រាមកេរ្ដិ៍ក្នុងក្ដីស្រមៃ
ដោយ យឹម កិច្ចសែ
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
ព្រះរាមតាមអង្វរនាងសីតា វគ្គ១
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី17.វិច្ឆិកា 2018.ម៉ោង 8:27
នៅចុងខ្សែទី៨០ នៃរឿងរាមកេរ្ដិ៍ នាងសីតាមានទំនាស់ផ្លូវចិត្ដយ៉ាងខ្លាំងជាមួយព្រះរាម ព្រោះព្រះអង្គបានចូលកោដ្ឋបញ្ឆោតនាង។ ធីតាបានរត់ទៅឋានបាតាល ក្រោមការទំនុកបំរុងរបស់ស្ដេចភុជង្គនាគ។ តាំងពីនោះរៀងរហូតមក នាងក៏រស់នៅបែកពីព្រះរាមរហូត... ប៉ុន្ដែបើមានខ្សែទី៨១ បន្ដរឿងទៅទៀតនោះខ្ញុំសែនចង់ឃើញគូអភ័ព្វស្នេហ៍ទាំងពីរ ជួបគ្នាវិញណាស់។
ចំណង់ធំធេងជាប់ជាជំនក់ចិត្ដដ៏វិលវល់នេះ នាំអោយខ្ញុំស្រមៃឃើញនាងសីតា និង ព្រះរាម មកជួបគ្នាស្ងាត់ៗតែពីរនាក់ បន្ទាប់ពីពេលដែលនាងបានចាកចេញពីឋានភុជង្គនាគ មកនៅជាមួយលោកតាក្នុងព្រៃវិញ ព្រោះនាងមិនអាចរស់នៅឋាននាគតទៅទៀតបាន ដោយពួកនាគបានចាញ់បារមីនាង ហើយស្លាប់រង្គំរង្គាល។
*****************
*****
នាងសីតាងើបភក្ត្រសំលឹងព្រះរាមដោយភ្នែកទាំងគូខ្មៅមុត ហើយបញ្ចេញវាចាថា៖
- ខ្ញុំម្ចាស់នឹកមិនដល់សោះថា ព្រះអង្គនៅនឹកហ៊ាននាំព្រះភក្ដ្រមកអោយខ្ញុំម្ចាស់ឃើញជាថ្មីម្ដងទៀតដូចពេលនេះ។ បពិត្រព្រះអង្គ ឱរាខ្ញុំម្ចាស់ឆ្អែតណែនពេញអស់ហើយ អិតមាននៅសល់កន្លែង នឹង ទុកសំរាប់ទទួលសំដីព្រះអង្គទៀតទេ។
ព្រះរាមមៀងព្រះនេត្រទតអតីតគូស្នេហ៍ នៅពេលដែលនាងកំពុងនិយាយ រហូតដល់នាងអៀនឈប់ស្ងៀមលែងសំលឹងព្រះអង្គទៀត។ ដើម្បីបន្ធូរបរិយាកាសព្រះអង្គក៏តបពាក្យទៅកល្យាណីវិញថា៖
- អូនសីតា អូននៅតែប្រកាន់ខឹងនឹងបងបែបនេះរហូត រឺ យ៉ាងណា? អូនពុំគិតទេរឺអី ថាបុគ្គលម្នាក់ៗ ថ្វីដ្បិតតែធ្លាប់ប្រព្រឹត្ដខុសខ្លះពីពេលមុនក៏ដោយ ក៏គង់នៅស្គាល់អ្វីដែលហៅថា សីលធម៌ និង អ្វីដែលហៅថាមនោសញ្ចេតនាដែរណ៎ាអូន។ មតិទូទៅយល់ថា បងខុសខ្លាំងណាស់ចំពោះរឿងកន្លងមកជាមួយ នឹង អូននេះ។រូបអូនទៀត អូនក៏បានបង្ហាញចិត្ដដាច់អិតស្រណោះស្នេហ៍គ្រាអតីតកាល ព្រោះអូនយល់ថា បងអាក្រក់ នឹង អូនដែរ។ តាមពិត...
