ការផ្សាយរបស់មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
****************************************
២២. បទកាកគតិ
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី21.វិច្ឆិកា 2020.ម៉ោង 22:38
ស្ដេចសោយរាជស្កល់ | គ្រងបរិពារពល | រាស្ដ្ររាជរដ្ឋា |
ឥតភ័យឥតទុក្ខ | សួស្ដិ៍សុខសាន្ដសា- | ប្បាយបទបុណ្យមហា- |
ក្សត្រក្សាន្ដទ្រង់ធម៌។ | ||
សាងសង់ប្រដាប់ | សាលាឆឆាប់ | ល្អល្អះពិពណ៌ |
ដាក់ព្រះរាជទាន | ធនធានសត្វសារ- | ពើពុំទើសទាល់ |
ព្រួយព្រះចិន្ដា។ | ||
ស្ដេចរៀបអាហារ | ចំណីភស្ដុភារ | បាយទឹកម្លូស្លា |
ត្រចេះចួងចន្ទន៍ | សុគន្ធមាលា | មាសប្រាក់រតនា |
ករកងចិញ្ចៀន។ | ||
កន្ទេលចៀមចំ | ខ្នល់ខ្នើយព្រែព្រំ | សំពត់អាវខៀន |
មុងមានពានស្ពក | តៀបតោកផ្ដិលសៀន | ចានចន្លុះទៀន |
ដាក់ទានសព្វថ្ងៃ។ | ||
ស្ដេចទ្រង់សទ្ធា | ឲ្យទានទ្រព្យា | អនេកច្រើនក្រៃ |
រណ្ដាប់ចាយចេញ | គិតកាញ់ដំឡៃ | មាសនីមួយថ្លៃ |
បីសែនដំឡឹង។ | ||
អស់មនុស្សកំសត់ | កំសោយទុគ៌ត | ត្រេកអរអឹងអឺង |
ខ្ទើយខ្ទែរគមកាត់ | ខ្វិនខ្វាក់ខំប្រឹង | ដើរមកទ្រហឹង |
ទទួលរាជទាន។ | ||
ក្រងួរក្រងយ | ក្រងែងកំព្រយ | កំព្រាខ្សត់គ្មាន |
ពីស្រុកស្រែក្រៅ | លំនៅទូរឋាន | ចូលមកយកទាន |
សព្វទិនទិវា។ | ||
រាស្ដ្រប្រជាជន | សឹងសុខដោយបុណ្យ | បារមីព្រះមហា- |
ក្សត្រទ្រង់ទសពិធ | សុចរិតធម្មា | អ្នកខ្សត់ប្រែជា |
មានមិនហោចហិន។ | ||
ក្សត្រថ្លៃវរលក្ខណ៍ | វរលោកចមចក្រ | ចមចៅភូមិ- |
ន្ធរធិរាជា | សទ្ធាវិរិយិ- | ន្ទ្រីយទ្រង់បញ្ញិន្ទ្រីយ៍ |
បញ្ញាពលំ។ | ||
ត្រេកទ្រង់សីលប្រាំ | អស្ដង្គសីលចាំ | ពុំភ្លាត់ភ្លេចភ្លាំង |
ទូន្មានមន្ដ្រី | ប្រុសស្រីរាស្ដ្រទាំង | នគរឲ្យតាំង |
រក្សាសីលធម៌។ | ||
ស្ដេចទូន្មានថា | ហៃអស់គ្រប់គ្នា | គួរគិតគួរស្គាល់ |
គិតកាន់សីលប្រាំ | ចងចាំរៀងរាល់ | ចៀកចាកកម្មផល |
បំបាត់បាបបង់។ | ||
បាណាតិបាត | អ្នកណានេសាទ- | ចិត្ដចោរហេតុចង់ |
ពិឃាដម្រឹគា | មច្ឆានូវអង្គ | មនុស្សសត្វឲ្យបង់ |
ឲ្យបាត់ជន្មា។ | ||
អ្នកនោះនឹងទៅ | រងបាបក្ដាត់ក្ដៅ | លំបាកនៅនា |
សញ្ជីពនរក | ទល់ទុក្ខឈឺផ្សា | ទុរន់ទុរា |
