រឿងខ្យល់សមុទ្រ
ដោយ ប៉ិច សង្វាវ៉ាន
https://pechsangwawann.wordpress.com
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
បានទទួលសេចក្ដីអនុញ្ញាតិឲ្យចុះផ្សាយបន្ដ ពីអ្នកនិពន្ធប៉ិច សង្វាវ៉ាន
១ -វិស្សមកាល
ថ្ងៃចន្ទ ទី25.វិច្ឆកា 2013.ម៉ោង 22:10
«វិស្សមកាល» ពាក្យប៉ុន្មានម៉ាត់នេះ ប្រៀបបាននឹងគុលិកាទិព្វអាចបន្សាបបាននូវការនឿយហត់ ភាពល្វីងជូរចត់គ្រោតគ្រាតក្នុងការងារប្រចាំថ្ងៃ។ ឱ! វិស្សមកាល ពាក្យនេះបានខាត់អារម្មណ៍អួរអាប់របស់ខ្ញុំឲ្យភ្លឺថ្លា ញ៉ាំងឱរាខ្ញុំឲ្យធូរស្បើយមួយគ្រា និងធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំរំភើបអណ្តែតទៅរកភពមួយទៀតគឺ «ភពសេរីភាព»។
ចំពោះខ្ញុំដែលនៅលីវ សេរីភាពរបស់ខ្ញុំនោះ គឺការមិនពុំទាន់ចំណងគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែម្តងៗ ការអផ្សុករមែងជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យចង់បានភរិយាម្នាក់នឹងគេ។ខ្ញុំគិតថា ការមានគូគ្រងប្រចាំជីវិត អាចកំចាត់ភាពត្រម៉ង់ត្រម៉ោចតប់ប្រម៉ល់បាន។ ជួនកាល ខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃថា បើខ្ញុំមានភរិយាជានារីខ្មែរម្នាក់ ដែលប្រកបដោយឧត្តមគតិ និងមានគោលបំណងប្រហាក់ប្រហែលខ្ញុំនោះ ខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំ នឹងពោរពេញទៅដោយសុភមង្គលពិតៗ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការស្វែងរកនារីក្នុងឧត្តមគតិដូចខ្ញុំនេះ មិនមែនជាការងាយប៉ុន្មានឡើយ។ រឿងវិបត្តិស្នេហា ការលែងលះប្តីគ្នា ដែលមិត្តភក្តិបានជួបប្រទះ បានស្ទះនិងស្ទាក់បំណងខ្ញុំជារឿយៗ។ បញ្ហាទាំងនេះ ជាមូលហេតុ បណ្តាលឲ្យខ្ញុំនៅកំលោះរហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ។ មិត្តភក្តិខ្ញុំខ្លះតែងតែចំអន់ថា ខ្ញុំជាបុរសបេះដូងដែក។ គេដឹងថា ចិត្តខ្ញុំហាក់បីដូចជាស្លាប់ មុនរូបកាយខ្ញុំទៅទៀត។
ទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំរមែងខំទម្លាប់និងសម្របខ្លួនឲ្យចេះរស់នៅដូចជនជាតិគេខ្លះៗ ដូចជាចេញដើរកម្សាន្តលំហែកាយពេលវិស្សមកាលរៀងរាល់ឆ្នាំជាដើម។ ព្រះសុរិយាក្នុងខែសីហាជះកាំរស្មីក្តៅស្ងួតលើផែនពសុធា និងសត្តនិករទាំងឡាយ។ ខ្ញុំកំពុងតែបើកឡានតែម្នាក់ឯងសំដៅទៅទីក្រុងនីស(NICE)។ នៅក្រោយចង្កួតរថយន្តម្នាក់ឯងយូរៗទៅ ខ្ញុំកាន់តែស្រណោះខ្លួនឡើងៗ ព្រោះនៅក្បែរខ្លួន គ្មានអ្នកណាសាសងជាមួយដូចអស់នឹងគេ។ ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំដឹងខ្លួនថា កាន់តែត្រម៉ងត្រម៉ោចមែនទែន។ ខ្ញុំស្រមៃឮវាចាអ្នកម្តាយខ្ញុំមានប្រសាសន៍រងំក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ៖
