រឿងចរិតខ្មែរ
ដោយប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល
ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
សូមរង់ចាំអាន រឿងគុកនយោបាយ
៥ -ការបំបែកគ្នានៃពួកឥស្សរៈ
ថ្ងៃពុធ ទី7.សីហា 2013.ម៉ោង 18:39
បន្ទាប់ពីការដកថយអំពីក្រុងសៀមរាប ពួកឥស្សរៈបានធ្វើដំណើរ មកកាន់ផ្លូវកំពុងថ្កូវ ហើយមកឈប់នៅជួរភ្នំដងរែក។ ដើម្បីអោយបាន រស់ស្រួល ពួកឥស្សរៈបានបំបែកគ្នាជាបីក្រុម។ ក្រុមទី១ មាន ដាប ឈួន ជាមេ ក្រុមទី២ មាន លោក ហែម សាវាង និង លោក សារូ ជាមេ ក្រុមទី៣ មានមេម្នាក់ដែលខ្ញុំភ្លេចឈ្មោះ ក្រុមនេះមកនៅនឹងស្វាយចេក។ ចំនួនទ័ពកាលនោះ មួយក្រុមៗមាន ៣៥ ឬ៤០ ឬ៥០នាក់។ មធ្យោ បាយចិញ្ចឹមកងទ័ពជាភារៈនៅលើមេក្រុម ដែលកាលណោះគេប្រើកូនចៅរបស់គេ អោយដើររៃអង្គាសអង្ករ ត្រីសាច់ជាស្បៀងអំពីប្រជា រាស្រ្ដ។ ដោយតំបន់នោះ ជាតំបន់ពុំសូវមានប្រជាជនច្រើន ការរៃអង្គាសប្រមែប្រមូលស្បៀង សំរាប់ចិញ្ចឹមជីវិតនោះ បានដោយតិចតួចស្ដួច ស្ដើងណាស់។
ចំណែកខ្ញុំ ប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល មានមួយក្រុមផ្សេង មានចំនួនតិចគ្នាទេ បានហួសទៅបាងកកតែម្ដង ជាមួយមាខ្ញុំប៉ុក គុណហៅត្រលាច ដែលគាត់ មានផ្ទះមួយទៀតនៅក្រុងបាងកក នាផ្លូវច្រកសែងចន្ទ តំបន់ព្រះខ្នូង។ បានជាខ្ញុំ និងមាខ្ញុំនាំគ្នា ចោលបាត់តំបង និងអន្លង់វិល ពីព្រោះកាល ណោះក៏ជាពេលដែលរាជការបារាំងខ្មែរ បានទាញយកខេត្ដបាត់ដំបងពី សៀមបានមកវិញហើយ ហើយកាន់កាប់ខេត្ដនេះ ដែលធ្វើអោយពួកខ្ញុំ ពុំអាចស្ថិតនៅកើត។
ត្រង់ណេះខ្ញុំសូមបើកវង់ក្រចក ជំរាបអស់លោកអ្នកបំបាត់ការសង្ស័យបន្ដិចថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំពុំព្រមចូលមករួបរួម និងរដ្ឋាភិបាលបារាំង ខ្មែរវិញ បើខេត្តបាត់ដំបងត្រូវបានមកខ្មែរវិញហើយនោះ? បើខ្ញុំស្រលាញ់ជាតិ កាលឃើញស្រុកទេសបានទាមទារខេត្តពីអ្នកក្បែរខាងបាន ហើយ គួរតែសប្បាយចិត្ដ ហើយចូលមករួបរួម និងរដ្ឋាភិបាលវិញ។ នេះមិនដូច្នោះ បែរជាបោលចូលទៅស្រុកដែលជាសត្រូវរបស់ជាតិទៅ វិញឆ្កុយ! តើខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្ដ និងខេត្ដបាត់តំបង ត្រូវបានមកខ្មែរឬ? បើមិនមែនទេ តើខ្ញុំនៅតែស្អប់បារាំងដែលគ្នាខំទាមទារបាត់ដំបងអោយ ខ្មែរវិញឬ?។
ត្រង់ណេះ ខ្ញុំសូមជំរាបអោយច្បាស់លាស់ដូចតទៅ៖
