ជីវិតឥតន័យ
ដោយ សុទ្ធ ប៉ូលីន
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
៦ -សោភ័ណស្ថិតក្នុងដួងចិត្ដ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី28.កក្កដា 2018.ម៉ោង 8:49
ពេលវេលាកន្លងទៅអស់មួយសប្ដាហ៍ តាំងពីសារ៉ាក់បានជួបរ័តនាមក។
ដំបូងចំពោះសារ៉ាក់រូបថតរ័តនា គឺជាវត្ថុសំរាប់បញ្ឆេះភ្លើងកាមគុណ។ រួចហើយគឺចប់។ អ្នកពុំដែលនឹកប្រតិព័ទ្ធនារីស្រស់អស់មួយវិនាទីឡើយ។ ថ្វីបើគេខំសង្វាតរកមើលគ្រប់ភក្ដ្រស្ដ្រី ពុំដែលឃើញនរណាល្អស្មោះដូច្នេះ។ រូបថតរ័តនា គឺគ្រាន់តែជាគ្រឿងកំដៅរាគៈ របស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកតែងគិតភ្លើតភ្លើនរបៀបនេះ «អញដឹងថា រ័តនានៅក្រមុំចែសនៅឡើយ ទុកជាអញមិនបានធ្វើការពិសោធន៍ក៏ដោយ ព្រោះរាងរៅនាងដូចកិន្នរ ស្បែកនាងនៅខ្ចីល្ហក់ ថ្ពាល់នាងពុំទាន់ពណ៌ស្លេកស្លាំង សុដននាងក្រពុំនៅមូលក្បំ គ្រគាកនាងនៅណែនពុំទាន់មានសភាពរីកសាយក្រពិតត្រង់ណា..។ស្រាប់តែនៅក្នុងរាត្រីមួយពេលហៀបភ្លឺ ពុំដឹងជាចៃដន្យយ៉ាងម្ដេច ភ្លើងកាមគុណរបស់សារ៉ាក់ ក៏ក្លាយទៅជាពន្លកស្នេហ៍។ កំលោះស្រវាអោបខ្នើយអោបពេញទំហឹងទាល់តែសំប៉ែតចេញគហុយព្រោង។ ដួងចិត្ដយុវជនស្រេកឃ្លានពន់ប្រមាណ ចង់បាននារីម្នាក់មកថ្នាក់ថ្នមលួងលោមខ្លន។ ពេលនោះហើយមានចិត្ដមួយសំងាត់ចេះតែធ្វើអោយសារ៉ាក់ឃើញរ័តនាម្ដងទៀត។ អ្នកកំលោះនឹកឆួលម្ដងៗ ទៅដល់ភក្ដ្រស្រី។ អ្នកហាក់ដូចជាបាត់វត្ថុអ្វីមួយដុំពីអោរា។ ក្នុងដើមទ្រូងអ្នកមានប្រហោងទទេ។ មិនដឹងជាមានហេតុយ៉ាងម្ដេច ដែលចេះតែធ្វើអោយអ្នកអួលៗបំពង់ក។ ភ្នែករបស់អ្នកមានសភាពស្រវឹង ហាក់ដូចជាមនុស្សជក់អាភៀន។ សារ៉ាក់នឹកតូចចិត្ដនឹងខ្លួនអែងជាខ្លាំង:
«អញម្ដេចក៏ជាប់ស្នេហ៍ស្រីនេះម៉្លេះ ស្រីនេះនៅក្នុងជំពូកស្រីចក្រព័ត្ដទេតើ?»។ អ្នកខំច្រៀងយ៉ាងរហឹម «អញត្រូវឈប់នឹក! អញត្រូវឈប់នឹក.. ទៅស្រីនោះ!» ។ អ្នកច្រៀងដដែលៗតែប៉ុន្មានម៉ាត់នេះ យូរៗអ្នកស្ដាប់ពីរោះតែម្នាក់អែង។ សារ៉ាក់ច្រៀងយូរ រឹតតែរលឹករ័តនាខ្លាំងឡើង។ ភក្ដ្រអ្នកបង្ហាញនូវការក្រៀមក្រំ នឹង ការស្រណោះស្រណោក។
ស្អែកឡើងនៅចំពោះមុខមិត្ដសំលាញ់របស់អ្នក ភ្នែកអ្នកមើលធ្លុះមិនដឹងជារហូតដល់ទីណា។ មិត្ដដែលនៅក្បែរៗរូបអ្នក អ្នកមើលគេពុំឃើញសោះ។ អ្នកភ្លេចឆ្លើយទៅសំនួរទាំងឡាយរបស់មិត្ដអ្នកអស់រលីង។ សារ៉ាក់នៅតែមិនព្រមសារភាពថាខ្លួនស្រលាញ់រ័តនាទៀត។ «ធម្មតាបើគេជួបប្រទះនឹងស្រីល្អ គេតែងតែរវើរវាយដូច្នេះ... ដូចកាលអញស្រលាញ់ស្រីកុន អស់ពីរបីថ្ងៃទទេ..»។ សារ៉ាក់រកមធ្យោបាយគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីបំភ្លេចបុត្រីគហបតី ដែលខ្លួនគេរលឹក។ ប៉ុន្ដែ ឈ្មោះរ័តនា កាន់តែមានស្នូរពីរោះឡើងៗ នៅក្នុងដួងវិញ្ញាណរបស់កំលោះ។ រ័តនា!!.. ស្នូរនេះលឺគ្រលួចស្ទើរតែរលួយថ្លើម។ « ធ្វើម្ដេចទៅហ្ន៎ កុំអោយអញនឹកនាឈ្មោះនេះទៀត។ ឈ្មោះរ័តនាមិនត្រូវមានអិទ្ធិពលជាងកំលាំងរបស់អញទេ។ ឱ! មធ្យោបាយ ដើម្បីកុំអោយអញនឹករ័តនា គឺត្រូវធ្វើដូច្នេះ គឺអញត្រូវបិទភ្នែកមួយស្របក់ ហើយតាំងចិត្ដថាកុំនឹក... អញត្រូវទន្ទេញថាអញមិនត្រូវនឹក.. អញមិនត្រូវនឹកទៅរ័តនា.អញមិនត្រូវនឹក ថាអញកំពុងតែនឹកទៅរ័តនា។ ហ៊ី! ពិបាកណាស់ ឈ្មោះនេះនៅតែចោលសំលេងរណ្ដំទៅក្នុងអារម្មណ៍របស់អញដដែលៗ» ។មានពេលខ្លះសារ៉ាក់ខំបង្កូកហៅទ្រឹស្ដីរបស់ខ្លួន «ជីវិតឥតន័យ» អោយមកជួយរំលាយឈ្មោះរ័តនា ចេញពីក្នុងខួរក្បាលអ្នក។ ស្នេហាគីជាកិលេស សំរាប់បំភ័ន្ដអ្នក សំរាប់ធ្វើអោយអ្នកវង្វេងបានតែក្នុងរយៈពេលវេលាដ៏ខ្លីប៉ុណ្ណោះទេ...។
ព្រហ្មលិខិត មិនព្រមអនុញ្ញាតអោយសារ៉ាក់បំភ្លេចរ័តនាសោះ។
ល្ងាចនេះជាល្ងាចថ្ងៃសៅ។ នៅរោងភាពយន្ដកាស៊ីណូមានមនុស្សអ៊ូអរជាពន្លឹក។ ម៉ោងជិតប្រាំពីរ (ម៉ោង១៩) ទៅហើយសារ៉ាក់ប្រុងប្រៀបនឹងទិញសំបុត្រចូលមើល។ សារ៉ាក់មានហាសិបក្នុងហោប៉ៅ ហើយបំណងរបស់អ្នកគឺទិញសំបុត្រតំលៃម្ភៃរៀល។ «ហ៊ី! ពិបាកណាស់ អាកាស៊ីណូទិញសំបុត្រខាងមុខទាស់តែទិញមុនគេទើបបានមើលស្រួលបើពុំនោះទេ អញនឹងអង្គុយខាងមុខហួសពេក»។ គិតដូច្នោះហើយ សារ៉ាក់ដើរចូលបំរុងនឹងទិញសំបុត្រតំលៃសាមសិបវិញ ប៉ុន្ដែអ្នកឃើញមនុស្សច្រើនពេក នៅកន្លែងទិញសំបុត្រនោះ អ្នកក៏មានចិត្ដរារែកលែងចង់មើលកុនតែម្ដង។ «ណ្ហើយ! អញទិញសំបុត្រខាងលើ... អាកន្លែងអស់ថ្លៃតែម្ដងទៅ» សារ៉ាក់ដើរស្លុងចូលទៅកន្លែងលក់សំបុត្រដែលមានតំលៃថ្លៃបំផុតនោះ។
- «ហាសិបរៀលរបស់អញ អោយវាខ្មុកតែម្ដងទៅ»។
- សារ៉ាក់ឈររង់ចាំមួយស្របក់ធំ ទើបអ្នកអាចទិញសំបុត្ររបស់ខ្លួនបាន ប៉ុន្ដែនៅពេលជាបន្ទាន់គ្នានោះមានសំលេងស្រួយស្រែះរបស់នារីម្នាក់បន្លឺឡើង៖
- - បងសារ៉ាក់! ខ្ញុំសុំផ្ញើទិញសំបុត្រពីរផង។
- យុវកំលោះយើងក្រលេកទៅតាមខ្សែសំលេង ឃើញកញ្ញាស៊ុនណារីឈរនៅក្រៅជួរ។ អ្នកសើចញឹមៗ។
- - មានអីអូនស៊ុនណារី!