រូបរងយូរក្រៃ។ | ||
យមបាលបោះទៅ | ក្នុងភ្លើងនោះជ្រៅ | ឆុះឆេះក្សិណក្ស័យ |
ហើយរស់រូបវឹង | ពុំដឹងភិតភ័យ | វាវិលមកព្ធ |
ដ៏មាត់រណ្ដៅ។ | ||
យមបាលមក៍ | ចោមចាក់នឹងស្ន | មូលច្បូកដែកក្ដៅ |
ចាក់នឹងលំពែង | ស៊កសែងចោលទៅ | ក្នុងទីរណ្ឌៅ |
ភ្លើងភ្លឺពុំក្សាន្ដ។ | ||
កំណត់ជន្មា | នរកនោះហា- | រយឆ្នាំប្រមាណ |
គន់គិតនាំគ្នា | ត្រូវប្រាំបួនលាន | មនុស្សនេះទើបបាន |
មួយថ្ងៃនរក។ | ||
លុះលង់រដោះ | ពីនរកនោះ | មកមិនដែលសុខ |
កើតជាមច្ឆា | មាន់ទាជ្រូកស្រុក | គេកាប់សាច់លក់ |
ប្រាំរយជាតិជាក់។ | ||
ទៀងទើបកើតជា | មនុស្សមានទោសា | គេបាញ់គេចាក់ |
គេដោតគេកាប់ | សម្លាប់ឥតអាក់ | ប្រាំរយជាតិជាក់ |
ពិតពុំសុខអង្គ។ | ||
ទើបយកជាតិជា | មនុស្សមានរោគា | ដំបៅពកឃ្លង់ |
ជាមនុស្សគមគាក់ | ភ្នែកខ្វាក់ខ្វិនខ្វង់ | ដៃជើងក្ងែងក្ងង់ |
ក្ងួរក្ងិតអប្រិយ។ | ||
បើបានសក្ដិបុណ្យ | ដ្បិតផលពីមុន | បានសាងមកក្ដី |
ពៀរកម្មអាត្មា | ឲ្យអាយុខ្លី | ពុំយឺនជីវី |
ជីវិតដល់ចាស់។ | ||
ទោះបីធ្វេសធ្វើ | កាយកម្មបាបបើ | បោះបង់ក្រឡាស |
ក្រឡាប់លែងលះ | ប្រែប្រាស់រហ័ស | ដឹងដោយធម៌ច្បាស់ |
គន់គិតយង់យល់។ | ||
ខ្លាចបាបខ្មាសបាប | ចៀសចាកដរាប | ជីវិតសត្វសល់ |
គិតពុំពាធា | រក្សាដំកល់ | ចិត្ដចាំសីលផល |
បាណាតិបាត។ | ||
បានទៅកើតនា | សួគ៌ចាតុម្មហា- | រាជិកាជាតិ |
ជាអង្គទេវបុត្រ | បរិសុទ្ធស្អាងស្អាត | ឋិតលើប្រាសាទ |
ប្រាំពីរយោជន៍គត់។ | ||
ស្រីទេពកញ្ញា | ប្រាំរយអង្គា | បម្រើបានបទ |
បុស្បបង្គំគាល់ | រៀងរាល់ប្រាកដ | ប្រកបកំណត់ |
កំណាន់សព្វថ្ងៃ | ||
ប្រាំរយឆ្នាំគត់ | ទិព្វទើបច្យុត | មកកើតនៅឰ |
ត្រកូលក្សត្រក្សាន្ដ | សន្ដានថ្លាថ្លៃ | រាងរូបល្អក្រៃ |
មានលក្ខណាក្ដាត់។ | ||
មានកំឡាំងលន់ | មានចិត្ដនោះទន់ | ប្រណីទុក្ខសត្វ |
មានកូនមានចៅ | ញាតិផៅពុំព្រាត់ | ពុំប្រាសខ្ចាត់ភ្លាត់ |
ជាសុខដល់ចាស់។ | ||
ពុំដែលក្សិណក្ស័យ | ជីវិតប្រល័យ | ដោយគ្រឿងសហ័ស |
បានបរិពារពេក | អនេកច្រើនណាស់ | ឥតទុក្ខទោសទាស់ |
ឥតព្យាធិ៍រោគា។ | ||
ឥតមានសត្រូវ | កំណាចព្យាធរ | ព្យូហ៍បៀននិន្ទា |