- តាមពិត បងល្អនឹងខ្ញុំម្ចាស់រឺ ? សីតាក្នាញ់ពេកស៊កសំដីទៅព្រះរាមយ៉ាងរហ័ស មុនពេលព្រះអង្គពោលទៅមុខទៀត។
- សីតាអូន ប្រសិនបើអូនអាចចូលមកក្នុងបេះដូងបងបាន អូននឹងឃើញថា តើបងមានចិត្ដស្រលាញ់អូនប៉ុនណា ។ បេះដូងបង បងបូជាជូនសីតាតែម្នាក់គត់ ក្ដីស្នេហាដែលបងមានចំពោះអូន មានភាពបរិសុទ្ធដូចរស្មីសុរិយា...
- អរព្រះគុណណាស់ហើយម្ចាស់បង។ ម្ចាស់បងស្រលាញ់ខ្ញុំម្ចាស់ពេករហូតដល់អោយខ្ញុំលុយភ្លើង អោយលក្សណ៍យកខ្ញុំម្ចាស់ទៅសម្លាប់... តើនេះរឺ អ្វីដែលជាក្ដីស្នេហ៍បរិសុទ្ធម្ចាស់បង?
ព្រះរាមសែនតក់ក្រហល់ចិត្ដ ងើបពីទីអង្គុយ ស្ទុះមកចាប់ដៃនាងសីតាទាំងពីរ។ នាងគ្រលៀសដៃចេញយ៉ាងរហ័ស។ ព្រះរាមក៏លែងហត្ថស្រស់ស្រីទៅវិញព្រមទាំងវាចាថា៖
- បងក៏ចាំការចោទកន្លែងនេះពីអូនដែរ ព្រោះនរណាដែលដឹងរឿងយើង គេក៏ចោទបងបែបនេះដូចអូនអញ្ចឹង។ សីតាមាសបង ពេលនេះបងមិនចង់និយាយវែងឆ្ងាយអ្វីទេ ព្រោះនាំអោយអូនយល់ថា បងចេះតែខំដោះស្រាយ។ បងគ្រាន់តែចង់រំលឹកពីចិត្ដស្នេហ៍ ដែលបងមានចំពោះអូនប៉ុណ្ណោះ។ សីតាព្រលឹងបង អូននឹកឃើញទេ គ្រាដែលយើងនៅជួបជុំគ្នា យើងប្រលែងគ្នាលេងតាមព្រឹក្សា... បងបានបេះ «ផ្កាត្របែកព្រៃពណ៌ស្វាយ» មកសៀតកេសាអូន ... យើងប្រដេញគ្នាលេងតាមគុម្ពោតព្រៃនេះ ក៏ស្រាប់តែអូនឃើញប្រើស ហើយប្រាប់បងអោយបាញ់ជូនអូន។ ដោយស្រលាញ់សីតាពេក ទោះបីបងដឹងជាមុនថាប្រើសនេះជាយក្សកាល៉ាខ្លួនក៏ដោយ ក៏បងនៅតែតាមបាញ់វាដើម្បីផ្គាប់ចិត្ដអូនដែរ តើនេះមិនគឺជាការបង្ហាញចិត្ដស្នេហ៍វិសាលចំពោះអូនទេរឺអី? កាលនោះអូនបានរិតរួបអោបបង ហើយខ្សឹបប្រាប់បងថា អូនស្រសាញ់បង.. ស្រលាញ់បង អិតព្រំដែន... បងនៅចាំសំដីអូន ចាំពុំភ្លេចនូវមង្គលស្នេហ៍ ដែលយើងបានសាងរួមគ្នា។ អីលូវ ម៉េចក៏អូនដាច់ចិត្ដម៉្លេះ? អូនភ្លេចពាក្យទាំងអស់ហើយរឺ?
