ជីវិតឥតន័យ
ដោយ សុទ្ធ ប៉ូលីន
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
៤ -ជីវិតគ្មានខ្លឹមសារ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី14.កក្កដា 2018.ម៉ោង 6:59
សារ៉ាក់ ខំរត់គេចចេញអោយផុតពីដែនមនោសញ្ចេតនាដោយជិះកង់កំសាន្ដតាមផ្លូវក្រុង ប៉ុន្ដែជាការអិតអំពើសោះ។ ហ្វូងគំនិត ហ្វូងបារម្មណ៍ គឺការស្រមៃ និង អនុស្សាវរីយ៍ផងហើរប្រដេញប្រកិតរូបអ្នកគ្មានត្រាប្រណី ស្រែកហោកញ្ជ្រៀវខ្ញៀវខ្ញាពេញព្រលឹង គួរអោយរន្ធត់ហាក់ដូចជាសំលេងខ្លែងស្រាក រឺ លលកខ្មោច។ :«ហ៊ី! (សារ៉ាក់ត្អូញត្អែរក្នុងចិត្ដ) ជីវិតជាអ្វីទៅ?» គឺជាកម្រងបុប្ផាអពមង្គល។ មនុស្សម្នាក់ៗ ទទួលកម្មអកុសលមួយម្ដងៗ ពុំមានឈប់ត្រាតែបុគ្គលរលាយរូបរលួយប្រាណទើបអស់។ រូបំ... ទុក្ខំ...»
សារ៉ាក់ជិះកង់យីតៗ ភក្ដ្រអ្នកស្រពាប់ស្រពោនក្រៃពេក ចិត្ដរបស់អ្នកសែនចំបែង។ ក្ដីកង្វល់គ្រប់ជំពូកហូរមកខ្មួលខ្មាញ់ពេញវិញ្ញាណ។ បញ្ហាជីវិតច្រើនហួសនិស្ស័យ ចេះតែចោទមកផ្ទួនៗ គ្នាក្នុងអារម្មណ៍របស់អ្នក។ ក្នុងរំពេចនោះបេះដូងសារ៉ាក់ស្រាប់តែឈឺរកាំ ខ្លោចផ្សាដោយការអាណិតមិត្ដម្នាក់ ឈ្មោះ សួន ផាន ដែលទើបស្លាប់ថ្មីៗ ចំនែកឱរាអ្នក មានសភាពតឹងមហាតឹង។ :«ឱ! សួន ផានសំលាញ់ ម្ដេចក៏មានវាសនាអភ័ព្វម៉្លេះ?»។ ឈ្នាន់កង់សារ៉ាក់វិលចុះឡើងមួយៗ ហើយស្រែកថ្នូរថា ង៉ីត! ង៉ីត! កើត! ចាស់! ឈឺ! ស្លាប់! ។
ឱ! អញអើយ ចង់ត្អួតអីម៉្លេះទេ... ជីវិតមនុស្សគ្មានន័យ គ្មានខ្លឹមសារ! តើមុនកើតមក មនុស្សនៅឋានណា? លុះដល់ពេលស្លាប់ តើមនុស្សយាត្រាឆ្ពោះទៅទីណា? ម្ដេចបានជាមនុស្សមិនរស់រហូតទៅ? លុះដល់មនុស្សស្លាប់ តើព្រលឹងនៅរស់ដែរ រឺ ក៏រលាយសូន្យសុងទៅជាមួយអង្គប្រាណ? នរណាគេហ៎ៈ ដែលបង្កើតលោកមកពីដើមដំបូងបំផុត ហើយនាំអោយមនុស្សវេទនាដូច្នេះ? ហ៊ី! រឿងនេះគិតមិនចេញទេ! ខ្ជិលគិតល្អជាង ព្រោះរឿងមិនប្រាកដ! ប៉ុន្ដែរបស់មួយដែលអញប្រាកដជាងគេ គឺ អញត្រូវស្លាប់ថ្ងៃណាមួយ បើមិនយូរក៏ឆាប់។ សួន ផាន សំលាញ់អញមានឳពុកម្ដាយក្ររហេមរហាមនៅស្រុកស្រែ។ សួនផានស្វែងមកនៅទីក្រុងភ្នំពេញ សុំផ្ទះបងប្អូនជ្រកកោន។ សួនផានខំសង្វាតរៀនសូត្រទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ខំលេបសេចក្ដីក្រីក្ររបស់ខ្លួនដោយក្លាហាន! អស្ចារ្យមែន! នៅថ្នាក់ទីបញ្ចប់នៃវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ដិ សួនផានមានសំលៀកបំពាក់តែមួយបន្លាស់គត់ពេញរយៈមួយឆ្នាំ ប៉ុន្ដែ សូនផានរៀនបានលេខមួយ! រៀនបានលេខមួយក្រោមពន្លឺចង្កៀងប្រេងកាតប្លុងៗ លេខមួយទាំងខ្វះអាហារបរិភោគ លេខមួយទាំងខ្វះសៀវភៅរៀនសូត្រថែមទៀតផង លេខមួយដោយក្ដីសង្ឃឹមថា នឹង បានសងគុណមាតាបិតា ដែលក្រតោកយ៉ាកក្នុងវេលាឆាប់ៗនេះ។ ទីបំផុត សួនផាន បានប្រលងជាប់ស្នាតកប័ត្រទី២ ផ្នែកខាងវិទ្យាសាស្ដ្រពិសោធន៍ ហើយថែមទាំងបានចូលរៀនវិជ្ជា ផ្នែកខាងសាស្ដ្រាចារ្យថែមទៀត។ ប៉ុណ្ណេះហើយ សួនផានជាមនុស្សមានវាសនាល្អស្រេច ប៉ុណ្ណេះហើយមាតាបិតាសួនផាន នឹង មានជីវិតរុងរឿងដោយសារបុត្រពន្លកនេះ។ ប៉ុន្ដែអនិច្ចាកម្មអើយកម្ម សួនផាន ពុំទាន់បានក្រេបរសជាតិលទ្ធផលនៃការសិក្សារបស់ខ្លួនផង