រឿងកម្មករសេរី
ដោយ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន
https://pechsangwawann.wordpress.com
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
បានទទួលសេចក្ដីអនុញ្ញាតិឲ្យចុះផ្សាយបន្ដ ពីម្ចាស់អ្នកនិពន្ធប៉ិច សង្វាវ៉ាន
៣ -បំណុលស្នេហ៍
ថ្ងៃសុក្រ ទី17.ឧសភា 2013.ម៉ោង 22:22
តាមការតឿនរំអុករបស់សេរី ខ្ញុំនិងស្វាមីខ្ញុំបានចូលស្តីដណ្តឹងនាងជាត្តា។ មាតាបិតារបស់នាងបានយល់ព្រមដោយអំណររីករាយ។ គាត់គ្មានបង្គាប់ បណ្តាការធំដុំទេ សុំធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបានសមរម្យពេញភ្នែកញាតិមិត្តតែប៉ុណ្ណោះ។
ចំពោះខ្ញុំជាមាតារបស់សេរី ពាក្យថា«សមរម្យ»គឺពេញមុខពេញមាត់ទៅ តាមលទ្ធភាពធនធាន និងសមត្ថភាពរបស់សេរី។ ខ្ញុំពេញចិត្ត នឹងយោបល់អាធ្យាស្រ័យរបស់គ្រួសារខាងស្រីណាស់ ពីព្រោះគាត់មិនអនុវត្តទម្លាប់ ចាស់គំរិលពីដើមដែលតែងតែបង្គាប់ប្រាក់កាស ឬមាសពេជ្រ ដែលជួនកាលការបង្គាប់ទារថ្លៃទឹកដោះនេះវាធ្ងន់ធ្ងរពេកសម្រាប់ខាងប្រុស។
នៅប្រទេសបារាំង ជនជាតិគេដែលសាម៉ីខ្លួនប្រុសស្រីសន្សំប្រាក់សម្រាប់រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្លួនឯង។ ឪពុកម្តាយទាំងសងខាង ជួយចេញប្រាក់រៀបការកូនពាក់កណ្តាលម្នាក់ ទៅតាមសមត្ថភាពរបស់គេ។ គ្រួសារខាងស្រីមិនដែលបង្គាប់ ទារថ្លៃទឹកដោះខាងប្រុស ដូចទម្លាប់ខ្មែរយើងទេ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់របៀបបារាំង ក្នុងការរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍កូនចៅណាស់។ នេះខ្ញុំយល់ថាប្រសើរមែនរបៀបនេះ។ ទម្លាប់ខ្មែរយើង គ្រួសារខាងស្រីតែងតែបង្គាប់កូនកម្លោះ ដែលបច្ចុប្បន្នកាលនេះគេហៅថា ថ្លៃទឹកដោះ ដោយមិនបានគិតថា ខាងប្រុសមានសមត្ថភាព ឬគ្មានទេ។ ខ្ញុំមិននិយមទម្លាប់ខ្មែរយើង ដែលបង្គាប់លុយថ្លៃទឹកដោះដូច្នេះទេ។ ខ្ញុំយល់ថា ថ្លៃទឹកដោះនេះហាក់ដូចជាវាយតម្លៃ ឬកាត់ថ្លៃកូនស្រីរបស់យើង ត្រឹមតែទឹកប្រាក់ប៉ុណ្ណោះ។
