គតិលោក
ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៣
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
ព.ស ២៥៣៩
**********************************************
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី8.មិនា 2014.ម៉ោង 6:31
ទស្សនអ្នកចុះផ្សាយ៖ កែវ ឈុន : រឿងនិទានខ្លីៗ និង របៀបរបបរស់នៅជាច្រើន បានសរសរចងក្រង ជាសៀវភៅតូចៗ ពីភាគទី១ រហូតដល់ភាគ ទី១០ អ្នកនិពន្ធ ឧកញ៉ាសុតន្ត្រប្រិយជា ឥន្ទ អោយឈ្មោះថា «គតិលោក» មានន័យសេចក្ដីថា ដំណើរ ឬផ្លូវគន្លងដើរទៅរបស់លោក លោកនៅទីនេះគឺសំដៅទៅលើ មនុស្សលោកនេះឯង។
រឿងនិទាន នៅក្នុងគតិលោក ឆ្លុះបញ្ចាំង ពីដំណើររបៀបរបប នៃការរស់របស់សង្គមមនុស្សក្នុងគ្រប់សម័យកាល ព្រោះ «គតិលោក» បាននិយាយអំពីការប្រព្រឹត្ដទៅរបស់មនុស្ស។ ពីសម័យមួយទៅសម័យមួយ មិនថាតែសម័យបច្ចុប្បន្ន មានបច្ចេកវិជ្ជាខ្ពង់ខ្ពស់ (កុំព្យូទ័រ) សម័យដើម សម័យព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធចៅ មានមនុស្សត្រាស់ដឹង ព្រះអរហន្ដដ៏ច្រើន យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជៀសមិនផុត នៅតែមានមនុស្សល្អ មនុស្សអាក្រក់ មនុស្សឆោតល្ងង់ មនុស្សប្លម បោកប្រាស់គ្នាជារៀងរហូតមក។ យើងអាចសង្កេតឃើញយ៉ាងជាក់ស្ដែងថា ក្នុងសម័យព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធក៏មានសង្ឃប្លម ក្នុងសម័យអ្នកនិពន្ធ ក៏មានសង្ឃ ផឹកស្រាអាវាសែ បោកប្រាស់អ្នកស្រុក អោយជឿភ្លូកទឹកភ្លូកដី សម័យបច្ចុប្បន្នមនុស្សម្នាក់ៗ មានការវិវត្ដ រៀនសូត្រចេះដឹងយ៉ាងជ្រៅជ្រះ ក៏នៅតែ ជ្រៀសមិនផុត មានលោកសង្ឃក្លែងកាយ មនុស្សពាល មនុស្សអាក្រក់ បោកប្រាស់ ញៀនអាភៀន ញៀនថ្នាំ ញៀនស្រាជាដើមមិនឈប់ឈរឡើយ.....។ [អានបន្ដ]
រឿងក្អែក នឹងសំពោច
តំរាឆោតដោយស្រវឹងយសឡើងបញ្ជោរ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី8.មិនា 2014.ម៉ោង 6:31
ពាក្យអានជាបទ
កាកគតិតែង | តំណាលតំណែង | ដំណើរបក្សា |
កែ្អកគោកមួយនៅ | លើចុងរុក្ខា | សែនសុខស្ថា |
ពរពិតឥតមោះ។ | ||