ស្រាប់តែត្រូវមច្ចុរាជមកហូតផ្ដាច់យកព្រលឹងទៅបាត់! សួនផានបានទទួលអនិច្ចកម្មទៅដោយរោគាពាធមកយាយីក្នុងរវាងពីរថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ឱ សួនផាន! ឱ មិត្ដអើយ! មិត្ដដែលបានសន្ដានចិត្ដថ្លៃថ្នូរ មិត្ដដែលធ្លាប់ប្រាស្រ័យទាក់ទងបញ្ហាជីវិតនានាជាមួយនឹងខ្ញុំ» ។ សារ៉ាក់ស្ទើរស្រក់ទឹកភ្នែកនៅតាមផ្លូវ។ កាលពេលពិធីឈាបនកិច្ចម្ដាយសួនផាន ស្រែកទ្រហោយំដោយមានវាចាថាៈ «កូនអើយ! កុំទៅចោលម៉ែ! កូនអើយត្រលប់មករកម៉ែវិញ»។ ពាក្យដំអូញដ៏មានសភាពញ័រចំប្រប់នេះបានធ្វើអោយសារ៉ាក់អាណិតខ្លោចចិត្ដ។
ហា! ហា!.. ហា... (សារ៉ាក់សើចឡើងដោយសោះកក្រោះ)
«តើជីវិតមានខ្លឹមសារយ៉ាងដូចម្ដេចកើត បើព្រេងវាសនាចង្រៃសែនចង្រៃ បើព្រហ្មលិខិតកាចសាហាវយង់ឃ្នងយកមច្ចុរាជ មកបង្ហិនបង្ហោចព្រលឹង(១) មនុស្ស ដោយគ្មានអាសូរចិត្ដថ្លើមគ្នាបន្ដិចដូច្នេះ។ ជីវិតមនុស្សក្នុងលោកិយមានសភាពស្ដើងដូចសរសៃអំបោះ ហើយម្នាក់ព្រួយបារម្ភស្លុតក្នុងចិត្ដខ្លាចកណ្ដៀវមរណៈ បារម្ភទាល់តែរកអ្វីមកលួងលោមពុំបាន។ ហា! មនុស្សយើងក្នុងលោកសន្និវាសនេះ មានលំនាំដូចជាតួអែកល្ខោនពិត។ ឧបមាថាយើងដើរតួជាអ្នកប្រាជ្ញវិទ្យាសាស្ដ្រល្បីល្បាញ មានគេកោតសរសើរស្ញប់ស្ញែង រឺក៏ជាមហាសេដ្ឋីរស់នៅលើគំនរមាស គំនរប្រាក់។ល។ តើតួអង្គទាំងនេះមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា បើយើងដើរតួបានតែពីរ រឺ បីម៉ោងប៉ុណ្ណោះ?។ ជីវិតមនុស្សក៏មានលំនាំអញ្ចឹងដែរ មួយឆ្នាំៗ រសាត់ទៅរហ័សដូចយល់សប្ដិ គេនិយមនិយាយថាមួយឆ្នាំដូចមួយភ្លែត ។ ហើយមនុស្សរស់បានធម្មតាហុកសិបឆ្នាំ។ តើហុកសិបភ្លែត រឺ ក៏ចិតសិបភ្លែត មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេចហ៎ៈ?
ពេល! ពេល! ពេល! ពេលពុំដែលរង់ចាំយើងទេ! ទិវារាត្រីចេះតែកន្លងទៅពុំមានឈប់ឈរ! ពេលវេលា សង្កត់សង្កិនជិះជាន់មនុស្សគ្មានមេត្ដា ហុតឈាមអង្កៀមឆ្អឹងទំពាក្បាល អវៈយវៈ សរីរាងកាយបន្ដិម្ដងៗ លិទអណ្ដាតភ្លែតៗ ដូចអសុរកាយដែលគេតែងនិយមនិយាយដូច្នោះ។ មើលនេះហើយការវិវឌ្ឍន៍ដ៏គួរអោយតក់ស្លុតរបស់ ពេល៖ កើត... ចាស់.. ឈឺ... ស្លាប់...។
ពេល ធ្វើអោយយើងស្កូវ អោយធ្មេញយើងរលើង មាត់គ្រហុប អោយស្បែកយើងជ្រីវជ្រួញ អោយភ្នែកយើងស្រវាំង អោយព្រលឹង និង វិញ្ញាណយើងភាន់វង្វេង... ចំនែករណ្ដៅមរណៈ ចេះតែសង្ខុញរំកិលជិតមកគ្មានលោះមួយនាទី។ ហា!. ហា! កវីបារាំងម្នាក់ឡាម៉ារទីន (Lamartine) បានសុំអង្វរអោយ ពេល ផ្អាកបញ្ឈប់ដំណើរ(1) ដោយគាត់ចង់បន្ដសុភមង្គលស្នេហ៍ ជាមួយសង្សាររបស់គាត់រហូតគ្មានទីបញ្ចប់។ ឱ! បងកវីអើយ កុំសង្ឃឹមថារត់រួចពីក្រញាំរបស់ពេល ។ ពេលសុខចិត្ដផ្អាកដំណើរប៉ុន្ដែតើបងប្រុសចង់អោយពេល ឈប់ដើរប៉ុន្មានម៉ោង ប៉ុន្មានខែ ប៉ុន្មានឆ្នាំ ប៉ុន្មានសតវត្ស?។ ហា! ហា!។ ការសំរាករបស់ពេលនៅតែជាពេលដដែល។ ឱ! គួរអោយយើងខ្លាចស្ញប់ស្ញែងព្រះបញ្ញាណាណ ព្រះពុទ្ធ ដែលជាព្រះបរមគ្រូអីម៉្លេះទេ។ ព្រះអង្គបានឈ្វេងយល់សព្វ នូវដំណើរជីវិតមនុស្សក្នុងវដ្ដសង្សារ «រូបំ! ទុក្ខំ! អនត្ដា!.»។ «អចិរំ វតយំ កាយោ!!»
កាលពីអាទិត្យមុន សារ៉ាក់ និយាយសើចលេងជាមួយសួនផាន ៗ បាននិយាយតបមករកអ្នក បានសើចគ្រហាញដក់អ្នក អីលូវនេះសួនផាននៅទីណា? អ្នកសំលឹងរកមើលសួនផានពុំឃើញសោះ! តើសួនផានទៅនៅស្ថានណា?ឱ! មិត្ដសំសត់អើយ!។ អនិច្ចា វតសង្ខារា!.