- សារ៉ាក់ឆ្លើយតបសំដីព្រមទាំងលូកដៃទទួលប្រាក់ពីកញ្ញានេះ។
- -ទិញខាងលើណាបងសារ៉ាក់!... បងអែងមើលអាលើដែររឺ? ទិញសំបុត្រជាប់គ្នាទៅខ្ញុំ នឹង បានអង្គុយជិត... ហើយស្រណុកនឹងសាកសួរបងផង។
- - សារ៉ាក់ខ្ជិលនិយាយតបក៏ទិញសំបុត្របីសន្លឹក ហើយដើរចេញពីទីនោះយ៉ាងប្រញាប់ ដោយខ្លាចចិត្ដអ្នកអែទៀតដែលរង់ចាំពីក្រោយខ្នងអ្នក។ សារ៉ាក់ហុចសំបុត្រពីរសន្លឹកទៅស៊ុនណារី ព្រមទាំងលុយដែលនៅសល់...។
- - អូនអែងមកជាមួយនរណា?
- លឺសំនួរដូច្នេះ ស៊ុនណារីញញឹម ។ សារ៉ាក់អរព្រួច «តិចលោរ័តនាទៅ» ។
- - ខ្ញុំមកជាមួយនឹងមិត្ដនីម្នាក់ ... កំពុងទិញអីវ៉ាន់ខាងក្រៅ...
- - បើអញ្ចឹងបងចូលទៅមុខសិនហើយ..
- - ចាស!...
បន្ដិចក្រោយមក សារ៉ាក់បានអង្គុយយ៉ាងស្រួលនៅលើពូកកៅអីដ៏ទន់ល្មើយ។ ធាតុត្រជាក់ផ្សព្វផ្សាយពេញបរិវេណរោងភាពយន្ដ មករួមប្រលោមសព៌ាងកាយរបស់អ្នកមួយរំពេច។ «ហា! ហា! អ្នកមានលុយប្រាក់ម៉ឺនក្នុងហោប៉ៅ ក៏មិនអាចទិញកន្លែងអង្គុយអោយស្រួលជាងអញដែរ»។អញដូចជាឆ្ងល់ណាស់! តើអ្នកមាន និង អ្នកក្រ វាខុសគ្នាត្រង់កន្លែងណា? គេមានប្រាក់មួយម៉ឺន គេមកមើលកុន... គេអង្គុយនៅកន្លែងនេះ ចុះអញមានតែហាសិបរៀល ម្ដេចក៏អង្គុយនៅកន្លែងហ្នឹងបានដែរ?...អញយល់ថាវាគ្មានខុសគ្នាសោះតែម្ដង។ នរណាគេសើច ក៏ស្រេចតែគេទៅ ប៉ុន្ដែអញយល់ អញជឿថាអញ្ចឹង។ អ្នកមាន និង អ្នកក្រ គឺដូចតែគ្នា»។
«មិនបាច់គិតអ្វីច្រើនទេ យើងគ្រាន់តែក្រលេកមើលទៅអ្នកម្ចាស់ហាងលក់មាសពេជ្រ នៅគ្រប់ផ្សារក៏អាចដឹងស្រេចទៅហើយថា អ្នកមានពុំប្រសើរជាងអ្នកក្រត្រង់កន្លែណាសោះ...។ ហា! ហា! កាលពីថ្ងៃមុន អញបានចូលទៅលេងកន្លែងហាងមួយនោះនៅក្បែរផ្សារថ្មី... មានតាំងសុទ្ធតែគ្រឿងមាសពេជ្រភ្លឺផ្លែក មានគ្រឿងអលង្ការគ្រប់ប្រភេទ។ អញបានសរសើរជញ្ជក់មាត់ថា យ៉ាហ៊ី ហាងនេះមានអស្ចារ្យមែន ប៉ុន្ដែអញក្រលេកទៅម្ចាស់ហាង អញខំសំលឹងសឹងតែជ្រុះគ្រាប់ភ្នែក ក៏នៅតែមិនឃើញថា អ្នកម្ចាស់ហាងនោះជាអ្នកមានសោះ។ អញឃើញមានតែភ្នែមពីរ មានច្រមុះមួយហើយមានរន្ធច្រមុះពីរដូចរូបអញដែរ។ចំនែកក្បាលវិញ ទំពែកមានសក់រ៉ុយៗ។ អញខំទន្ទេញថាគាត់ហ្នឹងជាអ្នកមាន! គាត់ហ្នឹងជាអ្នកមាន! ប៉ុន្ដែបេះដូងអញពុំជឿថា គាត់ហ្នឹកជាអ្នកមានសោះ... អញខំសំលឹងទាល់តែផ្ដាសសាយ ស្រាប់តែឃើញគាត់ហ្នឹងជាអ្នកក្រជាងអញទៅទៀត!!! ពីព្រោះអ្វី? ព្រោះគាត់មានសក់រ៉ុយៗ ចំនែកអញវិញ អញមានសក់ក្បាលពេញខ្មៅស្រិល ហា! ហា!...ហា!»
សារ៉ាក់សើចញញឹមញញែម ហើយញាក់ចញ្ចើមតែម្នាក់អែង។ ចំនែកអ្នកទស្សនាដែលនៅក្បែរនោះសំលឹងមើលមកអ្នក ដោយអាការៈងឿងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង។ ចុះគាត់នេះមានរឿងអីបានជាចេះតែសើចតែម្នាក់អែង?
រីអែសារ៉ាក់ អ្នកភ្លេចនឹកថាខ្លួនអ្នកនៅក្នុងរោងកុន អ្នកភ្លេចស្ដាប់ភ្លេច នឹងចំរៀង ដែលសំរាប់កំដរបរិយាកាស។ អារម្មណ៍អ្នកចេះតែអណ្ដែត... អណ្ដែតទៅ.. ទៅម្ចាស់ហាងមាសពេជ្រមួយនោះនៅផ្សារថ្មី។
«ហា! ហា! សក់គាត់ហ្នុងដូចរោមកណ្ដុរប្រែង គាត់ប្រសើរជាងអ្នកក្រត្រង់កន្លែងណា? ត្រង់មាសពេជ្រកែវកងគ្រឿងអលង្ការរបស់គាត់នោះឬ? គ្មានសោះ.. គ្មានបន្ដិចសោះ!!! គ្រឿងអលង្ការរបស់គាត់ទុកនៅក្នុងទូកញ្ចក់ហើយគាត់មានបានធ្វើអ្វី? បានតែមើល... គាត់ស៊ីមិនកើត..គាត់មើល,,ហើយគាត់ថាគាត់អ្នកមាន... អញក៏មើលដូចគាត់ហ្នុងដែរ... បើអញ្ចឹងអញក៏អ្នកមានដែរ...ហា! ហា!...ហា! ដូចតែគ្នា...»
