រឿងចរិតខ្មែរ
ដោយប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល
ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
សូមរង់ចាំអាន រឿងគុកនយោបាយ
គ -អារម្ភកថា&សេចក្ដីផ្ដើម
ថ្ងៃចន្ទ ទី22.កក្កដា 2013.ម៉ោង 20:04
នេះជាស្នាដៃទី២ របស់ខ្ញុំបន្ទាប់ពីរឿងគុកនយោបាយ។ គំនិតនៃការនិពន្ធគុកនយោបាយយ៉ាងណានោះ អស់លោកអ្នក សឹងបានជ្រាបសព្វ គ្រប់ហើយនៅក្នុងសៀវភៅនោះ។ «ចរិតខ្មែរ» ស្នាដៃថ្មីនេះ ក៏មានគំនិតពុំខុសឆ្ងាយប៉ុន្មាន អំពីគុកនយោបាយដែរ។ ខ្ញុំមានបំណងធំ ចង់អោយ ខេមរជនមានស្មារតីភ្ញាក់រលឹក ភ្លឺថ្លាអោយកាន់តែច្បាស់ឡើង យល់បញ្ហាសង្គមជាតិ យល់ប្រយោជន៍រួម យល់ចំណោទកសាងជាតិ ទាន់ពេលវេលា។
«ចរិតខ្មែរ» ស្ដាប់ទៅដូចជាអ្នកនិពន្ធមានគំនិតរិះគន់ បន្ដុះបង្អាប់តែខ្មែរគ្នាឯង ប៉ុន្ដែតាមការពិត គឺនិយាយអោយឃើញនូវទិដ្ឋិមានៈរើស អើងរបស់ខ្មែរមួយផ្នែក ដែលបណ្ដាលអោយកើតផលអាក្រក់ដល់សង្គមនិងបក្ស។ ឃើងត្រូវតែប្រយ័ត្ន និងអប់រំកុំអោយមានទិដ្ឋិរបៀប នោះទៀត។ ពោលមួយបែបទៀត គឺថាឆ្កើះយកគន្លងអាក្រក់មកលាតត្រដាង ដើម្បីអោយយើងស្អប់ខ្ពើម ហើយចៀសវាងចេញពីគន្លង នោះ រួចប្រកាន់យកនូវគន្លងណាដែលល្អប្រសើរមកវិញ។ និយាយអោយខ្លីទៅគឺថា «ចរិតខ្មែរ» ជារូបមន្ដសំរាប់បង្ហាញគុណវិបត្ដិដែល បណ្ដាលឡើងដោយមនុស្សមួយជំពូក ដែលគ្មានលក្ខណចិត្ដជាមនុស្សសោះ។ គឺពួកទាំងនោះឯងហើយដែលនាំអោយបក្សពួក និងសង្គម ជាតិអស់ថាមពល ហើយដល់នូវភាពហិនហោចខ្លោចផ្សានោះ។
ខ្ញុំគ្មានបំណងសោះ ក្នុងការរិះគន់ អស់លោកវីរជន បុព្វបុរសជាតិខ្មែរដែលលោកបានបំពេញហើយនូវពលិកម្មដើម្បីជាតិ ខ្លះដល់ទៅហ៊ាន លះជីវិតនាះ។ ចំពោះអស់លោកទាំងនោះ ខ្ញុំបានគោរពនាម និង សកម្មភាពរបស់លោកជាប្រក្រតី ហើយតែងយកជាបទរៀនសំរាប់ជីវិតថែមទៀតផង។
ខ្ញុំសុំរិះគន់ ចំពោះតែពួកមនុស្សណាដែលមានខ្លួនដូចជាសត្វ គ្មានឧត្ដមគតិ គ្មានវិចារណញ្ញាណសោះនោះតែប៉ុណ្ណោះ ហើយដោយពិត ការ រិះគន់នោះឯងត្រូវតែសរសេរទុក ត្រូវតែនិយាយអោយដឹង ព្រោះខ្លួនខ្ញុំបានសង្កេតផ្ទាល់ ព្រមទាំ ងបានរួមសកម្មភាពជាមួយផង ដូចជាអំពើ របស់ពួកឥស្សរៈជាដើម ដែលធ្វើអោយខ្ញុំខូចចិត្ដអស់មួយជីវិត បន្ទាប់ពីបាន មើលឃើញសកម្មភាពព្រៃផ្សៃនៃពួកនោះក្នុងគ្រាដែលខ្ញុំរស់នៅជាមួយ។
ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបាទសូមអភ័យទោសជាមុនពីសំនាក់អស់មិត្ដអ្នកអាន ក្រែងលោមានពាក្យត្រង់ណាពុំសមរម្យប៉ះពល់ ដល់រូបនាមរបស់ លោក សូមអស់លោកមេត្ដាខន្ដីអភ័យទោស ពីព្រោះការពិពណ៌នានៅក្នុងនេះ មានភាពទូទៅពេក។ បំណងរបស់ខ្ញុំ គឺចង់តែអោយមានគំនិត រិះគន់ស្ថាបនាកើតឡើង ផ្សាយជាសៀវភៅ ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរដើម្បីជួយរំលឹកគ្នាអោយយល់នូវមាគ៌ាល្អអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង មិនចូលចិត្ដ និយាយចែប៉ប្រែលបលាក់ បូញមាត់បត់ដៃ អ្នកនេះអីចេះ អ្នកនោះអ៊ីចុះសោះឡើយ។ ខ្ញុំបានគិតឃើញដល់ចាស់ៗ បរមបុរាណយើងដែល លោកមានគំនិតប្រដែប្រដៅកូនចៅ អោយបានស្គាស់សេចក្ដីសុខចំរើនក្នុងជីវិតម្នាក់ៗ រហូតដល់សង្គមជាតិ ដោយលោកព្យាយាមចងក្រង ពាក្យទូន្មានជាច្រើន កើតទៅជាបទសិក្សាអក្សរសាស្រ្ដខ្មែរសព្វថ្ងៃនេះ ដូចជាច្បាប់កេរកាល ពាក្យចាស់ជាដើម។ យើងចាស់សម័យនេះ យល់ហេតុផលយ៉ាងណាក្នុងដំណើរជីវិត ដែលយើងបានលុយឆ្លងកាត់មកហើយ គួរតែនាំដំណើរនោះមកដំណាលផង អោយក្មេងស្រករ ក្រោយគ្នាដឹង គ្នាប្រុងស្មារតី ចៀសវាងអំពើអាក្រក់ជាមុន កុំអោយតាមគន្លងចាស់។
នៅទីបញ្ចប់ ខ្ញុំសូមប្រកាសប្ដេជ្ញាជាឧលារិកថា គំនិតខ្ញុំសុំកើតជាខ្មែរ រស់ជាខ្មែរ ស្លាប់ជាខ្មែរ ខ្ញុំសូមបូជាជីវិតចំពោះតែបុគ្គលណាដែល ស្មោះនឹងជាតិខ្មែរ ខ្ញុំសុំប្ដេជ្ញាចិត្ដថា ពុំព្រមបំរើបុគ្គលណាដែលគ្មានចិត្ដស្មោះត្រង់នឹងជាតិ ប្រកាន់អាត្មានិយម បក្សពួកនិយម ផ្ដាច់ការនិយម និងមានគំនិតញុះញង់បំបែកបំបាក់សាមគ្គីជាតិ ដើម្បីពួកក្រុមត្រួតត្រានោះសោះឡើយ។
ប្រការមួយទៀត តាមជំនឿព្រះពុទ្ធសាសនា ឋានសួគ៌ ឋានព្រះនិព្វាន មានមែនសំរាប់បុគ្គលអ្នកសាងកុសលបារមីអស់អង្វែងកប្បកល្ប ប៉ុន្ដែខ្ញុំពុំមានសំនូមសូមប្រាថ្នានឹងទៅកើតទីនោះសោះឡើយ ទោះបីឧបមាថា ខ្ញុំមានកុសលថា នឹងបានទៅកើតទីនោះដូចប្រាថ្នាក្ដី។ ដរាបណា ប្រទេសខ្មែរនៅតែលំបាកវេទនា ហែលក្នុងថ្លុកឈាមដែលកើតមកអំពី ការកាប់ចាក់គ្នាដូចសព្វថ្ងៃ ខ្ញុំស្លាប់ទៅ សូមកុសលផលបុណ្យបញ្ជូនខ្ញុំ អោយកើតមកជាខ្មែរនេះទៀត លើទឹកដីនេះអស់កប្បកល្បអង្វែងជាតិ កុំអោយខ្ញុំឃ្លាតខ្ចាត់ព្រាត់ វង្វេងទៅកើតទីណាផ្សេងឡើយ! ដើម្បី ជួយជាតិខ្មែរ ជួយប្រទេសខ្មែរ ជាលំដាប់ជាតិរៀងរាបដរាបទៅ! នេះជាសច្ចវាទរបស់ខ្ញុំ!
