស់រិទ្ធិ នឹងតស៊ូក៏រត់ចូលព្រៃទៅ បានសេចក្ដីវេទនាផ្សេង ៗហោង។
រឿងនេះ ឯងស្ដាប់មើលចុះ ហើយប្រៀបដោយមនុស្សយើងសព្វថ្ងៃនេះ មានលោកចៅអធិការ ឬលោកអ្នកឯណា ៗមានសម្បត្ដិ ត្រូវមេស្រីអ្នកលេងវាបញ្ឆោតដោយកលកាមរាគ ថាវាដោយហើយលើកសម្បត្ដិអោយទៅវាមុនអស់ ដល់ខ្លួនសឹកទៅ វាគេចជាមិនស្នេហាវិញ នឹងទារយកទ្រព្យសម្បត្ដិវិញ វាគេចកែប្រែពុំបានទទួលមិនបានដឹងលឺ ទ្រព្យនោះ នឹងយកវិញពុំបាន ដូចយ៉ាងសត្វសិង្ហតោអោយគេកាត់ក្រចកដកចង្កូមអស់ គួរគិតមើលទៅទៀតចុះ តាម រឿងឃ្លានស្រលាញ់ឆោតនេះឯង។
រឿងនាងអមរាទេវី និងអាចារ្យ៤នាក់
និទានក្នុងទសជាតកថា កាលមហោសថបណ្ឌិតរត់ចោលនាងអមរាទេវី ភៀសអាត្មាជាមនុស្សសាមញ្ញទៅនៅអាស្រ័យ នឹងពួកស្មូនឆ្នាំងនោះ ក្រោយនោះអាចារ្យទាំង៤នាក់ គឺអាចារ្យសេនក១ អាចារ្យបុក្កស១ អាចារ្យកាមិន្ទ១ អាចារ្យទេវិន្ទ១ អាចារ្យទាំង៤នោះដឹងថា ព្រះ មហោសថបណ្ឌិតរត់ចេញចាកលំនៅ ដោយកលឧបាយរបស់ខ្លួនដែលទូលញុះញង់ អោយព្រះបាទវិទេហរាជកើតស្អប់ចៅមហោសថនោះ សមក្ដីប្រាថ្នាខ្លួនហើយក៏មានចិត្ដត្រេកអរក្រៃពេក កើតចិត្ដប្រមាថនាងអមរាទេវីជាភរិយានៃពោធិសត្វ ចង់បាននាងជាភរិយាទីទៃៗ តែកាលអាចារ្យទាំង៤ គិតទៅចង់នាងអមរាទេវីនោះសឹងគិតគំនិតរៀងខ្លួននឹងបានដឹងគ្នាក៏ទេ។
ថ្ងៃមួយ អាចារ្យទាំង៤ ប្រើមេអណ្ដើកអោយនាំយកមាសប្រាក់ទៅជូននាង ហើយនិយាយផ្លូវលោកិយផ្សារស្រីមេម៉ាយប្ដីបង់ចោល។ ឯនាងអមរា កាលណាបើដឹងថា អាចារ្យទាំង៤ ចង់បាននាងដូច្នោះហើយ ក៏និយាយប្រាប់ទៅ មេអណ្ដើកទាំង៤នាក់នោះថា ខ្លួននាងជាស្រី មេម៉ាយប្ដីរត់ចោល នៅកណ្ដែងឯកាឥតទីពឹង ឥឡូវបើលោកអាចារ្យមេត្ដាប្រោសនាង អោយបានទីពឹងនោះនាងក៏សែនត្រេកអរនឹងគុណ លោកអាចារ្យណាស់ ហើយនាងព្រមតាមអធ្យាស្រ័យ តែឯងទៅប្រាប់នាយឯងទីទៃៗថា បើលោកចង់មកផ្ទះនាងនោះ អោយអញ្ជើញមក វេលាយប់ស្អែកនេះ ថាហើយទើបសរសេរ ជាសំបុត្រកំនត់សញ្ញាពេលអោយមក