ទី១ ខ្មែរឥស្សរៈ បានចិញ្ចឹមចិត្ដគិតឃើញថា ប្រទេសខ្មែរទាំងមូល ពុំទាន់បានឯករាជ្យនៅឡើយទេ ត្រូវតែតស៊ូរំដោះស្រុកទាំងមូលអោយផុត
ពីនឹមបារាំងសែស ឯរឿងខេត្ដបាត់ដំបងនោះ ក៏ជាកម្មវត្ថុនៃការទាមទាររបស់ខ្មែរឥស្សរៈដែរ គឺថាខ្មែរឥស្សរៈតាំងចិត្ដថា នឹងទាមទារខេត្តនេះ
ពីសៀមដែរនៅថ្ងៃណាមួយ។ ឥលូវបើរាជការបារាំងខ្មែរទាមទារខេត្ដនេះបានមុនក៏ពួកឥស្សរៈជួយអរដែរ ប៉ុន្ដែមិនសូវសប្បាយចិត្ដត្រង់ដែល
ថាខេត្តនេះវាទៅនៅក្នុងដៃបារាំងដដែល វាពុំនៅលើដៃខ្មែរសោះ។
ទី២ រឿងផ្ទាល់ខ្លួន រូបខ្ញុំពុំអាចចូលស្រុកខ្មែរកើតទេ ត្បិតខ្ញុំចេញពីគុកកោះត្រលាចនោះ មិនទាន់ដល់ឆ្នាំចេញឯណា ខ្ញុំចេញពីគុកនោះមួយ ឆ្នាំមុនសាលក្រមសំរេចអោយចេញ។ ដូច្នេះខ្ញុំនៅជំពាក់គុកកោះត្រលាច១ ឆ្នាំទៀតឯណោះ អ្នកដាក់គុកខ្ញុំគឺបារាំង អ្នកដោះខ្ញុំជប៉ុន(១)ឥលូវ បារាំងចាប់ទាំង សឹង ង៉ុកថាញ់ ជាមេបក្សរបស់ខ្ញុំទៅហើយ បើខ្ញុំទៅស្រុកវិញ តើបារាំងប្រណីខ្ញុំឬ? ប្រាកដណាស់ វាមុខជាបញ្ជូនខ្ញុំអោយ ទៅកោះត្រលាចជាថ្មី ឬក៏យ៉ាងណាយ៉ាងណីទៀតមិនខាន។
ទី៣ ខ្មែរឥស្សរៈ កំពុងមានលទ្ធភាព នឹងពង្រីកឥទ្ធិពល ពីព្រោះពេលនោះចលនាតស៊ូរំដោះស្រុករបស់យួន ក៏បានផុសផុលឡើងដែរ ហើយ ជាហេតុនាំអោយមានកំលាំង និងសេចក្ដីសង្ឃឹមថាឈ្នះបារាំងតទៅអនាគត។ នេះជាចំលើយរបស់ខ្ញុំ ដោះចំពោះអាថិប្រស្នាដូចដែលបាន ចោទមកហើយ។
ពួកខ្ញុំប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល ដែលនៅក្រុងបាងកក មានភារៈទិញអាវុធយុទ្ធភណ្ឌមកចែកក្រុមឥស្សរៈ នៅដងរែក និងស្វាយចេក។ ប្រាក់កាសទិញ នេះ គឺបានមកពីពួកក្រុមទាំងបីនោះ ដែលគេបានរៃអង្គាសពីអ្នកស្រុកដែលស្ម័គ្រចិត្ដ។ ក្រុមទាំងបីនេះជួនកាលគេរកផ្លូវទិញអាវុធនេះដោយ ខ្លួនគេដែរ តាមខេត្ដបាត់ដំបង និងសុរិន្ទ។ កាំភ្លើងកាលនោះមានការីប៊ីន មីត្រៃយើ និងគ្រប់បែក។ ប៉ុន្ដែការទិញអាវុធពេលនោះ បានដោយ ស្ដួចស្ដើងណាស់ ដោយរៃអង្គាសប្រាក់កាសពុំសូវបាន ចំពោះអាវុធដែលទិញបាន នាំយកមកចែកត្រង់អរញ្ញ និងសុរិន្ទដោយរថយន្ដធំរត់ ឈ្នួល (ដែលស្ម័គ្រជួយដឹកទទេឥតយកឈ្នួល)។ ឯចំណែកសុរិន្ទដឹកនាំដោយរថភ្លើងដោយលួចលាក់។ មានពេលខ្លះដាក់ក្នុងការុងអង្ករមូរ កប់ក្នុងរមូរកន្ទល៘ តាមរទេះភ្លើងនេះមិនសូវគ្រោះថ្នាក់ទេ ប៉ុន្ដែចំពោះផ្លូវអារញ្ញវិញ ពិបាកណាស់ ដោយសៀមប្រយ័ត្នមិនអោយនាំកាំ ភ្លើងចេញ។