នារីម្នាក់ៗទោះស ឬខ្មៅ ទោះមានវិជ្ជាក្តី អវិជ្ជាក្តី ពុំមែនមានតម្លៃត្រឹមថ្លៃទឹកដោះពីរម៉ឺនហ្វ្រង់-ប្រាំម៉ឺន ឬដប់ម៉ឺនទេ។ មនុស្សម្នាក់ៗ មានតម្លៃឥតកាត់ថ្លៃបាន។ មាតានារីខ្លះបញ្ចេញយោបល់ថា គេខំចិញ្ចឹមកូនពិបាកណាស់ លើកកូនស្រីឲ្យគេទទេម្តេចកើតវាដូចមិន សមទេ។ ចុះហេតុអ្វីក៏មាតាខាងស្រីខ្លះមិនគិតផងថា ខាងប្រុសគេក៏ខំចិញ្ចឹមកូនដូចគ្នាដែរ អ្នកខ្លះខំតស៊ូលំបាកវេទនាណាស់ ដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់ឲ្យកូនប្រុសរបស់ខ្លួនរៀនសូត្រមានតម្រេះវិជ្ជាខ្ពងខ្ពស់ មានអនាគតល្អ មានប្រាក់ខែច្រើន។ លុះដល់ចេញធ្វើការ មិនបានប៉ុន្មានឆ្នាំផង កូនប្រុសការប្រពន្ធចេញពីគ្រួសារ ទៅចិញ្ចឹមប្រពន្ធបាត់ មិនទាន់បានសងគុណ ម្តាយឪពុករបស់ខ្លួន ឲ្យអ្នកមានគុណបានស៊ីពោះលោះកម្លាំង ដោយសារកូនប្រុសខ្លួននៅឡើយ។ ខាងស្រីម៉េចក៏មិនប្រៀបធៀបខ្លះផង។
និយាយដូច្នេះ គេអាចគិតថាខ្ញុំបន្ថោកនារីភេទ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកខ្លះ យល់ថា ការបង្កាប់ប្រាក់ទារថ្លៃទឹកដោះ និងមាសពេជ្រពីខាងប្រុសទេតើ ដែលជាការបន្ថោកតម្លៃនារី ហាក់ដូចជាវាយតម្លៃនារីទៅតាមទឹក ប្រាក់ប៉ុន្មានម៉ឺនប៉ុណ្ណឹងដែលខាងស្រីបានបង្គាប់។ ការបង្គាប់ប្រាក់ និងមាសពេជ្រសម្រាប់ថ្លៃទឹកដោះអាចបណ្តាលឲ្យក្លាយមារមិនចុះ សម្រុងគ្នារហូតដល់បែបបាក់មិនបានរៀបការក៏មានដែរ។ សួរថា តើគេគិតពីរឿងមុខមាត់នៅថ្ងៃការដើម្បីចង់សំញ៉ែងគេ ឬគិតអាណិត ចិត្តក្មេងៗដែលស្រឡាញ់គ្នាចង់រួមជីវិតជាមួយគ្នា? ។
នៅមុនថ្ងៃលើកជំនួនភ្ជាប់ពាក្យប៉ុន្មានថ្ងៃ គ្រួសារខាងនាងជាត្តាគូ ដណ្តឹងរបស់សេរីកូនប្រុសខ្ញុំ នាំគ្នាមកជួបខ្ញុំរួមទាំងទាំងសេរី និងនាងជាត្តាផងដែរ។ មាតានាងជាត្តាមានយោបល់មកកាន់ខ្ញុំថា៖
- - អ្នកអូន! នៅថ្ងៃលើកជំនួន ខ្ញុំសូមអ្នកអូនជួយបំពេញកិត្តិយសខ្ញុំផង សូមដាក់មាសពីរតម្លឹង និងប្រាក់ពីរម៉ឺនហ្វ្រង់ [ស្មើនឹងបីពាន់ហាសិបបីអ៊ឺរ៉ូ សាបសិបបួនសេន] ផងៈ។
- ខ្ញុំស្រឡាំងកាំង ស្ទើរធ្លាក់ពីកៅអី។ ខ្ញុំខំប្រមូលស្មារតីឆ្លើយតបទៅអនាគតដន្លងខ្ញុំវិញ៖
- - ច៎ាៈ! ចា៎ះ! ចាំខ្ញុំពីគ្រោះជាមួយសេរី។ សេរីដឹងអំពីបំណងថ្មីនេះឬនៅ?