អាយុយឺនយូរ | បរិបូណ៌ជន្មា | នេះផលបាណា- |
តិបាតប្រធាន។ | ||
អទិន្នាទានា | មនុស្សលួចទ្រព្យា | គេគិតចង់បាន |
បំបាត់បញ្ឆោត | បំពោតបំពាន | បំពារអាងមាន |
យសសក្ដិឧត្ដម។ | ||
លុះលែងជាតិទៅ | នរកនាមហៅ | កាឡសូត្រអស់យម |
បាលចាប់ចង | ធាក់ថងដាល់ដំ | ឈឺផ្សាពេកពុំ- |
សុខសោយទុក្ខា។ | ||
ទើបយកបន្ទាត់ | ដែកមុតមកផ្ទាត់ | សុះសព្វកាយា |
ខ្លះយករណារ | មកអារអង្គា | ពុះពីសិរសា |
តល់ទុក្ខទោសទ័ណ្ឌ។ | ||
ឈាមហូរសស្រាក់ | ស្រែកយំឥតអាក់ | ភិតភ័យភាំងភាន់ |
នៅនានរក | រងទុក្ខកំណាន់ | កំណត់មួយពាន់- |
ឆ្នាំទើបរដោះ។ | ||
មួយពាន់ឆ្នាំត្រៃ- | ត្រឹង្សទើបមួយថ្ងៃ | នៅនរកនោះ |
យូរពន់ប្រមាណ | លុះបានរួចស្មោះ | ពីនរកនោះ |
មកជាប្រេតប្រាណ។ | ||
កំពស់ត្នោតលៃ | រូបអាក្រក់ក្រៃ | រកអ្វីឆីគ្មាន |
ឆីតែលាមក | ជាទុក្ខអត់ឃ្លាន | ប្រាំរយជាតិបាន |
មកកើតជាមនុស្ស។ | ||
កំសត់ពិបាក | អត់ឃ្លានតោកយ៉ាក | ទុគ៌តទុយ៌ស |
ដើរសុំទានឆី | ឥតគេសប្បុរស | ក្សិណខ្សត់របស់ |
ប្រាំរយជាតិទៀត។ | ||
មានទ្រព្យតិចតួច | ចោរចាំលបលួច | បានបាត់បង់សៀត |
កើតជាខ្ញុំគេ | ម្ចាស់វាយជេរទៀត | បាបបទបៀតបៀន |
ទ្រព្យអ្នកដទៃ។ | ||
បើអ្នកឯណា | មួយមានប្រាជ្ញា | ជវ័នវាងវៃ |
វៀរបាបអទិន្នា | ទានជាបច្ច័យ | មគ្គផលអាស្រ័យ |
សម្មាបរិភោគ។ | ||
វៀរជំនួញប្រាំ- | ប្រការចងចាំ | ចិត្ដចេះអធ្យោគ |
អធ្យាស្រ័យយល់ | ទៅដល់បរលោក | ខ្លាចកម្មទុក្ខសោក |
ដិតដល់អាត្មា។ | ||
អ្នកនោះនឹងបាន | ទៅកើតនៅឋាន | សួគ៌ត្រៃត្រឹង្សា |
មានទេពអប្សរ | បវរកញ្ញា | មួយពាន់ចោមជា |
បរិវារគង់គាល់។ | ||
ឋិតប្រាសាទខ្ពស់ | ប្រមាណទ្វាទស- | យោជន៍យល់ឆើតឆាល់ |
ត្រដែតត្រដួច | បង្អួចរៀងរាល់ | សឹងមាសពិពណ៌ |
ពិចិត្ររចនា។ | ||
សោយសុខប្រមាណ | មួយពាន់ឆ្នាំបាន | ទើបបានជាតិជា |
ត្រកូលក្សត្រក្សាន្ដ | មែនមានទ្រព្យា | ធនធានសក្ដា |
ច្រើនពាន់ពេកក្រៃ។ | ||
ទើបយកជាតិជា | ត្រកូលនៃមហា- | សេដ្ឋីប្រពៃ |
មានទ្រព្យរបស់ | សក្ដិយសថ្លាថ្លៃ | ឥតអ្នកដទៃ |
ណានឹងប្រៀបបាន។ | ||
ទោះចោរខ្មួញខ្មាំង | សត្រូវទៀតទាំង- | ឡាយលោភធនធាន |
ចិត្ដចងវិវាទ | ប្រមាថពុំបាន | ហេតុអ្នកនោះមាន |
