គតិលោក
ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៨
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
ព.ស ២៥៣៩
**********************************************
រឿងពស់ក្បាលច្រើនកន្ទុយតែមួយ និងពស់ក្បាលមួយកន្ទុយច្រើន
និទាននេះមានដំនាលក្នុងក្បួនបារាំងសេស មានពស់ពីរ ពល់មួយក្បាលច្រើន កន្ទុយតែមួយ ពល់មួយទៀតមានកន្ទុយច្រើនតែក្បាលតែ១។ ពស់ទាំងពីរលូនមកជួបគ្នា ក៏និយាយអួតរិទ្ធ អួតអំណាចទីទៃៗ អែពស់ក្បាលច្រើនអួតថា «យើងមានក្បាលច្រើននេះ ជាការមានប្រយោជន៍ច្រើន គឺនឹងគិតការអ្វីៗ បានពិគ្រោះសិក្សាយល់ព្រមគ្នា ទើបធ្វើការនោះសំរេចទៅបាន»។ អែពស់ក្បាលមួយ អួតថា «យើងមានក្បាលតែ១ ជាការមិនទាស់ទែង បើចង់លូនចូលចេញតាមច្រកចង្អៀត ក៏ចេញចូលបានងាយ កន្ទុយច្រើន យើងសំរេចតាមក្បាល១ មិនមានទើសទែងនឹងអ្វី នែប្រស្ដែងពស់ក្បាលច្រើន យើង នឹងលងរិទ្ធគ្នាក្នុងគ្រានេះ អោយឃើញជារូបណាចេញចូលតាមចន្លោះរបងសួននេះបាន រូបណាចេញចូលពុំបាន គង់ដឹង រិទ្ធគ្នាជាប្រាកដ»។ ពស់ក្បាល១ ថាហើយក៏លូនចូលទៅក្នុងចន្លោះរបង សំរបកន្ទុយតាមគ្នាចូលបាន ចេញបានអិតទើសទាស់នឹងអ្វីឡើយ អែពស់ក្បាលច្រើនឃើញពស់ក្បាល១ លូនចូលចេញបានដូច្នោះ ក៏លូនចូលទៅតាម តែទៅពុំរួចព្រោះ ទើសនឹងក្បាលច្រើន ខំជ្រែកជែកចូលយ៉ាងណាៗក្ដី ក៏ចូលទៅពុំបានឡើយ ពស់ក្បាលច្រើន ក៏កើតក្ដីខ្មាសអៀននឹងពស់ក្បាល១ ចាញ់គេហើយ ទើបលូនរត់ទៅកាន់លំនៅខ្លួនវិញហោង។ ពាក្យឃ្លោង :
ពល់១ក្បាលច្រើនចំរើនទាស់ | ចូលមិនអស់ចេញមិនអបសំរបគ្នា |
ពស់១កន្ទុយច្រើនទោះបែករា | អាចសំរបស្របគ្នាចូលចេញងាយ។ |
ពាក្យទំនៀមថា :
វត្ដ១ សង្រ្គាជពីរទីមិនស្អាត | លោកធាតុមួយមានអាទិត្យបី |
នគរមួយស្ដេចច្រើនអធិបតី | ប្រាជ្ញគប្បីដឹងដោយពាក្យអុបមា។ |
ពហវោ យត្ថ នេត្ដារោ សព្វេ បណ្ឌិតា មានិនោ សព្វេ មហត្ដមិច្ឆន្ដិ តេសំ កម្មំ វិនស្សតិ។
ប្រែថា អ្នកធំច្រើនប្រាជ្ញច្រើនក្នុងទីណា សឹងប្រាថ្នាចង់ធំទីទៃៗ ការងារដែលធ្វើនោះពុំប្រពៃ ចុះក្នុងន័យហីនជោគលោ
កវិនាស។
រឿងសត្វគីសមុទ្រ និងកង្កែបថ្លុក