សារ៉ាក់កាន់តែសប្បាយចិត្ដខ្លាំងឡើងៗ អង្គកាយអ្នកប្រែប្រួលពុំមានឈប់។ អ្នកអែទៀតចេះតែសង្កេតមើលអ្នកកំលោះនេះអិតឈប់ តើគាត់ហ្នឹងកើតអីអញ្ចេះបានជារីករាយខ្លាំងម៉្លេះ។ សារ៉ាក់ផ្ដេកក្បាលយ៉ាងថ្នមទៅលើបង្អែកកៅអី ចំនែកភ្នែកអ្នកបើកព្រឹមៗ សំលឹងមើលទៅពិតាន..
«អូ! អូ! អូ! គេមានឡានជិះ! គេរស់នៅក្នុងផ្ទះថ្ម! គេមានម្ហូបល្អៗ បរិភោគ! ចំនែកអ្នកក្ររស់នៅក្នុងខ្ទមស្លឹកហើយស៊ីប្រហុក។ ហ៊ី ! អញនៅតែមើលឃើញថា អ្នកមាន និង អ្នកក្រ មានសភាពដូចគ្នាដដែល ព្រោះថានៅក្នុងជីវិត... អ្នកមានក៏ដូចតែអ្នកក្រ តែងស្វែងរកសោភ័ណ។អ្នកមានរកសោភ័ណជីវិតឃើញនៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិប្រាក់កាស ចំនែកអ្នកក្រខ្សត់ខ្សោយ ពិតមែនតែរកប្រឡៅមាសពាក់ពុំបាន ប៉ុន្ដែអាចរកសោភ័ណឃើញដូចជាអ្នកមានដែរ។ វត្ថុដែលសំខាន់បំផុតមិនគឺសោភ័ណទេរឺ? សោភ័ណគឺជាវត្ថុសក្ដិសិទ្ធិ។ អ្នកមានដែលជិះឡានគឺគេមិនមែនចង់ជិះឡានទេ គឺគេចង់មានសោភ័ណ! គេរស់នៅក្នុងផ្ទះថ្មក៏គ្មានន័យថា គេចង់នៅផ្ទះថ្មដែរ គឺគេត្រូវការសោភ័ណ។ បើដូច្នោះអ្នកក្រពុំចាញ់ប្រៀបអ្នកមានឡើយ មានតែប្រសើរជាងអ្នកមានទៅទៀតផង ព្រោះអ្នកក្រអាចរកសោភ័ណឃើញនៅលើប្រហុកផ្អក នៅលើខ្ទមស្លឹកកន្ទ្រូប នៅលើវត្ថុថោកៗ...។
ចុះបើអញជិះកង់សប្បាយជាងបើកឡាន តើអញយកឡានមកធ្វើក្រមរអ្វី?។ សោភ័ណមិនមែនស្ថិតនៅលើផ្ទះថ្ម ផ្ទះស្លឹក ឡាន កង់ ផ្អក ប្រហុកឡើយ។ សោភ័ណមិនមែនស្ថិតនៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិ ឬនៅលើវត្ថុអ្វីនោះទេ។ អញត្រូវចាំកុំភ្លេច... សោភ័ណគឺស្ថិតនៅក្នុងដួងចិត្ដ ដួងចិត្ដសាមីខ្លួន...។ នរណាគេសើចនឹងអញក៏សើចទៅចុះ ប៉ុន្ដែអញយល់ថាវាអញ្ចឹងមែន។
«ដូចកាលពីព្រឹកមិញអញក្រងើបពីដេកពេកពួកប្អូនៗអញស៊ីប្រហុកអាំងអស់រលីង ប្រហុកដែលនៅសល់ពីក្បាលល្ងាច។ អញងើបឡើងឃើញនៅសល់តែបាយកកកន្លះចាន។ ដោយរមូលពោះខ្លាំងអញក៏ទៅរកស្ករផែនបានមួយដុំ ហើយពួយជាមួយបាយកកនោះតែម្ដង។ ថាឆ្ងាញ់អើយឆ្ងាញ់! អញកាច់ស្ករផែនលឺសូរតែភឺស! អាសំលេងភឺសហ្នឹងវាពីរោះអ្វីម៉្លេះទេ!...អញទំពាបាយកកជាមួយស្ករផែនលឺសូរគ្រួបៗ ។ ផ្អែមហើយឈ្ងុយផង! ឆ្ងាញ់លើសប៊ីសស្ដឹក ការីសារម៉ាន់ទៅទៀត។ សោភ័ណវាស្ថិតនៅតែក្នុងដួងចិត្ដរបស់អញទេតើ វាមិនមែនស្ថិតនៅលើម្ហូបល្អនោះទេ។ បើអញចូលចិត្ដប្រហុក សោភ័ណវាស្ថិតនៅលើប្រហុក បើអញចូលចិត្ដស្ករផែន សោភ័ណវាស្ថិតនៅលើស្ករផែន»។
- សារ៉ាក់នឹកសប្បាយចិត្ដ នឹង គំនិតអ្នកជាខ្លាំង។ សារ៉ាក់ស្រមៃទៅឃើញខ្លួនកំពុងទំពាស្ករផែនជាមួយបាយកក។ការរីករាយរបស់អ្នកមានទំហំធំឡើងជាលំដាប់។ «អ្នកអែទៀតឆ្កួតនឹងលុយ នឹង មាស ចំនែកអញឆ្កួត នឹង ស្ករផែន»
- - ហាស! ... ហាស!... ហាស!... ហ៊ី! ហ៊ី!..ហ៊ី!..
- សារ៉ាក់ធ្លាយសំណើចមកយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកសើចក្អៀកៗ ដោយគ្មានរវល់នឹងនរណា។ អ្នកសើចដល់ឈ្លក់ទឹកមាត់ រហូតដល់រលីងរលោងទឹកភ្នែក។ អ្នកទស្សនាដែលនៅក្បែរនោះ ផ្អើលសំលឹងសារ៉ាកម្នាក់ៗនឹកថា៖
- «គាត់នេះ បែបល្មមបញ្ជូនតាមឡានលេខបូកទៅព្រែកត្នោតមែនទែនហើយ។
- - ហ៊ី! ហ៊ី!..ហ៊ី! សោភ័ណស្ថិតនៅលើស្ករផែន..
- - យី! បងសារ៉ាក់សប្បាយចិត្ដអ្វីខ្លាំងម៉្លេះ បានជាសើចតែម្នាក់អែងដូច្នេះ?.
- សារ៉ាក់ទាញក្រដាសគម្របមុខចេញ ហើយត្រលេកឃើញស៊ុនណារីដើរចូលមក ប៉ុន្ដែខ្យល់សំណើចរបស់អ្នកនៅតែជក់មិនទាន់ព្រមឈប់នៅឡើយ។
- - អូនណារី បង.. បងចុកពោះណាស់.. បងអត់ទ្រាំសើចវាមិនបានសោះ
- - ហ្អា! ហ្អា! បងកើតអីហ្នឹង? បងអែងប្រហែលជាមិនស្រួលក្នុងហើយមើលទៅ។
- វេលានោះ សារ៉ាក់ក្រលេកឃើញរ័តនា ដែលកំពុងដើរមកតាមក្រោយខ្នងស៊ុនណារី អ្នកក៏ឈប់សើចត្រឹមនោះ។
- - ហ្អូ៎! អ្នកនាងរ័តនាទេតើ ខ្ញុំស្មានតែនរណាទៀតមកជាមួយអូនស៊ុនណារី ។
- រ័តនាញញឹម នាងពុំមាននិយាយស្ដីថាអ្វីទាំងអស់ ភក្ដ្រនាងឡើងពណ៌ក្រហម ដោយការសប្បាយផង និង ការអៀនខ្មាសផង «ឱ អញបានជួបបងសារ៉ាក់ទៀតហើយ»។ឱរានារីញ័ររន្ធត់ជាខ្លាំង។ ពេលនោះភ្នាក់ងារកុនចង្អុលបង្ហាញអោយកញ្ញាទាំងពីរអង្គុយនៅកៅអីក្បែរសារ៉ាក់។ ស៊ុនណារីដើរបង្ហួសសារ៉ាក់រំលងមួយកៅអី ហើយទុកកៅអីកណ្ដាលអោយរ័តនា
- -រ័តនាអង្គុយនេះចុះ (សំលេងស៊ុនណារី)
- រ័តនានាងភ័យស្ទើរស្លុតចិត្ដ «ងាប់ហើយអញ! ម្ដេចអញ្ចេះថ្ងៃនេះ? អញមកអង្គុយនៅប្របនឹងបងសារ៉ាក់តែម្ដង»។
- ចំនែកសារ៉ាក់ ពុំសូវមានអាការៈជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្ដសោះ នៅពេលដែលបានជួបប្រទះភក្ដ្ររ័តនា ព្រោះអ្នកនៅស្រវឹង នឹង ទ្រឹស្ដីរបស់អ្នកនៅឡើយ «សោភ័ណស្ថិតនៅលើដួងចិត្ដ»។
- - ហា! ... ហា!... (សំណើចស៊ុនណារី) បងអែងប្រហែលមិនស្រួលក្នុងមែនទែនហើយ បានជានិយាយម្នាក់អែង... «សោភ័ណស្ថិតនៅលើស្ករផែន» ហា! ... ហា!...
