សុភមង្គលស្ត្រី ស្ថិតនៅលើប្ដី
ដោយ សុទ្ធ ប៉ូលីន
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
៧ -អតីតកាលរបស់សារ៉ាក់
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី5.សីហា 2018.ម៉ោង 8:44
La «transcendance des passions»., c’est la transcendance de notre enfance oubliée notre insu, les complexes dont nous souffrons, D.Huisman et A. verhez
នាយខ្វិល និង សារ៉េមិត្ដពីរនាក់ដ៏ស្និទ្ធស្នាលរបស់សារ៉ាក់ជិះទោចក្រយានមួយម្នាក់ចូលមកដល់ក្នុងរបងផ្ទះអ្នកកំលោះ។ នេះគឺជាផ្ទះឈើមួយធំគួរសមសង់ផុតពីដីដំបូលប្រក់ស្លឹក។ នៅទីធ្លាខាងមុខ គេឃើញមានដើមជម្ពូ បីដើម និង ដើមស្វាយមួយដើម។
វាយោរំភើយផាត់មកម្ដងៗ បណ្ដាលអោយស្លឹកជម្ពូដែលមានពណ៌បៃតងខ្ចី និង ចាស់ចំរុះគ្នា រលាស់រវិចៗ។ ចំនែកសួនផ្កាតូចច្រលឹងមួយ នៅក្បែរនេះ ប្រកបទៅដោយកូលាបក្រពុំស្រស់មីរដេរដាស បង្ហើរនូវគន្ធពិដោរក្រអូបឈ្ងប់។សារ៉េនិយាយទៅកាន់មិត្ដអ្នកថា៖
- - អាសារ៉ាក់ប្រហែលមិននៅផ្ទះទេដឹង? ព្រោះអត់ឃើញកង់វានៅក្រោមផ្ទះសោះ!
- - ប្រហែលជាវាមិននៅទេមើលទៅ... អាសារ៉េអែងនៅចាំអញកន្លែងហ្នឹងសិនហើយ អញទៅបេះផ្កាកូលាបមួយសិន, អញអោយតែធំក្លិនផ្កា គឺទ្រាំមិនបានតែម្ដង... អញចេះតែនឹកទៅដល់កល្យាណីអញវ៉ើយ!
- - នែអាឆ្កួត! អែងអាល័យទៅណា? យើងត្រូវឡើងទៅលើផ្ទះ ទៅរកគួរសមម្ដាយរបស់វាសិន!
- - កុំអាលអី! អញទៅបេះយកតែមួយទេ...
- - បើអញ្ចឹងអញទៅរកបេះមួយដែរ!
- អ្នកទាំងពីរផ្អែកកង់ទៅនឹងដើមជម្ពូរួចហើយ ក៏ម្នីម្នាចូលក្នុងសួនកូលាប។
- - នែអាខ្វិល (សំលេងសារ៉េ) អែងភ្លើម៉្លេះទៅបេះអីផ្ការីកៗយ៉ាងនេះវាមិនក្រអូបទេ។ អែងបេះអាក្រពុំៗ ដូចអញអែណេះវានៅថ្មោងចែស បើសិនដាក់ក្នុងហោប៉ៅអាវ ច្បាស់ជាធុំក្លិនឈ្ងុយអាក្រក់...
- ពេលនោះ នាយខ្វិលអាល័យតែជាប់ភ្នែកសំលឹងមើលមែកជម្ពូទៅវិញ អ្នកពុំបានស្ដាប់សំលេងសារ៉េសោះ។
- - អាសារ៉េ! អែងចាំទេ! អាមែកជម្ពូនុ៎ះហ្ន៎ ដែលខ្ពស់ពីដីជាងបីម៉ែត្រ អាសារ៉ាក់វានាំយើងលោតពីលើមែកនោះមកដីជាញឹកញយណាស់ ស្ទើរតែទល់ផ្អកងាប់...
- - អញចាំហើយ! កាលនោះពួកយើងនៅថ្នាក់ឧត្ដមដ្ឋាន... សុទ្ធតែពួកហក់លោត... ឃើញកន្លែងណាខ្ពស់បន្ដិចនាំគ្នាទៅលោតអាប៉ាតាស៊ុតសឹងតែបាក់ក...។ អាសារ៉ាក់មួយខ្លាំងជាងគេ... អានេះវាមិនត្រឹមតែលោតទេ... វាទាត់ថែមទៀត.. ថាកុំអោយតែឃើញរបស់អ្វីនៅចំពោះមុខវា អានេះទាត់ទាំងអស់ ... ដប ..កំប៉ុង... អំបែងក្បឿងទាំងប៉ុន្មាន...
- - ចុះអែងមិនឃើញទេរឺ? ពួកយើងកាលនោះមានបាល់អែណាទាត់នឹងគេ! អោយតែយើងមកលេងផ្ទះវាកាលណា អានេះវាបបួលយើងសមជើងទាត់ផ្លែត្របែក ឡើយហុយទ្រលោម... យើងប្រឡូកគ្នាវីវក់.. ហើមអស់ស្មង..