សារ៉ាក់ជិះកង់ថ្មមៗ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ ញើសស្រាប់តែហូរមកវូៗ រមៀលដូចដំណក់ទឹកភ្លៀង។ ឃើញទេ! ជីវិតគ្មានន័យពិតមែន។ សភាពអនិច្ចំ មិនមែនត្រឹមតែសំដៅឆ្ពោះទៅរកការមិនទៀងទាត់នៃសង្ខាររបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ ចំពោះវត្ថុធាតុក៏ដូច្នោះដែរ។
របស់ដែលយើងមើលឃើញ គឺគ្រាន់តែជាស្រមោលរវីមរវាម សំរាប់តែបោកប្រាស់សតិរបស់យើងប៉ុណ្ណោះអែង។ រថយន្ដដែលរត់លូនឆ្វែលឆ្វាត់នេះ ផ្ទះផ្សារដែលលេចឡើងអណ្ដែតធ្លោនៅខាងមុខអែណោះជាវត្ថុមិនទៀតទាត់ ព្រោះអ្វី? ព្រោះថាដើមដំបូងមកពីរូបមិនពិត ជារូបដែលគេអោយខ្ចីក្នុងរយៈពេលខ្លី បន្ដិចទៀតលុះដល់រូបអញរលាយបាត់ទៅអញអស់បានឃើញវត្ថុទាំងនេះហើយ វត្ថុទាំងនេះ នឹង រលុបអន្ដរធានទៅបាត់ក្នុងវិញ្ញាណរបស់អញដែរ។
បើអីលូវនេះគេអោយមាសអញដប់ពាងពិតៗ ដែលអញមើលឃើញ ដែលអញស្ទាបបាន ដែលអញហិតទៅធុំក្លិនមាសៗ ដែលមានពណ៌លឿងឆ្អៅ ដូចព្រះសុរិយាពេលព្រហាម តើចិត្ដអញមានការស្រៀវស្រើបដែររឺអ្វី? បើសុទ្ធតែជា «អនិច្ចំ» ។ សារ៉ាក់គិតវែងទៅៗ មិនចេះចប់។
បើរូបអញរលាយទៅមាសក៏រលាយដែរ ព្រោះ អញប្រើការលែងកើត។ មាសនេះឋិតនៅប្រាកដហើយ ប៉ុន្ដែចំពោះមនុស្សនៅរស់ ចំនែកមនុស្សស្លាប់ពុំអាចអោបក្រសោមមាសរបស់ខ្លួនទៅបរលោកបានឡើយ។ នៅបរលោកគេចាយពុំដាច់ទេ លោហធាតុលឿងនេះ... ហ៎ា! ហ៎ា! បេះដូងសារ៉ាក់កញ្ជ្រោលសើចឡើងដោយក្ដីខ្ពើមរអើម! មាស! មាស! មាសអសោចិសំរាប់បំភាន់សតិវិញ្ញាណមនុស្ស! បើជីវិតមិនទៀងទៅហើយ តើរបស់អ្វីដែលទៀងនោះ? មាសចង្រៃធ្វើអោយមនុស្សឆ្កួតវង្វេងភ្លេចភ្លាំងអ្វីៗទាំងអស់!
មើលចុះមនុស្សគ្រប់គ្នា ត្រហេបត្រហប ច្រាស់ច្រាលដូចមាន់រកពង ដើម្បីបានមាសនេះ តែបន្ដិចបន្ដួចយកមកទុកជាកម្មសិទ្ធិ។ មើលចុះ គហបតីធំៗ មហាសេដ្ឋីទាំងឡាយ មើលចុះ ពួកមូលធននិយមគ្រប់ប្រភេទនៅក្រោមមេឃ កើបមាសបានរាប់តៅ រាប់ឃ្លាំងហើយ នៅខំត្រដរប្រឹងប្រែងកើបមាសនោះថែមទៀត ស្ទើរតែលិចលង់ទៅក្នុងរណ្ដៅវិកលចរិក នឹកស្មានថាខ្លួនរស់នៅបានរហូត បើពុំដូច្នោះ នឹកស្មានថា ខ្លួនអាចយកមាសទៅចាយនៅអែបរលោកបាន...។
- ទីន! ទីន! ទីន ៗ!
- ស៊ីប៉្លេរថយន្ដមួយបានបន្លឺឡើងក្រោយទោចក្រយានរបស់សារ៉ាក់។ សារ៉ាក់ពុំបានលឺស៊ីប្លេរថយន្ដបន្ដិចសោះ។ អ្នកកំលោះធាក់កង់គើមៗ យឺតពេកក្រៃ។ អ្នកបររថយន្ដតឹងចិត្ដខ្លាំងពេកណាស់ ក៏បត់ក្បាលឡានចូលចតទាំងប្រថុយ បណ្ដាលអោយទង្គិចកង់សារ៉ាក់លាន់ប្រាវ។
- នាយតួភ្ញាក់ព្រើតចេញផុតពីការស្រមៃ។ អ្នកក្រលេកទៅក្រោយ ឃើញអ្នកបររថយន្ដម្នាក់ចំណាស់ប្រហែល៣០ឆ្នាំ ស្លៀកពាក់ស្អាតបាតភក្ដ្រដូចចិន សើចញឹមៗ មករកអ្នក!។ មុខសារ៉ាក់ឡើងក្រហមភ្លាម «អានេះមើលងាយអញអស្ចារ្យ! អញជិះកង់សរសៀរខាងស្ដាំប៉ុណ្ណេះទៅហើយ វាហ៊ានមកបុកអញពីក្រោយទៀត»។ កំលោះសម្លក់ម្ចាស់រថយន្ដដោយគ្នាន់ក្នាញ់គ្មានអ្វីប្រៀប។ «អានេះវាមើលមកអញថា ជាមនុស្សឆ្កួតហើយមើលទៅ»។
- សារ៉ាក់ពេបមាត់សួរថា៖
- - ម៉េចលោកអែងអាងមានឡានឬ? បានជាសំបើមម៉្លេះ។
- - ថាម៉េច! ស្ដាប់មិនបានទេ? (អ្នកម្ចាស់រថយន្ដធ្វើជាផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់)។
- - លោកអែងអាងមានឡានរឺ? បានជាធ្វើរិកសំបើមម៉្លេះ?
- - ហ្នឹងហើយ! ហ្នឹងហើយ! (អ្នកម្ចាស់រថយន្ដងក់ក្បាល) សារ៉ាក់ខាកស្ដោះដោយខ្ពើមរអើម។
- - អញខ្ពើមរិកណាស់... អាចក្រពត្ដិ!...