- «ឧត្តម! ម៉ាក់ចង់ឲ្យកូនឯងគិតគូររកប្រពន្ធនឹងគេទៅ កុំនៅយូរពេក។ នាងកល្យាណីនោះជាអ្នកណា? ម៉ាក់ដឹងថាឯងកោតសរសើរ និងលើកតម្លៃនាងណាស់។ បើកូនស្រឡាញ់គេមែន ចាំដល់ណាទៀត ម៉េចក៏មិនសារភាពប្រាប់នាងភ្លាមទៅ?…» ខ្ញុំផ្ទះសំណើចដោយមិនដឹងខ្លួន។ ខ្ញុំគិតថា អ្នកម្តាយខ្ញុំយល់ច្រឡំទៅលើមិត្តភាពរវាងអ្នកបងកល្យាណីនិងខ្ញុំមែន។ នេះមកពីអ្នកម្តាយពុំដែលឃើញខ្ញុំទាក់ទងនារីណាសោះ។ អ្នកម្តាយឃើញខ្ញុំនិងអ្នកបងកល្យាណីមានចិត្តគំនិតស្រដៀងគ្នា។ ប៉ុន្តែ តាមពិត អ្នកស្រីកល្យាណីមានគ្រួសារនិងមានកូនធំៗទៅហើយ។ ខ្ញុំចាត់ទុកអ្នកស្រីកល្យាណីដូចជាបងស្រីបង្កើតរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកស្រីជាមិត្តនារីល្អម្នាក់ដែលមានគុណសម្បត្តិគួរឲ្យសង្ឃឹមនិងទុកចិត្ត។ គាត់ជាមនុស្សត្រឹមត្រូវ មិនយកគុណជាទោស មិនយកសជាខ្មៅ ខុសហើយនិងត្រូវ គាត់ចែកដាច់ស្រឡះ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ អ្នកស្រីកល្យាណីជាមនុស្សសាច់ការ មានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការងារ និងក្នុងទំនាក់ទំនងផ្សេងៗ។ បើគាត់សន្យាថា ធ្វើអ្វី គាត់ត្រូវតែធ្វើជាដាច់ខាតទោះជាយូរឬឆាប់ក្តី។ ក្នុងការងារដែលមានកម្រៃក៏ដូចជាគ្មានកម្រៃ គាត់មានមនសិការ និងសតិសម្បជញ្ញៈ មិនដែលបោះបង់កិច្ចការចោលកណ្តាលទីឡើយ។ ចំណងមិត្តភាពរវាងអ្នកស្រីកល្យាណីនិងរូបខ្ញុំកាន់តែរឹងមាំឡើង ដោយសារយើងទាំងពីរមាននិស្ស័យស្រដៀងគ្នា ។
រថយន្តខ្ញុំបរលឿនទៅមុខកាត់ក្រុងមួយទៅដល់ក្រុងមួយ។ ហួសពីក្រុងលីយ៉ុង (Lyon) ចូលទៅដល់ក្រុងម៉ាកសី(Marseille)… ទីបំផុត ខ្ញុំបានទៅដល់គោរដៅ គឺទីក្រុងនីស(Nice)។ យប់បន្តិចទៅហើយ ខ្ញុំមកដល់ផ្ទះមួយដែលខ្ញុំបានជួលទុកជាទីសំណាក់។ គឺជាបន្ទប់តូចមួយដែលប្រកបដោយការតុបតែងយ៉ាងប្រណិតគួរជាទីមនោរម្យ។ បន្ទាប់ពីជញ្ជូនអីវ៉ាន់ពីក្នុងឡានទៅដាក់ក្នុងបន្ទប់រួច ដោយហេវហត់អស់កម្លាំងខ្លាំងពេក ខ្ញុំក៏ទម្រេតកាយសម្រាកនៅលើពូកដ៏ទន់ល្មើយមួយរំពេច។ ត្រូវវាយោបក់មករំភើយៗតាមមាត់បង្អួច ខ្ញុំក៏លង់លក់អស់មួយស្រឡេតធំ។ លុះភ្ងារខ្លួនឡើងកាលណា ទ្រនិចនាឡិកាចង្អុលម៉ោង២១ទៅហើយ។ ក្រោយពីបរិភោគបាយ និងម្ហូបចំណីដែលមាតាខ្ញុំបានរៀបចំដាក់មកឲ្យនោះរួច ខ្ញុំក៏យកផែនទីក្រុងនីសមកមើលមួយត្រួសពីត្រួសដើម្បីរកផ្លូវផ្ទះ លោកពូកុសល ដែលត្រូវជាមិត្តភក្តិរបស់មាតាបិតាខ្ញុំ។ តាមប្រសាសន៍របស់មាតាខ្ញុំ លោកពូកុសល បានអញ្ជើញមករស់នៅប្រទេសបារាំងជាច្រើនឆ្នាំណាស់មកហើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំពុំទាន់មានឱកាសស្គាល់គាត់ឡើយ។ អ្នកម្តាយខ្ញុំតែងតែសរសើរអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិ និង ចិត្តគំនិតរបស់លោកពូកុសលជារឿយៗ ដែលជាហេតុបណ្តាលឲ្យខ្ញុំចង់ស្គាល់លោកពូជាពន់ពេក។