- - ឱ! កាលនោះសប្បាយណាស់.. អស់ពីទាត់បាល់... អាសារ៉ាក់នាំយើងទៅស្ទូចត្រី ស្ទូចកង្កែបនៅថ្លុកមួយក្បែរបង្គន់អាចម៍.. ហា! ហា!,
- - អញ្ចឹងហើយ! ផ្ទះអាសារ៉ាក់ជាផ្ទះអ្នកក្រទេ ប៉ុន្ដែសប្បាយណាស់.. មានដើមឈើ មានសួនផ្កាជាលំអ មានទស្សនិយភាពគួរអោយចាប់អារម្មណ៍មែន.. ប៉ុន្ដែអនិច្ចា! ផ្ទះនេះត្រូវលក់!!!
- - ផ្ទះនេះនឹងត្រូវលក់?..(សារ៉េនិយាយដោយស្រឡាំងកាំង)
- - ហ្នឹងហើយ! អាសារ៉ាក់ទើបនឹងប្រាប់អញ...
- - គួរឲ្យស្ដាយផ្ទះនេះមែនវ៉ើយ អញអាណិតអាសារ៉ាក់ណាស់ អាខ្វិល,,,
- - ហ៊ី!... វាប្រាប់អញថាគឺជាការចាំបាច់នៃជីវិតគ្រួសារវា។ ឳពុកវាជំពាក់លុយគេច្រើនសំបើម កាលពីជីដូនវាឈឺធ្ងន់នោះ!
- សារ៉េមានភក្ដ្រស្រពោនក្រៀមក្រំពន់ពេកប្រមាណ នឹកទៅដល់មិត្ដកំសត់របស់ខ្លួន។
- - ទៅអខ្វិល!... ឡើងទៅលើផ្ទះវាសិន!..
- អ្នកកំលោះទាំងពីរប្រាណឡើងមកដល់លើផ្ទះ។ ក្មេងប្រុសបីនាក់កំពុងប្រលែងគ្នា កាច់ចំបាប់ក្រឡប់ក្រឡិន បណ្ដាលអោយរញ្ជួយផ្ទះ។ គឺជាប្អូនប្រុសសារ៉ាក់ ខ្លះកាន់ខ្នើយអោប ខ្លះខ្នើយកើយប្រវាយប្រតប់គ្នា វក់វីហើយហ៊ោកញ្ជ្រៀវគ្មានត្រាប្រណី។ លុះឃើញសារ៉េ និង នាយខ្វិល ចូលទៅក្មេងទាំងបីផ្អាកការប្រយុទ្ធគ្នា។
- - នុ៎ះ ! បងខ្វិល និង បងសារ៉េ មកហើយ (សំលេងសេរី)
- - អាសារ៉ាក់នៅផ្ទះទេ! អារ៉ី?
- - អូបងសារ៉ាក់អត់នៅទេ! គ្មាននរណានៅទាំងអស់ មានតែពួកខ្ញុំ។ ពុកនិង ម៉ែអញ្ជើញទៅណាបាត់តាំងពីព្រលឹម...
- - បើអញ្ចឹងយើងគិតត្រលប់ទៅវិញរឺ? អាសារ៉េ (សំលេងខ្វិល)
- - កុំអាល (សំដីសារ៉េ) យើងនៅចាំមើលមួយភ្លែតសិនទៅ!
- វេលានោះក្មេងប្រុសម្នាក់ទៀតតូចជាងគេ ដើរតាំងៗចេញពីជើងក្រានបាយមក ដោយមានកាន់ចានមួយផង លុះឃើញនាយសារ៉េ ចូលមកក្នុងផ្ទះ ក្មេងតូចក៏និយាយខ្លាំងៗពីចំងាយមកថា៖
- - បងសារ៉េញ៉ាំគុយទាវគ្រាប់ទេ?
- - ស្អី? (សំលេងនាយសារ៉េ) គុយទាវគ្រាប់!... ស្អីអញ្ចេះកុយទាវគ្រាប់?...
- - យី! អានេះភ្លើណាស់វ៉ី (សំលេងខ្វិល) គុយទាវគ្រាប់គឺបាយកកណ៎ា! អែងមិនដែលលឺអាសារ៉ាក់និយាយទេរឺ?
- បន្ទាប់មកអ្នកកំលោះទាំងពីរដើរទៅបើកទ្វារបន្ទប់មួយនាខាងស្ដាំដៃ មានក្ដារស្រឡៅជាជញ្ជាំង ហើយចូលទៅ។ គឺបន្ទប់សារ៉ាក់។ អ្នកទាំងពីរសង្កេតឃើញអីវ៉ាន់ក្នុងបន្ទប់ គ្មានសភាពរៀបរយបន្ដិចបន្ដួចសោះ។ សំលៀកបំពាក់របស់សារ៉ាក់ ខ្លះនៅអារាត់អារាយលើក្ដារ។ មានទ្រនាប់មួយមកតាំងខ្លួននៅលើតុរៀនវិញ។ នៅជ្រុងបន្ទប់ចានពីរចំណុះដោយគ្រាប់បាយសំណល់រឹងក្ដាំងខ្មៅក្រខ្វក់ ស្ថិតនៅក្បែរដបទឹកត្រីមួយប្រឡាក់ស្អិតដោយផង់ធូលី។
- - ងាប់ហើយអាសារ៉េ! បន្ទប់អានេះមើលតែសំបុកជ្រូក! អែងមើលតុវារៀនអានេះគ្មានចេះរៀបចំអីទេ មើលទៅសៀវភៅវានៅពពាក់ពពូនលើគ្នាដូចភ្នំ...
- - អាសារ៉ាក់វាតែប៉ុណ្ណឹងតាំងពីដើមមក!