- - សេរី! ឯងឮទេ។ ម៉ាក់ និងប៉ាមិនអាចអារកាត់ទេ ព្រោះនេះជារឿងរបស់ឯង។ បើឯងយល់ព្រមតាមក៏ធ្វើទៅចុះ។ តាមពិត បញ្ហានេះឯងមិនបាច់សួរពិគ្រោះម៉ាក់ផង ព្រោះម៉ាក់មិនបានកាន់លុយឯងទុកមួយសេនទេ។ ម៉ាក់មិនដឹង ឯងមានលុយកាក់ប៉ុន្មានសម្រាប់រៀបការដែរ។ ម៉ាក់បញ្ជាក់ប្រាប់ឯងថា ម៉ាក់ និងប៉ាគ្មានប្រាក់ និងគ្មានមាសតាមការទាមទាររបស់ម្តាយនាងជាត្តាទេ។
ខ្ញុំសម្លឹងមុខកូនប្រុសខ្ញុំ។ កូនខ្ញុំធ្លាក់ទឹកមុខ។មាតាបិតារបស់នាងជាត្តាក៏ ធ្លាក់ទឹកមុនមិនស្រួលប៉ុន្មានដែរ។ នាងជាត្តាមុខស្រពោនដូចបុប្ជារញម ក្រោមកម្តៅព្រះសុរិយា។ ក្នុងឱរ៉ាខ្ញុំជាមាតារបស់សេរី ខ្ញុំហាក់ដូចជាដឹង ថាឈាមកំពុងតែរត់ចេញចូលក្នុងបេះដូងខ្ញុំលឿនខុសធម្មតាធ្វើឲ្យសង្វាក់បេះដូងខ្ញុំដើរញាប់។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តថា ចុះហេតុអ្វីថ្ងៃមុននិយាយ ផ្សេង។ ថ្ងៃនេះប្រែប្រួលនិយាយផ្សឹង? សេរីមិនបញ្ចេញយោបល់អ្វីទាំងអស់។ គេនៅស្ងៀមទ្រឹងហើយដើរចេញទៅទម្រេតខ្លួនលើគ្រែ ក្នុងបន្ទប់ធ្វើព្រងើយ។ នាងជាត្តាបាត់សង្សារក៏ដើរតាមរក។ នាងឃើញសេរីស្ងៀមស្ងាត់ទឹកមុខស្ងួត។ ខ្ញុំដើរចេញទៅខាងក្រៅវិញ។ ស្រាប់តែខ្ញុំឮនាងជាត្តាសួរសេរីកូនប្រុសខ្ញុំ។
- - បងសេរី! បងស្រឡាញ់អូនទេ? ជាត្តាស្រឡាញ់បងណាស់។
- - បងក៏ស្រឡាញ់អូនណាស់ដែរ តែជាត្តាអូនអើយ! យើងទាំងពីរប្រហែលជួបគ្នាត្រឹមនេះ។ យើងមិអាចរៀបការជាភរិយាស្វាមីទេ!
- - ម៉េចអីចឹងបង?
- - ព្រោះបងគ្មានលទ្ធភាព។ ឪពុកម្តាយបងក៏គ្មានលទ្ធភាពដែរ។ ម្តាយអូនបង្គាប់ធ្ងន់ណាស់ អូនឮស្រាប់ហើយ។
- - បងសេរី! បងកុំនិយាយអីចឹង។ ពាក្យបង្គាប់ប៉ុណ្ណឹងមិនច្រើនទេ។ បងគិតមើល អូនជាស្រី។ ម៉ាក់ប៉ាអូនលើកអូនឲ្យបងទទេមិនកើតទេ សូមបងអាណិតអូនផង ជួយជាត្តាឲ្យបំពេញបំណងប៉ាម៉ាក់ផងណា។ ក្នុងមួយជាតិនេះ អូនរៀបការតែម្តងទេ។
- - ជាត្តា យើងធ្លាប់និយាយរឿងនេះអស់ហើយទេតើ។ ហេតុអ្វីបានជាប្រែ ប្រួលទៅវិញ? អូនធ្លាប់សន្យាអះអាងប្រាប់បងថា អូនស្រឡាញ់បងមិនយកប្រាក់ជាធំ។ ចុះហេតុអ្វី ពេលនេះម៉ាក់ប៉ាអូនយកប្រាក់ និងមាសជា ឧបសគ្គ?