——————————————————————————————————–
រាត្រីនោះឯង ខ្ញុំបើករថយន្តទស្សនាទីក្រុងនីស។ «នីស» ជាទីក្រុងមួយល្អប្រណិត ។ ក្រុងនីសមានសមុទ្រធំល្វឹងល្វើយដាច់កន្ទុយភ្នែក។ គួរឲ្យសប្បាយមែន! ជនទេសចរគ្រប់គ្នាដែលបានមកឃើញទីនេះហើយ គេប្រាកដជាដូចខ្ញុំ មិនអាចអត់ទ្រាំសរសើរ ។ ដួងចិត្តខ្ញុំដែលលែងចេះរំភើបត្រេកត្រអាលនឹងសម្រស់ធម្មជាតិជាយូរឆ្នាំមកហើយនោះ ក៏ស្រាប់តែ រំជើបរំជួលស្រើបស្រាលរកថ្លាថ្លែងពុំបាន។ នៅតាមបណ្តោយវិថីមួយដែលមានឈ្មោះថា «ការដើរកម្សាន្តនៃជនជាតិអង់គ្លេស Promenade des Anglais» ខ្ញុំឃើញដើមដូង ដើមត្នោត និងបុប្ជជាតិនានាដែលខ្ញុំកម្របានឃើញនៅក្នុងតំបន់ផ្សេងៗ។ ខ្ញុំញាប់ញ័ររន្ធត់មួយរំពេច នឹកស្រណោះសម្រស់ក្រុងកែប និង ក្រុងកំពង់សោម នឹកសមុទ្រខ្មែរដ៏ល្អដែលខ្ញុំខានបានឃើញជាយូរខែឆ្នាំមកហើយ។
នៅតាមផ្លូវមាត់សមុទ្រ គេហដ្ឋានខ្ពស់ៗ និងសណ្ឋាគារទំនើបៗ ស្ថិតនៅជ្រងោក្រោមរស្មីអគ្គីសនីភ្លឺព្រោងព្រាត។ ចំពោះខ្ញុំ ទីនេះក្លាយជាស្ថានសួគ៌លោកិយ៍ពិតប្រាកដ។ ក្រុងនីសពិតជាមានសម្រស់មែនក្នុងរាត្រីកាល។! ទីក្រុងនីសអើយ! កាលបើខ្ញុំបានយល់ បានស្គាល់អ្នកហើយ ខ្ញុំមិនអាចបរិយាយប្រាប់អ្នកថា ទ្រូងខ្ញុំរំភើបមិនអាចនៅស្ងៀមមិនសរសើរលំអរបស់អ្នកឡើយ។ អ្នកធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំនឹកអាល័យដល់មាតុភូមិកម្ពុជាជាទីស្នេហារបស់ខ្ញុំ ព្រោះរុក្ខជាតិនិងបុប្ជជាតិភាគច្រើនដែលដុះនៅទីនេះជាប្រភេទរុក្ខជាតិ បុប្ជជាតិដែលដុះនៅលើទឹកដីខ្មែរ។
ខ្ញុំចុះចាករថយន្តហើយឈរសម្លឹងមើលសមុទ្រធំធេងដាច់កន្ទុយភ្នែក ហើយខំស្រូបយកខ្យល់សមុទ្រដាក់ពេញសួត។ រំពេចនោះ ខ្ញុំឃើញគូសង្សារបារាំងមួយគូដើរកៀកកើយគ្នាយ៉ាងសប្បាយកាត់មុខខ្ញុំ។ ចិត្តខ្ញុំនឹកព្រួចកម្សត់ខ្លួនដែលមកស្គាល់សមុទ្រ«នីស»តែម្នាក់ឯង។ ឳ! ទេពធីតារបស់ខ្ញុំអើយ! តើកែវស្ថិតនៅទីណា? តើខ្ញុំមានវាសនាបានត្រឹមតែឃើញនាងក្នុងសុបិននិមិត្តប៉ុណ្ណោះ ឬយ៉ាងណា? ពេលនេះ ប្រសិនបើខ្ញុំមានគូកៀកកើយដូចគេ ពុំដឹងជាទីក្រុងនីសកាន់តែមានសម្រស់និងមានន័យចំពោះខ្ញុំដល់កម្រិតណាទៅ?
មាត់សមុទ្រនៅក្រុងនីស ត្រង់ម្តុំដែលគេហៅថាការដើរកំសាន្តនៃជនជាតិអង់គ្លេសនៅក្រុងនីស
ថ្ងៃបន្ទាប់មកទៀត ខ្ញុំបររថយន្តកាត់ម្តុំវិថី«ដើរកម្សាន្តនៃជនជាតិអង់គ្លេស» រួចបង្ហួសទៅផ្លូវសហរដ្ឋអាមេរិក (Quai des Etats-Unis)នៅជួរមាត់សមុទ្រ ពីរបីត្រួសទម្រាំរកកន្លែងចតឡានបាន។ មនុស្សម្នាមីរដេដាសនាំគ្នាមកសំដិលហាលថ្ងៃនៅមាត់សមុទ្រ។ ស្រ្តីភាគច្រើនៗប្រដាប់ដោយសម្លៀកបំពាក់ងូតទឹក។ ស្រ្តីខ្លះទៀតលែងខ្លួនននលឥតខ្មាសអៀន ដេកសំដិលហាលកាយបញ្ចេញកេរ្តិ៍ខ្មាសក្រោមកម្តៅថ្ងៃ ហាក់ដូចជាគ្មានរំខាន ឬទើសទាល់បន្តិចសោះក្រោមការគយគន់ពីរូបខ្ញុំ។ ឱ! ហេតុតែអ្នកទាំងនេះរស់នៅក្នុងប្រទេសជឿនលឿនស៊ីវិល័យ! ខ្ញុំគ្មានបំណងដើរមើលភាពអាក្រាតទាំងនេះទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំរកកន្លែងតូចមួយពុំទាន់បាន។