ផលលះលោកលែង។ | ||
កាមេសុមិច្ឆា | ទោះអ្នកឯណា | ចិត្ដចោរវង្វេង |
លួចភរិយាគេ | ឥតឯមានក្រែង | ស្រីផិតប្ដីឯង |
អំពើឆោតឆុត។ | ||
អ្នកនោះនឹងទៅ | ទល់ទុក្ខនិត្យនៅ | សង្ឃាតនរក |
ទាំងប្រុសទាំងស្រី | ឥតបីមានសុខ | រូបរងទោសទុក្ខ |
លំបាកមហិមា។ | ||
យមបាលបាន | ដាវដេញឲ្យពាន | ឡើងដើមរកា- |
ដែកដាលជាភ្លើង | ខ្ពស់ឡើងគណនា | មួយយោជន៍បន្លា |
ច្រើនច្រុះច្រាងច្រូង។ | ||
ស្រីពានឡើងមុន | មុតខ្លួនទុរន់ | ស្រែកយំរលូង |
ប្រុសឡើងតាមទៅ | មុតត្រូវដើមទ្រូង | ធ្លុះថ្លើមបេះដូង |
ឈាមហូរសស្រាក់។ | ||
មានឆ្កែសច្រាល | ប៉ុនដំរីសារ | ខឹងខាំកន្ដ្រាក់ |
ជញ្ជែកហួរហែក | ត្មាតក្អែកឆក់ឆាក់ | ចឹកចោះធ្លុះធ្លាក់ |
ខ្លួនដល់ដែកដាល។ | ||
ឆូរឆេះជាភ្លើង | ភ្លឺផ្លេកច្រាលឡើង | ព្រោងព្រាយរន្ទាល |
ឆេះខ្លួនក្រៀមក្រំ | ទើបយមបាល | បរបណ្ដេញដាល |
ឲ្យឡើងទៀតទៅ។ | ||
ស្លាប់ក្នុងមួយថ្ងៃ | ពីរពាន់ដងនៃ | តាមកំណត់នៅ |
អសារអសោចិ៍ | លន្លោចក្ដាត់ក្ដៅ | ពីរពាន់ឆ្នាំនៅ |
រស់រងទោសទុក្ខ។ | ||
អាយុពីរពាន់នរក | ឆ្នាំទិព្វគ្រប់គ្រាន់ | យាមាសួគ៌សុខ |
ទើបបានមួយថ្ងៃ | មួយយប់នរក | រងរួចទោសទុក្ខ |
យោងយកជាតិជា។ | ||
សត្វតិរច្ឆានឆុក | គេក្រៀវព្យួរទុក | ទោសតាមវេរា |
កាយកម្មអង្គឯង | វង្វេងមោហា | ប្រាំរយជាតិជា |
ទុកទៀតអប្រិយ។ | ||
កើតជាខ្ទែរខ្ទើយ | ប្រាំរយជាតិហើយ | មកកើតជាស្រី |
ប្រាំរយជាតិជា | កំព្រាព្រាត់ប្ដី | ដោយនៅវៀរវី- |
បាកបាបពៀរធ្ងន់។ | ||
ទើបកើតជាប្រុស | អាក្រក់ទុយ៌ស | មកមានប្រពន្ធ |
ចើកចោរផាយផិត | ពុំគិតបាបធ្ងន់ | ហេតុពៀរពីមុន |
បរទារការគេ។ | ||
បើអ្នកណាមាន | វិញ្ញូញេយ្យញាណ | ប្រុសប្រាជ្ញប្រាសប្រែ |
ចិត្ដចេះចាំចៀស | រវៀសបានបែរ | វៀរបាបកាមេ- |
សុមិច្ឆាចារ។ | ||
អ្នកនោះនឹងទៅ | សោយសម្បត្ដិនៅ | សួគ៌សុខយាមា |
ឋិតលើប្រាសាទ | ស្អាងស្អាតសោភា | កំពស់អដ្ឋា- |
រសយោជន៍យល់យង់។ | ||
ភ្លឺផ្លេកចិញ្ចាច | ចិញ្ចែងត្រដាច | ត្រដួចដោមដុង |
មានទេពអប្សរ | ចវរគាល់គង់ | ពីរពាន់សឹងទ្រង់ |
ឆោមឆាយបរិសុទ្ធ។ | ||
អាយុពីរពាន់ | ឆ្នាំទិព្វគ្រប់គ្រាន់ | ចាកចុះច្យុត |