- - ងើបពីដេកឡើងគ្មានលាត់មុង ភួយក៏មិនបត់ អានេះវាធ្វើមើលតែអញដែរ...
- សារ៉េលាត់មុងឡើង ទំរេកប្រាណទៅលើកន្ទេល ហើយទាញប្រលោមលោករបស់សារ៉ាក់មួយនៅលើតុមកបើកមើលត្រួសៗ ។គឺ «បណ្ដូលកូនប៉ា» វណ្ណកម្មរបស់លោកអ៊ិម ឈូដេត។ ចំណែកខ្វិលកំពុងរុះរើសៀវភៅរបស់សារ៉ាក់។
- - យី! អញរករូបថតនោះមិនឃើញសោះវាទុកនៅអែណាអញ្ចេះ?
- - សារ៉េងើបមុខឡើងសំលឹងមិត្ដខ្លួន.
- - អែងរករូបអី អាខ្វិល?
- - រូបដែលអាសារ៉ាក់បានប្រាប់អញនោះណា! អែងមិនដឹងទេរឺ? អាសារ៉ាក់កំពុងតែស្និទ្ធស្នាលជាមួយកញ្ញានោះខ្លាំងណាស់.. វាប្រាប់អញថា វាបានណាត់ជួបគ្នាជាមួយនាងនោះពីរដងស្រេចទៅហើយនៅបណ្ណាល័យជាតិ...
- - អញគ្មានយល់ចិត្ដអាសារ៉ាក់សោះ!
- - គ្មានស្អីពិបាកយល់ទេ... ហ្នឹងហើយស្អប់ជំពប់លើ អញបន់អោយវាបានកញ្ញានោះជាភរិយាឆាប់ៗ ទៅឲ្យវាបានធូរស្រួល ឲ្យជីវិតវាមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ខ្លះៗ!
- - ហ៊ី! អញតឹងទ្រូង នឹង អាសារ៉ាក់ខ្លាំងណាស់ វានៅតែមិនព្រមសារភាពថាវាស្រលាញ់ស្រីនោះទៀត រិកវានៅតែខែងរ៉ែងជានិច្ច វានិយាយប្រាប់អញថា វាចែចង់ស្រីនោះល្បងសាកមើល វាគ្មានស្រលាញ់នារីនោះសោះទេ ប៉ុន្ដែវាជាអ្នកក្រតើចែចង់បានរឺទេ។ ហា! ហា! វត្ថុសំខាន់ដែលសារ៉ាក់ស្វែងរកនោះគឺអញ្ចឹង «តើវាយ៉ាងម៉េចទៅវិញ» ហា! ហា!...
- - ចុះអាអែងខ្វល់ខ្វាយធ្វើអីអាខ្វិល! ... បន្ដិចទៀតវាសុខចិត្ដយកកូនក្រមុំនោះធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយវាប្រាកដជានិយាយថា៖ «អញយកស្រីនោះធ្វើប្រពន្ធសាកមើល តើវាយ៉ាងម៉េចទៅវិញ»
- នាយខ្វិលរើកកាយសៀវភៅសារ៉ាក់ចុះឡើងក៏វាតដៃទៅប៉ះសៀវភៅសរសេរមួយយ៉ាងក្រាស់ បណ្ដាលអោយសៀវភៅនោះរបើកឡើងចំពាក់កណ្ដាល។
- ប្រយោគមួយដ៏ខ្លីសរសេរដោយអក្ខរា យ៉ាងល្អខ្វង់របស់សារ៉ាក់បានទាញទាក់ការយកចិត្ដទុកដាក់ របស់នាយខ្វិល។ ប្រយោគនោះមានសេចក្ដីថា «ខ្ញុំជាមនុស្សគ្មានសេចក្ដីស្នេហា»។ នាយខ្វិលនឹកក្នុងចិត្ដ៖ «យី ! អាសារ៉ាក់សរសេរស្អីអញ្ចេះ ប្រហែលជាជីវប្រវត្តិរបស់វាទេដឹង» ខ្វិលក៏ចាប់អានតទៅទៀត៖
«ខ្ញុំជាកំលោះប្រដាប់ដោយបេះដូងដែក។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនេះតទៅ ខ្ញុំហ៊ានអះអាងថា គ្មានព្រួញរបស់នារីណាមកទំលុះទំលាយបេះដូងខ្ញុំបានឡើយ។ ស្នេហាជាវត្ថុអ្វីទៅ? គ្មាននរណាដឹងសោះ! មានតែខ្ញុំម្នាក់ទេដែលដឹងថាអ្វីជាស្នេហា... គឺសម្បត្ដិអិតន័យ.. វត្ថុដែលគ្មាន.. ដែលជាស្រមោល... ដែលស្ថិតនៅក្នុងការស្រមៃ។ ចំនែកស្នេហា ដែលសត្វប្រុសស្រីតែងប្រព្រិត្ដទៅក្នុងលោកិយ ដែលគូសង្សារតែងតែនិយមប្រាប់គ្នា គឺជារឿងបោកប្រាស។ ឱ! ស្នេហានោះ ដែលស្មានតែបរិសុទ្ធ គឺជាល្បែងទេតើ.. ពាក្យផ្អែមពីរោះដែលគេផ្ដោះផ្ដងរកគ្នា... គឺជាពាក្យភូតកុហកទាំងអស់។ ស្នេហាបរិសុទ្ធនោះ... គឺជាក្រសោមកិលេសអពមង្គល ដែលធ្វើអោយយើងវង្វេងស្មារតីក្នុងរយៈដ៏ខ្លី.. សែនខ្លី..។
ខ្ញុំជាមនុស្សមិនវង្វេង.. ខ្ញុំយល់ច្បាស់.. ខ្ញុំអិតជឿស្នេហាទេ.. ស្នេហាបរិសុទ្ធគ្មានស្ថិតនៅទេ... គឺគ្រាន់តែជាពាក្យប៉ុណ្ណោះ។ ស្នេហាដែលស្ថិតនៅ គឺសុទ្ធតែជាល្បែងទាំងអស់។ អូយ! ខ្ញុំខ្ពើមណាស់ស្នេហា! ខ្ញុំជាមនុស្សគ្មានស្នេហា! ខ្ញុំជាមនុស្សអស់កិលេស!!!