- - សូមអោយប្រទេសខ្មែរ ស្ថិតនៅតែជារបស់ខ្មែរជានិច្ច
- - សូមពិភពលោក មានយុត្ដិធម៌ចំពោះមនុស្សជាតិទូទៅ! សូមប្រជាពលលោក បានចំរើនក្នុងផ្លូវសន្ដិភាព
ធ្វើនៅភ្នំពេញ ថ្ងៃទី២៨ មេសា ព.ស ២៥១៧ គ.ស ១៩៧៣
ប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល
-----:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::-----
សេចក្ដីផ្តើម
នេះយើងទាំងអស់គ្នា ដែលមានឈ្មោះថាជាអ្នកតស៊ូ ហើយដែលទើបតែរួចចេញពីគុកច្រវាក់ ក៏បានមកនៅជួបជុំគ្នានៅនឹងភ្នំពេញនេះ។ ជប៉ុនដែលជាអ្នកឧបត្ថម្ភ នូវនយោបាយយើង ក៏នៅតែជួយផ្ដល់នូវគំនិតដល់ក្រុមបដិវត្ដន៍យើងដដែល។ ជប៉ុនពុំទាន់ចាញ់កំលាំងសំពន្ធមិត្ដនៅ ឡើយទេ ថ្វីត្បិតតែក្រុងភ្នំពេញត្រូវរងគ្រប់បែករបស់កងទ័ពសំពន្ធមិត្ដ (កាលពីថ្ងៃទី ៨កុម្ភៈ ១៩៤៥) ក៏ដោយ។ តែមិនតែប៉ុណ្ណោះនៅថ្ងៃ ទី៩ មិនា ១៩៤៥ ជប៉ុនថែមទាំងបានលោមព័ទ្ធចាប់បារាំងនៅភ្នំពេញទាំងរស់ទៀតផង។ លោក សឹង ង៉ុកថាញ់ ដែលរត់ទៅកាន់ប្រទេសជប៉ុនតាំង ពីបារាំងចាប់លោកអាចារ្យហែម ចៀវនោះ ក៏បានត្រូវជប៉ុន ជួយអោយមកវិញ នៅខែឧសភា ១៩៤៥។ ពីរាត្រីទី ៨ទៅទី៩ ខែសីហា ១៨៤៥ យុវជនខ្មែរ និងទាហាន ក៏ធ្វើបដិវត្ដន៍ រំលំរដ្ឋាភិបាល លោកអ៉ឹង អ៊ី ដែលនៅក្រោមអំណាចបារាំង រួចនៅថ្ងៃទី ១៤ ខែសីហាឆ្នាំដដែល លោក សឹង ង៉ុកថាញ់ ក៏ត្រូវបានចាត់តាំងជានាយករដ្ឋាភិបាលឡើង។
ក្នុងស្ថានភាពនេះ យើងរាស់គ្នាជាអ្នកនយោបាយ ហើយដែលមានជប៉ុនជួយឧបត្ថម្ភនោះ គួរណាស់តែបានសប្បាយភ្លើតភ្លើនក្នុងចិត្ដ ប៉ុន្ដែ ផ្ទុយទៅវិញ យើងពុំបានគិតនឹកដូច្នោះឡើយ យើងរាល់គ្នាគិតឃើញថា កំលាំងពួកសំពន្ធមិត្ដ ប្រហែលជាបន្ថែមឡើង ដើម្បីផ្ដួលលំនឹងយើង នេះទៅវិញបាននៅថ្ងៃណាមួយ ព្រោះពួកគេកំពុងរៀបចំសំបើមណាស់ ដើម្បីបន្ទុចអានុភាពជប៉ុន ឬថាគេត្រូវការត្រួតត្រាឥណ្ឌូចិនជាដាច់មុខ។