យោនយកកំណើត | កើតជារាជបុត្រ | ថ្លៃថ្លាវិសុទ្ធ |
វិសេសប្រសើរ។ | ||
ប្រកបកិរិយា | ត្រឹមត្រូវលក្ខណា | គាប់គួរមៀងមើល |
ជាស្រីគ្រប់លក្ខណ៍ | ឯកអគ្គប្រសើរ | ទោះដេកទោះដើរ |
សឹងសុខសែនសល់។ | ||
មុសាវាទា | ទោះអ្នកឯណា | កុហកកាចកល |
មានពាក្យរឹងរូស | ប្រទូស្ដកំហល់ | កំហឹងរកកល |
គិតកាច់កិនគេ។ | ||
បញ្ឆុកបញ្ឆោត | បញ្ឆៀងបំពោត | បំពានវៀចវេ |
ពោលពាក្យភូតភរ | បង្អរស្រាលស្រែ | អោយបង់ទ្រព្យគេ |
ឲ្យគេកើតទុក្ខ។ | ||
អ្នកនោះនឹងទៅ | ទល់ទុក្ខនិត្យនៅ | រោរពនរក |
បានបួនពាន់ឆ្នាំ | រងកម្មពុំសុខ | ព្រោះមាត់អាក្រក់ |
ពោលពាក្យមុសា។ | ||
យមបាលយក | ដង្កាប់ដែកមក | ដុតដកជីវ្ហា |
ឈាមហូរសស្រាក់ | កន្ដ្រាក់អង្គា | ចុះទៅនៅនា |
រណ្ដៅធំក្រៃ។ | ||
បួនពាន់ឆ្នាំណា | សួគ៌តុសិតា | ទើបបានមួយថ្ងៃ |
រោរពនរក | រងទុក្ខរងភ័យ | យឺនយូរកម្រៃ |
កម្ររដោះ។ | ||
លុះរួចមកបាន | កើតជាប្រេតប្រាណ | អសោចិ៍សូន្យសោះ |
កម្មកើតអគ្គី | ឆេះពីមាត់នោះ | ស៊ីសឹងឈាមខ្ទុះ |
ជាតិជាអាហារ។ | ||
ទើបកើតជាមនុស្ស | អាក្រក់អប្បយស | មាត់វៀចឆែបឆា |
កើតជាមនុស្សល្ងង់ | គថ្លង់ឥតការ | ឥតកេរ្ដិ៍អសារ |
អសោចិ៍ពីមាត់។ | ||
បើអ្នកឯណា | វៀរពាក្យមុសា- | វាតវៀចគិតកាត់ |
កាន់សច្ចវចី | ស្រដីពាកសត្យ | នឹងបានសម្បត្ដិ |
សួគ៌សោយសុខា។ | ||
ពិភពតុសិត | អាយុយឺនក្ដិត(ក្ដាត់) | បួនពាន់វស្សា |
មានទេពអប្សរ | បវរធីតា | បួនពាន់ជាតិជា |
បរិវារសព្វថ្ងៃ។ | ||
ឋិតលើប្រាសាទ | ប្រសើរស្អាងស្អាត | សឹងកែវប្រពៃ |
ខ្ពស់ម្ភៃប្រាំយោជន៍ | ស្រោងស្រួចត្រឈៃ | សុខសប្បាយក្រៃ |
ឥតឯឧបមា។ | ||
បានបួនពាន់ឆ្នាំ | ទិព្វទើបផលនាំ | ចុះមកកើតនា |
ត្រកូលក្សត្រក្សាន្ដ | មែនមានប្រាជ្ញ | ទើបទៅកើតជា |
អ្នកប្រាជ្ញចេះធម៌។ | ||
មែនមានពាក្យសត្យ | ពាក្យពីរោះក្ដាត់ | ចេះចាំអស់អាថិ |
ចំណោទប្រស្នា | បញ្ហាសព្វសារ- | ពើពុំពិភាល់ |
ដល់ប៉ុនកេសី។ | ||
សុរាមេរយា | រីមនុស្សផឹកស្រា | ភ្លេចភ្លាំងស្មារតី |
ក្រសាលជាល្បែង | ពុំក្រែងវៀរវី- | បាកបាបស្រដី |
ពុំជឿធម្មា។ | ||
នឹងធ្លាក់ទៅនៅ | នរកជ្រាំជ្រៅ | រូបរងវេទនា |
ដល់តាបន៍នរក | ទល់ទុក្ខមហិមា | យឺនយូរគណនា |