សូមជំរាបថា គំនិតគេ គឺនៅតែគំនិតមិនត្រង់ នឹងយើងដដែល ពីមុនថាជួយ ក្រោយមកឃើញយើងបែកលូតលាស់ ខាងបដិវត្ដន៍ ក៏តាំងប្រ យ័ត្នប្រយែងចំពោះយើងទៅវិញ។ អ្នករកស៊ីលក់អាវុធអោយយើងនោះក៏ដូច្នោះដែរ គេស្មោះ និងរាជការគេជាងស្រលាញ់ប្រាក់កាសរបស់ យើងទៅទៀត ជួនកាលគេលក់អាវុធអោយយើងបានច្រើនហើយ ហើយដឹងថាយើងល្មមដឹកចេញនៅថ្ងៃណានោះ គែខ្សុចអោយការណ៍ ទៅអ្នករាជការគេស្រេច លុះយើងដឹកអាវុធចេញ តំរួក៏មកចាប់ឃាត់ ឬក៏ឆាឆៅរំខានយើងដោយប្រការផ្សេងៗទៅ។ នេះជាគំនិតគេដើរលើ យើង។ យើងដឹងហេតុនេះ ទើបយើងចេះតែប្រយ័ត្ន ហើយប្រើឧបាយបង្វែងដាន ឬក៏និយាយបង្ខុសពេលវេលាដែលត្រូវនាំចេញប្រាប់ទៅ ពួកនោះវិញ ទើបបានស្រួលក្នុងការរត់អាវុធយកមកអោយគ្នាឯងឯណេះ។ ម្យ៉ាងទៀតយើងសុំច្បាប់ទិញអាវុធពីអាជ្ញាធរផង ក៏គង់មានការ ភ័យភិតក្នុងការដឹកនាំចេញដែរ។ ខ្ញុំមានរឿងមួយជំរាបថា ថ្ងៃមួយវេលាម៉ោង៤ល្ងាចក្រុមខ្ញុំ៨នាក់ បានទិញអាវុធគ្រប់ធុននៅបាងកកដាក់លើ រថយន្ដប្រុងនាំចេញមកអារញ្ញ។ ពេលនោះស្រាប់តែឃើញកងអាវុធហត្ថសៀមប្រហែល ១០០នាក់ ប្រកបដោយអាវុធគ្រប់ដៃ ស្ទុះស្រមក លោមព័ទ្ធឡានដែលរៀបចេញនោះ។ មេបញ្ជាការគេស្រែកមកថា នៅអោយស្ងៀម លើកដៃឡើងលើ កុំកំរើក តែកំរើកបាញ់! ពេលនោះមា ខ្ញុំពុំនៅផង ខ្ញុំមានភ័យយ៉ាងខ្លាំង យីយ៉ាងណាទៅអីចេះ? ខ្ញុំក៏អោយគ្នាខ្ញុំនៅស្ងៀម! ក្រោយមកគេបញ្ជាអោយយើងរើសអាវុធយុទ្ធភណ្ឌចុះ មកដីវិញ អោយគេកត់ចំនួន។ ឆ្លៀតពេលនោះ ខ្ញុំប្រើក្មួយខ្ញុំម្នាក់អោយរត់ទៅតាមមាប៉ុក គុណ ដើម្បីសំរួលការណ៍នេះ។ នៅចន្លោះពេល នោះមានខ្មែរម្នាក់ឈ្មោះអាចារ្យហេង ចេះសៀមជ្រៅជ្រះ ទៅនិយាយការណ៍ និងនាយអាវុធហត្ថសៀមបញ្ជាក់ថា អាវុធទាំងនេះ គឺរាជការថៃ អនុញ្ញាតអោយទិញដែរហើយ។ នាយអាវុធហត្ថនោះ ដឹងដូច្នោះរកឆាឆៅមិនកើត ក៏អោយគ្នីគ្នាគេថយទៅវិញ ប៉ុន្ដែគេទុកអោយទាហានពីរ នាក់នៅយាមអាវុធនោះសិន។
លុះស្អែកឡើងម៉ោង១១ ទើបមាខ្ញុំប៉ុក គុណ មកប្រាប់ថា អោយយកចេញទៅចុះ គេអនុញ្ញាតហើយ! ទើបយើងនាំគ្នានាំអាវុធនោះចេញ មក។ មកដល់អារញ្ញមកទៀតតាមផ្លូវសិរីសោភ័ណ ម៉ោង១២ ថ្ងៃត្រង់ទើបដល់កំពង់ថ្កូវ។ ទាំងអស់គ្នាឈប់នៅវត្ដមួយឈ្មោះវត្ដភ្នំបាត្រ។ គឺវត្ដនោះហើយ ជាទីប្រជុំហាត់នៃក្រុមខ្មែរឥស្សរៈ និងជាទីបញ្ជាការចាត់បញ្ជូនស្បៀង និងអាវុធយុទ្ធភណ្ឌទៅអាយពួកឯទៀតទាំងបីក្រុម។
(១) សូមមេត្ដាមើលគុកនយោបាយផង