- ភក្ដ្រអ្នកម្ចាស់រថយន្ដឡើងក្រហមមួយរំពេច។
សារ៉ាក់ជិះកង់តទៅទៀតដោយធ្វើព្រងើយ យ៉ាងយឺតៗ ជាទីបំផុត។ «បើអាអែងតាមមករករឿងអញដាល់អាអែងអោយរីកភ្នែក រឿងរ៉ាវយ៉ាងណាក៏អញគ្មានខ្លាចដែរ»។ សារ៉ាក់ខំផ្ទៀងស្ដាប់សំលេងឡាននោះ ក្រែងវាតាមមកបញ្ឆិតម្ខងទៀត។
សារ៉ាក់បែកញើសសស្រាក់ អាវអ្នកមានសភាពសើមជោគ។ បែកញើសដោយសារកំដៅព្រះសុរិយា រឺ ក៏ដោយសារការតូចចិត្ដ សេចក្ដីមួហ្មង! ញើសហូរមកអិតមានស្រាន្ដមួយដំណក់ៗ មានទំហំប៉ុនគ្រាប់ពោត។ ញើសហូរខ្មួលខ្មាញ់មកលើញើស...។
មកដល់កន្លែងថតរូបឡីស្ហាដ ទោចក្រយានសារ៉ាក់លែងមានសន្ទុះទៅមុខទៀត។ ឈ្នាន់កង់វិលធូរល្ហុយ។ «អុញនោះ! របូតច្រវាក់ទៀតហើយ អញស៊យធំតែម្ដង ច្រវាក់នេះពិបាកដាក់លេខម្ភៃម៉ឺន!»។ សារ៉ាក់លើកកង់មកលើចិញ្ចើមថ្នល់ ហើយរៀបចំដាក់ច្រវាក់អោយបានស្រួលបួលទៅវិញ ប៉ុន្ដែច្រវាក់ចង្រៃនោះមិនព្រមចូលទៅកន្លែងដើមវិញសោះ។ សារ៉ាក់អង្គុយកេះច្រវាក់ធ្វើមាត់ម្ហបៗ... ញើសហូរមករហាម។«ចង្រៃមែន នៅមួយដុំនេះគ្មានជាងកង់ទៅទៀត... ហ៊ីស! ទៅដល់ផ្ទះវិញអញយកអាកង់នេះទៅកាប់ដុតចោលអោយខ្ទេច អាកង់ចង្រៃឧបទ្រព្យ!។ សេចក្ដីមួហ្មងរបស់សារ៉ាក់ ផ្ទុះឡើងដល់កំរិត។ «ឱ! អញអើយ! នៅឋានណា នៅក្រលៀនណា ក៏ពុំចេះប្រទះការស្ងប់ស្ងៀម សេចក្ដីមនោរម្យសោះ។ បើមិននេះនោះ! បើមិននោះនេះ!»។ អ្នកកំលោះអង្គុយដាក់ច្រវាក់តទៅទៀត ចំណែកញើសហូរមកសព្វសព៌ាង្គកាយ ជោកខោអាវដូចភ្លៀងទទឹក។ «អញត្រូវទប់ចិត្ដអញអោយស្ងប់ បើពុំដូច្នេះទេអញដាក់ច្រវាក់នេះមិនរួចសោះឡើយ... ហ៎ា! ហ៎ា! អញស្រែកមុននេះបន្ដិចក្ដែងៗ ថាជីវិតអិតន័យ!.. ចុះបើជីវិតអិតន័យមែន ម្ដេចក៏អញបណ្ដោយខ្លួនអោយមានការមួហ្មងដូច្នេះ គ្រាន់តែរបូតច្រវាក់កង់បន្ដិចបន្ដួច គ្រាន់តែគេបើកឡានមកកៀរប៉ះបន្ដិចបន្ដួច បេះដូងអញមានការរោលរាលឆេះដូចអគ្គី។ បើជីវិតអិតន័យមែនទុកជាគេមកវាយក្បាលលេងមកទាត់ធាក់រូបអញជាល្បែង ក៏អញគ្មានរវីរវល់ គ្មានការឆេះឆួលដែរ ព្រោះថាបើជីវិតអិតន័យទៅហើយ តើវត្ថុអ្វីដែលមានន័យទៅវិញ? កិត្ដិយសរឺ? ពុំមែនសោះ។ ហ៎ា! ហ៎ា!. បើជីវិតអិតន័យគឺគ្មានកិលេស អញលែងអើពើ លែងស្រលាញ់លែងខឹងគុំគួន នឹង អ្វីទាំងអស់។
នៅទីបំផុត សារ៉ាក់ដាក់ច្រវាក់កង់បានសំរេចដូចបំណង ដោយគ្មានរវីរវល់នឹងមនុស្សខ្លះដែលសំលឹងមើលមក។ សារ៉ាក់ងើបឈរហើយឡើងដកកូនកន្សែងជូតមុខស្រួលបួល។ «អញនឹងក្លាយខ្លួនទៅជាបុរសគ្មានកិលេស បុរសដែលមានកាយនៅរស់រវើក ចេះដេក ចេះដើរ ចេះស៊ី ប៉ុន្ដែជាបុរសស្លាប់ចិត្ដ»។ សារ៉ាក់ហៀប នឹង ជិះកង់ចេញពីទីនោះទៅហើយ ស្រាប់តែមានរថយន្ដមួយយ៉ាងស្អាតពណ៌ផ្ទៃ ម៉ាកស្ហីវ្រូឡេត៍ មកចតនៅក្បែរខ្លួន។ កញ្ញាពីរនាក់ចុះមកពីក្នុងឡានដ៏ឆើតឆាយនេះ។
- - បងសារ៉ាក់! បងសារ៉ាក់!
- - កំលោះកំសត់ភ្ញាក់ព្រើត ក្រលេកមើលទៅឃើញកញ្ញាស៊ុនណារី ប្អូនជីដូនមួយខ្លួន។
- - យីបងសារ៉ាក់ទៅណាមកណា? ខ្ញុំលឺថាបងអែង អីលូវរៀនវិជ្ជាសាស្ដ្រាចារ្យផង រៀនខាងសាលាច្បាប់ផង អញ្ចឹងរឺ? យី! បងអែងធ្វើអីហ្នឹងបានជាបែកញើសសស្រាក់?
- សារ៉ាក់មានសេចក្ដីធុញទ្រាន់ នឹង ពាក្យសំនួរទាំងនេះក្រៃពេកប៉ុន្ដែមកនឹកថា៖ «អញមិនត្រូវធុញទ្រាន់ មិនត្រូវមានការតឹងតែងក្នុងចិត្ដទេ... ព្រោះបើមានការធុញទ្រាន់ គឺ នៅមានកិលេស»។ សារ៉ាក់ឆ្លើយតបវិញភ្លាមដោយញញឹម។
- - សួស្ដី ស៊ុនណារី! អូនអែងល្មមបោះបង់ចោលទម្លាប់ ដែលចោទសំនួរគេម្ដងបួនប្រាំដូច្នេះហើយ នរណាគេឆ្លើយទាន់? (ស៊ុនណារីងាកទៅរកកញ្ញាមួយទៀតហើយបន្លឺសំលេងឡើង)
- - បងសារ៉ាក់នេះ គឺរ័តនាមិត្ដរួមថ្នាក់ជាមួយខ្ញុំ។
- អ្នកកំលោះងាកយ៉ាងរហ័ស ក្រលេកទៅនារីក្រោយនេះ ទទួលពេលនោះ នាងក្រមុំកំពុងតែសំលឹងគយគន់រូបអ្នកដែរ នាយតួស្រឡាំងកាំងទ្រឹងស្មារតី។ «ចុះនាងនេះម្ដេចក៏សំលក់ សំលឹងអញខ្លាំងម៉្លេះ ធ្វើមើលតែអញជាសត្វពានរមកពីស្រុកអិណ្ឌា»។
- នាងកញ្ញាងាកមុខចេញ ដោយសេចក្ដីអៀនខ្មាស តែងាកពុំរួច។ ពុំដឹងជាមានរិទ្ធានុភាពអ្វីធ្វើអោយនាងរឹងគាំងសរសៃលែងកំរើកខ្លួនកើតតែម្ដង
- សារ៉ាក់ងក់ក្បាលគំនាប់ទៅកញ្ញារ័តនា។
- - សួស្ដីអ្នកនាង! តាមខ្ញុំស្មានមើលទៅ អ្នកនាងប្រហែលជាមកថតរូបនៅកន្លែងឡឺស្ហាដនេះហើយ។
- បេះដូងរ័តនាកញ្ជ្រោលញាប់ញ័រស្ទើររលេះដាច់។
- លោហិតនាងឡើងមកប្រមូលផ្ដុំត្រង់ថ្ពាល់ បណ្ដាលអោយមានពណ៌ក្រហមព្រឿងៗ។
- - ច៎ាស... ខ្ញុំ ហើយនិង ស៊ុនណារីបានមកថតរូបជាមួយគ្នាកាលពីថ្ងៃមុន អីលូវនេះខ្ញុំមកយករូបថតទេតើ...