ប្រាំបីពាន់ឆ្នាំ។ | ||
ហេតុចិត្ដវង្វេង | ផឹកទឹកទង់ដែង | ក្ដៅក្ដាត់ជោកជាំ |
រលាករលុះ | ពង់ពុះដោយកម្ម | ប្រាំបីពាន់ឆ្នាំ |
និម្មានរតី។ | ||
ទើបបានមួយថ្ងៃ | នរកយូរក្រៃ | លង់លុះឡើងពី |
បាបបានកើតជា | យក្សាតិរ្ថិយ | ជាមនុស្សអប្រិយ |
សឹងឆ្កួតលេលា។ | ||
មានពាក្យអសុរោះ | ពាក្យរឹងទ្រគោះ | លលីលលា |
អ្នកផងតិះដៀល | ដំនៀលនិន្ទា | ជាមនុស្សមោហា |
ជួរជាតិខ្លួនខ្លៅ។ | ||
បើអ្នកឯណា | វៀរសេពសុរា | នោះនឹងបានទៅ |
សោយសុខឋិកឋាន | ភិមានសន្ធៅ | សឹងកែវនិត្យនៅ |
និម្មានរតី។ | ||
កំពស់ប្រាសាទ | សាមសិបយោជន៍ស្អាត | ប្រកបសឹងស្រី |
ទេពអប្សរសួគ៌ | គាល់គួរប្រាំបី- | ពាន់ជាប្រក្រតី |
រាល់រៀងទិវា។ | ||
អាយុប្រាំបី- | ពាន់ឆ្នាំទិព្វពី | នោះមកកើតជា |
ស្ដេចស្ដែងថ្កើងថ្កាន | មែនមានចេស្ដា | ប្រកបប្រាជ្ញា |
ចេះចាំធម៌គាប់។ | ||
មានចិត្ដខ្លាចបាប | ខ្លាចពៀរដរាប | មានស្មារតីខ្ជាប់ |
ជវ័នប្រាជ្ញប្រុះ | ឆ្លាស់ឆ្លុះយល់គាប់ | ពាក្យពោលគំនាប់ |
គំនិតសោតធ្ងន់។ | ||
អំពើទាំងប្រាំ | ប្រការចូរចាំ | ចិត្ដចេះគិតគន់ |
ចៀសបញ្ចវេរា | កម្មជាទម្ងន់ | មិនមានមោះម- |
ន្ទិលទាស់ទោសទុក្ខ។ | ||
រក្សាសីលប្រាំ | នេះឯងនឹងនាំ | រូបរួចបានសុខ |
រៀងដល់និព្វាន | មិនមានឆោតឆុក | ផុតពីនរក |
សោយសួគ៌សម្បត្ដិ។ | ||
ឯអស់សេនា | សេនីយប្រជា- | រាស្ដ្ររាជបរិស័ទ |
ទទួលសីលប្រាំ | ចងចាំប្រយ័ត្ន | ប្រយោជន៍ពុំភ្លាត់ |
ភ្លេចភ្លាំងគ្រប់គ្នា។ | ||
ស្ដេចសោយរាជរុង- | រឿងរះកំឡុង | សកលភារា |
ហាក់ដូចនគរ | បវរសួគ៌ា | សឹងសុខសួស្ដិ៍សា- |
សប្បាយបរិបូណ៌ក្រៃ។ | ||
ស្ដេចឲ្យសាងសង់ | មណ្ឌលមាសម- | ង្គលគួរប្រពៃ |
ដាក់ធាតុសិរសា | បិតាថ្លាថ្លៃ | បូជាសព្វថ្ងៃ |
ទៀនធូបភ្ញីផ្កា។ | ||
មានបុណ្សអស្ចារ្យ | ល្បីឮទៅទល់ | ប្រទេសនានា |
ស្ដេចមួយរយមួយ | នាំសួយភ្ញីផ្កា | មាសប្រាក់រតនា |
មកថ្វាយក្សត្រថ្លៃ។ | ||
ហេតុព្រះបារមី | ស្ដេចសាងអំពី | មុនមកក្រាស់ក្រៃ |
នឹងបានត្រាស់ត្រាច់ | សារពេជ្ញញាណញេយ្យ | ទើបស្ដេចទីទៃ |
នាំសួយមកថ្វាយ។ | ||
ហើយព្រះភូបាល | ស្ដេចឲ្យនាំសារ | សំនួរដង្វាយ |
សួរព្រះបិតា | មាតាឯងនាយ | សព្វឆ្នាំតែងថ្វាយ |
