រឿងរសាត់តាមកម្ម
ដោយ ហាក់ ឆៃហុក
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
៥ - កម្មកាចលោកីយ
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី20.ធ្នូ 2015.ម៉ោង 8:44
ស្បថស្មាលាស្រី | លែងខ្ចីប្រាថ្នា | ប្រពន្ធមុនក្បត់ |
ទឹកភ្នែកខ្លោចផ្សា | មេរៀនស្នេហា | ចារជាប់ក្នុងចិត្ត ។ |
អីលូវយល់ភក្រ្ត | ស្រស់ស្រីវរលក្ខណ៍ | ទាញទាក់អាណិត |
ភ្លេចអស់រឿងដើម | កាលពីអតីត | ផ្ដើមស្នេហ៍ផ្ដើមស្និទ្ធិ |
សាងជីវិតថ្មី ។ |
កាលបើចនបានផ្លាស់ជីវភាពពីកម្មករធាក់រ៉ឺម៉ក មករស់នៅក្រោមដំបូលគេហដ្ឋានលោកគ្រូពេទ្យសែនមេត្តា សេចក្ដីទុក្ខព្រួយនឿយហត់ដែលធ្លាប់មានពីមុនៗមក ក៏រសាយបាត់ទៅវិញម្ដងបន្តិចៗ ជាលំដាប់។ លោកគ្រូពេទ្យសែនមេត្តា ស្រលាញ់រាប់អានទុកដូចជាប្អូនរួមសរសៃលោហិត លោកមិនដែលប្រើចនអោយធ្វើការអ្វីធ្ងន់ រឺ ពោលពាក្យទ្រគោះ បោះបោក ជេរស្ដីបន្ទោសដល់ជនកំសត់ម្ដងណាឡើយ។ រីអែចំណងមិត្តភាពរវាងចន និង កញ្ញាកល្យាណ ក៏កាន់តែស្និទ្ធស្នាលរីកចំរើនរៀងរាល់ថ្ងៃ មិនយូរប៉ុន្មានចំណងមិត្តភាព ប្រកបទៅដោយលេសន័យនេះ ក៏ប្រែរិតជាចំណងស្នេហាលួចលាក់វិញ គឺមិនមែនលួចលាក់រវាងគ្នានិងគ្នាទេ គេថែមទាំងលួចលាក់ មិនអោយលោកគ្រូពេទ្យ និង ភរិយាលោកដឹងផង។ ស្ទើរតែរៀងរាល់ថ្ងៃពេលល្ងាចត្រជាក់ កល្យាណដឹកដៃណាវីទៅអង្គុយលេងជើងម៉ាឈើមួយនៅក្នុងចំការចេក។ ជាដំបូងនាងសួរទៅណាវីដោយសំលេងផ្អែមស្រទន់ថា៖
- - ណាវី! សព្វថ្ងៃណាវីស្រលាញ់មីងទេ ?
- កុមារីតូច ធ្វើកាយវិការទ្រង់ភ្ញាក់ បើកភ្នែកធំៗ រួចសើចបញ្ចេញធ្មេញដង្កូវស៊ីស្ងេញស្ញាញឆ្លើយទៅនាងវិញថា៖
- - សព្វថ្ងៃណាវីស្រលាញ់មីងណាស់
- - ស្រលាញ់ប៉ុណ្ណា ធ្វើដៃអោយមីងមើលមើល៍ ?
- - ណាវីស្រលាញ់មីងប៉ុណ្ណេះណែ! (កុមារីសំដីបានលាតដៃសន្ធឹងអស់ហើយសើច) ចុះមីងយ៉ានស្រលាញ់ណាវីផងទេ?
- កល្យាណងក់ក្បាលឆ្លើយ
- - ចា៎ះ! មីងស្រលាញ់ណាវីធំប៉ិនមេឃនិងដី ច្រើនជាងណាវីស្រលាញ់មីងផងណា៎ !
- - បើអិចឹង ! មីងស្រលាញ់ប៉ាណាវីផងទៅ ?