- សារ៉ាក់ងាកទៅប្អូនជីដូនមួយខ្លួន។
- - ស៊ុនណារី! អូនថាបងឆ្កួតមែនទែឬអី? ស្រេចតែអូនចោទទៅចុះ បងអិតរវល់ទេ ព្រោះឆ្កួតមិនឆ្កួតអិតន័យទាំងអស់ ស្រេចតែគេថា។ អូនអែងចាំមើលបងដោះស្រាយ។ ក្នុងភាសាសាមញ្ញគិតរបៀបឆ្កួត គឺមិនមែនមានសេចក្កីគិតខុសនោះទេ គឺមានន័យថាខុសគេ (non conformisme) ។ អូនអែងគិតត្រូវក៏ដោយ បើខុសគេហើយ គឺអូនអែងឆ្កួត។ ផ្ទុយទៅវិញបើយើងទាំងអស់គ្នាគិតខុស គេពុំថាយើងឆ្កួតទេ។ ឆ្កួតទាំងអស់គ្នាគឺលែងឆ្កួត។ ចំនែកបងៗសុខចិត្ដធ្វើឆ្កួតវិញ ហើយវាមានសោភ័ណជាងមិនឆ្កួត។
- សារ៉ាក់ងាកទៅចំភ័ក្ដ្ររ័តនា
- - អ្នកនាងកុំធុញទ្រាន់នឹងសំដីរបស់ខ្ញុំណ៎ា! ខ្ញុំនិយាយវែងឆ្ងាយបន្ដិច ហើយដើម្បីអោយបានច្បាស់លាស់...
- រ័តនានាងញញឹមដោយពុំមានស្ដីថាអ្វី។ សារ៉ាក់បន្ដទៅទៀតដោយនឿយហត់ ហាក់ដូចគ្មានធុញទ្រាន់ជិនណាយ។
- -មនុស្សយើងម្នាក់ៗ មានតំលៃ មានសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរលើធម្មជាតិទាំងអស់។ ព្រោះមនុស្សចេះគិត មានបញ្ញា។ ខ្ញុំគិត!! អែងគិត!! ។ ខ្ញុំចេះគិតថាខ្ញុំកំពុងគិត។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំកំពុងគិតទៅដើមចេកដែលមិនចេះគិតមករកខ្ញុំ។សត្វធាតុ លោហធាតុ ព្រឹក្សាធាតុមិនចេះគិតមករកខ្ញុំ។ សត្វធាតុ។ មនុស្សយើងដែលចេញពីធម្មជាតិ។ អាចថ្លៃថ្នូរលើសធម្មជាតិបាន ព្រោះតែគំនិតនេះហើយ។ ហា! ហា! គួរអោយចង់សើចមែន លុះដល់យើងយកគំនិតយកបញ្ញាយកវិចារណញ្ញាណមកប្រើការអោយសមជាមនុស្ស ស្រាប់តែគេថាយើងឆ្កួត..។ អ្នកនាងដឹងស្រាប់ហើយ មនុស្សណាដែលហ៊ានយកការពិត ផ្ទុយ នឹង គំនិតអ្នកផងមកនិយាយជាសាធារណៈ គឺជាមនុស្សឆ្កួតអិតសង្ស័យ ជននោះអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ស្លាប់បាន។ អ្នកនាងដឹងទេក្នុងសាវតារអឺរ៉ុប មានអ្នកប្រាជ្ញម្នាក់ឈ្មោះក្ហាលីយេ (Galilée) ហ៊ានយកការពិតផ្នែកវិទ្យាសាស្ដ្រមួយ មកលាតត្រដាងជាសាធារណៈគឺ «ផែនដីវិលជុំវិញព្រះអាទិត្យ» ។ ក្នុងជំនាន់នោះទ្វីបអឺរ៉ុបគេជឿស្លុងតាមគម្ពីរព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដដែលមានចែងថា៖ «ព្រះអាទិត្យវិលជុំវិញផែនដី»។ ម៉្លោះហើយអ្នកទាំងអស់គ្នាគេចោទគាត់ថាជាមនុស្សឆ្កួត មនុស្សហ៊ានក្បត់នឹង សាសនា យេស៊ូ មនុស្សព្រហើនហ៊ានប្រឆាំង នឹង ព្រះអាទិទេព។ គេកំហែងគាត់អោយដកពាក្យគាត់ចេញ បើពុំដូច្នោះទេ គេ នឹង សំឡេះគាត់ចោល។ អ្នកនាងឃើញទេគាត់ជាមនុស្សឆ្កួត ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគិតត្រូវ ព្រោះគាត់ចេះគិត ព្រោះគាត់យកបញ្ញា យកវិចារណញ្ញាណមកវិនិច្ឆ័យអោយសមជាមនុស្សជាតិ។ ចំនែកមនុស្សដែលមិនឆ្កួតនោះ គឺជាមនុស្សមានអាកប្បកិរិយាដូចសត្វធាតុ ចាំតែស្រែកតាមគេដូចជាសត្វគោ រឺ ក៏ពពែដែលគេរុញរុកត្រូវម៉ៗ! ម៉ែៗ ! បើអ្នកទាំងអស់គ្នាស្រែកថា អាជ័យធ្លាក់ទឹក យើងចាំក្ដក់ថាហៃអើៗ បើគេថាព្រះអាទិត្យវិលជុំវិញផែនដីយើងហៃអើៗ បើគេថាសេះដុះស្នែងហៃអើៗ!! ស៊ុនណារីយល់ទេ របៀបហ្នឹងហើយដែលថាមនុស្សជានោះ!! ហ៊ី! ឆ្កួតក៏គ្មានន័យ! មិនឆ្កួតក៏គ្មានន័យ!... ឱ! ជីវិតមនុស្សអើយគ្មានខ្លឹមសារសោះឡើយ។ (សារ៉ាក់ដកដង្ហើមធំ ហើយឈប់ដោះស្រាយ។
អ្នកទាំងបីឋិតក្នុងការស្ងប់ស្ងៀមយ៉ាងយូរ ដោយតឹងក្នុងចិត្ដរៀងៗខ្លួន។ សារ៉ាក់ចាប់ផ្ដើមលួចសំលឹងមើលរ័តនា។ អ្នកខំឆ្មៀងកន្ទុយភ្នែកគយគន់ភក្ដ្រនារីដោយក្លាហាន។ រ័តនាកាលដឹងថា ប្រុសសំលាញ់សង្កេតមើលនាងយ៉ាងពិនិត្យពិច័យទៅជារឹងខ្លួន។ ភក្ដ្រនាងក្រហម..។ ចំនែកស៊ុនណារីនាងនៅស្ងៀមព្រងើយហាក់បីដូចជាគ្មានយល់រឿងអ្វីទាំងអស់ ចំពោះក្រមុំកំលោះនេះ... តែបើតាមពិតនាងនៅចាំលួចមើលអាក្បកិរិយាបងជីដូនមួយនាង និង កញ្ញារ័តនាជានិច្ច។
សារ៉ាក់នឹកចំលែកក្នុងចិត្ដ ខ្លួនអែង ថ្ងៃនេះម្ដេចក៏រិកឆើតខ្លាំងម៉្លេះ?។ អ្នកហ៊ានគយគន់មើលនារីដោយគ្មានរន្ធត់ចិត្ដ អ្នកធ្លាប់តែខ្លាចញញើតញញើមស្រីៗ ពុំដែលហ៊ានមើលគេយូរឡើយ។ម្ដងនេះអ្នកកំលោះគ្មានព្រឺព្រួចក្នុងចិត្ដបន្ដិច។ អ្នកអាចលួចសង្កេតមើលរ័តនាបានយ៉ាងយូរដោយគ្មានការអៀនខ្មាស ដោយគ្មានការរំជួល ហាក់ដូចជាបុរសអស់កិលេស។ ចំនែកកញ្ញារ័តនា នាងហាក់ដូចជាដឹងខ្លួនថា លោហិតនាងកក សរសៃនាងគាំង.. នាងរកនិយាយអ្វីពុំឃើញ។ នាងខំយកក្រដាសប្រូក្រាមកុនមកពិនិត្យដើម្បីបន្លប់ការអៀនខ្មាស។ តែនាងអានពុំកើតសោះ នាងចេះតែមានការស្រៀវស្រាញ ដោយនឹកថាកំលោះដែលនាងប្រតិព័ទ្ធអង្គុយនៅក្បែរខ្លួននាង,..។
សារ៉ាក់នឹកគិតថា«អាសារ៉ាក់ ! អែងខំមើលអោយអស់ចិត្ដទៅ! ស្រីនេះហើយដែលអែងបាននឹករលឹកគ្រប់ពេលវេលា! សំលឹងសង្កេតអោយខ្ទេចខ្ទីទៅ! តើអែងនឹក អែងរលឹកគេត្រង់កន្លែងណា?»។
- សារ៉ាក់បង្ហើបមាត់សួរនាងថា៖
- - អត់ទោសអ្នកនាង! ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ កុនដូចជាក្រលេងហួសតែម្ដង?