ចៃដន្យអ្វី ស្រាប់តែជំហានខ្ញុំបានឈប់នៅជិតនារីម្នាក់ដែលកំពុងអង្គុយលើកៅអីទម្រេតមួយ។ ស្រស់ស្រីស្លៀកខោខ្លីស្នាប់ភ្លៅពណ៌ស ពាក់អាវសផ្កាតូចៗពណ៌បៃតងនិងស៊ីជម្ពូ ចងក្របួចជាយអាវនៅត្រង់ចង្កេះ។ នាងពាក់វែនតាការពារពន្លឺព្រះអាទិត្យយ៉ាងទំនើបសក្តិសមនឹងវង្វង់ភក្ត្ររាងពងក្រពើបង្ហាញសម្រស់មួយល្អឥតខ្ចោះ។ សម្បុររបស់នាងសជ្រះមិនចាញ់សម្បុររនារីអឺរ៉ុបប៉ុន្មានឡើយ។ បើកុំតែខ្ញុំបានឃើញនាងកាន់សៀវភៅរឿង«មាលាដួងចិត្ត»អាន ម្ល៉េះសមខ្ញុំមិនជឿថា កញ្ញាដ៏ស្រស់ប្រឹមប្រិយនេះជានារីខ្មែរឡើយ។ សម្រស់នារីចម្លែកនេះទាក់ទាញនេត្រាខ្ញុំឲ្យបាញ់ឆ្ពោះទៅលួចគយគន់រូបនាងស្ទើរតែរកដកនេត្រាចេញពុំបាន។ ស្រស់នារីមានកេសាខ្មៅរលោងធ្លាក់ប្រាសស្មាលម្អវង់ភក្រ្តានេះមួយកម្រិតទៀត។
គ្រាន់តែបានយល់ភ្លាម ខ្ញុំស្រយុតអស់អង្គកាយ ចិន្តាសែនរន្ធត់ប្រៀបបីដូចជាត្រូវសរកាមទេព។ កត្តាដែលនំាឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បន្ថែមទៅលើសម្រស់ប្រិមប្រិយ៍របស់នាងនោះ គឺការ ឃើញនាងអានសៀវភៅខ្មែរនៅក្នុងចំណោមជនជាតិគេឥតខ្លាចនរណាសើចពេបជ្រាយ។ តាំងពីខ្ញុំមកនៅប្រទេសបារាំង ខ្ញុំកម្រប្រទះឃើញរបៀបនេះណាស់។ ត្រង់នេះហើយ បណ្តាលឲ្យខ្ញុំលួចកោតសរសើរនាងនៅក្នុងចិត្ត។ គួបផ្សំនិងរូបសម្រស់ឆោមលោមដ៏បវររបស់នាងទៀត ខ្ញុំហាក់ដូចជាគេត្រូវចង់ភ្ជាប់នៅទីនេះតែម្តង។
ខ្ញុំក៏ដាក់អីវ៉ានខ្ញុំនៅក្បែរនាងថ្នមៗ រួចក៏នៅអង្គុយលើកន្លែងពោះគោរង់ចាំឱកាសក្រែងលោកមានវាសនាបានស្គាល់ឈ្មោះនាង ឬក៏បានសាសងជាមួយនាង។ ចិត្តខ្ញុំអន្ទះសាចង់ដឹងថា តើស្រស់កល្យាណីមានគូឬនៅបានជាមកលេងមាត់សមុទ្រតែឯកឯងដូច្នេះ? ក្នុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែរវើរវាយនោះ ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញនារីជំទង់ម្នាក់ និងកុមារពីរនាក់ដែលមានអាយុប្រហែលជាប្រាំបីឆ្នាំ និងប្រាំបួនឆ្នាំ រត់សំដៅមករកនាងសើចក្អាកក្អាយសប្បាយអស់ពីដួងចិត្ត។ ខ្ញុំឮនារីជំទង់ផ្តើមវាចា។
- - ម៉ោះ! អ្នកបង! មកងូតទឹកលេងជាមួយពួកយើង។
- និយាយបណ្តើរ នាងចាប់ទាញដៃបងស្រីនាងបណ្តើរ។ នារីឆោមស្រស់ បន្លឺវាចាដ៏ស្រទន់ទៅកាន់ប្អូនស្រីវិញ៖
- - ថ្ងៃនេះ បងមិនចង់មុជទឹកទេ អូនផា។
- គ្រាន់តែបន្លឺវាចាភ្លាម កុមារពីរនាក់ទៀតក៏ចូលមកចាប់ទាញដៃបងស្រីគេម្នាក់ម្ខាង ហើយនិយាយ។
- - ងើបឡើងអ្នកបង ស្លៀក maillot ភ្លាមទៅ!