ថ្ងៃ១ បក្សី | ចេញស្វែងចំណី | តាមភូមិកៀនកោះ |
ឃើញអ្នកនិគម | ហាលនំទឹកដោះ | ក្អែកអរហើរផ្លោះ |
ចុះចោះចឹកបាន។ | ||
កាងស្លាបហើរស្លៅ | តំរង់ត្រង់ទៅ | លំនៅស្មសាន |
ដល់ហើយចុះទំ | ទ្រនំនៃប្រាណ | បែរមើលទីឋាន |
ដានដែលយាត្រា។ | ||
កាលនោះមានសត្វ | សំពោច១ធាត់ | ស្វែងរកភាក្ដា |
មកដល់យល់ក្អែក | ទំមែករុក្ខា | មាត់ពាំនំប្រា |
កដជាចំណី។ | ||
សំពោចគិតថា | អញនឹងចរចា | បញ្ជោបក្សី |
អោយវាហាមាត់ | ភ្លាត់ធ្លាក់ចំណី | ជ្រុះមកដល់ដី |
បានអញវិញណា។ | ||
គិតហើយទើបពោល | ជាពាក្យបញ្ជោរ | ទៅកាន់ក្អែកថា |
ក្អែកអើយអ្នកក្អែក | រូបឯកសោកា | ចំពុះដូចជា |
ខ័នកែវមរកដ។ | ||
រោមស្លាបស្រស់ស្រិល | រលង់ដូចនិល | រលើបហ្មត់ចត់ |
ចង្កេះសមទ្រង់ | ជង្គង់សមបទ | វង់មុខសមមាត់ |
សមមានលក្ខណា។ | ||
រូបអ្នកឧត្ដម | បើតាមក្បួនខ្ញុំ | ទំនាយទាយថា |
នឹងបានសំរេច | ជាស្ដេចបក្សា | តែស័ព្ទសរា |
ពុំទាន់ប្រត្យ័ក្ស។ | ||
ប្រសិនអ្នកស្រែក | ខ្ញុំលឺសំរែក | សូរសមចំស័ក្ដិ |
ខ្ញុំហានទំនាយ | ទាយថាអ្នកជាក់ | បានជាចមចក្រ |
កំពូលបក្សា។ | ||
ក្អែកឡើងអំនួត | លឺគេសង្កួត | សរសើរអាត្មា |
ចង់អោយគេស្ដាប់ | សូរស័ព្ទសរា | ទើបឈរឡើងហា |
មាត់ស្រែកចេញខ្មី។ | ||
ឯនំពាំនោះ | ធ្លាក់ពីចំពុះ | ជ្រុះមកដល់ដី |
សំពោចស្ទុះស្រួល | ទទួលចំណី | ហើយបែរស្រដី |
ចំអកបក្សា។ | ||
ក្អែកអើយចៅក្អែក | អ្នកឯងបែងចែក | ចំណី នេះណា |
យើងពេញគាប់ចិត្ដ | ត្បិតអ្នកយល់ថា | យើងជាហោរា |
ទទួលខាន់ខៅ។ | ||
ជាហើយចៅក្អែក | ប្រព្រឹត្ដនេះឯក | ឥតមានហ្មងសៅ |
អ្នកឯងទៅរក | មកទៀតណ៎ាចៅ | ពីថ្ងៃនេះទៅ |
យើងបានពឹងផង។ | ||
ថាហើយសំពោច | បែរប្រាណស្ទុះផ្លូច | ចូលព្រៃដូចប៉ង |
កាកោបង់នំ | ក្រំចិត្ដកន្លង | ពុំដឹងទំនង |
ខ្មោចលងភក្សា។ | ||
និទានរឿងនេះ | អញ្ជើញប្រាជ្ញចេះ | ត្រិះមើ លកិរិយា |
ក្អែកបង់ចំណី | ព្រោះក្ដីប្រាថ្នា | ក្នុងបសំសា |
បាយ៉សង្កួត។ | ||
នរូអ្នកណា | មានចិត្ដប្រាថ្នា | ចង់អោយគេអួត |
នឹងដូចក្អែកខ្មៅ | ត្រូវគេសង្កួត | ឆោតឡើងអំនួត |