- - សូមបងកុំខឹងប៉ាម៉ាក់អូនអីណ៎ា។ អូននិងអង្វរករគាត់ សូមបងកុំព្រួយចិត្តពេក។
មាតារបស់នាងជាត្តា នៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់គំនិតគាត់ដដែល។ គាត់បញ្ជាក់ថា បើសេរីកូនប្រុសខ្ញុំស្រឡាញ់កូនស្រីគាត់ សេរីត្រូវខំពុះពារសម្របតាមទម្លាប់ខ្មែរយើង។ បើពុំដូច្នេះទេ គាត់និងលើកជាត្តាឲ្យបុរសផ្សេង ដែលកំពុងរង់ចាំ សេចក្តីសម្រេចចិត្តរបស់គាត់។ គេសុខចិត្តបំពេញបំណងគាត់ទាំងស្រុង ក្រោយពីសេរីផ្តាច់ពាក្យពីកូនស្រីគាត់ភ្លាម។
ឮពាក្យនេះថែមទៀត សេរីដែលមានសេចក្តីស្នេហាដ៏លើសលប់លើជាត្តា ក៏សម្រេចចិត្តស្វះស្វែងរត់រកប្រាក់គ្រប់ទីកន្លែងឲ្យតែបាននាងជាត្តាជាគូ ជីវិតក្នុងជាតិនេះ។
មួយរយៈពេលក្រោយមក សេរីអួតប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្លួនគេខ្ចីប្រាក់ធនាគារបាន ហើយ។គេនឹងរៀបចំមង្គលការរបស់គេជាមួយនាងជាត្តាយ៉ាងអឹកកធឹក ឲ្យសមតាមចិត្តរបស់គ្រួសារខាងស្រី។ ក្រោយពិធីមង្គលការដែលគេមើល ឃើញសំបកក្រៅថាមានសភាពឧឡារិកអឹកអធឹកនោះសេរីធ្វើមុខក្រៀមផ្អេះញញឹមលែងសម បន្ទាប់ពីបានគិតគូរប្រាក់ចំណងដែរួច ឃើញថាខ្វះ ប្រាក់ថ្លៃម្ហូបភោជនីយដ្ថាន។ ដូច្នះសេរីត្រូវសរសេរមូលប្បទានប័ត្រ សងថ្លៃម្ហូបតុចិនបន្ថែមទៀត។
ខ្ញុំនឹកអាណិតកូនខ្លោចចិត្ត។ខ្ញុំតូចចិត្តណាស់ដែលមិនអាចជួយកូនបាន។ ខ្ញុំក៏មិនបានដឹងថា តើខាងស្រីគេយល់ឃើញយ៉ាងណាដែរ? ឬមួយសេរី លាក់រឿងនេះមិនឲ្យមាតាបិតាក្មេកដឹង ដើម្បីជាមោទនភាពផ្ទាល់ខ្លួន។ ថ្ងៃមង្គលការដែលជាថ្ងៃសុភមង្គលនោះត្រូវជំនួសវិញដោយការក្រៀមក្រំ។ ផលវិបាកនេះធ្លាក់លើស្វាមីភរិយាថ្មីថ្មោងដែលត្រូវកសាងទ្រនំ គ្រួសារ។ បន្ទុកទាំងប៉ុន្មាននេះ គ្មានធ្លាក់លើនរណាធ្ងន់ក្រៅពីសេរីកូនប្រុសខ្ញុំទេ ព្រោះនាងជាត្តាភរិយារបស់សេរីពុំទាន់មានការធ្វើនៅឡើយ។ នាងត្រូវរំពឹងលើសេរីជាស្វាមីទាំងស្រុង។ សេរីធ្វើមុខជួរហួញដំណើរល្ហិតល្ហៃម្ហេតៗបាក់កម្លាំងចិត្ត ដូចមនុស្សកើតអេដស៍ ពីព្រោះទម្ងន់ប្រាក់ បំណុលធ្លាក់លើខ្លួនទាំងស្រុង។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំឭសេរីពោលប្រាប់ភរិយាថា៖