- ក៏ព្រោះតែបងឃោរឃៅជាមួយខ្ញុំម្ចាស់ពេក នៅក្នុងអតីតកាលនោះអី។ ធីតាតបយ៉ាងវាហី ហើយងាកចេញពីព្រះអង្គ។
- បងយល់ថាអាក្រក់មែនហើយ ប៉ុនតែ... ប៉ុនតែ ព្រោះបងស្រលាញ់អូនខ្លាំងពេក រហូតបាត់វិញ្ញាណប៉ុននោះ។ អូនប្រហែលនៅចាំនៅលើយ កាលសូរបនខាមកសុំដាក់ខ្លួនធ្វើជាស្នំបង... បងអិតស្រលាញ់វាដ៏តិចតួចលើយ ទោះជាវាកាល៉ាខ្លួនជាស្រីរូបស្អាតល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ។ តើរឿងនេះ មិនអាចបញ្ជាក់បានថាក្ដីស្នេហ៍របស់បងចំពោះអូនមានកំរិតត្រឹមណាទេអី? ពេលរាពណ៍លួចឆក់យកអូនបាត់ទៅ វិបយោគស្នេហ៍ធ្វើអោយបងយំននៀលសោកាតាមដងព្រៃ។ បងឥតគិតបារម្ភដល់អ្នកដទៃ ក្រែងគេយំសើចចំអកអោយបងទេ។ ក្រោយមក បងបានចាត់ហនុមានអោយទៅស៊ើបដំណឹងអូន.. ពេលនោះ បងកើតទុក្ខលើងណែនទ្រូង ចុកទ្រូង ក្រំទ្រូង។ សីតាមាសឆ្អិន ចំបាំងកក្រើកទឹកកក្រើកដីក៏ដើម្បីតែអូនម្នាក់ នេះបើបងសារភាពដោយអិតលាក់លៀម។ ឯនាទីរបស់បងដើម្បីបំផ្លាញសភាវអាក្រក់ គឺគ្រាន់តែជាលេសប៉ុននោះ។គ្រាបងរស់នៅម្នាក់អែង ពេលអូនឃ្លាតទៅ វិប្បដិសារីស្ដីបន្ទោសបងគ្មានល្ហែ។ ពេលនោះ បងសែននឹកអូន៖
នារាត្រីពេញបូណ៌មី បងអង្គុយសំលឹងច័ន្ទថ្លា ឃើញហាក់ដូចជាវង់ភក្ដ្រសីតា។ បងនិយាយរកច័ន្ទ ហើយបបូរមាត់ញញឹមរបស់អូនក៏ឆ្លើយតបមកបងវិញ ប្រកបដោយសោភ័ណ។ ភ្នែកធំខ្មៅសើមទឹកដមទាំងគូរបស់អូន សំលឹងមកបងដោយស្នេហ៍វិសិដ្ឋ ដូចក្នុងអតីតកាល។ បងស្រមៃហាក់ដូចនៅថ្មីៗ ពេលសីតាអង្អែលទ្រូងបងនៅលើសយនា រួចហត្ថទាំងគូ មកក្រសោបកាយបងយ៉ាងរំភើបញាប់ញ័រ។ បងសែន «ស្រណោះក្លិនស្រី» ស្រណោះ «សំដីស្រទន់ពីរោះ» ពុំអាចភ្លេចបានលើយ។ នៅមុខដំណាក់បង បងបានបង្គាប់អោយអូនថែសួន ដាំដើមត្របែកព្រៃពេញឧទ្យាន ជាកិច្ចឧទ្ទិសដល់អូន។ រាល់រដូវផ្ការីក បងសំលឹងមើលផ្កាពណ៌ស្វាយដោយភ្នែកកករល្អក់ និង ដោយវិប្បដិសារី។ ដើម្បីជាអនុស្សាវរីយ៍ ដល់អតីតកាលដ៏សោកសៅនេះ បងបានតែងកំណាព្យតូចមួយរលឹកសីតា និង ផ្កា ដែលបងនៅចាំហូរក្នុងបេះដូង រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ៖