- - ច៎ាស! នៅខ្វះដប់នាទីទៀតលោក កុននឹងលេងហើយ...
- សារ៉ាក់ញញឹមព្រមទាំងងក់ក្បាលសំដែងសេចក្ដីអរគុណទៅរកស្រស់ស្រី។ រ័តនាព្រឺព្រួចគ្រប់លោមា។ សារ៉ាក់នឹកក្នុងចិត្ដថា «ឃើញស្រី! បើគ្មានភ័យពីដំបូងគឺគ្មានភ័យរហូត! យឺអញ្ចឹងស្រួលដែរ! អញនិយាយជាមួយនាងនេះដោយអិតមានអៀនមាត់សោះ!
- - លោកចូលមកយូរណាស់ហើយរឺ? (រ័តនាបន្លឺ)។
- - បាទ! យូរក្រែលហើយអ្នកនាង! គឺតាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានទិញសំបុត្រអោយទៅអូនស៊ុនណារីរួចម៉្លេះ!
- - ហ្អូ៎ ! លោកទិញសំបុត្រអោយស៊ុនណារី អញ្ចឹងបានជាយើងមានកន្លែងអង្គុយជិតគ្នា ណារីគ្មានប្រាប់ខ្ញុំសោះតែម្ដង។
- ស៊ុនណារីនៅស្ងៀម។ នាងគ្រាន់តែធ្វើញឹមៗមកកាន់គូសំដីទាំងពីរ។
- ចា៎ស! លោកញ៉ាំស៊ុកូឡានេះទេ? លោកអាល័យតែគិតទៅណាហ្នឹង? (រ័តនាប្រថុយសួរទៅអ្នកកំលោះទាំងអៀនខ្មាស)។
- - អុះ! សូមអត់ទោសអ្នកនាង!. មនុស្សខ្ញុំនេះ គឺដូច្នេះតាំងពីដើមមក... ខ្ញុំគិតច្រើនណាស់... ជីវិតខ្ញុំពុំសូវឋិតនៅក្នុងពិភពប្រាកដទេ... ខ្ញុំរស់នៅតែក្នុងគំនិតទៅហើយសព្វថ្ងៃនេះ...។ គំនិតនោះចេះតែហូរហូរស្រោចស្រប់វិញ្ញាណខ្ញុំគ្មានត្រាប្រណី.. ខ្ញុំគ្មានអានុភាពអ្វី នឹង អាចទប់គំនិតនោះអោយជាប់សោះ។
- - សូមលោកញ៉ាំស៊ុកូឡានេះទៅ វានឹងអាចជួយអោយលោកបំភ្លេចគំនិតនោះបានខ្លះៗ..
- - មិនអីទេអ្នកនាង!
- រ័តនាហុចស៊ុកូឡាមួយដុំយ៉ាងវែងអោយអ្នកកំលោះ។
- - សូមលោកញ៉ាំទៅ! ឆ្ងាញ់ណាស់ស៊ុកូឡានេះ..
- យី! បើគេអោយហើយ អញត្រូវតែឆាន់... សារ៉ាក់នឹកក្នុងចិត្ដ។
- - ខ្ញុំសូមតែពាក់កណ្ដាលបានហើយ...
ញ៉ាំទាំងអស់ចុះលោក ខ្ញុំមាននៅសល់មួយដុំទៀតដែរ...រ័តនានិយាយព្រមទាំងញញឹមផង សារ៉ាក់សំលឹងមុខនាងចំហើយញញឹមតបទៅវិញ។ ក្រមុំកំលោះទាំងគូនេះស្រាប់តែមានការព្រឺព្រួចជាអនេកក្នុងមួយរំពេច។ សារ៉ាក់គិតថា៖ «ឱ! ការញញឹមរបស់នាងមានសភាពស្រទន់អីម៉្លេះ... ការញញឹមនេះធ្វើអោយឆ្កួតចិត្ដ»។ ក្រសែភ្នែកអ្នកទាំងពីរមិនព្រមចាកចេញពីគ្នា។ ភ្នែកអ្នកកំលោះស្រវឹងនឹងភ្នែកនាងក្រមុំ។ សារ៉ាក់នឹកភ័យក្ដុកក្នុងចិត្ដ «យី! អញមើលគេយូរអញ្ចឹងមិនសមរម្យទេដឹង... បើអែងងាកមុខចេញ រហ័សពេកហាក់ដូចជាអែងខ្លាចគេ។អញត្រូវតែងាកមុខចេញ ប៉ុន្ដែត្រូវងាកថ្នមៗ កុំអោយគេសង្ស័យ នឹងអាកប្បកិរិយាអញ... ។សារ៉ាក់នៅតែជាប់ស្នេហ៍ នឹងភក្ដ្ររ័តនាទៀត អ្នកនៅទ្រឹងស្មារតី ងាកមុខចេញមិនរួចសោះ។ ចំនែកនាងកញ្ញាវិញអង្គប្រាណនាងហាក់ដូចទន់រវើយ ដៃជើងនាងរលួយស្លុតស្រយ៉ង់អស់។
នៅទីបំផុតសារ៉ាក់ដាក់មុខចុះយ៉ាងរហ័ស រ័តនាក៏បង្អោនភក្ដ្រនាងសឹងតែដំណាលគ្នា។ ជាបន្ទាន់នោះមានសំលេងមួយ មកស្ដីបន្ទោសសតិវិញ្ញាណរបស់អ្នក .. អញខ្មាសរ័តនាណាស់អាសារ៉ាក់! អែងម្ដេចក៏ដាក់មុខចុះមុនគេដូច្នេះ...? ហើយដាក់យ៉ាងប្រញាប់ ហាក់ដូចជាខ្លាចគេខ្លាំងណាស់... ដូចជាខ្លួនអែងបានប្រព្រឹត្ដអ្វីមិនគប្បី...។ ខណៈនោះសារ៉ាក់មិនដឹងជានឹកភ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច រឺមួយដើម្បីបន្លប់ការអៀនខ្មាសរបស់អ្នក ស្រាប់តែយកដៃឆ្វេងទៅទ្រដៃរ័តនា ដែលមានកាន់ស្ករស៊ុកុឡា ចំនែកដៃស្ដាំរបស់អ្នកក៏ទៅកាច់ស្ករនោះពាក់កណ្ដាល។ គ្រាន់តែប៉ះសាច់សារ៉ាក់ភ្លាម រ័តនា ក៏ព្រឺស្រៀបពេញអង្គប្រាណរបស់នាង។
អុះ! ... ខ្ញុំញ៉ាំស៊ុកូឡាតែពាក់កណ្ដាលបានហើយ សំលេងសារ៉ាក់។
រ័តនាគ្រាន់តែញញឹម ដើម្បីបំបាត់ការរន្ធត់ចិត្ដរបស់នាង។ សារ៉ាក់វិញដ៏ដូច្នោះដែរ អ្នកខំធ្វើរិកពាព្រងើយ ដើម្បីបន្លប់ការព្រឺព្រួចរបស់អ្នក «ឱ! ដៃរ័តនាទន់ហើយត្រជាក់អីម៉្លេះទេ» ។ រ័តនាគិតថា «អញធ្លាប់តែក្លាហានក្នុងរឿងអ្វីៗទៀត ប៉ុន្ដែម្ដងនេះអញភ័យខ្លាំងណាស់... ត្រជាក់អស់ដៃជើង..។
កាយវិការអ្នកទាំងពីរមិនកំបាំងភ្នែកស៊ុនណារីឡើយ ប៉ុន្ដែនាងកញ្ញាក្រោយនេះ ធ្វើមិនដឹងខ្លួន ហើយខំពិនិត្យមើលសំបុត្រប្រួក្រាមកុនវិញ។