បង់នំឯងអើយ។ |
តំរាឆោតព្រោះមានៈ
រឿងចចក នឹងរាជសី
ពាក្យបទព្រហ្មគិត
តម្រាកម្រើកចិត្ដ | អាងឥទ្ធិរិទ្ធិ៍ ឥតវិញ្ញាណ | ថាគ្រានោះមែនមាន | សត្វចចកមួយអប្រិយ។ |
នៅក្នុងគោហាស្ងាត់ | អាស្រ័យសត្វជាចំណី | ដោយសារសត្វរាជសីហ៍ | ជាមិត្ដភក្ដិស្ម័គ្រស្មាគម។ |
ថ្ងៃមួយ ចចក | ឡើងសិង្ខរចូលល្អាងភ្នំ | យល់ថ្ម ដាមួយធំ | ភ្លឺដូចឋានកញ្ចក់ឆ្លុះ។ |
ចចកយល់ឆាយា | នៃអាត្មានៅក្នុងនោះ | ដឹងជាស្រមោលច្នោះ | កើតកួចចិត្ដគិតទ្រុស្ដមិត្ដ។ |
គិតថាទៅមុសា | ប្រាប់សីហាប្រកបរិទ្ធិ | ថាមានបច្ចាមិត្ដ | ចង់លងរិទ្ធិជំនាញជ័យ។ |
មិត្ដអញកាន់មានៈ | អាងតបៈកំហែងហល់ | តែថាបញ្ញាទាល់ | យល់ស្រមោលគង់បោលដាក់។ |
មែនបើមិត្ដប្រហារ | ត្រូវថ្មដានោះជៀងជាក់ | គល់កមិត្ដ គង់បាក់ | សូន្យជីវិតពិតពុំខាន។ |
បើរាជសិហ៍ស្លាប់ | សាច់ជាភព្វអញឯងបាន | អាស្រ័យទទួលទាន | ឃើញជាមានរសអោជា។ |
ចចកគិតដូច្នោះហើយ | ពុំលងឡើយទើបយាត្រា | ទៅប្រាប់រាជសីហា | ដល់ហើយថាហៃមហាមិត្ដ។ |
ឥលូវមានរាជសីហ៍ | មួយនៅទីល្អាងវិចិត្រ | អួតថាខ្លួនប្រសិទ្ធ | ចង់លងរិទ្ធនឹងមិត្ដឯង។ |
រាជសីហ៍ស្ដាប់ចចក | និយាយឡកដោយកលលេង | ស្មានពិតដូចពាក្យថ្លែង | កើតជឿចិត្ដឥតសង្ស័យ។ |
ទើបតបថាអើចៅ | មកយើងទៅជំនាយជ័យ | ខ្លាចអ្វីអាសត្វព្រៃ | នៅឯណាណ៎ាចចក។ |
ចចកនាំរាជសីហ៍ | ឡើងគិរីកាត់ឈូងឆក | ដរាបទៅដល់ច្រក | ល្អាងសិលាថ្មដាឆ្លុះ។ |
ចចកខ្លែងធ្វើខ្លាចមក | ក្រោយរាជសិហ៍ស្មោះ | ខ្សឹបថាហ្ន៎អីនោះ | មិត្ដមើលចុះនោះវាហើយ។ |
វាគ្មានព្រឹមមិត្ដទេ | ឈរចំឯនៅកន្ដើយ | បើមិត្ដធ្វើម្ដេចហើយ | វាក៏ធ្វើតបវិញស្ដែង។ |
រាជសីហ៍ជឿស្ទុះចូល | យល់ស្រមោលអាត្មាឯង | ស្មានសត្វដទៃផ្សេង | ទើបសំដែងរិទ្ធិសីហា។ |
ស្ទុះក្រាបចាក់ក្រាញក្រោយ | កន្ទុយកោយកន្ទះរា | សំញេញញាក់ភក្រ្ដា | ធ្វើកិរិយាចូលជាញជ័យ។ |
រូបភាពស្រមោល នោះ | ខ្លួនធ្វើដូច្នោះវាច្នោះនៃ | រាជសីហ៍ទោសោក្រៃ | ស្ទុះទះទល់ជល់ថ្មដា។ |
លុះត្រូវសិលាឡាក់ | កក៏បាក់ដល់ពិការ | រាជ សិហ៍សូនសង្ខារ | នៅនាកាលនោះឯងនៃ។ |