- - កុំនិយាយផ្ដេសផ្ដាសមីងមិនចូលចិត្តទេ ថ្ងៃក្រោយមីងលឺណាវីនិយាយរបៀបនេះទៀត មីងវាយណា៎
- កល្យាណនិយាយធ្វើមុខក្រញូវដាក់ណាវី តែណាវីត្រលប់ជាទន្រ្តំជើងយំនិយាយខ្លាំងៗ ថា
- - ហ៊ឺ! ហ៊ឺ! ណាវីអត់សុខចិត្តទេ មីងយ៉ានស្រលាញ់តែណាវីម្នាក់អែង អត់ស្រលាញ់ប៉ាគេផងនោះ! ចាំមើល៍ ណាវីឈប់លេងជាមួយមីងទៀតហើយប្រាប់អោយដឹង! ហ៊ី! ហ៊ី! ហ៊ី!
- និយាយរួច កុមារីក៏រត់ទៅប្រាសខ្លួនដេកននាលយំក្បែរគុម្ពចេក ។
- កល្យាណ ខ្លាចណាវីយំខ្លាំងតទៅទៀតក៏ប្រញាប់ដើរទៅលើកណាវីឡើង ហើយនិយាយលួងលោមថា ៖
- - ឈប់យំទៅណាវី ! ចាំស្អែកមីងនាំទៅផ្សារទិញនំញ៉ាំទៀតណា៎
- ណាវី គ្រវីក្បាលមិនយល់ព្រម
- - ទេ អត់ខ្ចីញ៉ាំនំទេ មីងអែងថាអត់ស្អប់ប៉ាណាវីទៅ បានណាវីឈប់យំហើយស្អែកព្រមទៅផ្សារញ៉ាំនំជាមួយមីងទៀត
- កល្យាណ ដកដង្ហើមធំនឹកហួសចិត្តនឹងសំដីក្មេងតូចនេះ។ ទ្រាំមិនបាននាងក៏ព្រមឆ្លើយថា
- - ឈប់យំទៅណាវី មីងព្រមស្រលាញ់ប៉ាណាវីហើយមីងអត់ស្អប់ទៀតទេ
- - ហេ! ជយោ! ជយោ! មីងយ៉ានព្រមស្រលាញ់ប៉ាណាវីហើយ ណាវីសប្បាយចិត្តណាស់ !
- កុមារីតូចឈប់យំ បែរជាសើចក្បាច់កាច់រាងរាំអោយកល្យាណមើលមួយរំពេច។ នៅមិនឆ្ងាយពីកន្លែងកល្យាណអង្កុយលេងប៉ុន្មាន ចនឈរកំប៉ាងនឹងគុម្ពចេកលបស្ដាប់ និង លបមើលអ្នកទាំងពីរដោយអារម្មណ៍រីករាយ គេអត់ទ្រាំសើចមិនបាន ចំពោះកាយវិការក្រម៉ាច់ក្រមើមរបស់បុត្រីកំព្រាម្ដាយ។ ណាវី ចាប់ទាញដៃកល្យាណអោយក្រោកឈរហើយនិយាយថា៖
- - មីងយ៉ាន! ថ្ងៃនេះយើងលេងពួនទៀតទេ ?
- កល្យាណមិនឆ្លើយតប គ្រាន់តែងងក់ក្បាលជាសញ្ញាយល់ព្រម។
- - មីងអែងចាំចាប់ណា៎? ទុកអោយណាវីទៅពួន អ្នកលួចមើលដង្កូវស៊ីភ្នែក
- ណាវី ហូតកូនកន្សែងពីហោប៉ៅកល្យាណយកមកចងមុខនាងជិត រួចហើយក៏រត់ទៅពួនគុម្ពចេកក្បែរកន្លែងដែលចនពួន ស្រែកប្រាប់ទៅកល្យាណ
- - គុក! គូ! បានហើយមីងយ៉ាន
- - មីងទៅចាប់ហើយណា៎
- - ចា៎ះ!
- កល្យាណ ដើរយឺតៗ គ្រវាសដៃរាវរកណាវីតាមសំលេងដែលស្រែកប្រាប់។ រីអែណាវីចេះតែរត់គេចកាលបើឃើញកល្យាណមកជិត។ ណាវីគេចឡើងគេចចុះក៏ទៅចំកន្លែងដែលចនពួន នាងរៀប នឹង ស្រែកហៅឳពុក តែចនរហ័សជាង ស្ទុះទៅក្ដោបមាត់កូន ខ្សឹបដាក់ក្បែរត្រចៀកតិចៗថា៖
- - កុំមាត់អោយគេដឹងថាប៉ាមក
- ណាវីងក់ក្បាលទទួលពាក្យឪពុក។ រត់ទៅពួនក្រោយខ្នងហើយស្រែកប្រាប់ទៅកល្យាណ ដែលកំពុងដើរគ្រវាសដៃរាវដូចមនុស្សខ្វាក់ភ្នែក
- - គុក! គុក! មីងយ៉ានណាវីនៅអែណេះ
- - អើ! តែប៉ុណ្ណេះគេចមិនរួចពីដៃមីងទេ
- កល្យាណ ស្ទុះរត់ទៅរកសំលេងណាវីទាំងភ្នែកងងឹត នាងរាវចំចនហើយអោបយ៉ាងខ្លាំង។ តែហើយស្រាប់តែនាងលាដៃចេញរត់ថយក្រោយបើកកន្សែងចងមុខមើលមួយរំពេច។ កាលបើដឹងថាខ្លួននាងអំបាញ់មិញច្រលំអោបចន ខាងក៏មានសេចក្ដីខ្មាសអៀនជាខ្លាំង។ យុវតីបែរខ្នងអោយប្រុសកំសត់ជំរុះវាចាបន្លប់ខ្មាសថា៖
- - បងមកកន្លែងនេះយូរហើយរឺ?
- - បាទ! ខ្ញុំទើបមកអំបាញ់មិញនេះអែង!
- ណាវី ចាប់ដៃកល្យាណ និង អូវពុកម្នាក់ម្ខាង បែរផ្អៀងផ្អងមើលមុខមួយសន្ទុះ ក៏និយាយប្រាប់អូវពុកថា ៖
- - ប៉ា! ប៉ា! មីងយ៉ានអត់ស្អប់ប៉ាទេ! គាត់ស្រលាញ់ប៉ាដូចណាវីដែរ ប៉ាអែងអរទេ ?
- កល្យាណ បែរខ្វាប់មកសំលក់អោយកុមារីតូច ដែលចេះនិយាយហួសព្រុំដែន។
- - ហ៊ឹះ! ណាវីអីលូវកាន់តែផ្តេសផ្ដាសខ្លាំងហើយ!
- ចនឈរសើចពេញចិត្ត នឹងកិរិយាងរង៉ក់របស់កលល្យាណ។ គេធ្វើជាស្ដីអោយកូនថា
- - ប្រយ័ត្នណា៎! ថ្ងៃក្រោយកុំនិយាយអិចឹងទៀត តិចមីងយ៉ានវាយប៉ាអត់ហ៊ានជួយទេ
- កុមារីតូចមិនឆ្លើយតប នាងក្រលេកឃើញមេអំបៅមួយហ្វូងប្រកបទៅដោយស្លាបចំរុះពណ៌ ក៏រត់វឹងទៅដេញចាប់លេង មិនខ្ចីនៅស្ដាប់អ្នកទាំងពីរសាកសងឆ្លងសំដីគ្នាទៀតឡើយ។
- - អ្នកនាង !
- - ចា៎ !
- - ខ្ញុំចង់ជំរាបរឿងអ្វីម្យ៉ាង … តើអ្នកនាងអនុញ្ញាតិទេ?
- - ចា៎ះ! បើពាក្យដែលបងនិយាយនោះប្រកបទៅដោយសុជីវធម៌ និងលក្ខណថ្ងៃថ្នូរ ខ្ញុំអនុញ្ញាតិអោយបងជានិច្ច
- - បើអិចឹង! សូមអ្នកនាងអាណិតចំណាយពេលទៅអង្កុយមាត់ស្រះខាងមុខ អោយខ្ញុំបានជំរាបរឿងពិតដល់អ្នកនាងផងណា៎
- - ចា៎. . . បងចន !