ស្រេចហើយប្រគល់អោយមេអណ្ដើកទាំង៤ អោយនាំ ទៅអោយនាយនៃខ្លួនទីទៃៗ ក្រោយនោះ នាងអមរាចាត់ប្រើទាសាទាសីអោយជីករណ្ដៅ១ ជំរៅលិចក្បាលហើយអោយយកលាមកមក ចាក់ទឹកអោយរលាយចំនួនត្រឹមចង្កាមាត់ ហើយអោយធ្វើជាយន្ដគន្លិះ បិទបាំងតាំងនូវពាងទឹក ហើយទាសីចាំនៅរក្សានាងអោយសញ្ញាដល់ ទាសីទាំងឡាយតាមឧបាយនាងគិតនោះឯង។
ឯអាចារ្យសេនក លុះបានទទួលសំបុត្រនាងបានអានមើលដឹងសេចក្ដីហើយ ក៏ត្រេកអរក្រៃពេក លុះដល់រាត្រីយប់ម៉ោង៨ អាចារ្យក៏រៀប ចាត់ចែងតែងកាយស្លៀកពាក់សមគួរ ហើយក៏ចេញចាកគ្រឹះស្ថានដើរឆ្ពោះទៅកាន់ផ្ទះនាងអមរា ដល់ហើយក៏ឈរនៅមាត់ទ្វារ គោះទ្វារជា សញ្ញា។ ឯពួកទាសីទាសានាងអមរា ឃើញអាចារ្យសេនកមកដល់ ក៏នាំគ្នាចេញទៅទទួលហើយនាំចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹក និយាយប្រលោមថា «លោកនាយខ្ញុំម្ចាស់ផ្ដាំថា បើលោកតាមកដល់សូមអោយលោកតាងូតទឹកជំរះសរីរកាយ បំព្រំប្រោះទឹកអប់សិន សូមអញ្ជើញឡើងតំណាក់ព្រះនាង»។
ឯអាចារ្យសេនក ត្រូវមេទាសីវាប្រលោម ក៏ព្រមផ្លាស់សំពត់ ដោះអាវចិញ្ជៀនពេជ្រអោយមេទាសីវាកាន់អោយ មេខ្លះនាំចូលទៅក្នុង ល្វែងបន្ទប់អោយអង្គុយលើក្ដារយន្ដ មេខ្លះយកផ្ដិល ប្រាក់ដងទឹកស្រោច មេខ្លះធ្វើជាជួយដុសក្អែ លអោយ លុះងូតបន្ដិចមេអស់នោះទាញ យន្ដឡើង ឯក្ដារនោះក៏ភ្លាត់ចាកទីបះឡើង អាចារ្យសេនក ក៏ធ្លាក់ចុះទៅ ក្នុងរណ្ដៅអាចម៍នោះ ងើបតែក្បាលឡើងអោយផុតអំពីលាមកនៅ រងទុក្ខដូចសត្វនៅគូថនរកនោះឯង។
ថ្លែងឯអាចារ្យបុក្កុសនោះលុះដល់យប់ម៉ោង៩ក៏ចាត់ចែងតែងខ្លួនទៅផ្ទះនាងអមរា ឯពួកមេទាសីវាក៏ប្រលោមដូចបទអាចារ្យសេនក ហើយវាទាញយន្ដទំលាក់អាចារ្យបុក្កុសនោះ ទៅក្នុងរណ្ដៅគូថជាមួយនឹងអាចារ្យសេនកនោះឯង។ លុះដល់ពេលម៉ោង១០ អាចារ្យកាមិន្ទទៅ ចុះកលដូចអាចារ្យទាំង២ជាន់មុន។ លុះដល់ម៉ោង១១ អាចារ្យទេវិន្ទទៅចុះកលដូចអាចារ្យទាំងអស់ អាចារ្យទាំង៤នៅក្នុងរណ្ដៅគូថរងទុក្ខវេទ នាដោយលាមកជោរពោរឡើងដល់ត្រឹមចង្កាមាត់ បានដឹងគ្នាថា ចុះកលនាងអមរាទេវី នៅរងទុក្ខអស់១រាត្រី លុះព្រឹកឡើងនាងអមរាប្រើ ពួកទាសីទាសា យករងកទាក់កអាចារ្យទាំង៤ទាញឡើង ចាករណ្ដៅ ហើយអោយយកទឹកចាក់លាងសព្វសព៌ាង្គកាយនៃអាចារ្យ អោយយកដុំ ឥដ្ឋដុសក្បាលអាចារ្យទាំង៤។
ឯអាចារ្យទាំង៤ បានសេចក្ដីឈឺចាប់ ដោយមេទាសីវារូសកោសដុសដោយដុំឥដ្ឋនោះឯង លុះជំរះលាងកាយអាចារ្យទាំង៤ហើយ នាង អមរាអោយយកកន្ទេលយ៉ាងធំរុំអាចារ្យភ្ជាប់គ្នា ហើយអោយអ្នកបំរើសែងអាចារ្យ ដូចគេសែងខ្មោច នាងក៏ចូលទៅក្នុងព្រះរាជវាំង នាំយក អាចារ្យទាំងនោះទៅថ្វាយដល់ព្រះបាទវិទេហរាជ ស្ដេចអោយស្រាយសំំណុំកន្ទេលមើល ស្រាប់តែឃើញអាចារ្យទាំង៤ នៅក្នុងនោះទើបទ្រង់ ត្រាស់សួរនាងអមរាៗ ក៏ក្រាបទូលតាមដំណើរអាចារ្យទៅកំហែងប្រមាថនាង តាំងអំពីដើមដល់ចប់សព្វប្រការ។ ព្រះបរមរាជាបានទ្រង់ស្ដាប់ ដូច្នោះ ក៏ទ្រង់ព្រះពិរោធខ្ញាល់ នឹងអាចារ្យទាំង៤ ហើយទ្រង់ត្មះតិះដៀលដោយពាក្យអាក្រក់ផ្សេងៗ ទ្រង់បន្ដេញអោយទៅផ្ទះរៀងខ្លួនទីទៃៗ។
ឯអាចារ្យទាំង៤ បានសេចក្ដីអប្បយស ខ្មាស់អស់បណ្ដាមហាជនទាំងឡាយ ពុំអាចនឹងទៅកាន់ទីជំនុំប្រជុំជនានុជនផង បានខានចូលព្រះរាជវាំង អំពីថ្ងៃនោះមក។ ឯនាងអមរាទេវី លុះសំរេចកិច្ចខ្លួនហើយក៏ក្រាបថ្វាយបង្គំលាស្ដេច នាំពួកបរិវារនាងវិលទៅ កាន់គ្រឹះស្ថាននាងវិញហោង។
រឿងទាននេះមានសេចក្ដីពិស្ដារក្នុងគម្ពីរទសជាតកឯណោះ មានសេចក្ដីទៅទៀតយើងទាញយកតែបទត្រង់នេះ មកសំដែងដើម្បីអោយឃើញសេចក្ដីត្រង់តំរាឆោត កើតដោយសេចក្ដីឃ្លានស្រលាញ់នេះឯង។
ចប់តំរាឃ្លានស្រលាញ់ឆោត
អាចារ្យបាំងឈើ | ភ្លើៗទៅលើ | នួននាងអមរា |
ជាកល្យាណី | ស្ដ្រីមានបញ្ញា | បំពានអោយអា- |
ចារ្យធ្លាក់រណ្ដៅ។ | ||
ទោសគឺក្ដីស្នេហ៍ | ឆោតលុះទាល់តែ | បង់ប្រាណបាននូវ |
ក្ដីធ្លាក់ថ្លស់យស | ខុសនឹងព្រះចៅ | តំរានេះហៅ |
ឆោតឆៅព្រោះស្រី។ |