អនិច្ចាសត្វសិហោ | ភ្លើងទោសោដុតអោយក្ស័យ | មោហោបញ្ញាខ័យ | ជំនាញជ័យនឹងរូបឯង ។ |
លុះនៅវិនាសប្រាណ | នេះព្រោះគ្មានបញ្ញាឈ្វេង | យកតែមានៈឯង | មកសំដែងតាំងជាមុខ។ |
មានៈខូចខ្លួន | ចុះក្នុងក្បួនលោកតាំងទុក | មានៈនាំបុករុក | នាំមនោអោយម្នេញអើយ។ |
ចប់តំរាឆោតឆាងអាងមានៈ តែត្រឹមនេះហោង។
តំរាឆោតព្រោះឃ្លានមាន
រឿងព្រានព្រៃ នឹងសត្វសេក
មានចៅព្រានព្រៃម្នាក់ តែងដើរបរបាញ់សត្វម្រឹគបក្សី យកមកចិញ្ចឹមជីវិតនៅជាប្រក្រតី ថ្ងៃ១ចៅព្រានព្រៃទៅស្វែងបរបាញ់ក្នុងព្រៃលុះពេលល្ងាចក៏ត្រលប់វិលមកផ្ទះ ដើរមកដល់ព្រៃមួយមានដើមឈើធំ១ដើមដុះនៅខាងផ្លូវ មានមេសេក១ធ្វើសំបុកភ្ញាស់កូននៅលើចុងឈើនោះឯង។ ចៅព្រានព្រៃដើរមកជិតនោះ ហើយក៏ពោលពាក្យថា ថ្ងៃនេះពេលក៏ចួនល្ងាចណាស់ អញនឹងឡើងយកកូនសេកនៅសំបុកនេះពុំទាន់បើដូច្នោះចាំព្រឹកស្អែកចុះ នឹងមកយកវាទៅ ស្លស៊ី ថាហើយចៅព្រានព្រៃក៏ដើរហួសទៅផ្ទះ។
ឯមេសេក នៅលើសំបុក លុះបានលឺពាក្យព្រានព្រៃគុំនឹងយាយីដូច្នោះ ក៏កើតក្ដីភិតភ័យសោកស្ដាយបុត្រ និងជីវិតអាត្មាថា ឱអញអើយ! កើតមកជាសេកនេះ ជាសត្វឥតពិសឥតអាវុធ នឹងតនឹងមនុស្សនោះសោះ ឥឡូវវាថាព្រឹកស្អែកនេះ វានឹងមកយកកូនអញទៅអាស្រ័យ ឱ! បើកូនអញដល់នូវសេចក្ដីវិនាសហើយ តើជិវិតអញឯណាក៏នឹងតាំងនៅបាន គង់អញស្លាប់តាមកូនអញមិនលែងឡើយ ឱកូនអញអើយ! តូចៗ ពេកពុំទាន់ដុះក្រាសដុះស្លាបអោយមាំមួន នឹងបាននាំបង្ហើរចេញអោយផុតអំពីសត្រូវនេះ មួយទៀតអញនឹងគិតរកសត្វណា អាចនឹងជួយបានអេះ!។ ឱ! បើគិតទៅឃើញឧបាយ១ ល្មមកែខ្លួនបាន គឺអញមានសត្វពស់វែក១ នៅឯដំបូកខាងនោះ ពស់នោះជាសំលាញ់នឹងអញមកយូរហើយ ចាំអញទៅនិយាយអោយសំលាញ់ជួយដោះទុក្ខនេះទើបបាន កាលដែលសេកនោះគិតដូច្នោះ ក៏ហើរទៅកាន់សំណាក់ពស់ ដល់ហើយក៏និយាយប្រាប់ពស់ តាមរឿងចៅព្រានព្រៃវានឹងមកចាប់កូនខ្លួន ក្នុងវេលាថ្ងៃព្រឹក។