សារ៉ាក់រករឿងអ្វីទៀតមកនិយាយគ្មាន.. ។ អ្នកសង្កេតឃើញសំលៀបំពាក់ កញ្ញារ័តនា ស្រស់ឆើតឆាយជាបណ្ដាច់ សមសួន នឹង អង្គកាយដ៏វិចិត្ររបស់នាង។ អ្នកក្រលេកមើលឡានហើយនឹកថា៖ «ល្អទាំងឡានល្អទាំងម្ចាស់ ឱ! កូនគេអ្នកមាន!.. ស្រស់អីក៏ស្រស់ម៉្លេះ! យី! អញមិនត្រូវអោយមានការព្រឺព្រួចក្នុងខ្លួនទេ! កុំស្ញើប កុំរំភើប នឹង លំអរបស់ទេពអប្សរណា ៗ ទាំងអស់! ជីវិតអិតន័យ! ជីវិតអិតន័យ»។ សារ៉ាក់សំលឹងមើលខ្លួនអែងឃើញខោអាវពុំសូវស្អាតបាត ឃើញដៃប្រលាក់ដោយច្រវាក់កង់ប្រឡូស «ខ្ជិលតូចចិត្ដ! ខ្ជិលខ្វល់»។
ចំនែករ័តនា នាងអរក្នុងចិត្ដស្ទើរអណ្ដែតខ្លួន «ហ្នឹងហើយរូបសារ៉ាក់នោះ? ហ្នឹងហើយរឺ រូបប្រុសសំលាញ់អញ? ឱ! មុខគេសង្ហាមែន មុខគេល្អណាស់... ល្អដូចអញបន់ស្រន់ ល្អដូចអញបានសង្ឃឹមទុកជាយូរមកហើយ។ ឱ! ភ្នែកគេខ្មៅមុតពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីមានៈ»។ ការស្រួលច្របល់ ដ៏វឹកវរយ៉ាងមហស្ចារ្យ បានចាប់បដិសន្ឋិក្នុងដួងព្រលឹងនៃនាងកញ្ញា។ ភក្ដ្រនាងប្រែចាកពីពណ៌ក្រហមហើយប្រែជាស្លាំង ស្លាំងដោយចាញ់បារមីនៃប្រុសថ្លៃ។ ព្រលឹងនាងសុខចិត្ដលន់តួថាស្រលាញ់គេហើយ ស្រលាញ់ដោយគ្មានពេលណាជិនណាយ។ លោហិតនាងរត់ខ្មួលត្របាញ់នៅសព្វសរសៃឆ្ពោះតំរង់ទៅបេះដូងនាង ដែលកំពុងពុះពោរ ដែលត្រូវព្រួញស្នេហ៍ ព្រួញទិព្វមកទំលុះទំលាយដោយពុំមានថ្ងៃណាននឹងសះជា។ នាងគិតអ្វីលែងឃើញ។ ព្រលឹងនាងពុំដឹងជារសាត់វង្វេងទៅដល់ពិភពណា។ នាងមើលទៅអ្វីៗ ឃើញព្រិលទាំងអស់! ភ្នែកនាងចាប់បានតែពពកសស្កុងៗ ប៉ុណ្ណោះជុំវិញខ្លួន។ ត្រចៀកនាងស្ដាប់លឺតែសំលេងរណ្ដំខ្ទាំខ្ទារ ហាក់ដូចជាភ្នំថ្មរលើង រលំលើផែនពសុធា ជួលកាលគឺជាសំលេងទឹកជ្រោះហូរឈូ! ឆ ! ធ្លាក់មកពីលើគិរី ជួនកាលគឺជាសំលេងខៃគ្រលួចនៃយន្ដហោះប្រតិកម្ម។ ចំហាយយ៉ាងក្ដៅបានផ្សព្វផ្សាយពេញពាស ដើមទ្រូងនាង ហើយឆាបឆួលដល់បំពង់កស្ទើរធ្វើអោយនាងស្លាក់ដង្ហើម។
- ស៊ុនណារីញញឹមខ្ជឹបដោយឃើញអាកប្បកិរិយាស្ងប់ស្ងៀមនៃអ្នកទាំងពីរ។ នាងសួរសារ៉ាក់ថា៖
- - ចុះដៃបងអែងប្រលាក់ស្អី ក៏ប្រឡេសប្រឡូសសំបើមម៉្លេះ?
- - បងជិះកង់មកដល់កន្លែងនេះ វារបូតច្រវាក់ បងក៏បញ្ឈប់កង់ ដើម្បីរៀបចំដាក់ច្រវាក់អោយស្រួលបួលទៅវិញ... រួចដៃបងក៏មានការប្រលាក់ ប្រលូសដូច្នេះអែង គឺ ការចាំបាច់។
- - ចុះកង់បងអែងម្ដេចក៏គ្មានហ្វ្រាំងដូច្នេះ? វរៗ ថ្ងៃណាមួយទៅថើបគូថឡានគេមិនខាន។
- - អូនអែងកុំល្ងង់ពេក បើបងគ្មានហ្វ្រាំងមែនទែន ក៏បងមានហ្វ្រាំងជើងដែរ។ ពេលណាកង់បងជ្រុលលឿនហួសពេក រឺ មួយចង់សំរុកក្បាលចូលឡានគេ បងយកជើងរបស់បងផ្ទប់ នឹង កៅស៊ូកង់យ៉ាងខ្លាំង បណ្ដាលអោយលាន់សំលេងឈូត ! ឈូត ! ឆ្ងាញ់ណាស់!! មិនយូរប៉ុន្មានកង់នេះក៏ឈប់ស្ងៀមស្រួលតែម្ដង។
- - លោកជាបុរសម្នាក់ដ៏ចំលែក (សំលេងរ័តនា)
- - អញ្ចឹងហើយបងខ្ញុំនេះរកលេខដាក់គ្មានទេ។
- រ័តនាលួចសំលឹងមើលភក្ដ្រសារ៉ាក់ ហើយនឹកថា បុរសនេះចំលែកមែន។ គេមិនមែនត្រឹមតែជាអ្នកក្រប៉ុណ្ណោះទេ គេចូលចិត្ដសភាពក្រថែមទៀត។ សោភ័ណរបស់គេគឺឋិតនៅលើការកំសត់។ គឺជាអ្នកក្រនិយមម្នាក់ដ៏មុតមាំ។ កង់មាន គេមិនព្រមដាក់ហ្វ្រាំងទេ គេសុខចិត្ដយកជើងប្រើការជំនួស»
- - អ្នកនាងមានប្រសាសន៍ថា ខ្ញុំជាបុរសចំលែក គឺត្រូវពិតណាស់ ព្រោះចិត្ដខ្ញុំខុសគេអែទៀតៗ ទាំងអស់។ ខ្ញុំជាមនុស្សមិនយមតាមគេ ខ្ញុំនិយមតាមតែចិត្ដគំនិតខ្ញុំមួយប៉ុណ្ណោះ។ ឆ្កួត រឺ ជា ស្រេចតែគេថាទៅខ្ញុំគ្មានខ្វល់។ ខ្ញុំធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចអោយតែមានសោភ័ណ អោយតែមានន័យដល់រូបខ្ញុំ។
- រ័តនាស្ដាប់អ្នកកំលោះបរិយាយដោយព្រឺព្រួចក្នុងចិត្ដ។ ការអៀនខ្មាសនិងសេចក្ដីត្រេកអរ លេចឡើងលាយឡំគ្នានៅលើផ្ទៃភក្ដ្ររបស់នាង។ សារ៉ាក់គិតថា «ម្ដេចក៏នាងខំវិនិច្ឆ័យរូបអញខ្លាំងម៉្លេះ?»។ សារ៉ាក់ខឹងឆួល «តើច្រមុះអញវាឋិតនៅបណ្ដោយមាត់រឺអ្វី?»។
- - ខ្ញុំគិតលូមលាអ្នកនាង និង អូនណារីសិនហើយ។ ខ្ញុំដូចជានៅរំខានយូរពេកតែម្ដង។ សាយ៉ូណារ៉ា !