ចនដើរនាំមុខឆោមនារីទៅអង្គុយលើស្មៅមាត់ស្រះដែលប្រកបដោយរុក្ខជាតិខៀវស្រងាត់ព័ទ្ធជុំវិញ។ ទឹកក្នុងស្រះ ថ្លាឆ្វង់ដូចកញ្ចក់ឆ្លុះឃើញបាតដី ផ្ការំចង់ប្រឹងអើតចេញវារី ប្រណាំងប្រជែងលំអនឹងបុប្ផានានាដុះនៅមាត់ស្រះ។ គួរជាទី សប្បាយមែនចំពោះគូសង្សារថ្មីថ្មោង។ បុរសអភព្វស្នេហ៍ ទាញដៃស្រស់ស្រីមកកាន់ បន្លឺវាចាស្រទន់ក្រោមសំលេងតន្រ្តីធម្មជាតិ ដែលប្រគុំឡើងដោយហ្វូងចាបស្រុកមួយហ្វូងយំស្រែកខ្ញៀវខ្ញារនៅលើចុងអំពិលមាត់ស្រះ។
- - លាក់បាំងអ្វីអ្នកនាង ខ្ញុំសព្វថ្ងៃស្រលាញ់អ្នកនាងស្ទើរតែបាត់មុខមិនបាន សេចក្ដីស្រលាញ់ផុះចេញពីបេះដូងបរិសុទ្ធនេះ ជំរុញមាត់ខ្ញុំអោយហ៊ានជំរាបអ្នកនាងទាំងញញើតញញើម។
- កល្យាណ ដកដៃមកវិញនៅស្ងៀមស្ងាត់មិនព្រមឆ្លើយ។ ការពិតនាងអិតស្អប់គេទេ នាងចង់នៅជិតគេចង់រស់ក្បែរគេជានិច្ច តែសេចក្ដីអៀនខ្មាស់ដែលជារនាំងធំបំផុតសំរាប់ស្រ្តីធ្វើអោយនាងរកឆ្លើយទៅវិញមិនរួច។
- - ម្ដេចអ្នកនាងមិននិយាយ? (ចនបន្ថែមពាក្យមកទៀត) រឺមួយពាក្យពិតដែលខ្ញុំសារភាពនេះធ្វើអោយអ្នកនាង មិនពេញចិត្ត? បើដូច្នោះមែន អោយខ្ញុំសុំទោសផងទៅចុះ ខ្ញុំជាមនុស្សខ្វះសុជីវធម៌ ខ្វះលក្ខណ:ថ្លៃថ្នូរ ផ្លូវដ៏ប្រសើររបស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំត្រូវនិរទេសខ្លួនចេញអោយឆ្ងាយពីអ្នកនាង។
- ចន ក្រោកដើរចេញពីមាត់ស្រះ ដោយទឹកមុខក្រៀមស្រពោន។ ស្រស់នារីបែរមើលតាមដំណើរដ៏ល្ហិតល្ហៃរបស់គេហើយនាងក៏ដាច់ចិត្តស្រែកឃាត់គេ
- - ឈប់សិនបងចន !…
- - ខ្ញុំសូមលាហើយអ្នកនាង
- - បងខឹងនិងអូនរឺ ?
- ចន ទុចដំណើរឈប់ង៉ក់ដូចចាប់ហ្រ្វាំង គេឈរទ្រឹងបន្តិចក៏ដើរមកអង្គុយកន្លែងដែលវិញ ។
- - បាទអត់ទេ !… អ្នកនាងទេតើគួរខឹងនឹងខ្ញុំ…!
- - ចា៎ះ! អិត អត់ខឹងបងទេ! ផ្ទុយទៅវិញចិត្តអូន គឺ …អ៊ី …អា
- ពេលនោះ ណាវីកាន់កន្ទុំរុយមួយរត់ចូលមករកអូវពុកកល្យាណក៏បង្អាក់សំដីនាងតែត្រឹមណេះ ។
- - លែងវាអោយមានអិស្សភាពវិញទៅកូន…! ខំវាស្លាប់កូនអែងបាបណា៎
- - ចា៎ះ! ប៉ា! ណាវីលែងវាវិញហើយខ្លាចបាបណាស់!