- - យីស! កុំនាំគ្នាទាញដៃបងអ៊ីចឹងខ្មាសគេ (ស្រស់នារីហាមប្អូនៗ)។
- ខ្ញុំលួចមើលនាង ឃើញមុខនាងអៀនឡើងក្រហមព្រឿងៗ។ គ្រាន់តែឮពាក្យ “ខ្មាសគេ” ប្អូនៗទាំងបីនាក់របស់នាងក៏ងាកមើលជុំវិញខ្លួន។ នារីជំទង់ប្រទះភ្នែកឃើញខ្ញុំអង្គុយនៅក្បែរនោះ។ នាងតូចដែលមានចរិយាក្លៀវក្លាចំអន់បងស្រីរបស់គេ ៖
- - អូ! អ្នកបង ខ្មាសពូម្នាក់ដែលអង្គុយនៅជិតអ្នកបងហ្នឹងឬ? ខ្ញុំដឹងរឿងហើយ ហ៎ា ហ៎ា ហ៎ា…
- - ដឹងរឿងអីបុប្ជា? ថាទៅមើល៍!
- កុមារីជំទង់ឈ្មោះបុប្ជា ឥតឆ្លើយតបទេ។ នាងបែរជាឱនខ្សិបដាក់ត្រចៀកបងស្រីវិញ។ យុវតីទាំងពីរនាំគ្នាចោលភ្នែកសម្លឹងមើលខ្ញុំ។ នាងបុប្ជាឆ្លៀតឱកាសនោះនិយាយចំអន់បងស្រីនាង ។
- -មកពីអ្នកបងមានពួកម៉ាកនៅអង្គុយជិតអីចឹងទេតើ បានជាអ្នកបងលែងចង់មុជទឹក។
- - បុប្ជា! អូនថាអ្នកណាជាពួកម៉ាកបង?
- - នុះ! ពូម្នាក់ដែលអង្គុយនៅខាងឆ្វេងដៃអ្នកបងហ្នឹងណ៎ា។
- និយាយផង នាងបុប្ជាលើកម្រាមដៃចង្អុលមកចំរូបខ្ញុំផង។ បងស្រីនាងក៏មើលតាមការចង្អុលរបស់ប្អូនស្រី រួចបន្ទោសតិចៗដែលខ្ញុំអាចស្តាប់ឮទាំងអស់។
- - បុប្ជា ផ្តេសផ្តាសណាស់ នៅសុខៗហៅបងឲ្យមើលគេ។ ចុះបើគេឃើញយើងមើលទៅចំគេ ធ្វើដូចម្តេចទៅ?
- - ចុះក្រែងយើងមានភ្នែកសម្រាប់មើលឬអ្នកបង?
- - យើងមានភ្នែកសម្រាប់មើលមែនហើយ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវមើលអ្វីដែលមិនគួរមើលនោះទេ។
- - យើងមិនត្រូវមើលអ្វីដែលមិនគួរមើលនោះទេ។ បើអីចឹង ពេលមកងូតទឹកសមុទ្រ អ្នកបងមិនត្រូវជក់មើលសៀវភៅរឿងទេ ត្រូវតែចុះទៅមុជទឹកជាមួយបុប្ជា និរក្ស និងនិរិទ្ធ។
- និយាយរួចពីមាត់ភ្លាម នាងបុប្ជាក៏កញ្ឆក់សៀវភៅប្រលោមលោកពីដៃបងស្រី។ បងស្រីនាងបន្ទោស។
- - បុប្ជា! ចំមែនហ៎្ន! ច្រឡំទំព័រអស់។ ហុចសៀវភៅមកឲ្យបងភ្លាម រួចនាំប្អូនៗទៅលេងទឹកទៀតទៅ កុំនៅរំខានបង។
- បុប្ជាឃើញបងស្រីអន់ចិត្ត ក៏សើចកខិបកខុបលួងចិត្តបងស្រី រួចក៏និយាយថា៖
- - អីចឹងក៏បាន! អ្នកបងនៅតែម្នាក់ឯង ប្រយ័ត្នគ្រោះថ្នាក់ណ៎ា! ណេះយកសៀវភៅរឿងអ្នកបងវិញចុះ ហ៎ា… ហ៎ា… ហ៎ាស… ខ្ញុំទៅមុជទឹកវិញហើយ។
- បុប្ជាបញ្ចប់វាចាកាលណាក៏បោះសៀវភៅទៅ ពូនបងស្រីនាងវិញ។ ភ្លាត់ចំណាប់ សៀវភៅនោះ ក៏ធ្លាក់ខ្ពោកចំពីមុខខ្ញុំ។ ឆ្លៀតឱកាសដ៏ល្អនេះ ខ្ញុំក៏ស្ទុះទៅរើសសៀវភៅហុចជូនកញ្ញាឆោមស្រស់ ហើយទាក់ទងសាកសួរនាងជាភាសាបារាំងដែលមានសេចក្តីថា ៖
- - អ្នកនាងនៅក្នុងទីក្រុង Nice ឬ?
- ស្រស់កន្និដ្ឋាឆ្លើយតបមកខ្ញុំជាភាសាបារាំងវិញ។
- - ច៎ាៈទេ! ខ្ញុំមកលេងវិស្សមកាលនៅទីនេះទេតើ! ចុះលោក លោកជាទេសចរថៃឬ?