មានអ្នកស្រុកនៅមាត់សមុទ្រម្នាក់ បានទៅដងយកគី រូបដូចកំពឹសមកធ្វើកាពិ លុះបានមកក៏ដាក់នឹងកញ្ជ្រែង ហើយយកទៅកញ្ជ្រោកលាងទឹកថ្លុកមួយនៅខាងធ្លា។ គ្រានោះមានគី១ នៅរស់ផ្ទាត់លោតចេញពីកញ្ច្រែងធ្លាក់ទៅក្នុងទឹកថ្លុកនោះអែង គីនោះក៏ហែលទឹកទៅវិញទៅមក ក្នុងថ្លុកនោះមានសត្វកង្កែប១ នៅអាស្រ័យជាលំនៅខ្លួន កង្កែបនោះបានឃើញគីហែលទឹកថ្លុកខ្លួនដូច្នោះ ពុំស្គាល់ថាជាសត្វអ្វី ទើបលោតមកគំរាបគីនោះថា «ប្រស្ដែងអែងនេះ ជាតិពីដើមតើនៅអែណា យើងមិនដែលយល់ឡើយ»។ គីនោះឃើញកង្កែបក៏ខ្លាច ទើបបង្អោនកាយនិយាយដោយពាក្យគួរថា «ខ្ញុំបាទនេះហៅថាសត្វគី អាស្រ័យនៅទីមហាសាគរ គឺសមុទ្រព្រះតេជព្រះគុណត្រូវការសួរដោយហេតុអ្វី?។ កង្កែបក៏សួរទៅថា «អើប្រស្ដែង ទឹកសមុទ្រសាគរនោះ ជាធំទូលាយទៅប៉ុនណា?។ គីប្រាប់ថា «ទីទឹកសមុទ្រនោះធំក្រៃពេកណាស់ មើលកោះ មើលត្រើយមិនឃើញទេព្រះតេជព្រះគុណ ខ្ញុំបាទនឹងជំរាបថាប៉ុណ្ណេះប៉ុណ្ណោះនោះពុំបាន»។ កង្កែបថា «មិនអីទេ ប្រស្ដែង បើជាធំណាស់ ក៏ប៉ុនថ្លុកអញនេះអែង ដែលនឹងធំហួសថ្លុកអញនេះពុំមាន អើប្រស្ដែង មួយទៀតត្រីក្នុងសមុទ្រនោះ តើប៉ុនណាទៅហៈ។ គីប្រាប់ថា «ត្រីក្នុងសមុទ្រនោះធំៗណាស់ ព្រះតេជគុណ ត្រីខ្លះមានខ្លួនវែង១០ ព្យាមក៏មាន ១០ហត្ថក៏មាន ធំប៉ុនភ្នំ ប៉ុនកោះក៏មាន ខ្ញុំបាទពណ៌នាជំរាបមិនអស់ឡើយ»។
កង្កែបលឺដូច្នោះក៏ថា «អាកុហកអើយ អាកុហក អញមិនជឿទេ បើដូច្នោះខ្លួនអាអែងនៅសមុទ្រដែរ ម៉េចក៏មិនធំដូចពាក្យអាអែងថានោះទៅ»។ គឺលឺកង្កែបថាដូច្នោះ មិនហ៊ានប្រកែកតបតដោយក្ដីខ្លាច ក៏ស៊ូឈប់ស្ងៀមនៅ ខំហែលជ្រក តាមកៀនថ្លុក លាក់ខ្លួនខ្លាចកង្កែបនោះហោង។
រឿងនេះបានសេចក្ដីដល់បុគ្គលល្ងង់ខ្លៅ ដែលបានចេះដឹងវិជ្ជាតិចតួច រឺមានទ្រព្យសម្បត្ដិតិចតួច សំគាល់ខ្លួនថា គ្មានវិជ្ជាអែណាអោយលើសនេះទៅទៀតដែលខ្លួនមិនចេះនោះ រឺសំគាល់ថាទ្រព្យសម្បត្ដិនេះគ្មាននរណាមានស្មើអាត្មា លើសអាត្មាតទៅទៀត ទោះមានគេមកសរសើរពីមហាប្រទេសថា មានអ្នកមានសម្បត្ដិបរិបូណ៌វិសេស ទាំងវិជ្ជាចំនេះក៏មាន គេចេះច្រើនណាស់ លឺយ៉ាងនេះក៏នៅមិនជឿគេ នៅតែអួតទ្រព្យសម្បត្ដិខ្លួន អួតចំនេះវិជ្ជាខ្លួននោះអែង។ បទកង្កែប អួតទឹកថ្លុកនោះ សមដោយបទព្រះបាលីក្នុងលោកនិតិថា៖