និយាយរួច ណាវីក៏ព្រលែងកន្ទុំរុយអោយហើរបាត់ទៅ។ កល្យាណ លើកនាឡិការដៃឡើងមើលឃើញម៉ោងជិតប្រាំមួយហើយ នាងក៏បបួលចនត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។ រាត្រីនេះ មេឃស្រលះប្រាសចាកពពក ព្រះច័ន្ទបញ្ចេញភ័ក្រ្តមូលក្រលង់កណ្ដាលនភាល័យ រស្មីសាចជះទៅគ្រប់ទិសទី វាយោបក់រំភើយៗ ធ្វើអោយធាងដូងដែលស្ថិតនៅប្របកា្រក ហាក់ដូចជាជួយបន្ទរ នឹងសំលេងចនច្រៀងរៀបរាប់ អំពីក្ដីទុក្ខសោករបស់ខ្លួនចំពោះដួងភ័ក្រ្តព្រះចន្រ្ទា អោយកាន់តែលន្លង់លន្លោច កំសត់ខ្លាំងណាស់ទៅទៀត។ កល្យាណ រាត្រីនេះនាងដេកមិនលក់សោះ។ យុវនារីរសាប់រសល់ក្នុងខ្លួនប្រែប្រួលពេញលើគ្រែ។ នាងខំបំភ្លេចហេតុការណ៍ពីល្ងាច ខំបិទភ្នែកសំងំអោយដេកលក់ តែសំលេងចំរៀងរបស់ចន បានអណ្ដែតទៅតាមសរសៃព្រះពាយកន្ត្រាក់អង្រួនបេះដូងនាងអោយទ្រាំសំងំនៅលើគ្រែតទៅទៀតលែងបាន។ មាណវីក្រោកពីលើគ្រែចុះដើរចុចកែងជើងស្រាលៗ បើកទ្វារបន្ទប់ដើរទៅឈរស្ថិតនៅពីក្រោយខ្នងចន ដោយនរៈ ពុំបានដឹងខ្លួនថា ពេលនេះមានគេឈរលបស្ដាប់ពីក្រោយខ្នងឡើយ។ ចនច្រៀងចប់ កល្យាណក៏បន្លឺវាចាតិចៗឡើងថា៖
- - បងចន…! បងមិនគេងទេរឺ ?
- ចន ភ្ញាក់ពីភវ័ង្គបែរមកមើល
- - បាទ! យប់នេះខែភ្លឺពេញបូណ៌មី ខ្ញុំដូចជាមិនទាន់ងងុយសោះអ្ននាង
- កល្យាណ ទាញដៃចនមកកាន់ បេះដូងលោតញាប់ខុសធម្មតា។ នេះជាលើកដំបូងបំផុតក្នុងជីវិត ដែលនាងហ៊ានចេញមកជួបប្រុសក្នុងពេលរាត្រីស្ងាត់ ហើយហ៊ានចាប់ដៃគេដូច្នេះ។
- - បងចន! បងប្រាកដស្រលាញ់អូនពិតមែនរឺ ?
- ប្រុសប្រាណ លើកដៃទៅច្បូតសក់ឆោមនារីបន្ថើរៗ ដោយក្ដីស្រលាញ់។ គេនិយាយឆ្លើយទៅនាងវិញថា
- - ខ្ញុំស្រលាញ់អ្នកនាងស្មើរជីវិត…! មានតែព្រះចន្ទទេដែលជាសាក្សីដឹងចិត្តខ្ញុំ! ថាស្រលាញ់អ្នកនាងប៉ុណ្ណា
- - ចុះប្រពន្ធបងមុនគេទៅណាហើយ ?