សារ៉ាក់ទំពាស្ករស៊ុកូឡាមួយៗ ដោយខំសំដែងនូវការពេញចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង។ «ហា! ហា! ហា! សោភ័ណរបស់អញឋិតនៅលើស្ករផែនអែណោះទេ .. គឺស្ករត្នោត..ស្ករខ្មែរ។... សោភ័ណរបស់អញ មិនមែនឋិតនៅលើស្ករ អាពួកចក្រពត្ដិនិយមនោះទេ... ប៉ុន្ដែអញខំលេបជាការគួរសមចំពោះរ័តនាទៅចុះ»។
ភាពងងឹតក៏មកសណ្ឋិតនៅក្នុងបរិវេណនៃរោងភាពយន្ដមួយរំពេច។ គឺគេចាប់ផ្ដើមបញ្ចាំងកុនហើយ។ ពេលនោះរ័តនាមិនសូវជាចាប់ភ្លឹក នឹង រូបភាពកុនប៉ុន្មានទេ... សតិវិញ្ញាណរបស់នាងត្រូវគ្របដណ្ដប់ ដោយមនោសញ្ចេតនាផ្សេងៗ។ «បងសារ៉ាក់ដែលសំលឹងមើលមកអញ ប្រហែលជាមានចិត្ដកួចប្រតិព័ទ្ធមកលើអញខ្លះៗ ដែរមើលទៅ។ ពេលគេសំលឹងមកអញ គេហាក់ដូចជាស្ទង់មើលជំរៅដួងចិត្ដរបស់អញទាំងមូល។ ហ៊ី! ពេលក្រសែភ្នែកយើងប្រទះគ្នា អញស្លុតអស់ស្មារតី... ឱ! អញ្ចឹងហើយបានជាប្រុស និង ស្រីស្គាល់ទឹកចិត្ដគ្នាតាមក្រសែភ្នែកដូច្នេះ។ គឺគេមើលឃើញព្រលឹងគ្នា។ ពេលអញមើលប្រស្រីភ្នែកបងសារ៉ាក់... អញមិនដឹងជាភ្នែកនោះមានប្រភេទណា... ធំឬ តូច? ... ខ្មៅស្រងាត់រឺយ៉ាងណា? អញមិនដឹងសោះព្រោះអញហាក់ដូចជាមើលឃើញធ្លុះ រហូតទៅដល់ដួងព្រលឹងរបស់បងសារ៉ាក់តែម្ដង។
អែ់សារ៉ាក់សោតក៏ពុំសូវបានទស្សនាផ្ទាំងរូបភាពប៉ុន្មានដែរ អ្នកសំលឹងគយគន់មើលតែរ័តនាប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកមើលហើយមើលទៀតពុំចេះឆ្អែតឆ្អន់... «សក់នាងរួញអង្កាញ់ហាក់ដូចជាទឹករលក.. មានសរសៃខ្លះខ្វេរប្រមាណបីបួនរមូរមកប្រលែង នឹង ជំនាភក្ដ្រស្រស់ត្រចង់.. ល្អអីម៉្លេះ?»។
នាងកញ្ញារ័តនានឹកភ្លាម «ឱ! អៀនណាស់ម្ចាស់ចិត្ដអើយ» ។ សារ៉ាក់នឹកភ្នក ៖ «កាលចក្ខុយើងប្រទះគ្នា នាងប្រហែលជាមានការព្រឺព្រួចខ្លះដែរ។ ធម្មជាតិស្រីក្រមុំតែងតែមានការព្រឺព្រួចជានិច្ច កាលបើចក្ខុកំលោះប៉ះពាល់។ តិចលោតែ.. តើនរណាអាចថាបាន តិចលោរ័តនាមានចិត្ដទោរទន់មកលើរូបអញខ្លះៗ ទៅ ... ផ្ដាសាយតែម្ដង!..ហា! ហា! ហា! អាសារ៉ាក់អើយ គេមិនមែនមកស្រលាញ់អាអែងទេ អាខោមិនខោ អាវមិនអាវដូច្នេះនោះ ... គេជានារីថ្លៃថ្នូរ។ គេរិកពារាក់ទាក់រកអាអែង ដើម្បីជាការគួរសមតែប៉ុណ្ណោះ។ ហ៊ឹស! ចំនែកអញវិញ ក៏អញ្ចឹងដែរ អញធ្វើការរាក់ទាក់ នឹង នាងក៏ដើម្បីជាការគួរសមតែប៉ុណ្ណោះដែរ... អញមានសូវជាចូលចិត្ដប៉ុន្មាន កូនក្រមុំពួកមូលធននិយមនោះ ... បើអញចូលចិត្ដមើលទៅនាង គឺអញគ្រាន់តែមើលទៅ នារីម្នាក់ដែលមានរូបឆោមល្អតែប៉ុណ្ណឹង។ ធម្មតាស្រីមានរូបឆោមល្អអញតែងតែសង្កេតមើលទាំងអស់។ អម្បាញ់មិញអញខំនិយាយរោះរាយទៅរកនាង គឺអញលេងល្ខោន គឺអញក្បត់ខ្លួនអញ។ រស់ក្នុងសង្គមមនុស្សចេះធ្វើពុតជាការចាំបាច់ដែលគេហៅថា សុជីវធម៌...។
មនុស្សយើងបើមានទំលាប់អ្វីមួយហើយ ពុំងាយកំចាត់ចោលទំលាប់នោះបានឡើយ។ ដូចអ្នកធ្លាប់ជក់បារី នៅញៀន នឹង កន្ទុយបារី ជនផឹកស្រា នៅឱបតែដប ជនជាកអាភៀនដុះមេនឹងអាភៀន ជនប្រព្រឹត្ដល្បែង ចិត្ដនៅជាប់ជំពាក់តែ នឹង ល្បែងគ្មានរបេះ។ល។ ចំនែកសារ៉ាក់វិញតែងធ្លាប់គិតរឿយៗថា អ្នកមានកើតមកសំរាប់ធ្វើរិកចក្រព័ត្ដមើលងាយអ្នកក្រប៉ុណ្ណោះ...។ ម៉្លោះហើយលុះអ្នកមកជួបប្រទះរិកពា សមសួនរបស់រ័តនា ទំលាប់គំនិតនេះចេះតែមកលងខួរក្បាលអ្នកជានិច្ច...។ អ្នកបែរជាចោទថា កិរិយាទន់ភ្លន់ ការរាក់ទាក់ រោះរាយរបស់រ័តនា គឺគ្រាន់តែជាការគួរសម បោកប្រាស់ស្ទូចយកព្រលឹងអ្នកអោយវង្វេងអសារអិតការតែប៉ុណ្ណោះ។
ពេលនោះនៅលើផ្ទាំងសំពត់ស មានសំដែងនូវការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មអំពីទឹកក្រូចប៉ិបស៊ីកូឡា។ ជនស្បែកសប្រុសស្រីពីរនាក់ ក្រេបភេសជ្ជៈទល់មុខគ្នាដោយរីករាយក្រៃលែង។
- ឱ! អាពួកមូលធននិយមភ្នែកស! (សំលេងសារ៉ាក់) អញផឹកទឹកកកសាបឆ្ងាញ់ជាងទឹកក្រូចអាអែងទៅទៀត ហើយថោកទៀតផង!