- ឮសំណួរនេះ ខ្ញុំអស់សំណើចក៏សើចខឹកៗ ហើយឆ្លើយដោយញញឹម។
- - អូ! បាទទេ! ខ្ញុំជាខ្មែរដូចជាអ្នកនាងដែរ។
- គ្រាន់តែដឹងថា ខ្ញុំជាជនជាតិខ្មែរភ្លាម ស្រស់ស្រីធ្វើភ្នែកឡឺនឡង់ៗ រួចបញ្ចេញសំនៀងដ៏ក្រអៅក្រអួនថា៖
- - ចុះបើយើងជាខ្មែរដូចគ្នា ម្តេចក៏លោកមិននិយាយខ្មែររកខ្ញុំ។ លោកប្រហែលជាលែងចង់ប្រើភាសាជាតិយើងហើយមើលទៅ?
- កាលបើមានភ័ព្វបានសាសងជាមួយកញ្ញារូបស្រស់ដូច្នេះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបញាប់ញ័រ ហើយប្រញាប់និយាយសម្រួល ៖
- - មិនមែនទេអ្នកនាង។ នេះមកពីខ្ញុំខ្លាចអ្នកនាងមិននិយាយរកខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតច្រឡំថា នារីខ្មែរដែលមានរូបសម្បត្តិល្អប្រិមប្រិយ៍ដូចអ្នកនាងអីចឹង ច្រើនតែលែងចង់និយាយភាសាខ្មែរយើងហើយ។ បើខ្ញុំនិយាយខ្មែរជាមួយអ្នកនាង ប្រហែលជាអ្នកនាងមិននិយាយរកខ្ញុំទេ មើលទៅ អ្នកនាងដូចជាប្រកាន់ណាស់។
- - ខ្ញុំប្រកាន់?
- - បាទ! ខ្ញុំឮអ្នកនាងមានប្រសាសន៍ហាមប្អូនស្រីអ្នកនាងអម្បាញ់មិញថា មិនត្រូវមើលអ្វីដែលមិនគួរមើលនោះទេ។ អ្នកនាងប្រហែលជានាងចង់ថា រូបខ្ញុំនេះហើយដែលអ្នកនាងមិនគួរមើល។ បើគ្រាន់តែមើលខ្ញុំ អ្នកនាងមិនចង់មើលទៅហើយ ទម្រាំនិយាយរកទៀត ធ្វើដូចម្តេចឡើយអ្នកនាងនិយាយរក ស្រួលមិនស្រួលអ្នកនាងគិតថា ខ្ញុំនេះជាមនុស្សច្រឡឹមផងក៏មិនដឹង?
- - លោកចេះតែនឹកឃើញហើយ។
- នាងនិយាយបណ្តើរ ឈ្ងោកមុខមើលសៀវភៅប្រលោមលោកដែលបិទដាក់លើភ្លៅរបស់នាងបណ្តើរ។ យល់ឃើញនាងអៀន ខ្ញុំរកនឹកពាក្យនិយាយឆ្លើយឆ្លងឲ្យបានយូរតទៅទៀត។
- - អ្នកនាងចូលចិត្តសមុទ្រឬទេ?
- - ច៎ាៈ! ខ្ញុំចូលចិត្តណាស់! លោកសួរខ្ញុំយ៉ាងនេះ?
- - ព្រោះមកពីខ្ញុំឃើញអ្នកនាងជក់មើលសៀវភៅរឿង មិនព្រមចុះទៅងូតទឹកជាមួយប្អូនៗ។
- - ឱ! ប្រហែលជាលោកចង់រិះគន់ខ្ញុំដែលមកមើលសៀវភៅរឿងខ្មែរនៅមាត់សមុទ្រហើយ។
- - ផ្ទុយស្រឡះទៅវិញ។ ខ្ញុំមានតែស្ងើចសរសើរអ្នកនាង កាលបើឃើញអ្នកនាងយកចិត្តទុកដាក់អានសៀវភៅខ្មែរ។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្មែរយើងភាគច្រើននៅស្រុកគេនេះលែងរវីរវល់នឹកនាអានអក្សរយើងអស់ទៅហើយ។ អ្នកចេះដឹងភាគច្រើនៗតែអានកាសែត ឬសៀវភៅបរទេស។
- - ចំណែកអ្នកមិនសូវចេះដឹងវិញ គ្នាគិតតែខំសង្វាតរៀនភាសាគេ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាជីវភាព ព្រោះថា បើមិនចេះភាសាគេទេ រកការធ្វើការក៏មិនបានដែរ…
- - ប៉ុន្តែ ខ្ញុំជឿជាក់ដោយសង្ឃឹមថា កាលណាយើងទាំងអស់គ្នាអាចដោះស្រាយបញ្ហាជីវភាពនៅលើទឹកដីគេស្រួលបួលខ្លះហើយ យើងមុខជានាំគ្នាងាកមករកឫសគល់កំណើតរបស់យើងវិញ ហើយជួយចូកជួយចែវបន្តិចម្នាក់មិនខាន។
- - ចំពោះខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំយល់ថា គ្មានភាសាណាពីរោះរណ្តំជាងភាសាកំណើតរបស់យើងរាល់គ្នាទេ។ ភាសាបរទេស ទោះជាយើងចេះនិយាយ ឬចេះសរសេរក៏វាមិនចេញមកពីធម្មជាតិដែរ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានអានរឿងបរទេសច្រើនណាស់។ អ្នកនិពន្ធគេសរសេរពីរោះមែន។ សិល្ប៍វិធីនៃការនិពន្ធក៏ល្អ តែអត្ថន័យមិនត្រូវចំឧត្តមគតិខ្ញុំទេ។ ចំពោះខ្ញុំៗនៅតែចូលចិត្តអានសៀវភៅខ្មែរយើងជាងសៀវភៅបារំាង ព្រោះអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ មានឃ្លាប្រយោគពីរោះផ្អែមធ្វើឲ្យជក់ជាប់ចិត្តដូចជានៅក្នុងសាច់រឿង មាលាដួងចិត្ត ដែលនិពន្ធដោយលោកនូហាចនេះ។ អារម្មណ៍ខ្ញុំទាំងមូលអណ្តែតអណ្តូងទៅតាមទឹកដៃរបស់អ្នកនិពន្ធ ដែលប៉ិនប្រសប់ប្រើសំនួនវោហារ ប្រលោមអ្នកអានឲ្យស្លុងទៅតាមដំណើររឿង និងពាក្យពេចន៍របស់ខ្លួន។ អស្ចារ្យណាស់! ខ្ញុំកោតសរសើរមែនទែន!
- - ខ្ញុំកោតតែអ្នកនាងអាចផ្ចង់អារម្មណ៍អានសៀវភៅកើតក្នុងបរិយាកាសអ៊ូអរដូចជានៅមាត់សមុទ្រនេះ ។ លាក់បាំងអីអ្នកនាង ពីបារីស៍ ខ្ញុំស្វែងរកទីកន្លែងស្ងាត់ ប៉ុន្តែបែរជាមកស្ថិតនៅក្នុងសភាពនេះទៅវិញ។
- - បានសេចក្តីថា លោកអញ្ជើញមកទីនេះទាំងបង្ខំឬ?
- - វត្តមានរបស់ខ្ញុំនៅទីនេះអាចចាត់ទុកជាការចៃដន្យក៏បានដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ខ្ញុំចង់និយាយថា ប្រហែលជាមកពីនិស្ស័យពីព្រេងនាយរបស់ខ្ញុំតម្រូវឲ្យខ្ញុំមកជួបអ្នកនាងនៅមាត់សមុទ្រនេះ។
- - លោកជឿទៅលើនិស្ស័យពីព្រេងនាយដែរ?
- - បាទ ខ្ញុំជឿណាស់អ្នកនាង។
- - ច៎ាៈ ខ្ញុំក៏អីចឹងដែរ។
- យើងទាំងពីរនាក់នៅស្ងៀមមួយស្របក់ ទើបខ្ញុំចាប់បន្តវាចា ៖
- - ខ្យល់សមុទ្រ ក្លិនសមុទ្រ សម្រស់នារីខ្មែរ វាចាដ៏ទន់ពីរោះមានទឹកដម និងមានន័យខ្លឹមសាររបស់អ្នកនាងកំពុងតែបណ្តុះមនោសញ្ចេតនាខ្ញុំឲ្យប្លែក។ ខ្ញុំបែកគំនិតថ្មីលែងយល់ខ្លួនឯងអស់។ សូមទោសអ្នកនាង អ្នកនាងបានអញ្ជើញមកដល់ក្រុង NICE ប៉ុន្មានថ្ងៃហើយ?
- - ច៎ាៈ ទើបតែបានបីថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ចុះលោក?
- - យី! អីក៏ដូចគ្នាម្ល៉េះហ្ន៎! ខ្ញុំក៏ទើបតែបានមកដល់ទីនេះបីថ្ងៃដែរ។ សូមអ្នកនាងឈប់ហៅខ្ញុំថា «លោកៗ»ទៀតទៅ។ ខ្ញុំឈ្មោះ ឧត្តម ។ សូមមេត្តាហៅឈ្មោះខ្ញុំចំៗតែម្តងទៅបានហើយ។ ខ្ញុំអាចសុំស្គាល់ឈ្មោះអ្នកនាងឈ្មោះបានទេ?
- - ច៎ាៈ ខ្ញុំឈ្មោះ ទេវីវណ្ណ។ អ្នកផងច្រើនហៅកាត់យ៉ាងខ្លីថា ទេវី! ទេវី។
- - ទេវី! ទេវីវណ្ណ! ឈ្មោះអ្នកនាងពីរោះណាស់។ ឈ្មោះនេះសក្តិសមនឹងរូបសម្បត្តិដ៏ប្រិមប្រិយ៍របស់អ្នកនាងមែន!