កាលបើគិតឃើញដូច្នោះ យើងរាស់គ្នាក៏គិតរកផ្លូវដោះជាស្រេចថា នឹងគេចអោយផុតពីកណ្ដាប់ដៃបារាំង បើបារាំងឈ្នះជប៉ុនវិញនោះ យើងត្រូវចេញអោយផុតទៅក្រៅ ដើម្បីរិះរកមធ្យោបាយរំដោះស្រុកតទៅទៀត។ ថ្ងៃមួយជួបជុំគ្នា ក៏ពិគ្រោះព្រមព្រៀងគ្នាថា បើបារាំងឈ្នះ ជប៉ុន យើងត្រូវចេញទៅស្រុកសៀម និងស្រុកយួន។ ដូចដែលយើងបានផ្គងព្រួយនោះមែន ថ្ងៃទី១៦ តុលា ១៩៤៥ ពួកបារាំងល្បួងចាប់លោក នាយក សឹង ង៉ុកថាញ់ ទៅ ហើយព្រមទាំងចាប់ជនជាដៃជើងទៀត (មានពួកយើងអ្នកតស៊ូនេះឯង)។
ដូចដែលបានព្រាងទុក ពួកអ្នកតស៊ូចែកបំបែកគ្នាចេញជាពីរក្រុម។ មួយក្រុមមានលោក ប៉ាច ឈឺន, លោកចៅ សែន កុសលឈុំ (កាល ណោះជាចៅហ្វាយខេត្ដកំពុងចាម) លោកស្រី សឹង ង៉ុកថាញ់ នាមដើម ឡាំអីអ៊ុក និងជនជាច្រើនទៀត បានទៅនៅបាសាក់ (កម្ពុជាក្រោម) ឯចំណែកខ្ញុំ ប៉ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល ខ្ញុំមានមាម្នាក់ឈ្មោះ ប៉ុក គុណ ហៅ ត្រលាច នៅខេត្ដបាត់ដំបង ដែលកាលណោះសៀមត្រួតត្រាជារបស់សៀម។ ព្រំប្រទល់ខ្មែរ-សៀមកាលណោះនៅត្រង់ស្វាយដូនកែវ។
តទៅមុខអស់លោកអ្នក នឹងបានជ្រាបអំពីដំណើររបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ទៅកាន់ខេត្ដបាត់ដំបង និងអំពីកំណើតនៃខ្មែរឥស្សរៈព្រម ទាំងសកម្មភាពអ្វី ខ្លះនៃក្រុមនោះ។ សកម្មភាពពួកនោះ ឃើញថាផ្ទុយពីគោលបំណងរបស់យើងអ្នកនយោបាយរំដោះជាតិ ផ្ទុយពីគំនិតរបស់យើងដែលជាអ្នក បង្កើតពួកនោះ។ សកម្មភាពពួកនោះ គឺជាគុណវិបត្ដិម្យ៉ាងដែលផ្ដល់អោយខ្ញុំនូវ កំហកចិត្ដយ៉ាងធំដរាបសព្វថ្ងៃ។
ហេតុនោះហើយ ទើបខ្ញុំនិយាយរិះគន់អ្វីៗ ខ្ញុំចូលចិត្ដថា «នេះហើយចរិតខ្មែរ» រាល់ដងដូច្នេះឯង។ វ័យចាស់ប៉ុណ្ណេះហើយ ខ្ញុំសូមចងដៃអនុ ជនជាន់ក្រោយនូវស្នាដៃនេះ ដើម្បីជាបទពិចារណា រិះរកផលប្រយោជន៍ជូនបងប្អូនរួមជាតិក្នុង សាធារណរដ្ឋខ្មែរតទៅទៀតផង ដោយចៀស វាងនូវអំពើឃោរឃៅ កាប់សំលាប់គ្នាឯងដោយព្រៃផ្សៃនោះតទៅ ទៀត។
សូមអោយមានយុត្ដិធម៌ក្នុងសង្គម ដើម្បីវឌ្ឍនភាព និង សុភមង្គលរបស់សាធារណរដ្ឋខ្មែរ។
ភ្នំពេញថ្ងៃទី២៦ កុម្ភៈ ១៩៧៣
ប៊ុណ្ណចន្ទ ម៉ុល