- - ចាសលោកគ្មានរំខានអ្វីដល់រូបខ្ញុំទេ (សំលេងរ័តនា)
- - យី! បងសារ៉ាក់ប្រញាប់ទៅណាហ្នឹង (សំលេងស៊ុនណារីឧទានឡើងខ្លាំងៗ) ជួបគ្នាមួយភ្លែត ស្រាប់តែចង់រត់ទៅណាភ្លាម។ មកចូលទៅក្នុងផ្ទះចិនជាមួយនឹងខ្ញុំសិន។
- ស៊ុនណារីចាប់ដៃសារ៉ាក់អូសទាញទៅតាមកម្លាំងនាង។
- - ណារីលែងដៃបងសិន។ ដៃបងសុទ្ធតែប្រេង ច្រវាក់កង់ មិនខ្លាចប្រលាក់ដល់អូនអែងទេរឺ?... បងសុខចិត្ដចូលជាមួយហើយ!
- «ចូលក៏ចូល» សារ៉ាក់នឹកក្នុងចិត្ដ។ «អញមិនត្រូអោយមានការធុញថប់ ការខ្មាសអៀនក្នុងខ្លួនឡើយ មនុស្សគ្មានកិលេស គឺ តែងមានចិត្ដស្ងៀមស្ងាត់ គ្មានរំភើប គ្មានខឹង គ្មានបារម្ភ ហាក់ដូចជាមនុស្សអិតវិញ្ញាណ។ ហា! ហា! មនុស្សគ្មានកិលេស អាចសំលឹងមើលនារីដែលមានរូបល្អដូចកញ្ញារ័តនា ដោយគ្មានស្រៀវស្រើបក្នុងបេះដូង។ ឱ! អញសប្បាយចិត្ដណាស់!! យី! ម៉េចអញ្ចេះ! អញមិនត្រូវអោយមានការសប្បាយក្នុងចិត្ដទេ» សប្បាយចិត្ដដោយសារតែអស់កិលេស ក៏នៅតែជាកិលេសដដែល។ សប្បាយគឺកិលេស។ អញត្រូវធ្វើរិកអោយនឹងន ដូចរូបអ្នកតាស្មោះតែម្ដង។
- - បងសារ៉ាក់ ចេះតែគិតទៅណាហ្នឹង (សំលេងស៊ុនណារី) ឈរៗ ចេះតែភ្លឹកតែម្ដង មិនគិតមកជួយមើលរូបថតអែណេះទេ។ ស៊ុនណារី ហុចរូបថតមួយសន្លឹកអោយសារ៉ាក់ មួយសន្លឹកទៀតអោយរ័តនា។ សារ៉ាក់សម្លឹងមើលរូបថតហើយខំធ្វើភ្នែកស្លឹង អញគ្មានកិលេស,,។ គឺរូបរ័តនា និងស៊ុនណារី។ នារីទាំងពីរឈរទឹមគ្នាញញឹមស្រស់បំព្រង។
- - ល្អទេបងសារ៉ាក់? ម្ដេចក៏ធ្វើភ្នែកអញ្ចឹង?
- - ល្អរកអ្វីប្រៀបគ្មាន។ បងស្មានតែទេពអប្សរច្យុតមកពីឋានព្រះអិន្ទ្រ។ (ភក្ដ្រកញ្ញារ័តនាឡើងក្រហម)
- - លោកប្រសប់និយាយបញ្ជោរណាស់
- - រូបរ័តនាអែងម្ដងហ្នឹង សមល្អមែន ល្អលើសរូបមុនៗទាំងអស់។ ន៎ ពូកចិនវាសុំរូបថតយើងយកទៅតាំងក្នុងទូកញ្ចក់វា...
- - ទេ! កុំយកមុខយើងទៅតាំងពិពណ៌នៅផ្ទះចិនដូច្នេះវាអស់តំលៃហើយ!
- - មែន! (សំលេងសារ៉ាក់) អ្នកនាងនិយាយដូច្នេះត្រូវចំប្លង់ នឹង គំនិតខ្ញុំតែម្ដង។ របស់ដែលមានតំលៃគឺរបស់ដែលគេពុំសូវប្រទះឃើញ ដែលលាក់ខ្លួនដែលគេពិបាកស្វែងរកជាទីបំផុត។ ចំណែកវត្ថុដែលគេឃើញច្រើនពេកដែលគេរកបានដោយស្រួល តំលៃ នឹង ត្រូវអន់ថយដោយគ្មានរិទ្ធានុភាព។
- - ចាស ខ្ញុំគិតដូចលោកអញ្ចឹងដែរ
- - យើស បងសារ៉ាក់អីលូវមានវោហារចំណាប់តែម្ដង... (ស៊ុនណារីពេបមាត់ចំអន់) ។ អូ! មែន ខ្ញុំឃើញបងមានសៀវភៅមួយ (AlBum) ដាក់សុទ្ធតែរូបថតគ្រួសារ ខ្ញុំចង់យូរណាស់ហើយ អោយបងអែងបិទរូបខ្ញុំមួយ ក្នុងសៀវភៅនោះដែរ។ អីលូវនេះ ជាឱកាសល្អសូមបងយករូបថតនេះមួយសន្លឹកទៅចុះ។
- - បងទទួលមិនបានទេ ព្រោះមានរូបអ្នកនាងរ័តនាមួយដែរ។ បើបងយកទៅដូចជាមិនសមគួរ។
- - ចំពោះលោក ខ្ញុំអាចជូនបាន សូមលោកទុកជាតំណាងនៃមិត្ដភាពចុះ។
- - ខ្ញុំសូមអរគុណ ប៉ុន្ដែខ្ញុំនៅតែទទួលពុំបានជានិច្ច។ រ័តនាមានទឹកមុខស្រពោនមួយរំពេច។
- - តាមការពិត (សារ៉ាក់បន្ដ) ខ្ញុំពុំមែនជាមិត្ដរបស់អ្នកនាងអែណា ខ្ញុំជួបអ្នកនាងនៅពេលនេះ ក៏នៅគ្រាដំបូងបង្អស់ ប៉ុន្ដែខ្ញុំអាចសន្និដ្ឋានបានថា ជាការជួបលើកក្រោយបំផុត។
- - សូមលោកកុំនិយាយអញ្ចឹង! ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹង បានរូបលោកជាមិត្ដម្នាក់ដែលខ្ញុំរាប់អាន។
- - ខ្ញុំទ្រាន់ដល់ចិត្ដតែម្ដង (សំលេងស៊ុនណារី) ។ ខ្ញុំអោយហើយមិនព្រមយកភ្លាមទេ! នៅអញ្ចេះ! នៅតែអញ្ចុះ! ទាស់តែគេខឹងទៅ ទើបបានភ័យខ្លួនក្រោយ រឺ? ប្រុសៗគឺអញ្ចឹង!