- នាយខ្វិលក្រវីក្បាលដោយហួសចិត្ដ ចំពោះអត្ថបទរបស់សារ៉ាក់។ ខ្វិលពោលតិចៗថា៖
- - ហ៊ីអាឆ្កួត!
- នាយខ្វិលត្រលប់មើលអត្ថបទខាងដើមសៀវភៅវិញ៖
«កម្រងជីវិតរបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសរសេរកម្រងជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃទី ៩ កុម្ភៈ ១៩៥៨»។
គួរឲ្យស្រណោះណាស់ ពេលណាខ្ញុំនឹកទៅដល់រឿងកំសត់នៃជីវិតគ្រួសារខ្ញុំម្ដងៗ ។ ខ្ញុំក្លាយខ្លួនជាមនុស្សអិតវិញ្ញាណ។ កាលខ្ញុំនៅថ្នាក់មជ្ឈិមដ្ឋានទី១ ខ្ញុំមានប្អូនប្រុសបួននាក់។ ខ្ញុំត្រូវជួយធ្វើការម្ដាយខ្ញុំគ្រប់មុខ គ្រប់យ៉ាង នៅពេលខ្ញុំត្រលប់មកពីសាលារៀនវិញ និង នៅពេលសំរាក។ ខ្ញុំពប្អូនដើរលេងកំសាន្ដ ជូតផ្ទះរៀបចំធ្វើម្ហូបជាមួយម្ដាយខ្ញុំ... ដងទឹកពីអណ្ដូងទៅចាក់ពាង ស្រោចសួនផ្កា... យី ក្រទេ តែមានសួនផ្កាកូលាបមួយដ៏វិចិត្រ។ ពេលយប់ខ្ញុំអង្គុយលាងចានច្រងុក។ នៅរាល់ក្រោយពេលបាយល្ងាច ខ្ញុំជាអ្នកជ្រលក់ចានតែម្នាក់អែងក្នុងផើងទឹកលឺផ្លូកផ្លាក ដើម្បីដុះអោយជ្រះជាតិសាប៊ូ... លុះដល់ម៉ោងប្រាំបួនយប់ ទើបបានចាកចេញទៅរៀនសូត្រក្រោមចង្កៀងប្រេងកាតផ្លុងៗ។ការលំបាកកាយប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំពុំមានខ្វល់បន្ដិចឡើយ តើខ្ញុំខ្វល់ធ្វើអ្វី? បើនៅក្នុងបេះដូងខ្ញុំពុំមានតែការសប្បាយ... មានតែសេចក្ដីមនោរម្យក្នុងការបំរើម្ដាយខ្ញុំ។ ការលំបាកកាយខ្ញុំញញឹមនឹងទទួល តែសេចក្ដីវេទនារបស់ខ្ញុំកាលនោះ គឺមានការលំបាកចិត្ដ មួយជាន់ថែមទៀត។ ខ្ញុំតឹងទ្រូងស្ទើរប្រេះធ្លាយ កាលម្ដាយខ្ញុំមានសុខភាពមិនសូវល្អ កាលបើឃើញទឹកមុខម្ដាយខ្ញុំខ្មៅអែ ភ្នែកស្លេកស្លក់ ដោយមានសេចក្ដីទុក្ខព្រួយមកញាំញី។ ណាមួយម្ដាយខ្ញុំខ្វះប្រាក់កាស ខ្វះសោហ៊ុយ នឹង បំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់គ្រួសារ គឺសេចក្ដីត្រូវការជាចាំបាច់ ដូចជាការខ្វះអង្ករ ខ្វះម្ហូប បន្លែត្រីសាច់ជាដើម..។ ខ្ញុំនឹកអាណិតម្ដាយខ្ញុំខ្លោចចិត្ដ។ ម្ដាយខ្ញុំជំពាក់លុយគេជុំទិស។ ម្ដាយខ្ញុំព្រួយខ្វល់ខ្វាយក្នុងចិត្ដអិតមានល្ហែមួយថ្ងៃៗ គាត់នឹកគិតរកតែមធ្យោបាយយ៉ាងដូចម្ដេចដើម្បីសងប្រាក់គេ...។
មានកាលមួយនោះ ជីវិតគ្រួសារខ្ញុំមានសភាពដុនដាបមែនទែន ម្ដាយខ្ញុំត្រូវតែដេញតុងទីនមួយក្បាលអោយខាងតែបាន បើពុំដូច្នោះ ប្រាកដជាខ្វះអង្ករច្រកឆ្នាំងជាមិនខាន។ គិតអោយសព្វៗ ទៅតុងទីននេះហើយជាដង្ហើមជីវិតអ្នកក្រ ។ ខ្ញុំរង់ចាំមើលផ្លូវម្ដាយខ្ញុំ លុះដល់ព្រលប់... ឃើញទឹកមុខម្ដាយមកពីនាយ, ខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក បេះដូងខ្ញុំរឹងគាំងលែងចង់កំរើកហាក់ដូចជាម៉ាស៊ីនខ្វះប្រេង។ ទឹកមុខស្រងូតរបស់ម្ដាយខ្ញុំ អាច់សំគាល់អោយដឹងថាគាត់ដេញតុងទីននោះពុំបានទេ។ ល្ងាចនោះម្ដាយខ្ញុំពុំបានពិសាបាយឡើយ គាត់ចូលទៅសំរាន្ដទាំងទឹកភក្ដ្រស្រពោន ខ្ញុំអុជចង្កៀងរួចរៀបចំបាយទឹកអោយប្អូនខ្ញុំញ៉ាំ។ ខ្ញុំព្រួយឆួលក្នុងចិត្ដគិតទៅមាតា...