អប្បសុតោ សុតំ អប្បំ ពហុមញ្ញេតិ មានវា សន្ទុទកំ អប្បសន្ដោ កុបេ តោយំវ មណ្ឌូកោ។
ប្រែថាៈ ខ្លៅប្រៀនរៀនត្រាប់ ស្ដាប់តិចតួច សំគាល់ថាខ្លួនស្រួចចេះមិនទាល់ មិនដឹងពុទ្ធពចន៍នៅសែនសល់ ដូចកល់កង្កែបបែបកំលៅ។ នៅក្នុងអន្ដូងរន្ដៅទាល់ មិនដែលទៅស្គាល់សមុទ្រជ្រៅ សំគាល់អន្ដូងដែលខ្លួននៅ ថាជ្រៅថាធំលើសនានា។
ចប់តំរាអ្នកខ្លៅដៅខ្លួនថាចេះអស់ ជាគតិទី៤៩
រឿងចៅវ៉ែនរកទិញវ៉ែនតាមើលអក្សរដាច់
និទាននេះមានដំណាលក្នុងក្បួនបារាំងសេស មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះចៅវ៉ែន ចៅនោះជាមនុស្សល្ងង់ឆោតខ្លៅ ឃើញអ្វីៗ ក្ដី រឺ ធ្វើការអ្វីៗក្ដី ពុំមានសាកសួរគេអោយដឹងហេតុដឹងបច្ច័យនោះឡើយ សឹងប្រមាណយកតែតាមគំនិតខ្លួនអែង ថ្ងៃមួយចៅវ៉ែនដើរទៅលេង បានឃើញតាចាស់ម្នាក់ឈ្មោះតាឃ្លាំង គាត់ពាក់វ៉ែនតាមើលសាស្រ្ដា ដោយភាវៈគាត់ជាមនុស្សចាស់ ចៅវ៉ែនឃើញនឹកសំគាល់ក្នុងចិត្ដអែងថា ដែលគេមើលសាស្រ្ដា មើលសំបុត្រនោះ គឺគេមើលដឹងនឹងវ៉ែនតាទេតើ អើបើដូច្នោះក្រអ្វីសព្វបើវ៉ែនតា មានគេលក់នៅផ្សារជាអខោ(១) អញនឹងទៅទិញយកមកពាក់មើលសាស្រ្ដា មើលសំបុត្រ ដូចតាឃ្លាំងនេះក៏បាន គិតហើយចៅវ៉ែនយកប្រាក់ ១រៀលដាក់ក្នុងហោប៉ៅដើរទៅកាន់ហាង ដល់ហើយក៏ចូលទៅសួរថា ផ្ទះនាក់ដង្ខៅមានវ៉ែនតាលក់ទេ។
១ = អខោ ពាក្យប្រើកាត់មកពីពាក្យ អក្ខោភិនី មានន័យថា ច្រើន ច្រើនក្រៃពេក ច្រើនជាអក្ខោភិនី នាយហាងឆ្លើយប្រាប់ថា «មាន ចៅចង់ទិញបែបណា ចូរថាមក»
ចៅវ៉ែនថា «ខ្ញុំបាទត្រូវការតែវ៉ែនតាយ៉ាងល្អៗថ្លៃស្មើ១រៀល សូមអ្នកដង្ខៅយកមកពាក់មើល»។ នាយហាងក៏យកវ៉ែនតា១ ខ្នាតអាយុមនុស្សសាមសិបប្លាយ ហុចទៅអោយចៅវ៉ែន ហើយថា «ចៅអែងពាក់លមើលទៅ» ចៅវ៉ែនក៏ទទួលយកវ៉ែនតាមកពាក់ហើយថា «ផ្ទះអ្នកដង្ខៅមានកាកសំបុត្រ ខ្លះទេខ្ញុំ នឹង ពាក់មើលអក្សរនោះល្បងមើល» នាយហាងឆ្លើយថាមាន ថាហើយទៅយកកាកសំបុត្រ១ ផ្ទាំងហុចអោយ ទៅចៅវ៉ែនៗ ទទួលមកមើលសំបុត្រមិនដាច់មិនដឹងដូច្នោះ ក៏ដោះវ៉ែនតា អោយទៅនាយហាងវិញ ហើយថាវ៉ែនតានេះ មិនស៊ីភ្នែកខ្ញុំបាទទេ នាយហាងក៏រើសយកវ៉ែនតាថ្មី១ ហុចទៅអោយលម្ដងទៀត ចៅវ៉ែនពាក់មើលក៏ដូចមុន ទើបដោះអោយទៅនាយហាងវិញ នាយហាងផ្លាស់វ៉ែនតាអោយចៅវ៉ែនពាក់មើលសំបុត្រនោះមិនតែ១ដង ២ដងឡើយ រើ ផ្លាស់អស់វ៉ែនតា ១ឡូ ក៏មិនត្រូវភ្នែកចៅវ៉ែនសោះ នាយហាងផ្លាស់មិនឈ្នះក៏ខឹង នឹកថាវ៉ែនតាច្រើនដល់ម៉្លេះក៏នៅតែមិនត្រឹមត្រូវ ទើបយកវ៉ែនតា ១យ៉ាងល្អអោយចៅវ៉ែនពាក់មើលទៀត ហើយទៅលបមើលពីក្រោយខ្នងចៅវ៉ែនកំពុង មើលសំបុត្រ ចៅវ៉ែនមិនចេះអក្សរ កាន់សំបុត្រមើលច្រាសជើងអក្សរលើជាក្រោម នាយហាងឃើញខុសដូច្នោះ ក៏នឹកថា អានេះមិនចេះអក្សរទេដឹង បានជាមើលច្រាសជើងអក្សរយ៉ាងនេះ គិតហើយក៏សួរថា «ចៅអែងមិនចេះអក្សរទេដឹង បានជាមើលសំបុត្រផ្ដាសច្រាសលើជាក្រោមយ៉ាងនេះ»។ ចៅវ៉ែនតបថា «បើខ្ញុំចេះអក្សរហើយចាំបាច់មកទិញវ៉ែនតានេះ អោយបង់ប្រាក់ទទេធ្វើអ្វី»។
នាយហាងលឺដូច្នោះ ក៏ដឹងថា ចៅវ៉ែនមិនចេះអក្សរ មកទិញវ៉ែនតាពាក់មើលអក្សរអោយដាច់ ទើបនាយហាងសើចផង ខឹងផង និយាយទៅថា «អើចៅអើយ មនុស្សក្នុងលោកនេះ រកក្រ មានដូចចៅអែងណាស់ ចៅលឺនរណាថា មនុស្សមិនរៀនអក្សរហើយមកទិញវ៉ែនតាពាក់មើលអក្សរដាច់បាន វ៉ែនតា មនុស្សលោកដែលពាក់មើលអក្សរដាច់នោះមិនដែលមានទេ ក្រែងតែវ៉ែនតាខ្មោចនោះ ទើបពាក់មើលអក្សរដាច់បាន បើដូច្នេះ ចៅទៅទិញវ៉ែនតាខ្មោចចុះ វ៉ែនតាមនុស្សគ្មានទេ ចៅអែងពេញជាឆ្កួតពិតប្រាកដ ធ្វើអោយយើងនឿយហត់នឹងការរើសផ្លាស់វ៉ែនតា យកចេញយកចូលអោយពាក់មើល ព្រើលយ៉ាងនេះ ចូរទៅផ្ទះចៅឆាប់ កុំនៅចាំតទិញវ៉ែនតាអែណាទៀតឡើយ»។ ចៅវ៉ែនបានលឺនាយហាងត្មះ តិះដៀលដូច្នោះ កើតខ្មាសពួកអ្នកផ្សារ ទើបចុះចរយាត្រាទៅផ្ទះខ្លួនវិញហោង។
រឿងនេះ បានគតិដូចបុគ្គលអ្នកឃើញអ្វីលឺអ្វីហើយ ស្មានយកដោយគំនិតខ្លួនអែង ដូចអ្នកខ្លះឃើញសម្លសៀម រឺបានស៊ី សម្លសៀម ដែលស្លដោយម្ទេសឆ្អើរនឹកស្មានប្រមាណថា គេស្លដោយខ្លាញ់បង្កង បានជាក្រហមយ៉ាងនេះ មានអ្នកខ្លះ លឺគេថាធ្វើប្រេងដូង ដោយដូងទុំ ក៏ស្មានថា គេកាប់ដូងយកសាច់មកលំអិតដាក់ឆ្នាំងរំងាស់ រឺលីង នឹងអំបែងអោយចេញ ប្រេងយ៉ាងនេះក៏មានអ្នកខ្លះបានស៊ីចំនីក្នុងក្រុងតែមិនដឹងជាគេធ្វើដូចម្ដេច ទៅស្មានយកដោយយោបល់ខ្លួនអែង ហើយបានក្ដីទោសមនស្សក្រោយវិញក៏មាន ដូចមាននិទាននិយាយថា៖