- ស៊ុនណារីដាក់រូបថតលើបាតដៃសារ៉ាក់។ អ្នកកំលោះចាប់កាន់ថ្នមៗ ហាក់ដូចជាខ្លាចប្រឡាក់ដល់ខ្លួន «ហ៊ី! យកក៏យក! ហា! ហា! យកក៏គ្មានន័យ មិនយកក៏គ្មានន័យ។»
- - អ្នកនាង (សារ៉ាក់បញ្ជាក់រ័តនា) យើងខំស្រែករកមិត្ដិភាពក្ដែងៗ យ៉ាងណាក៏ដោយ មិត្ដភាពនោះនៅតែគ្មានន័យសោះឡើយ ។ មានកំផែងដែកមួយយ៉ាងខ្ពស់ ឃាំងយើងមិនអោយចងស្ពានមេត្រីគ្នាបាន។
- - សូមលោកកុំនិយាយដូច្នេះ មិត្ដភាព គឺមិត្ដភាពកុំយកឋានៈ រឺ វណ្ណៈមកលាយលំអោយសោះ។
យើងមិនមែនយកទេ គឺយើងទប់ពុំឈ្នះ។ ព្រោះអញ្ចឹងវាអញ្ចឹង។ ក្រុងរាពណ៍សំរាប់តែជំទាស់ព្រះរាម។ វណ្ណៈក្រ សំរាប់តទល់វណ្ណៈមាន។ សភាវអាក្រក់សំរាប់តែប្រឆាំង នឹង សភាវៈល្អ។សជល់ខ្មៅ។ នេះជាច្បាប់ធម្មជាតិទៅហើយ។ ខ្ញុំមិនដាក់ទោសវណ្ណៈណាខុសវណ្ណៈណាត្រូវឡើយ។ ប៉ុន្ដែមិត្ដភាពពុំមែនជាជ័រសំរាប់បិទភ្ជាប់វណ្ណៈទាំងពីរបានទេ។ ក្អែកពុំអាចទៅនៅក្នុងហ្វូងហង្សសោះឡើយ។ បើនៅកើតត្រូវតែមានការប្រះឆា។ ចំណែកអ្នកក្រដែលជាមិត្ដអ្នកមាននោះ គឺជាមិត្ដភាពបោកប្រាស។ ឬមួយអ្នកក្រជាមនុស្សកំសាក ទៅធ្វើជារណបយកគុណយកគាប់គេដើម្បី នឹង អាចលិទ្ធកំអែលរបស់គេ។ ឬមួយអ្នកមានជោរ មានពុតធ្វើជាស្រលាញ់រាប់អានអ្នកក្រ ដើម្បីអោយគេជិតខាងកោតសរសើរ។
រ័តនានាងស្ទើរតែស្រែកទ្រហោយំ «សារ៉ាក់និយាយនេះខុសស្រឡះ។ អញរាប់អានស៊ុនណារីយូរមកហើយ ពុំដែលមានបំណងចង់អោយនរណាអួតសរសើររូបអញសោះ សេចក្ដីស្នេហាអញចំពោះសារ៉ាក់ទៀតសោត ជាមនោសញ្ចេតនាផុះពីក្នុងដួងចិត្ដតែម្ដង ពុំមែនជាអារម្មណ៍ក្លែងក្លាយនោះទេ។»
សារ៉ាក់និយាយបន្ដទៀត ដោយគ្មានអាសូរដល់បេះដូងនាង។ គឺជាកង្ហារដែលជក់ដោយកំលាំងខ្យល់។
អ្នកមានកើតឡើងភ្លាមនៅឋានសួគ៌ ននៀលលើគំនរមាសគំនរប្រាក់ មានដុំពេជ្រ ដុំត្បូង ដាំជុំវិញភ្លឺចញ្ចែង។ ចំណេកអ្នកក្រគ្រាន់តែបើកភ្នែកកាលណាស្ថិតក្នុងភក់ជ្រាំឋាននរកអែណោះ មានរុយត្របោមមានមមង់មករោមស៊ីដំបៅ។ អ្នកមានយាត្រាតាមមាគ៌ាធំល្វឹងល្វើយអែវិមានសួគ៌។ អ្នកក្រអែស្រុកនរក ដើរតាមផ្លូវតូចចង្អៀតសែនសល់ប៉ុនសរសៃរអំបោះ មានដង្កូវរមាស់ព្រោងរវីករវើកនៅសងខាង។ នេះគ្រាន់តែចក្ខុនិមិត្ដ(Visions) របស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្ដែអ្នកនាងអាចយល់បាននូវសភាពផ្ទុយនៃវណ្ណៈទាំងលើផែនដី។ ផ្ទុយទាំងទំលាប់រស់នៅ ផ្ទុយទាំងភពគំនិតរូបារម្មណ៍ ផ្ទុយទាំងទេសសភាពដែលរុំជុំវិញខ្លួន។ មនុស្សយើងម្នាក់ៗ កើតឡើងមានស្ថានភាពជាស្រេច។ ខ្ពស់ទាបឬកណ្ដាល។ ស្ថានភាពប្លែកៗ នេះហើយដែលបង្កើតអោយមានទំនាស់រវាងវណ្ណៈ នឹង វណ្ណៈ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំនឹកចង់សើចអំពីចំណងមិត្ដភាពរវាងអ្នកនាង និង រូបខ្ញុំ។ គឺជាសញ្ញាភូតភរតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំស្ដាយដែរ តែធ្វើម្ដេចបើវត្ថុហ្នឹង វាជាវត្ថុហ្នឹង ពុំមែនជាវត្ថុអែទៀត។ បើឆ្មាវាជាឆ្មា បើកណ្ដុរ ពុំំមែនជាឆ្កែ។ អ្នកនាងមើល! តើកណ្ដុរ និង ឆ្កែរស់នៅជាមួយគ្នាម្ដេចបាន? អ្នកមាន និង អ្នកក្រក៏ដូច្នោះដែរ គឺចងមេត្រី នឹង គ្នាពុំកើតសោះឡើយ ព្រោះនិយាយភាសាខុសគ្នា ស្ដាប់គ្នាពុំកើត។ អ្នកមាននិយាយសុទ្ធតែអំពីដុំពេជ្រ ដុំត្បូងកែវចរណៃ អ្នកក្រសួរខ្លួនអែងថា៖ ស្អីគេវត្ថុហ្នុង? គឺជាស្ករគ្រាប់ រឺ ស្ករផែន?...