ពុំមានស្រាន្ដ។ ខ្ញុំឃ្លានបាយណាស់ តែឃើញបាយហាក់ដូចជាឃើញដុំក្រួស។ ខ្ញុំទំពាបាយបានពីរ បីម៉ាត់ ក៏រត់ទៅពួនយំនៅក្នុងបន្ទប់តែម្នាក់អែង។ ទឹកភ្នែកហូរច្រោកៗ ... ខ្ញុំព្រួយចិត្ដនឹកអាណិតមាតាខ្ញុំពន់ប្រមាណ។ ខ្ញុំឡើងទៅលើគ្រែហើយក្រលេកមើលព្រះពុទ្ធរូបរួចខ្ញុំសំពះបន់ស្រន់ សូមអោយព្រះអង្គជួយយឹតយោងជីវិតគ្រួសារខ្ញុំអោយបានថ្កុំថ្កើង អោយបានប្រកបតែសេចក្ដីសុខមានបាន កុំអោយទុព្វលភាពមកញាំញីទន្ទ្រានគ្រួសារខ្ញុំ។ រួចហើយខ្ញុំទាញជាយមុងយកមកជូតទឹកភ្នែក យ៉ាងស្អាត ទើបចេញទៅ ក្រោយយកចានទៅលាង។ តែយប់នោះទំនាយវាមិនត្រូវលាងចាន, ម្ដាយខ្ញុំហៅខ្ញុំទៅអែក្នុងបន្ទប់គាត់ ហើយគាត់ពោលថា «ចាននោះទុកមួយអន្លើសិនទៅ! អែងទៅផ្ទះអ៊ុំអែងនៅក្បែរពេទ្យចិន ខ្ចីប្រាក់អោយម៉ែ ២០០៛០០ »។ លឺសូរដូច្នោះខ្ញុំក៏ទាញយកសំលៀកបំពាក់មកវណ្ឌរួចចុះទៅចាប់កង់កញ្ចាស់របស់ខ្ញុំជិះត្រឹកៗ ចេញពីផ្ទះទៅទាំងចិត្ដមួហ្មង។ ការដែលត្រូវបំពេញជូនម្ដាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំខ្មាសគេណាស់ ខ្មាសហួសនិស្ស័យនៅពេលដើរខ្ចីលុយគេម្ដងៗ ទុកជាអ្នកមានទុននោះជាបងប្អូនជិតដិតយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ខ្ញុំពុំចង់ទៅពឹងអ្នកណាសោះឡើយ ក្រៅពីកំលាំងខ្លួនអែង ប៉ុន្ដែវាទាល់តែត្រឹមទាល់...។ ទោចក្រយានដ៏កញ្ចាស់របស់ខ្ញុំបញ្ចេញសំលេងរ៉ោករ៉ាកៗបណ្ដាលអោយឆ្កែព្រុសអឺងអ័ព្ទ។ រាត្រីនោះជារាត្រីមួយដ៏សែនងងឹត.. ងងឹតចាក់ភ្នែកពុំយល់... កង់ខ្ញុំវិលទៅជំពប់លើដុំថ្មមួយដុំ នាំអោយក្រឡាប់រលំប្រាវ។ ខ្ញុំដួលអុកទៅថ្នល់ឆេះគូថ.. ខ្ញុំមានសេចក្ដីឈឺចាប់គួរសមដែរ តែខ្ញុំធ្វើរិកព្រងើយខ្ជិលស្ទាបអង្អែល... ខ្ញុំរើសយកថ្មមកមើល នឹកក្នុងចិត្ដដែលកំពុងមួម៉ៅ ចង់យកដុំថ្មនោះទៅវាយបំបែកអោយខ្ទិចល្អិតម៉ដ្ឋដូចល្អងធូលីអញ្ចឹង។ ខ្ញុំលើកទោចក្រយានឡើងជិះតទៅទៀត។ ខ្ញុំនឹកស្រណោះខ្លួនក្រៃពេក។ បន្ដិចក្រោយមកខ្ញុំត្រូវមកខ្ចីលុយនោះយ៉ាងស្រួល។ ខ្ញុំញញើតញញើមច្រេញច្រុញចង់ចូលបន្ដិចមិនចង់បន្ដិច...។
អស់វេលាយូរណាស់ ទើបខ្ញុំដាច់ចិត្ដដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះនោះ។ គឺជាផ្ទះថ្មមួយល្អវិចិត្រ។ ខ្ញុំសម្លឹងទៅឃើញទោចក្រយានតូចៗ ថ្មីៗចែស តំរៀបគ្នាជាជួរចំនួនជាងដប់នៅក្រោមគេហដ្ឋាន។ ខ្ញុំលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗ នឹកចង់បានកង់មួយនោះជាខ្លាំង។ ខ្ញុំគិតថា «យី! អ៊ុំអញមានកង់តូចៗអ្វីច្រើនម៉្លេះ កូនគាត់មានតែបីនាក់ ហើយខ្លះនៅតូចៗពេកពុំទាន់អាចជិះកងបាននៅឡើយផង... »
- ខណៈនោះក្មេងពីរនាក់ ដែលកំពុងប្រលែងគ្នានៅក្រោមផ្ទះស្រែកឡើងដំណាលគ្នា៖
- - នោះបងសារ៉ាក់មកហើយ... បងសារ៉ាក់មកហើយ!