ទ្រព្យពុំដែលដាច់ | ||
ស្ដេចទ្រង់សទ្ធា | លង់លុះជរា | ចាស់ជន្មសម្រេច |
សោយវិលាល័យ | ក្សីណក្ស័យផ្ដិលផ្ដាច់ | ជីវិតស្ដែងស្ដេច |
ទាំងបួនអង្គ។ | ||
ទៅកើតនាឋាន | សួគ៌សុខវិមាន | ដល់តុសិតា |
ឋិតលើប្រាសាទ | ស្អាងស្អាតរចនា | សឹងទេពកញ្ញា |
គង់គាល់ក្រាស់ក្រៃ។ | ||
សម្ដេចភគវា | បន្ទូលទេសនា | ដោយពុទ្ធញាណញេយ្យ |
ថ្លែងពីបុព្វជាតិ | ដោយខ្នាតវិស័យ | ត្រេកត្រាស់ថាហៃ |
អស់អង្គភិក្ខុផង។ | ||
រីព្រះទេវទត្ដ | ទ្រុស្ដទ្រឹស្ដកាចក្ដាត់ | ប្រមាថប៉ុនប៉ង |
ពិឃាដតថា- | គតដោយបំណង | ចំណង់ចិត្ដចង |
ពៀរពីមុននាយ។ | ||
ពុំបានដូចចិត្ដ | អសារគំនិត | កំណាចអន្ដរាយ |
អង្គឯងវិនាស | ព្រាត់ប្រាសខ្ចាត់ខ្ចាយ | ទៅចតុរាបាយ |
ច្រើនជាតិពេកពិត។ | ||
រីចិត្ដទោសា | មានហេតុបីប្រា- | ការគួរគន់គិត |
មួយនាមាមាន | បាសាណលិខិតុ(១) | បមោគំនិត |
គំនុំចងទោស។ | ||
ដូចគេគូសថ្ម | ចិត្ដនោះកម្រ | អ្នកណានឹងប្រោស |
នេះដូចទេវទត្ដ | ឯងឥតសន្ដោស | ចិត្ដចាំចងទោស |
ពៀរពុំរសាយ។ | ||
បឋវិលិខិតុ- | បមោដូចចិត្ដ | អរហន្ដទាំងឡាយ |
ខឹងដូចគូសដី | ស្នាមថ្មីស្លាកស្លាយ | ត្រូវភ្លៀងរលាយ |
រលុបបាត់បង់។ | ||
ឧទកលិខិតុ | បរមាដូចចិត្ដ | សារពេជ្ញពុទ្ធពង្ស |
ខឹងឆាប់រសាយ | រលាយបាត់បង់ | ដូចគេគូសគ- |
ង្គាកូវឥស្នាម។ | ||
ហៃអស់អរហន្ដ | ភិក្ខុមហាជន | ប្រៀបប្រុងប្រាណប្រាម |
ប្រដៅចិត្ដខឹង | កំហឹងកុំតាម | ទេវទត្ដមានស្នាម |
ដូចគេគូសថ្ម។ | ||
បើអ្នកឯណា | មួយមានប្រាជ្ញា | មានចិត្ដទន់ល្អ |
ពុំខឹងចងពៀរ | ពុំនៀរទៅមក៍ | ដូចកលគេយក៍ |
គំនូសគូសទឹក។ | ||
ប្រកបសទ្ធា | ព្យាយាមឧស្សាហ៍ | កតញ្ញូរំលឹក |
គុណអ្នកមានគុណ | ឥតអន់ភ្លេចភ្លឹក | អ្នកនោះបើនឹក |
សច្ចាប្រណិធាន។ | ||
ប៉ុនប៉ងប្រាថ្នា | សម្បត្ដិប្រាជ្ញា | សារពេជ្ញសឹងបាន |
បរិបូណ៌ដូចចិត្ដ | គន់គិតរិះធ្យាន | ប្រាកដពុំខាន |
បានដូចប្រាថ្នា។ | ||
សត្ថាឥមំ | ធម្មទេសនំ | អាហរិត្វា |
រីគាមភោជក | មេស្រុករិស្សា | ចេរវិលវឹងជា |
ទេវទត្ដប្រេតប្រាណ។ | ||
ភិក្ខុអើយមហាក្សត្រ | នាមព្រះព្រហ្មទត្ដ | ទុស្ដទ្រឹស្ដហាវហាន |
