រាមកេរ្ដិ៍ក្នុងក្ដីស្រមៃ
ដោយ យឹម កិច្ចសែ
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
វាចាអ្នកនិពន្ធ &សេចក្ដីជំរាបមុន
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី10.វិច្ឆិកា 2018.ម៉ោង 7:41
«រាមកេរ្ដិ៍ក្នុងក្ដីស្រមៃ» គឺជាការប្រឌិតស្រមៃមួយរបស់អ្នកសរសេរដូចដែលចំណងជើងរឿងបានជំរាបស្រាប់។
ដោយខ្ញុំពុំមែនជាអ្នកនិពន្ធច្បាស់លាស់ ព្រោះនៅខ្ចីសេចក្ដី ខ្ញុំសូមទោសពីសំនាក់អ្នកអក្សរសាស្ដ្រ និង អ្នកចេះដឹងទាំងឡាយ ដោយសារការសរសេរនេះ ពុំបានសង្កត់តំលៃទៅលើអត្ថរូប និង អត្ថន័យ របស់រឿងរាមកេរ្ដិ៍ពិតប្រាកដនោះទេ។ ខ្ញុំក៏យល់ដែរ ដែលរឿងរាមកេរ្ដិ៍បុរាណ អោយតំលៃ លើកតំកើងសីលធម៌ មនុស្សធម៌ ហើយដាក់ទោសអំពើអយុត្ដិធម៌ ចក្រពិត្ដិនិយម។ អាងព្រះអង្គមានរិទ្ធិ រាមដើរវាតអំណាចលើគេអែង មានលួចបាញ់ពាលី សំឡុតមហាជម្ពូ ពួកសត្វសមុទ្រ ទេវតា ព្រះអិន្ទ និង ព្រះព្រហ្មជាដើម។ សក្ខណៈកំសោយបំផុតរបស់ព្រះរាម គឺនៅពេលព្រះអង្គយកអំណាចមកប៉ងប្រហារនាងសីតា ស្រីស្លូតត្រង់។ ហេតុនេះហើយ បានជាអត្ថន័យរាមកេរ្ដិ៍ដ៏ល្បី មិនអនុញ្ញាតអោយសីតា ព្រមជានឹងព្រះរាមវិញឡើយ។
តំលៃរបស់នាងសីតា ដែលស្ថិតនៅត្រង់អែកភាពផ្លូវចិត្ដ មិនព្រមជានា នឹង ព្រះរាមវិញ តាមធម្មតាទូទៅ ក៏គួរអោយមតិអ្នកផងយល់ដូច្នេះដែរ។ ប៉ុន្ដែការដែលអោយតួទាំងពីរបែកគ្នា នៅទីបញ្ចប់នៃរឿងបែបនេះ ប្រហែលមិនបានជាទីគាប់ចិត្ដសំរាប់អ្នកមនោសញ្ចេតនានិយមប៉ុន្មានទេ។ គឺ «រាមកេរ្ដិ៍ក្នុងក្ដីស្រមៃ» ដែលសាកល្បងបំភ្លៃរៀបរាប់បញ្ចប់រឿងរាមកេរ្ដិ៍ តាមចំណង់ចំណូលចិត្ដរបស់អ្នកមនោសញ្ចេតនានិយមទាំងនោះ។
សូមឧទ្ទិសសំនេរនេះ ជូនលោកគ្រូទាំងប៉ុន្មាន ដែលខ្ញុំធ្លាប់រៀនសូត្រជាមួយតាំងពីនៅសាលាបឋមសិក្សា រហូតដល់មហាវិទ្យាល័យ មានព្រះតេជគុណប៉ាង - ខាត់, លោកកេង-វ៉ាន់សាក់ ជាដើម ហើយនិង ជូនមិត្ដភក្ដិទាំងអស់ ដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នា ជាពិសេសមិត្ដមួយចំនួននៅមហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្ដ្រភ្នំពេញ។ ខ្ញុំមិនភ្លេចទេ ថ្ងៃដែលយើងជួបគ្នាគ្រាដំបូង ហើយនិង ថ្ងៃដែលយើងត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នា។ ខ្ញុំរង់ចាំជួបអ្នកវិញនៅថ្ងៃថ្មីណាមួយ។
យឹម-កិច្ចសែ
កំនត់បញ្ជាក់
បើខ្ញុំសរសេរ ៖
ឡើង ៖ ល៉ើង , ឡើយ៖ ល៉ើយ, ឡាយ៖ល៉ាយ, ដូច្នេះ៖ ដូចនេះ, ប៉ុណ្ណេះ ប៉ុននេះ, ឮ៖ លឺ, ឬ៖ រឺ, ជាដើម។ល។
ទាំងនោះគឺជាស្នាមសំណល់ពីការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្ដ្រភ្នំពេញ ជាមួយលោក កេង-វ៉ាន់សាក់ ដែលត្រូវទទួលឈ្មោះថា ជាអ្នកកែប្រែអក្សរសាស្ដ្រ និង ដែលត្រូវបង្អោនខ្លួននៅចំពោះព្រះភក្ដ្រសម្ដេចសង្ឃជួន-ណាត ដែលមានសម្ដេចសីហនុនៅពីក្រោយ។ គឺជាទំនាស់ចាស់-ថ្មី។ កាលដើមគេសរសេរ «ហើ្យ»សព្វថ្ងៃគេសរសេរ«ហើយ»។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង តែងមានការវិវត្ដន៍។ បើគេយល់ថា ភាសាសរសេរខ្មែរត្រឹមត្រូវល្អពិសិដ្ឋហើយនោះ គេមិនគប្បីកែប្រែភាសាសរសេរខ្មែរទៀតទេ។
ពាក្យដែលគួរគិត គឺបញ្ហាកូនខ្មែរ ដែលសរសេរពាក្យខ្មែរខុសច្រើនផ្នែកអក្ខរាវិរុទ្ធ។ នៅក្នុងទស្សនាវដ្ចី ព្រិត្ដិប័ត្រ សៀវភៅខ្មែរ ក៏មានកំហុសអក្ខរាវិរុទ្ធខ្លះៗដែរ។ តើគេអាចសំរួលភាសាខ្មែរបានរឺទេ?