- ក្មេងទាំងពីរនេះត្រូវជាប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំ
- - លោកប៉ានៅទេស្រីមុំ (ខ្ញុំសួរ)
- - អត់ទេ! លោកប៉ាអត់នៅទេ នៅតែលោកម៉ាក់អែលើណោះ!
- ខ្ញុំស្រងាកចិត្ដ! ខ្ញុំនឹកពីនាយមកថា នឹង បានជួបអ៊ុំប្រុសជាមិនខាន អីឡូវទៅជាផ្ទុយទៅវិញ! ហ៊ី! ។ ខ្ញុំក្រលេកទៅឃើញចំរើនដែលត្រូវជាបងជីដូនមួយខ្ញុំ។ ចំរើនមានអាយុលើសខ្ញុំតែមួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំមានកំពស់លើសចំរើនបន្ដិចផង។ ភ្នែកទាំងគូសំលឹងខ្ញុំតាំងពីចុងជើងរហូតដល់ក្បាល បែបហាក់ចង់សួរខ្ញុំថា៖ «អាត្មាតអែងមករកអីទាំងយប់ដូច្នេះ អាអែងប្រហែលមករកខ្ចីលុយម៉ាក់អញទៀតហើយ?»។
- - ខ្ញុំធ្វើមុខអៀនប្រៀនដោយខ្លាចគេ។
- - ម៉េចម៉ុងស៊ីយើរ៉ាក់! មករកអី?
- - ម៉ែខ្ញុំប្រើមកអោយជួបលោកអ៊ុំមួយភ្លែត!
- - ជួបមានការអ្វី?
- ខ្ញុំនឹកក្នាញ់ក្នុងចិត្ដអិតឧបមា។ «តើអាចំរើនហ្នឹងជាស្អីបានជាវាធ្វើរិកស្ទាត់មករកចាត់ចែងសួរអញដូច្នេះ?»
- - មាន ... មានការមួយសំខាន់!
- - ការអ្វីសំខាន់ហ្នឹង? ការ... សំខាន់! ម៉េចប្រាប់គ្នាប៉ុណ្នឹងមិនបានឬ?
- ចំរើនឈរក្រពាត់ដៃ សួរខ្ញុំដោយមាក់ងាយ...
- ខ្ញុំនៅស្ងៀមមិនចេញស្ដី។ ខ្ញុំនឹកទៅសាច់ដុំរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំតម្លើងខ្លួននៅក្នុងអាវ... ប៉ុន្ដែគ្មាននរណាមើលឃើញកាយវិការនេះទេ។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្ដ «អាចំរើន! អាអែងស្គាល់អញទេ? អញដងទឹកអណ្ដូងរាល់ថ្ងៃ... សាច់ដុំអញក៏ធំគួរសមដែរ អញដាក់អាអែង តែមួយដៃម៉ោកចំកណ្ដាលកញ្ចប់មាត់ជ្រុះធ្មេញហូររពុកអីលូវហ្នឹង...»។ ចំរើនឃើញខ្ញុំនៅស្ងៀម ក៏និយាយរឿងផ្សេង។
- - គ្នាលឺល្បីថាខ្លួនរៀនពូកែមែនទេ?
- - ខ្ញុំគ្មានពូកែប៉ុន្មានទេ! គ្រាន់តែរួចខ្លួន!
- យែស ! ប៉ុណ្ណឹងក៏លាក់នឹងគ្នាដែរ ... អែងលឺគេថាខ្លួនរៀនលេខ ១ ស្ទើរតែរាល់ខែ... អស្ចារ្យមែនកូនគេ វាត្រូវដុះវាអញ្ចឹងនែ៎!.
- ខ្ញុំទ្រាន់ពេក ក៏ឈានជើងដើរចេញបំរុងឡើងទៅលើដើម្បីទៅជួបអ៊ុំស្រីខ្ញុំ...
- - ឡើងទៅណា? លោកម៉ាក់កំពុងមានភ្ញៀវ ឡើងទៅអីលូវហ្នឹងមិនបានទេ... ចាំភ្ញៀវគេចុះមកសិន!