- លឺសូរកល្យាណសួរ ពីប្រពន្ធមុន ទឹកមុខចនដែលញញឹមរីករាយអំបាញ់មិញក៏ប្រែជាក្រៀមក្រំមួយរំពេច។ គេដកដៃចេញយកមកអោបទ្រូង ហើយទឹកភ្នែកក៏ហូរហៀរចេញមកដែរ។
- - ប្រពន្ធខ្ញុំមុន? (ចនឧទាន) ហ៊ឹះ! ខ្ញុំដូចធ្លាក់ឋាននរកទៅហើយ ខ្ចាត់ខ្ចាយឆ្ងាយស្រុកមករស់នៅកៀនស្វាយសព្វថ្ងៃក៏ ព្រោះតែរឿងស្រី ខ្ញុំបានស្បថរួចម្ដងទៅហើយថា លែងទាក់ទងនឹងស្រីទៀត ព្រោះស្រីធ្លាប់ធ្វើអោយខ្ញុំខួចអនាគតក្នុងជីវិត តែទីបំផុតខ្ញុំក៏គេចពីការស្រលាញ់អ្នកនាងមិនរួច! អ្នកនាងជាអោសថទិព្វ សំរាប់ជួយព្យាបាលដំបៅចាស់ខ្ញុំអោយជាសះស្បើយបាន។
- - បងយំរឺ ?
- - បាទ! ត្រូវហើយខ្ញុំយំ … ខ្ញុំយំដើម្បីបញ្ជូនកងទុក្ខកងសោកអោយអន្តែតទៅតាមទឹកភ្នែកនេះ ?
- - ឈប់យំទៅបង? … កល្យាណនេះមិនធ្វើអោយបងខូចចិត្តជាគ្រាទីពីរទេ...
- ចនប្រែជាញញឹមចាប់ទាញប្រាណដ៏ល្វតល្វៃស្រស់ស្រីមកនែបនិត្យអោរា។ គេចង្គុលអោយយុវតីមើលទៅដួងព្រះចន្ទដែលកំពុងសំលឹងឆ្ពោះព្រះភ័ក្ត្រមកចំគេថា៖
- - អ្នកនាងមើលព្រះចន្ទន៎! រស្មីភ្លឺថ្លា ប្រាសចាកដុំពពកខ្មៅបាំងបិទ ជានិមិត្តរូបបញ្ជាក់អោយយើងដឹងថា សេចក្ដីស្នេហារបស់យើងពីរនាក់ស្ថិតនៅលើមាគ៌ាសុភមង្គល មិនអាចមានឧបសគ្គអ្វីចូលមកជ្រៀតជ្រែក រារាំងក្នុងដំណើរ ជីវិតបានឡើយ។
- - ចា៎ះ! អូនជឿបងហើយ! ក្នុងជីវិតនេះអូនសូមស្មោះត្រង់ចំពោះរូបបងម្នាក់ត្រាជន្មជីពក្ស័យ សូមបងអាណិតកុំបោះបង់ចោលអូនអោយធ្លាក់ចុះក្នុងរណ្ដៅទឹកភ្នែក ទៅថ្ងៃក្រោយណា៎បងណា៎ ។
- ជនឃាតករ ភ្លើយមុខសង្សារអោបថើបស្រាលៗ រួចបញ្ចេញវាចាស្រទន់ថា
- - ជឿចិត្តបងចុះកល្យាណ! បងមិនបោះបង់ចោលអូនអោយរងកម្មទេ បងស្រលាញ់ហើយថ្នាក់ថ្នមអូនលុះត្រាអវសាន្តនៃជីវិត។
ពេលនោះ ព្រះចន្ទដែលកំពុងបញ្ចេញរស្មីភ្លឺត្រចះត្រចង់ក៏ប្រែជាងងឹតឈ្លប់ មេឃមានដុំពពកខ្មៅហើរគ្រឿងៗមក ពីជើងមេឃអែនាយបាំងបាត់រស្មី។ ចន និង កល្យាណ នៅឈរសំណេះសំណាលពាក្យពេចន៍ស្នេហារំលងអាធាត្រ ទើបអ្នកទាំងពីរបែកគ្នាទៅកាន់បន្ទប់រៀងៗខ្លួនវិញ។