រឿងបុរសអ្នកស្រែ មានសំលាញ់ក្នុងទីក្រុង
កាលនោះមានអ្នកស្រែម្នាក់មានសំលាញ់ម្នាក់នៅក្នុងក្រុង អ្នកស្រែនោះមានការ បានទៅរកសំលាញ់អែក្រុង សំលាញ់នោះគេក៏ទទួលអោយសំណាក់នៅ ដល់ពេលគេធ្វើបបរមៀនលើកមកអោយស៊ីតាមក្ដីរាប់អាន ចៅនោះបានស៊ីបបរមៀនផ្អែមឆ្ងាញ់ហើយនឹកថា ផ្លែមៀននេះគេប្រើធ្វើបបរជាណាស់ដែរតើ អែងមិនដឹងសោះ ចាំទៅផ្ទះវិញនឹងប្រាប់ នឹង ប្រពន្ធអោយបបរ ចៅនាះគិតតែដូច្នោះ នឹងបានគិតសាកសួរវិធីបបរមៀននោះ ធ្វើដូចម្ដេចខ្លះ គេដាក់អ្វីខ្លះក៏អិតអង្គឺមាន លុះនៅអស់កិច្ចការខ្លួនហើយ ក៏លាសំលាញ់ទៅស្រុកអាត្មាវិញ និយាយប្រាប់ប្រពន្ធពីរឿងបបរមៀននោះ។ នាងប្រពន្ធថា ផ្លែមៀនយើងក៏មានបរិបូណ៌ តែយើងមិនដែលបបរឡើយ មិនដឹងជាគេដាក់អ្វីខ្លះ ចៅនោះថាគ្មានដាក់អ្វីទេ ដាក់តែអង្ករដំនើប និងខ្ទិះដូងប៉ុណ្ណោះអែង។ នាងប្រពន្ធក៏ទៅបេះផ្លែមៀនយកមកបកដាក់ក្នុងឆ្នាំងដាក់អង្ករដាក់ខ្ទិះដូង ហើយបបរតាមពាក្យប្ដីបង្គាប់ លុះឆ្អិនហើយ ក៏ដួសយកមកអោយប្ដី ចៅប្ដីបបួលនាងប្រពន្ធស៊ីជាមួយគ្នា លុះស៊ីទៅមិនផ្អែមមិនធុំក្លិនមៀន ក៏ពោលថា កាលអញទៅស៊ីបបរសំលាញ់នោះ ម្ដេចក៏ផ្អែម ហើយធុំក្លិនមៀនពិសាម៉្លេះ បបរយើងនេះ ម្ដេចមិនដូចបបរសំលាញ់នោះហៈ។ នាងប្រពន្ធសួរថា កាលអ្នកពិសាបបរសំលាញ់រួចហើយនោះ តើអ្នកបានសួរគេថា ដាក់អ្វីខ្លះគេដាក់ស្ករដែរ រឺ ដូចម្ដេច។ ចៅប្ដីថា «មិនបានសួរគេទេ យើងស្មានប្រមាណយកដោយខ្លួនអែងយ៉ាងនេះ ណ្ហើយចុះចាំទៅក្រោយទៀតសួរគេ អែបបរនេះស៊ីមិនបានទេ ចូរអែងចាក់ចោលអោយឆ្កែឆ្មាវាស៊ីទៅចុះ» នាងប្រពន្ធ ក៏ចាក់បបរនោះចោលទៅដីអស់ហោង។
មួយទៀត អ្នកស្មានក្នុងការតែងតួក៏មាន មាននិទានដូចពួកអស់អ្នកក្នុងវាំងថា កាលនោះមានស្រីម្នាក់ឈ្មោះនាងសែង ចន្ទ នៅក្នុងព្រះរាជវាំងហ្លួង នាងនោះវេលាលាបម្សៅរមៀត នាងយកសាប៊ូក្រអូបយ៉ាងល្អលាយនឹងផង់រមៀតលាបកាយ ហើយងូតទឹកដុសខាត់កាយដោយទឹកសាប៊ូរមៀតនោះអែង អំនាចសាប៊ូផង់រមៀតចូលសាច់ ក៏ឡើងសំបុរបំព្រងល្អ គ្រានោះ មានស្រីម្នាក់ឃើញនាងសែងចន្ទលាបម្សៅរមៀតល្អដូច្នោះ ក៏ស្មានប្រមាណយកដោយខ្លួនអែង ទើបយកកំបោរលាយនឹងផង់រមៀតលាបកាយខ្លួន អំនាចកំបោរត្រូវរមៀត ក៏ឡើងពណ៌ក្រហមដល់ស្ងួតទៅក៏ស្រមែកស្រមោកយល់អាក្រក់ មិនគួរស្នេហាឡើយ ហើយបានទទួលពាក្យតិះដៀលអំពើនាងសែងចន្ទដោយប្រការផ្សេងៗហោង។