- - និយាយដូច្នោះរួចចំរើនដើរចេញទៅ។ ខ្ញុំឈរនៅកេះសសរ ជើងខ្ញុំរសាប់រសល់នៅមិនស្ងៀមហាក់ជាន់លើរងើកអគ្គី។ ខ្ញុំនឹកចង់រត់ចេញពីទីនេះទៅយ៉ាងរហ័សអោយបាត់ពីមុខពីមាត់គេ តែធ្វើម្ដេចបើខ្ញុំពុំទាន់បានបំពេញករណីយកិច្ចខ្ញុំនៅឡើយ!... ខ្ញុំរឹងខ្លួនជាអនេកកាលឃើញបាវព្រាវរបស់អ៊ុំខ្ញុំសំលឹងមើលមកគ្រប់ប្រាណ ដោយសេចក្ដីប្លែកក្នុងចិត្ដ។
- - រយៈវេលាមួយនាទីដែលកន្លងទៅ មានទំហំមួយម៉ោងចំពោះខ្ញុំ។ ភ្នែកខ្ញុំទៅជាស្រវាំង.. របស់អ្វីក៏ថ្មី.. របស់អ្វីក៏មានពន្លឺភ្លឺផ្លេក។ ខ្ញុំនឹកស្រណោះទៅផ្ទះកំសត់របស់ខ្ញុំ... ទីបំផុតក៏គិតទៅដល់ម្ដាយខ្ញុំម្ដងទៀត។ ការរំជួលចិត្ដអាណិតមាតាខ្ញុំ ក៏ ចាប់ផ្ដើមឡើងយ៉ាងឆាបឆេះ... ខ្ញុំចង់ស្រក់ទឹកភ្នែកនៅក្រោមផ្ទះគេ។
- វេលានោះមានស្រីចាស់ម្នាក់ ប្រហែលត្រូវជាមេដោះដែលអ៊ុំខ្ញុំជួលមកសំរាប់កូនគាត់ ដោយឃើញទឹកមុខខ្ញុំស្រងូតស្រងាត់ គាត់ក៏ចូលមកជិតហើយនិយាយថា៖ ក្មួយឡើងទៅចុះ លោកស្រីគ្មានភ្ញៀវអែណាទេ! អម្បាញ់មិញមីងឃើញលោកស្រីអង្គុយតែម្នាក់អែង...
- «យីអាចំរើនកុហកអញសោះ! តើអញបានធ្វើអ្វីវាបានជាវាធ្វើបាបអញម៉្លេះ?»
- ខ្ញុំហៀបតែឈានជើងចេញពីទីនោះ ទទួលអ៊ុំស្រីខ្ញុំគាត់ចុះមកដល់ល្មម ហើយអាចំរើនក៏ចុះមកតាម... ខ្ញុំតឹងដើមទ្រូងអិតឧបមា តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្ដេចពេលហ្នឹង តើខ្ញុំត្រូវនិយាយសុំខ្ចីលុយគាត់នៅកណ្ដាលវាលដូច្នេះរឺ នៅមុខគេមុខអែង ហើយជាពិសេសនៅមុខអាចំរើនទៀត...។ ខ្ញុំជំរាបសួរអ៊ុំខ្ញុំ។
- ម៉េចអាសារ៉ាក់! មកមានការអ្វីទាំងថ្មើរនេះ? សំលេងអ៊ុំស្រី
- ខ្ញុំទាល់ច្រកពុំដឹងនិយាយថាម៉េច បើថាមកលេងក៏មិនសម។ អ្នកបំរើស្រីនៅក្បែរនោះឈប់ធ្វើការទាំងអស់ហើយងាកមកមើលខ្ញុំគ្រប់គ្នា ខ្ញុំចង់មុជជ្រែកដីទៅអែស្ថានបាតដាល ដើម្បីអោយចាកផុតពីការអៀនខ្មាស។
- - បាទលោកអ៊ុំ! ម៉ែ... ម៉ែខ្ញុំ... (ខ្ញុំបង្ហើបមាត់តិចៗស្ទើរមិនលឺ) ប្រើខ្ញុំមកសុំខ្ចីលោកអ៊ុំ ២០០៛០០
- - អែងថាម៉េច? អញស្ដាប់មិនបានទេ និយាយអោយខ្លាំងៗបន្ដិចទៅមើល!
- - វាថាម៉ែវាអោយខ្ចីលុយ ២០០៛០០(ចំរើននិយាយឡូងៗល្មមតែលឺដល់ថ្នល់) អែងស្មានតែរឿងអ្វីសំខាន់ មិនដឹងជារឿងដូច្នេះទេ!
- ខ្ញុំឈរទ្រឹងស្មារតីគ្មានកំរើក ដោយអំណាចសេចក្ដីអៀនខ្មាស... និង ការឈឺចាប់។
- - ខ្ចីលុយពីររយ (អ៊ុំស្រីផ្ទូនពាក្យ) ខ្ចីយកធ្វើអ្វីពីររយហ្នឹង’?
- - ខ្ញុំមិនដឹងដែរលោកអ៊ុំ!...
- - ស្អីអែងទើបតែបើកប្រាក់ខែសោះ ស្អីក៏អស់ភ្លាមទៅហើយ ឃើញទេឳអែងនេះវាហ៊ីហាពេក ចាយលុយដូចគេចេះបោះពុម្ពខ្លួនអែង ចំនែកម៉ែអែងវិញក៏ចាយលុយធំណាស់ដែរ អោយតែឃើញអ្វីក៏ចេះតែទិញគ្មានគិតសំចៃ! ..