ប្រមាថព្រះអង្គ | ពូជពង្សពុទ្ធញ្ញាណ | ចេរវិលវឹងបាន |
ជាស្ដេចសុប្បពុទ្ធ។ | ||
ឯអង្គព្រះឥន្ទ | ចមចៅទេវិន្ទ | ទេវាវិសុទ្ធ |
អន្ទោដោយខ្នាត | យកជាតិចំហុក | ជាព្រះអនុរុ- |
ទ្ធាចារ្យថេរា។ | ||
ទេព្ដានិម្មិត | ជារុយគន់គិត | នាំណែមាគ៌ា |
ចេរវិលវឹងមក | យោនយកជាតិជា | ភិក្ខុនីនាមា |
នាងឧប្បលពណ៌។ | ||
ព្រះបាទសត្ដកុដ- | រាជាវិសុទ្ធ | វិសេសមានធម៌ |
ជាព្រះសារីបុត្ដ | បរិសុទ្ធអស្ចារ្យ | ប្រាជ្ញាទូទ័រ |
លើសលែងអរហន្ដ។ | ||
សុនខសសឹង | អន្ទោលវិលវឹង | ជាព្រះអនន្ទ |
អនុជសាស្ដា | ពីព្យាយាមលន់ | ឧបដ្ឋាកឥតឆ្អន់ |
ជាឃ្លាំងធម៌ស្មោះ។ | ||
ឯអង្គទេវតា | ដែលប្រែកាឡា | ជាត្មាតកាលណោះ |
អន្ទោលដោយខ្នាត | យកជាតិចំពោះ | ជាសិស្សឆ្វេងឈ្មោះ |
ព្រះមោគ្គល្លាន។ | ||
ទេព្ដានិម្មិត | ជាក្អែកគន់គិត | ចេរវិលវឹងបាន |
ជានាងខេមា | សោភាមែនមាន | សីលសង្រួមប្រាណ |
សំណាក់សាសនា។ | ||
ឯអង្គដូនចាស់ | មានសប្បុរសណាស់ | ជាធម៌មាតា |
អន្ទោលយោនយក | ជាតិមកបានជា | នាមនាងកីសា- |
គោតមីថេរី។ | ||
ភិក្ខុអើយឯមហា- | សេដ្ឋីនាមា | ហៅភោគវុឌ្ឍី |
ចេរវិលវឹងមក | យោនយកជាតិ | ជាព្រះបាទស្រី- |
សុទ្ធោទន៍បិតា។ | ||
ភរិយាសេដ្ឋី | មាតាពោធី- | សត្វសោតបានជា |
ព្រះកន្លោងថ្លៃ | នៃអញតថា- | គតគឺនាងមហា |
មយាទេវី។ | ||
រីនាងសុខុមា- | លន្ទាធីតា | មហេសីពោធី- |
សត្វសឹងមូលមក | យោនយកជាតី | ទ្រង់នាមនាងស្រី |
យសោធរា។ | ||
ទីនាំងអស្សតរ | មង្គលបវរ | យោនយកជាតិជា |
រហុលត្ថេរោ | បុត្ដោតថា- | គតគឺព្រះរា- |
ហុលត្ថេរប្រពៃ។ | ||
ព្រះបាទភោគកុល- | កុមារនិម៌ល | អង្គឺដទៃ |
គឺអញឯងច្បាស់ | ត្រាច់ត្រាស់ណាណញេយ្យ | ជាមកុដត្រីត្រៃ |
ភូមិភពពុទ្ធចក្រ។ | ||
ជាតិជាគ្រូគ្រប់ | នាំសត្វសាយសព្វ | លើកឡើងដល់ដាក់ |
ទាល់ទីទួលឋាន | និព្វានជៀងជាក់ | ជាតិជាពុំនាក់ |
ពំនឹងសត្វផង។ | ||
ហៃជនទាំងឡាយ | ចូរស្ដាប់និយាយ | ដំណើរទំនង |
ភោគកុលកុមារ | ត្រអាលចាំចង | រួសរិះរៀនរង |
រស់ធម៌ថ្លៃថ្លា។ | ||
នឹងបានមគ្គផល | បរិបូណ៌បានដល់ | ដូចក្ដីប្រាថ្នា |
ខ្ញុំថ្លែងសរសើរ | ដំណើរភគវា | ឥតិប្បកា- |
រេនិដ្ឋិតំ។ |
ចប់រឿងភោគកុលកុមារតែប៉ុណ្ណេះ។