។ ចំណែកវាចាអ្នកក្រវិញ បង្ហាញអោយឃើញសុទ្ធតែ រុយ ត្របោម មូស មមង់ អ្នកមានក៏នឹកឆ្ងល់ខ្លាំងណាស់ «ស្អីគេអញ្ចេះ អារបស់ហ្នឹង! រុយមង់មង់!!ៗ។ ឱ! រុយមង់មង់ប្រហែលជាគេធ្វើអំពីថ្មប្រក់ហ្វីប្រូស៊ីម៉ងត៍ ហើយមើលទៅ..។(ស្ងៀមមួយស្របក់) ។ ហ៊ី! តើយើងកែម្ដេចបាន បើទំនាស់នេះវាជាការចាំបាច់។
- រ័តនាត្រជាក់ដៃជើង ស្ទើរខ្យល់ចាប់ ដុំញើសជាច្រើនមកផ្សើមខ្នងអាវរបស់នាង។ សារ៉ាក់ភ័ន្ដវង្វេងពេញកំរិតទៅក្នុងភពនៃទ្រឹស្ដីកំណាចទៅហើយ! ឱ! សារ៉ាក់អស់ផ្លូវកែហើយ! ..។ ចំណែកស៊ុនណារីនាងលំបាកចិត្ដណាស់ នាងខំពង្វាងសារ៉ាក់អោយចាកចេញពីប្រធានមុន។
- - បងសារ៉ាក់! និយាយអោយស្រណុកស្ដាប់បន្ដិចទៅ! ស្អីគេការចាំបាច់នេះ?
- - ការចាំបាច់មានន័យថា ជៀសពុំរួច ខានពុំបាន។ របស់ដែលទៀង វត្ថុណាដែលពុំអាចក្លាយទៅជាវត្ថុផ្សេង។ បើអូនអែងចាប់ចោរបានបោះតាមបង្អួច មិនបាច់ស្រែកប្រាប់វាថា៖ «ធ្លាក់ទៅអាហនេយ្យុំ»។ វាគង់តែធ្លាក់ទៅអែង គឺជាការចាំបាច់។
- កញ្ញាទាំងពីរទ្រាំពុំបានក៏សើចឃឹកៗឡើង។
- - ប៉ុណ្ណឹងហើយបងសារ៉ាក់។ ឈប់និយាយរឿងហ្នឹង។ បងអែងអាចជូនយើងទាំងពីរទៅទិញសៀវភៅបានទេ? សៀវភៅប្រលោមលោកណ៎ា។ បងអែងប្រសប់ដឹងថា នរណាសរសេរល្អ រឺ មិនល្អ?
- - សុំទោស! ទៅពុំរួចទេ ប៉ុន្ដែបងអាចប្រាប់ឈ្មោះប្រលោមលោកពីរ បីដែលពីរោះ ហើយផ្អែមអាក្រក់។ គឺ.. ចោរភ្នំត្បែង.. ផ្កាស្រពោន... ភរិយាពីរ... អន្លងទុក្ខ? ទឹកភ្នែកឳពុក។ បងសុំផ្ដាំជាពិសេស គឺរឿងទឹកភ្នែកឳពុក។ រឿងនេះពីរោះណាស់.. មនុស្សយើងកើតមកមានតែទុក្ខ ទុក្ខ ទុក្ខអិតស្រាន្ដ។ អូនដឹងទេ អ្នកនិពន្ធរឿងទឹកភ្នែកឳពុក ជាយុវជនម្នាក់នៅក្មេង មានសន្ដានចិត្ដថ្លៃថ្នូរ មានស្មារតីរឹង ទុកជារលកជីវិតបោកបក់ ផ្ទប់នឹង « ឆ្នេរសមុទ្រវេរា» យ៉ាងណាក៏ដោយ។
- - កុំនិយាយច្រើនពេក បងអែងជូនទៅឬ ក៏មិនជូន?
- - អោយបងជូនទៅយ៉ាងម៉េច មិនឃើញបងជិះកងទេរឺ? ស៊ុនណារីនឹកថា៖ «ពិបាកដែរមុខងារជាមេអណ្ដើក»
- - បងអែងយកកង់ទៅផ្ញើនៅរោងកុន អាម៉ាសេស្ទិកទៅ រួចឡើងមកជិះឡានជាមួយយើង»។
- - រវល់ណាស់! អូនស៊ុនណារី! (សារ៉ាក់ពេបមាត់ ហើយបូញទៅរកកង់របស់ខ្លួន) បងជិះអាកាឌីយ៉ាក់របស់បងវិញទើបបានមិនគ្រុនចាញ់។ សុំទោស!!
- - ហា! ហា!,, ហា!,(រ័តនាអស់សំណើច) លោកពូកែនិយាយកំប្លែងណាស់ ។ (ស្ងៀមមួយស្របក់) ខ្ញុំសូមលាលោកសិនហើយ។
- - សួស្ដីអ្នកនាងរ័តនា!
- ខ្សែភ្នែកអ្នកទាំងពីរប៉ះគ្នាចេញផ្លេកបន្ទោរ។ នារីងាកមុខយ៉ាងរហ័សដោយទ្រាំនឹងកំលាំងភ្នែកសារ៉ាក់ពុំបាន។
- - ខ្ញុំលាសិនហើយបងសារ៉ាក់ (សំលេងស៊ុនណារី)
- - សួស្ដីស៊ុនណារី!
បន្ដិចក្រោយមករថយន្ដកញ្ញារ័តនាលូនគើមៗ ចេញពីទីនោះទាំងវិយោគ។ សារ៉ាក់គិតថា៖ «យី! អញមិនដែលមានវោហាចំពោះស្រីៗ ដូចម្ដងនេះសោះ។អម្បាញ់មិញមិនមែនជាសារ៉ាក់ទេ គឺជាត្លុកល្ខោនម្នាក់ ដែលព្រោកប្រាជ្ញអោយស្រីៗស្ដាប់។ អញក្បត់រិកពារបស់អញគ្មានសល់»។
(1) O temps, suspend ton vol