មួយទៀតមានស្មានយកក្នុងលាភសក្ការៈក៏មាន មាននិទានដូចមន្រ្ដីម្នាក់ជាចៅក្រមសាលា គ្រាកាលនោះ មានកូនក្ដីម្នាក់ ត្រូវគេចោទដោយខ្លួនប្រព្រឹត្ដការខុស ពួកចៅក្រមបានបង្គាប់អោយធ្វើពាក្យឆ្លើយតបពាក្យចោទ ចៅនោះគិតនឹងចង់សូកចៅក្រម លុះចៅក្រមបែរមកត្រង់ចំមុខ ក៏លើកដៃមួយធ្វើក្រងក់ទំនងដងរែក បង្ហាញទៅចៅក្រមនោះៗ ក៏ដឹងសេចក្ដីថា ចៅនោះសូកហើយ នឹកស្មានថាចៅនោះជូនសេះមួយ អោយជួយឈ្នះចោទក្នុងរឿងក្ដីនេះអែង ទើបជួយកែខៃធ្វើអោយក្ដីចៅចំលើយនោះបានឈ្នះចោទ តាមភាវៈខ្លួនលោភអាមិសនោះអែង។ អែចៅចំលើយបានដឹងថាក្ដីខ្លួនឈ្នះហើយ ក៏ត្រេកអរ នឹកដល់គុណចៅក្រមជួយខ្លួន ទើបធ្វើវែកដោះបាយមួយយកទៅជូនចៅក្រមនោះ ៗក៏ថា «កាលអែង លើកដៃក្រងក់ជាន័យបង្ហាញទៅអញនោះ គឺអែងអោយសេះអញ នេះម្ដេចអែងយកវែកមកអោយអញវិញ អញក្រអ្វីអាវែកត្រលោកដូង»។ ចៅនោះក៏ជំរាបថា «ដែលខ្ញុំបាទលើកដៃក្រងក់នោះ គឺខ្ញុំបាទសំដៅត្រង់រូបវែកនេះអែង ព្រោះដងវែកក្រងក់មានសន្ឋានដូចដៃខ្ញុំបាទធ្វើបង្ហាញលោកក្នុងកាលនោះអែង ខ្ញុំបាទនឹងបានថាជូនសេះមួយដល់លោកកាលណា សូមលោកទទួលវែកមួយទុកប្រើដួសបាយក្នុងផ្ទះលោកចុះ ជាគុណូបការៈរបស់ខ្ញុំបាទជូន ព្រោះជួយក្ដីខ្ញុំបាទបានឈ្នះចោទនោះអែង។ អែចៅក្រមនោះក៏ទាល់ប្រាជ្ញា នឹងថាអ្វីទៅទៀតពុំបាន ព្រោះខ្លួនស្មានខុសហោង។
រឿងនិទាន អ្នកស្មានប្រមាណយកខុសចាកក្ដីប្រាថ្នានោះ មានពិស្ដារទៀតច្រើនណាស់ មិនឈ្នះនឹងពណ៌នា អញ្ជើញប្រាជ្ញប្រីជាចូលចិត្ដ វិចិត្រដោយរឿងចៅវ៉ែនជាបែបហោង។
វ៉ែនអើយចៅវ៉ែន | ល្ងង់អ្វីសល់សែន | ក្នុងដែនគោកធ្លក |
អក្សរមិនរៀន | របៀនមិនរក | ទៅគិតស្មានយក |
កែវឆ្លុះសាស្ដ្រា។ | ||
គេចេះគេចាស់ | គេមើលមិនច្បាស់ | គេពាក់វ៉ែនតា |
វ៉ែនអែងមិនចេះ | ត្រិះខុសសញ្ញា | នឹងមានវ៉ែនតា |
អែណាមើលដាច់។ |