- - ច៎ាៈ អរគុណ! លោកដូចជាបញ្ជោរខ្ញុំបន្តិចហើយ។
ទេវីវណ្ណនិយាយទាំងបញ្ចេញស្នាមញញឹមដ៏ស្រស់ញ៉ាំងឲ្យឱរាខ្ញុំរឹតតែជ្រួលច្របល់។ ខ្ញុំសម្លឹងភក្រ្តនាងហាក់បីដូចជាចង់ថតយករូបនាង និងវង្វង់ភក្រ្តាដ៏បវរនេះមកទុកយ៉ាងស្ងាត់ក្នុងបេះដូងខ្ញុំ។ ស្រស់ទេវីវណ្ណហាក់យល់ពីរស្មីកែវភ្នែករបស់ខ្ញុំដែលលួចផ្ញើសារសម្ងាត់ទៅនាង។ ឆោមស្រស់អៀនឡើងក្រហមថ្ពាល់ទាំងសង្ខាង។ ស្ថិតនៅក្រោមកម្តៅថ្ងៃចែសយ៉ាងដូច្នេះ សាច់សរបស់នាងឡើងពណ៌ក្រហមព្រឿងៗ។ សម្រស់ស្រស់ស្រីកាន់តែល្អឡើង។ ដើម្បីបន្លប់ការខ្មាសអៀន ទេវីវណ្ណចោលភ្នែកទៅឯមាត់សមុទ្រសម្លឹងរកមើលប្អូនៗដែលកំពុងមុជទឹក។ ខ្ញុំប្រញាប់សួរផ្គាប់ចិត្តចរណៃមួយរំពេច។
- - អ្នកនាងចង់ឲ្យខ្ញុំទៅតាមរកប្អូនៗរបស់អ្នកនាងឬទេ?
- - ច៎ាៈ អរគុណលោក មិនចាំបាច់ទេ។ ប្អូនៗខ្ញុំចេះប្រយ័ត្នប្រយែងខ្លួនហើយ។ កាលណា គេមុជទឹកអស់ចិត្ត គេនឹងឡើងមករកខ្ញុំមិនខាន។
- - មិនខុសពីវាចារបស់ទេវីវណ្ណមែន។ ប្រហែលជាប្រាំនាទីបន្ទាប់មក កុមារាកុមារីទាំងបីរូតរះឡើងពីទឹកសមុទ្រហើយរត់ស្រសំដៅមករករៀមច្បង។ ម្នាក់ៗផ្លាស់ប្តូរសម្លៀកបំពាក់ ហើយនាំគ្នារៀបអីវ៉ាន់ដាក់ស្បោងយួររៀងៗខ្លួន មិនឲ្យទេវីវណ្ណពិបាកជួយ។ ទេវីវណ្ណបញ្ជាទៅនាងបុប្ជា។
- - ប្រមូលអីវ៉ានទៅ យើងទៅផ្ទះវិញ ក្រែងលោប៉ាអ៊ំ ម៉ាក់អ៊ំ និងប៉ាម៉ាក់យើងចាំយូរណ៎ា។ ប្អូនទាំងបីជម្រាបលាលោកឧត្តមទៅ។
- - ទាំងបីនាក់លើកហត្ថាផ្គុំឡើងយ៉ាងសូភាពរាបសារជម្រាបលាខ្ញុំសក្តិសមជា «កូនខ្មែរមានពូជ»មែន រួចហើយ ទេវីវណ្ណលាខ្ញុំក្រោយគេ។ សូម្បីតែនាងសំពះក៏សមឥតខ្ចោះ។ ខ្ញុំក៏លើកដៃប្រណម្យតបនៅនាងវិញ។
- ស្រស់កល្យាណបណ្តើរប្អូនទាំងបីនាក់ចាកចោលខ្ញុំឆ្ពោះទៅកាន់រថយន្តម៉ាក (Ford Escord)ធុនថ្មីពណ៌ក្រហមឆេះ ។ រថយន្តបរចេញពីខ្សែនេត្រាខ្ញុំទៅក្រោមបញ្ជាម្ចាស់ស្រីរូបស្រស់ទងវង។ ខ្ញុំឈរមើលរថយន្តទាំងសោកស្តាយ ទាំងលួចលាក់ស្នេហ៍ពេញដួងហឫទ័យ។
ខ្ញុំក៏ត្រឡប់ទៅកាន់បន្ទប់សំណាក់របស់ខ្ញុំវិញ។ ទៅដល់ភ្លាម ខ្ញុំប្រាសខ្លួនគេងលើពូកទាំងស្បែកជើង។ ដៃគងថ្ងាស ភ្នែកសម្លឹងពិតានបន្ទប់ភ្លៀកៗ លួចគិតក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងថា ឱ! ទីក្រុងNICEអើយ! នីសបានធ្វើបាបចិត្តខ្ញុំខ្លាំងណាស់។ តើថ្ងៃស្អែក ទេវីវណ្ណនាងនាំប្អូនៗមកលេងសមុទ្រទៀតឬទេហ្ន៎? ចុះបើមនុស្សមកមុជទឹកច្រើនម្លឹងៗ តើធ្វើដូចម្តេច ខ្ញុំនឹងបានជួបនាងទេវីវណ្ណទៀតទៅ?។