- ឪពុកម្តាយរបស់អូន ស្មានថាបងនៅស្រុកបារាំងយូរឆ្នាំសម្បូរណ៍ធូរធារ សល់ប្រាក់សន្ធឹកណាស់ហើយមើលទៅ។ អូនដឹងទេ យើងបានខ្ចីប្រាក់ ធនាគារដើម្បីរៀបការ។ យើងត្រូវកាត់ប្រាក់សងធនាគាររាល់ខែ។ បង ត្រូវបង់ប្រាក់កាត់សងថ្លៃទិញរថយន្តទៀត។ ខែនេះយើងត្រូវសងភោជ នីយដ្ឋានថ្លៃជំពាក់ម្ហូបការយើងទៀត យើងច្បាស់ជាខ្វះមុខខ្វះក្រោយ មិនខាន។
- ទ្រាំសិនទៅបង។ នេះមកពីយើងធ្វើអ្វីៗហួសសមត្ថភាពរបស់យើង។ ម៉ាក់ខ្ញុំ គាត់មិនទាន់យល់ជីវភាពស្រុកបារាំងទេ។ គាត់ចេះតែផ្អើលតាមគេ ជឿគេដែលខំអួតអាងបញ្ចេញសំញែងឫកឲ្យគាត់កោត។ ឥឡូវនេះ ទុក្ខលំបាកមិនមែនធ្លាក់លើម៉ាក់ឯណា គឺធ្លាក់លើខ្ញុំជាកូនស្រីគាត់ និងបងជាកូនប្រសារ។ អូនយល់ច្បាស់ហើយពេលនេះ។ ណ្ហើយចុះបង យើងទ្រាំលំបាកបន្តិចសិនចុះ ទម្រាំយើងដោះបំណុលគេផុតអស់។ កាលណាយើងខ្វះខាតខ្លាំង ចាំអូនសុំខ្ចីលុយម៉ាក់ចាយ។ អូនជឿថា ប្រាក់ពីរ ម៉ឺនដែលគាត់បង្គាប់បងនោះ ប្រហែលជាគាត់មិនទាន់ចាយទេ។
-ជាត្តា បងមិនលាក់អូនទៀតទេ។ កាលបងតាមស្រឡាញ់អូន បងឮម៉ាក់ អូននិយាយអួតពីប្រុសៗមានលុយ មានឡានតាមស្រឡាញ់អូនគ្រប់គ្នា។ បងយល់ថា ម៉ាក់អូនសម្លឹងឃើញតែអ្នកមាន ទើបបានជាកុហកគាត់មិន ហ៊ាននិយាយថា បងគ្មានលុយការប្រពន្ធ។ បងក៏បានភរម៉ាក់ថា បងមានភារៈចិញ្ចឹមឪពុកម្តាយរបស់បងដែលគ្មានការងារធ្វើ និងជួយផ្គត់ផ្គង់ប្អូនៗ របស់បងដែលកំពុងរៀន។ តាមពិតបងអាណិតប៉ាម៉ាក់បងណាស់។ គាត់ មិនដែលទាមទារ ឬក៏ប៉ះពាល់លុយកាក់បងម្តងណាទេ តាំងពីបងចេញធ្វើការមក។ កាលបងនៅជាមួយគាត់ បងចាយលុយហ៊ឺហាជាមួយអ្នក ដទៃ។ បងពុំដែលបានជូយលុយ និងជូនប្រាក់គាត់ឲ្យគាត់សប្បាយចិត្តម្តងណាទេ។ បងជាកូនម្នាក់ខុសពីកូនឯទៀត ដែលតែងនាំកង្វល់ជូន គាត់ឥតល្ហែ ព្រោះបងមានចរិតរឹងរូសមានៈ។ ឥឡូវនេះ បើសិនជាម៉ាក់បងដឹងថា យើងយ៉ាប់យ៉ឺនដល់ម្លឹង គាត់មុខជាពិបាកចិត្តមួយជាន់ទៀតហើយ។