ឯពស់វែកលឺដូច្នោះ ក៏អានិតសេកជាសំលាញ់ ទើបទទួលជួយដោះទុក្ខសេក ទើបផ្ដាំសេកថា បើព្រាននោះ វាឡើងនឹងយកកូនសេកឯងកាលណា អោយសេកឯងនិយាយអង្វរសូកវាថា លែងតែមេត្ដាកុំយកកូនខ្ញុំចុះ ខ្ញុំនឹងប្រាប់ទីកំណប់មាសប្រាក់កែវកងនៅទីដំបូកនោះអោយអ្នក ក៏ឯជាតិមនុស្សនោះ តែលឺត្រង់កំណប់មាសប្រាក់ហើយ គង់ចង់បាន លើសកូនសេក១-២នោះជា ១០០គុណ គង់អោយសំលាញ់ឯងនាំផ្លូវមកដំបូកនេះ សំលាញ់ឯងចូរប្រាប់វាថា ទីត្រង់នោះហើយវានឹងលូកដៃមកក្នុងរន្ធនេះមិនខាន បើវាលូកដៃមកកាលណាហើយ ខ្ញុំនឹងចឹកវាអោយលុះដល់មរណកាល នាទីនោះឯង ឯសំលាញ់ឯងក៏នឹងរួចអំពីអន្ដរាយ។
មេសេកនោះ បានស្ដាប់ឧបាយពស់ប្រាប់ដូច្នោះហើយ ក៏ត្រេកអរក្រៃពេក ទើបលាពស់ហើរវិលឆ្ពោះមកទ្រនំវិញ ចូលក្រាបគ្រប់គ្រងកូននៅអស់មួយរាត្រីកាល លុះអរុណរឿងរះស្រលះមេឃា ចៅព្រានព្រៃក៏ម្នីម្នារៀបអាត្មាទៅ កាន់ដើមឈើធំ ដល់ហើយក៏លាត់សំពត់វ័ណ្ឌគាតខ្ជប់ឡើងដើមឈើ ដើម្បីយកកូនសេក។ ឯមេសេក ឃើញចៅព្រានឡើងជិតដល់ប្រគាបឈើកាលណា ក៏ស្ទុះហើរមកទំមែក១ហើយនិយាយទៅថា បពិត្រអ្នកជាជាតិមនុស្ស អ្នកឯងខំព្យាយាមឡើងឈើនេះ ដើម្បីសាច់កូនសេក និងសាច់ខ្ញុំជាមេនេះ សេចក្ដីប្រាថ្នាអ្នកនឹងសំរេចហើយ តែសាច់កូនសេក និងសាច់ខ្ញុំនេះ ដល់ថ្ងៃស្អែកខានស្អែក អ្នកនឹងឃ្លានវិញ ហេតុនោះចូរអ្នកកុំប្រាថ្នាសាច់សេកស៊ី១ពេលនេះឡើយ ចូរអ្នកចុះទៅយកកំណប់ឯទីជើងដំបូកឯណោះវិញ មានប្រយោជន៍លើសលែងសាច់សេកនេះជា ១០០គុណ។ បើអ្នកចង់បាន ខ្ញុំឯងហើរនាំអ្នកទៅកាន់ទីកំណប់នោះ។
ឯចៅព្រានព្រៃ បានលឺសេកប្រាប់ទីកំណប់ដូច្នោះក៏ត្រេកអរក្រៃពេកណស់ ទើបថា អើសេក បើឯងប្រាប់ទីកំណប់អញបានមាសប្រាក់ដូចឯងថានេះហើយ អញលែងយកកូនសេកឯង មកយើងទៅឥលូវនេះ ថាហើយក៏ចុះចាកឈើ លុះដល់ដី មេសេកបក្សី ក៏ហើរនាំផ្លូវទៅត្រង់ដំបូកអសិរពិសពស់វែក ដល់ហើយក៏ស្រែកប្រាប់អំពីលើថា អ្នកព្រាន ព្រៃនោះហើយទីរន្ដៅ កំណប់មាសប្រាក់ តាមចិត្ដអ្នកប្រាថ្នាកកាយយកចុះ។ ឯចៅព្រានចង់មានខ្លាំង ក៏តាំងលូកដៃចុះទៅក្នុងរន្ធពស់ដោយឥតពិចារណា ឯពស់វែកនោះក៏ចឹកដៃព្រានព្រៃមួយរំពេច ពិសពស់នោះ ក៏ផ្សព្វផ្សាយកាយចៅព្រានព្រៃដល់ក្ដីមរណកាលនៅជើងដំបូកនោះឯង។ ឯមេសេក ឃើញចៅព្រានព្រៃដល់ក្ដីមរណក៏អស់ក្ដីសត្រូវខ្លួន ពីថ្ងៃនោះឯងហើយក៏ហើរវិលទ្រនំ ទំគ្រប់គ្រងព្យាបាលកូន ដរាបចំរើនធំនាំទៅរកស៊ីតាមនិស្ស័យហោង។
ចប់តំរាឆោតឃ្លាន មានអន្ដរធានប្រាណ។
ចប់ភាគ៣ តែប៉ុណ្ណេះ