- សូមលោកជួយពន្យល់ខ្ញុំបន្ដិចមើល សំលេងរ័តនា យ៉ាងម៉េចទៅ ដែលហៅថាមូលធននិយមនោះ?
- ពាក្យនេះ គឺគេនិយាយសំដៅទៅឈ្មួញដែលមានសម្បត្ដិក្រាស់ក្រៃ ដែលមានមធ្យោបាយប៉ុនគិរីសំរាប់ពង្រីកដោយសេរី នូវមូលធនរបស់គេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសូមទាញការប្រៀបប្រដូចមួយជូនអ្នកនាងស្ដាប់ទៅចុះ... ពួកមូលធននិយមនេះ គឺពួកនិយមមូលធន... ហា! ហា!... ពួកនេះមានសភាពដើមធំៗដែលដុះក្នុងព្រៃ ប្រកបដោយស្លឹកត្រឈឹងត្រឈៃសាខា។ ដើមឈើអស់ទាំងនេះទទួលរស្មីព្រះសុរិយា បានពេញកំរិតហើយពុំអនុញ្ញាតអោយកូនឈើតូចតាច ដែលដុះរហង់នៅក្រោមខ្លួនទទួលរស្មីនេះខ្លះផងទេ! ម៉្លោះហើយកូនឈើទាំងនេះខ្វះរស្មី ខ្លះសេរីភាពក៏ត្រូវស្វិតរញម។
រ័តនាដឹងថាសំដីទាំងនេះសុទ្ធសឹងជាសំដីផ្លែផ្កាដែលសារ៉ាក់ចោលមកលើក្បាលនាង។ នារីនឹកតូចចិត្ដជាខ្លាំង។
- ច៎ា! ខ្ញុំសូមអត់ទោសលោក ខ្ញុំនិយាយតែតាមត្រង់ ខ្ញុំមិនយល់សោះថាឈ្មួញធំៗ បំបាត់សេរីភាពដល់ឈ្មួញតូចតាចមិនអោយងើបមុខរួច ឈ្មួញតូចតាចក៏ដូចជាឈ្មួញធំដែរ គឺមានសេរីភាពពេញលេញ នឹង រកស៊ីទាំងអស់គ្នា។ គេរកស៊ីដោយគេ! យើងរកស៊ីដោយយើង!
- ហា! ហាស! អ្នកនាងមើលឃើញខ្លីពេក សេរីភាពនៃជនខ្សត់ខ្សោយ ដែលអ្នកនាងបានពោលអម្បាញ់មិញនេះ គឺជាសេរីភាពរបស់កូនមាន់ ដែលគេយកទៅដាក់នៅចំពោះមុខកញ្ជ្រោង រឺ ឆ្កែព្រៃ។ រូចហើយយើងទាំងអស់គ្នាខំស្រែកឡើងថា ជយោសេរីភាព... ជយោសេរីភាពកូនមាន់! ជយោសេរីភាពឆ្កែព្រៃ... អស្ចារ្យមែន... ហាស!.. ហា!... អ្នកនាងដឹងទេ រដ្ឋដែលប្រកាន់ខ្ចាប់នូវលទ្ធិមូលធននិយម គឺគ្មានជ្រៀតជ្រែកក្នុងបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចឡើយ (Libéralisme économique) ។ ក្រុមហ៊ុនធំៗ ដូចធនាគារ ក្រុមហ៊ុនធនារ៉ាប់រង អាហរ័ណនីរហរ័ណ ឧស្សាហកម្មធ្លាក់មកលើកណ្ដាប់ដៃអែកជនទាំងអស់។ សេរីភាពគេមានពេញទំហឹង «ធ្វើអ្វីធ្វើទៅ នរណាយកអ្វីទៅណាយកទៅ» Laissez faire laissez passer ។ អ្នកនាងមើលស្រុកឆ្កួត និង លទ្ធិមូលធននិយមខ្លះនៅទ្វីបអាមេរិកខាងត្បូងដូច ប្រេស៊ីល អាស្ហង់ទីន វេណេស្ហុយអេឡា (Brésil Argentine Vénézuéla) ដែលមានភោគសម្បត្ដិផ្នែកធម្មជាតិខ្លាំងសំបើមដែរ អណ្ដូងរ៉ែ.. ប្រេងកាតជាដើម។ល។ គឺអ្នកមានមួយក្ដាប់តូចប៉ុណ្ណោះទេដែល រស់នៅខ្ពស់លើសពពកទៅទៀត ដល់ស្ថានព្រះអិន្ទ្រ។ ដើរបីជំហានទៀត ស្រាប់តែឃើញអ្នកក្រទាំងឡាយទឹកភ្នែករហាមជ្រកក្រោមអាចម៍ជន្លេន រកសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរគ្មាន។ ជយោសេរីភាពក្លែងក្លាយ!!! ហាស! ហាស! ហា!
រ័តនានាងព្រឺក្បាលខ្ញាក នឹង សំណើចរបស់សារ៉ាក់។ គឺជាសំណើចមួយជូរចត់ក្រៃលែង..។ រ័តនានឹកតូចចិត្ដនឹងសំដីរបស់សារ៉ាក់ គឺមិនមែនដោយនិយាយ ប៉ះពាល់មកលើទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់នាងនោះទេ គឺមកពីនាងយល់ថាសំដីទាំងនេះបង្ហាញនូវការមិនស្ម័ក្រមេត្រីរបស់ចិត្ដគេចំពោះរូបនាង។ នាងយល់ថា គេមិនអាចស្រលាញ់រូបនាងដាច់ខាត។ ម៉្លោះហើយបេះដូងនាងក៏បំរាសកញ្ជ្រោលឡើងពេញទំហឹង គឺបំរាសដើម្បីប្រកែកនឹងសេចក្ដីអស់សង្ឃឹម។ ពេលនេះនាងស្រលាញ់គេសែនទ្វី។ រូបសារ៉ាក់ជាតួអង្គអាទិទេពចំពោះបេះដូងនាងធីតា។ សេចក្ដីស្នេហាដែលដេកត្រាំនៅក្នុងទ្រូងនាងនោះក៏រីកធំឡើងផុតកំរិត គឺរីកដោយសារតែការអស់សង្ឃឹមថាបានទទួលសេចក្ដីស្នេហាពីប្រុសសំលាញ់មកវិញ..,។
រំពេចនោះ ស្រាប់តែមានក្មេងប្រុសតូចម្នាក់ស្រវាចាប់កអាវសារ៉ាក់ពីក្រោយខ្ជាប់ហើយស្រែកថា៖
- ប៉ា! ប៉ា! ប៉ា!...
សារ៉ាក់ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ហើយមានសេចក្ដីងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង។ អ្នកងាកមកក្រោយជាប្រញាប់។ រ័តនា និង ស៊ុនណារីក៏ងាកមើលមកតាមអ្នក។ ពេលនោះស្ដ្រីមាតានៃក្មេងតូចក៏ទាញដៃកូនខ្លួនមកវិញ ព្រមទាំងមានវាចាថា៖
- នៅអោយស្ងៀមកូន! ឆ្កួតទេរឺ? ប៉ាកូនអែងនៅខាងណេះទេ..