សេរីកូនប្រុសខ្ញុំ និយាយពីគ្រោះជាមួយភរិយានៅពេលដែលគេនាំគ្នា មកលេងសាកសួរសុខទុក្ខយើងជាមាតាបិតា។ ខ្ញុំឮវាចាកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលនិយាយត្អួញត្អែរប្រាប់ភរិយា ខ្ញុំអាណិតកូនខ្លោចចិត្ត។ ទឹកភ្នែក ពីរតំណក់រមៀលធ្លាក់ពីនេត្រាខ្ញុំ។ ចិត្តជាមាតាពិតជាមិនខុសពីចិត្ត ម្តាយទូទៅក្នុងលោកយើងនេះទេ។ ទោះបីជាកូនធ្លាប់បានធ្វើឲ្យម្តាយ ពិបាកចិត្តកំរឹតណា ព្រហ្មវិហារធម៌របស់មាតានៅតែមានជានិច្ចចំពោះកូន។ ការដែលសេរីបានភ្ញាក់រលឹកដឹងខ្លួនថា ធ្លាប់ប្រព្រឹត្តអំពើដែលធ្វើ ឲ្យខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តប៉ុណ្ណេះ វាគ្រប់គ្រាន់ពេកណាស់ទៅហើយចំពោះខ្ញុំ។ មនុស្សយើងសំខាន់ណាស់ការទទួលកំហុស ឬសារភាពថាខ្លួនខុស ព្រោះជាអំពើដ៏សែនថ្លៃថ្លាមួយដែលដឹកនាំរូបគេឲ្យលះបង់ចោលអ្វីដែលមិនល្អកន្លងទៅ។ ពីមុន ខ្ញុំតែងតែគិតថា សេរីមិនងាយយល់ចិត្តខ្ញុំឡើយ ក្នុងមួយជីវិតនេះ ព្រោះសេរីមានភេទជាប្រុស។ គេមានតែឈ្មោះជាប្តីនិង ជាបិតា។ គេមិនអាចយល់ចិត្តភរិយា ជាពិសេសចិត្តមាតាបានទេ។ តើ សេចក្តីស្នេហារបស់មាតា នរណាវាស់បានស្មានត្រូវ? គឺពិតជាជ្រៅជាងជម្រៅមហាសាគរ។
ខ្ញុំបួងសួងអធិដ្ឋានព្រះជាម្ចាស់សូមថែរក្សាកូនប្រុសខ្ញុំនិងភរិយារបស់គេ ឲ្យបានសេចក្តីសុខ ពោរពេញទៅដោយសុភមង្គល និងសម្បូរណ៌សប្បាយ។ នេះហើយជាបំណងរបស់ម្តាយគ្រប់រូប។ រាល់ម្តាយមិនចង់ ឃើញ មិនចង់ដឹងឮសេចក្តីទុក្ខវេទនារបស់បុត្រធីតាណាម្នាក់ឡើយ៕
ចប់បរិបូណ៍
សរសេរចប់នៅស្រ្តាស់បួរ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៨៣
កែសម្រួលឡើងវិញ នៅម៉ុងទីញី ប្រទេសបារាំង ថ្ងៃទី២០ ខែមេសា ២០១២។