- - ខ្ញុំនឹកឆួលឈឺក្នុងចិត្ដហួសព្រំដែន តែខ្ញុំមិនដឹងធ្វើម្ដេច ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំខ្មាសគេងើបមុខមិនរួច ណាមួយខ្ញុំនឹកខ្លាចគេផង។
- - អីលូវទៅប្រាប់ម៉ែអែងវិញថា៖ អ៊ុំចង់អោយខ្ចីដែរតែអីលូវនេះអ៊ុំគ្មានលុយទេ... ការច្រើនណាស់ប៉ុន្មានថ្ងៃហ្នឹង។
- - បើអញ្ចឹងខ្ញុំជំរាបលាលោកអ៊ុំសិនហើយ!
- - អើ! ទៅចុះ!
- និយាយដូច្នោះហើយ អ៊ុំស្រីខ្ញុំដើរហួសទៅក្រោយដើម្បីត្រួតមើលអ្នកបំរើការ។ ចំនែកខ្ញុំៗ ដើរចេញយ៉ាងរហ័សតំរង់ទៅកង់។
- ចំរើនតាមសំលឹងមើលខ្ញុំដោយពេបជ្រាយ។ ខ្ញុំឃើញដូច្នោះក្ដៅចិត្ដស្ទើរឆេះ ទទួលនៅពេលនោះ ខ្ញុំឃើញកំប៉ុងទឹកដោះគោមួយនៅកណ្ដាលមាត់ទ្វារ ខ្ញុំក៏ព្រលែងមួយជើងពេញទំហឹង... កំប៉ុងផ្លោងទៅឆ្ងាយលឺឆុងឆាំង។ ខ្ញុំនឹកគិតថា« អញមិនដែលទាត់បាល់ឲ្យឆ្ងាញ់ជើងដូចម្ដងនេះទេ... ឃើញទេអាចំរើន? ជើងកូនអ្នកក្រវាខ្លាំងគួរសមដែរ... មិនបាច់ពាក់ស្បែកជើងទេ តែទាត់កំប៉ុងផ្លោង...»។
- ខ្ញុំលោតផែលលើកង់លឺសូរគ្រឹប បីដូចជាពួកខូវប៊យ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក លោតផែលើសេះអញ្ចឹង។ កង់ខ្ញុំធ្វើជំនាន់រាជ្យស្ដេចណាប៉ូឡេអុង បញ្ចេញសំលេងរ៉ោករ៉ាកគ្រឹងក្រុងៗ ... បណ្ដាលអោយសុនខនៅក្បែរនោះរបូតមាត់ព្រុសវូសវ៉ាស... «ម៉ែអើយ!... យើងម្ដេចក៏វេទនាម៉្លេះ»។
នាយខ្វិលអានអត្ថបទយ៉ាងវែងនេះដោយរំភើប។ អ្នកកំលោះនឹកថា៖
«អញ្ចឹងទេតើ! បានជាអាសារ៉ាក់ចេះតែមានការគំគួនស្អប់អ្នកមាន។ អញស្មានយូរណាស់ហើយថា វាមានរឿងអ្វីម្យ៉ាងៗ។ រឿងអស់ទាំងនេះបានកន្លងហួសទៅជាយូរអង្វែងណាស់ទៅហើយ ប៉ុន្ដែបានទុកដំបៅខ្មៅក្រខ្វក់ក្នុងដួងព្រលឹងអាសារ៉ាក់ គឺការស្អប់ខ្ពើម និង សេចក្ដីអស់សង្ឃឹម»។
****************** *****
- បន្ដិចក្រោយមក សារ៉ាក់ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់។ មិត្ដទាំងបីក៏សំណេះសំណាលគ្នាយ៉ាងសប្បាយ អំពីរឿងផ្សេងៗ។ នៅទីបំផុត...
- - ជីវិតគ្មានន័យទេ... វត្ថុអ្វីក៏គ្មានតំលៃដែរ បើគិតអោយជ្រៅទៅ... (សំលេងសារ៉ាក់)
- - ចុះបើអែងកុំគិតអោយជ្រៅពេកទៅវាមិនបានរឺ?.. និយមតាមគេអែងខ្លះផង (សំលេងសារ៉េ)
- - គិតរបៀបអាអែងតើវាចំណេញបានអ្វី... អែងរស់នៅមិនយូរទេ ព្រោះអែងគ្មានបង្គោលអ្វីតោងក្នុងជីវិតសោះ (ខ្វិលបញ្ជាក់) ... ជឿតាមអញអែណេះ! .. យកប្រពន្ធទៅ ប្រពន្ធនោះនឹងក្លាយទៅជាន័យនៃជីវិតរបស់អាអែងប្រាកដ...
- - ហាស! ហា!... ស្រីដែលយើងស្រលាញ់ក៏មិនមែនជាន័យដែរប៉ុន្ដែវត្ថុនេះអាចធ្វើអោយយើងភាន់វង្វេងស្មានជាន័យពិតមែន... ដល់កិលេសធ្វើអោយយើងវង្វេងទៅៗ យើងជឿថាវត្ថុមានតំលៃមែន ។ មនុស្សយើងបើយល់សប្ដិរហូត ស្មានថាភាពយល់សប្ដិជាភាពពិតប្រាកដ។
- ចក្ខុសារ៉ាក់បង្ហាញនូវការរវើរវាយ... អ្នកនិយាយតិចៗស្ទើរតែមិនលឺ ហាក់ដូចនិយាយសំរាប់ខ្លួនអែង។
- - ..... រកន័យអោយជីវិត ដោយដឹងថា ន័យនោះគ្មានន័យសោះឡើយ គិតដូច្នេះប្រសើរម្យ៉ាងដែរ!