សារ៉ាក់នឹកហួសចិត្ដក៏សើចឡើងឃឹកៗ... ទេតែរ័តនាប៉ុណ្ណោះ នាងគ្រាន់តែញញឹម។
- អ្នកនាងមើល (សំលេងសារ៉ាក់ទៅរ័តនា) ខ្ញុំភ័យខ្លាំងណាស់ស្ទើរបាត់ស្មារតី ខ្ញុំនៅកំលោះ ស្រាប់តែមានក្មេងមកហៅ ប៉ាប៉ា! ដូច្នេះគឺមិនស្រួលសោះតែម្ដង!
រ័តនានាងញញឹមយ៉ាងប៉ប្រឹម តបនឹងសំដីបុរសបេះដូងដែក។ ដល់វេលាគេបញ្ចាំងរឿងសំរាប់ថ្ងៃក្រោយអ្នកទស្សនាទាំងអស់ ខំសង្កេតស្រីអឺរ៉ុបម្នាក់ មានរូបឆោមស្រស់បំព្រង ត្រូវអាតួប្រុសមកចាប់ថើបជញ្ជក់មាត់ ញក់ញីដោយត្រេកត្រអាល ស្រេកឃ្លានពន់ប្រមាណ។ សារ៉ាក់លេបទឹកមាត់ក្អឹក! ។ ស្រីនោះបំរះរួចចេញពីរង្វង់ដៃបុរស ហើយទះកំភ្លៀងចៅមាណពបីដៃយ៉ាងធ្ងន់។សារ៉ាក់ត្អូញត្អែរថា៖
- ម្ដេចក៏កាចម៉្លេះ? ចេះតែធ្វើបាបគ្នតែម្ដង!,
រ័តនាពេញចិត្ដនឹង សំដីនេះណាស់ នាងញញឹមរហូតដល់ភ្លេចខ្លួន។ នាងយល់ឃើញថាសំដីប្រុសសំលាញ់ចេះតែសម ចេះតែពីរោះទាំងអស់..។ ស៊ុនណារីនិយាយទៅកាន់បងជីដូនមួយភ្លាម។
- យើស!. បងអែងបានតែកាន់ជើងប្រុសៗ អញ្ចឹង...
- ប្រុសហ្នឹងគ្មានគោរពច្បាប់ធម្មជាតិទេតើ អូនស៊ុនណារី!
-សារ៉ាក់នឹកថា៖
«អញម្ដេចចេះតែចង់ធ្វើកាយវវិការណា.. ចេះតែចង់បញ្ចេញវាចាណាដើម្បីអោយរ័តនាសំលឹងមើលមកអញដូច្នេះ? ហ៊ី! នេះគឺអញចង់ធ្វើអោយគេពេញចិត្ដ នឹង អញតែម្ដង!»។
នៅពេលដែលសារ៉ាក់កំពុងតែលង់អារម្មណ៍ អ្នកវាសដៃដោយមិនដឹងខ្លួនទៅលើកៅអីរ័តនា បណ្ដាលអោយកំភួនដៃរបស់អ្នកទៅបះពាល់កំភួនដៃនាងយ៉ាងស្និទ្ធ។ រ័តនានាងព្រឺព្រួចយ៉ាងខ្លាំង នឹង កាយវិការនេះ នាងដកដៃចេញយ៉ាងប្រញាប់ ហាក់បីដូចជាដៃនោះទៅប៉ះចរន្ដអគ្គីសនី។ សារ៉ាក់ក៏រហ័សដកដៃចេញពីទីនោះដែរ។
- - អុះ សូមទោសអ្នកនាង!... ខ្ញុំភ្លេចខ្លួនឈឹងអម្បាញ់មិញ..
- រ័តនានៅស្ងៀម។ សារ៉ាក់នឹកភ័យក្នុងចិត្ដ។
- «រ័តនាប្រហែលជាខឹង នឹង អំពើរបស់អញមិនតិចទេ.. ប្រហែលជានាងនឹកស្មានថា អញនេះជាប្រុសព្រហើនហ៊ានបន្លំពាល់សាច់នាងទេដឹង? នរណាដែលច្រលំពីរ បីដងអញ្ចឹង?»
- សារ៉ាក់ខំបញ្ចេញវាចាទៅរ័តនា ដើម្បីបំភ្លេចរឿងនេះ។
- - អ្នកនាង!
- - ចាស!... (នាងងាកមកម្ចាស់សំនួរ)
- ចំលើយរបស់នាងកញ្ញា បានធ្វើអោយកំលោះយើងធូរទ្រូងយ៉ាងសំបើម។ សំលេងនាងគ្មានសំដែងនូវការមិនពេញចិត្ដបន្ដិចបន្ដួចសោះ។ «គឺជាសំលេងផ្អែមអាក្រក់»។
- - សូមអ្នកនាងឈប់ហៅខ្ញុំលោកៗទៅ ខ្ញុំរឹងខ្លួនណាស់... សូមហៅខ្ញុំតែត្រឹមឈ្មោះបានហើយ...
- នាងស៊ុនណារីនិយាយកាត់ឡើងរំពេចនោះ។
- - បងអែងឈប់ហៅគេអ្នកនាងៗ ដែរទៅ! ត្រូវហៅគេថា រ័តនា! រ័តនា ! បានហើយ.. ចំនែករ័តនាវិញហៅបងសារ៉ាក់ដូចខ្ញុំទៅ!
- - ចាស! សូមលោកហៅខ្ញុំតែឈ្មោះទៅបានហើយ (រ័តនាឧទាន)
- សារ៉ាក់សប្បាយចិត្ដស្ទើរភ្លេចខ្លួន! អ្នកនៅស្ងៀមដោយអ្នកហាមាត់និយាយពាក្យរ័តនានេះមិនរួចសោះ...។ ចំនែកពាក្យមូលធននិយម ដែលធ្លាប់គ្របដណ្ដប់ឈ្មោះរ័តនា នៅក្នុងមនោសញ្ចេតនារបស់សារ៉ាក់ ត្រូវរលាយបាត់អស់។
- - លោក (សំលេងរ័តនា) ដល់ចេញពីរោងកុនទៅសូមលោកអញ្ជើញទៅញ៉ាំការេមជាមួយ នឹង ខ្ញុំណា ! ការេមនៅហាង «ព្រះវិហារ» ក្បែរនេះ!
- - បាទ! មិនអីទេអ្នកនាង អុះរ័តនា!! (សារ៉ាក់និយាយឈ្មោះនេះដោយធ្មេចភ្នែក)
- អ្នកនឹកស្ងើចខ្លួនអែង ដែលហ៊ានហៅឈ្មោះនេះពេញមាត់។
- រ័តនាងាកមើលទៅសារ៉ាក់ប្រញាប់ នាងព្រឺស្រៀវអស្ចារ្យ ដោយបានលឺឈ្មោះនាងរសាត់ពីក្រអូមមាត់ប្រុសសំលាញ់។
- - ខ្ញុំសូមអត់ទោសរ័តនា.. (សារ៉ាក់បង្ហើរសំលេងថ្នមៗ) តើថ្ងៃមុខទៅខ្ញុំអាចជួបរ័តនាបានទៀតទេ?
- រ័តនានាងនៅស្ងៀម... នាងភ័យ នាងអររកអ្វីប្រៀបពុំបាន។
- - ខ្ញុំឧស្សាហ៍ទៅមើលសៀវភៅនៅបណ្ណាល័យជាតិ បើរ័តនាមិនយល់ទាស់ទេ សូមរ័តនា ទៅលេងកន្លែងនោះផង ខ្ញុំច្បាស់ជាបានជួបរ័តនាទៀតជាមិនខាន... ខ្ញុំជួបរ័តនាទៀត គឺគ្មានបំណងអ្វីទេ ! គឺខ្ញុំគ្រាន់តែសប្បាយ នឹង បានមិត្ដនីម្នាក់ដូចរ័តនា ខ្ញុំបានសប្បាយ នឹង ប្ដូរយោបល់គ្នាខ្លះៗ...
- - ចាស! ខ្ញុំគ្មានយល់ទាស់ទេ (រ័តនានិយាយតិចៗស្ទើរស្ដាប់មិនលឺ)
- អ្នកកំលោះ មើលឃើញដោយសារពន្លឺកុន មានរស្មីមួយស្រងាត់នៅប្រស្រីភ្នែករ័តនា
- «គឺរស្មីទិព្វទេដឹង? !»