ឱ ផ្កាអើយផ្កា អ្នកពណ៌ស្វាយ | ស្លូតមិនឆើតឆាយ គួរចាប់ចិត្ដ |
ស្រទន់រមទម្យ អោយអាណិត | ខ្ញុំអើយ ខ្ញុំពិតញាប់ញ័រប្រាណ។ |
អ្នកមានឈ្មោះថា ត្របែកព្រៃ | ឃើញមិនគួរភ័យ គួររាប់អាន |
ផ្ការីក អោយខ្ញុំនឹកកល្យាណ | មិនគួរផ្កាមានន័យក្រៀមក្រំ។ |
កំណាព្យមួយទៀតដែលទឹកភ្នែកបងចេះតែស្រក់ចុះមកអែងៗ ពេលបងនឹកដល់ បងកត់ក្នុងចិត្ដទុកជាអនុស្សាវរីយ៍គាប់ប្រសើរចុងក្រោយបង្អស់ គ្រាអូនព្រាត់ចេញពីបងទៅ៖
ទឹកភ្នែកម្ដេចហូរ ពេលមើលផ្កា? | ចិត្ដខ្ញុំយ៉ាងណា ខ្ញុំលែងយល់ |
ទ្រូងតឹងក្រៀមក្រំ ចិត្ដខ្វាយខ្វល់ | សង្ឃឹមឈោងដល់ ប្រែជាអត់ ។ |
ពណ៌ស្វាយមានន័យ ឥតសង្ឃឹម | ជីវិតលិចស្រឹម ជួបតែខ្សត់ |
ស្រលាញ់ពណ៌ស្វាយ ពណ៌កំសត់ | ស្របរឿងជូរចត់ ព្រាត់សីតា។ |
សីតាមាសបង បងស្រលាញ់អូនខ្លាំងពេកហើយ អូនមិនឃើញ មិនដឹង មិនយល់ទេរឺអី? រឺ មួយក៏អូនចង់អោយបងហែកទ្រូងដូចហនុមាន ដើម្បីសំដែងក្ដីស្នេហ៍ស្មោះជូនអូន? រឺ មួយអូនចង់អោយបងដើរលុយភ្លើង ជាសំនងចិត្ដអូនវិញ? ប្រាប់បងមក បងសុខចិត្ដធ្វើទាំងអស់ជូនអូន។
- បានហើយ បានហើយ មិនបាច់ព្រះអង្គហែកទ្រូង រឺ ដើរលុយភ្លើងទេ។ ព្រះអង្គអាងរិទ្ធ ចេះតែចេញវាចា ទោះព្រះអង្គហែកទ្រូងក្ដី លុយភ្លើងក្ដី មច្ចុរាជនៅតែប្រណីបងជានិច្ច។ នាងសីតាតបវិញ តសំដីព្រះរាម ហើយសំលឹង ព្រះអង្គចំព្រះភក្ដ្រ។
- អញ្ចឹងអូនចង់អោយមច្ចុរាជផ្ដាច់ជីវិតបង រឺ យ៉ាងម៉េច? សីតាអូនទោះជារឿងអោយអូនលុយភ្លើងក្ដី រឺ រឿងអោយយកអូនទៅពិឃាតក្ដី ក៏សុទ្ធតែកើតឡើងដោយបុព្វហេតុធំមួយគត់ គឺចិត្ដស្រលាញ់អូនខ្លាំងពេកប៉ុននោះ។ពេលអូនដើរកាត់ភ្លើង បងបារម្ភ បងភ័យខ្លាចភ្លើងឆេះរូបអូន ប៉ុនតែបងចេះតែនឹកមមៃថា អូនជាប់ចិត្ដនឹងរាពណ៍។បងស្មានអិតត្រិះរិះបែបនេះ ខុសមែនហើយ តែសូមអូនពិចារណា រកហេតុផលដែលនាំអោយបងប្រច័ណ្ឌមើល មិនគឺមកពីសេចក្ដីស្នេហាខ្លាំងក្លាពេកចំពោះអូនទេរឺអី?
- ចុះរឿងសំលាប់ខ្ញុំម្ចាស់ បើលក្សណ៍សំលាប់បានមែន ខ្ញុំម្ចាស់មិនក្ស័យទៅហើយ?
-- រឿងនោះ វាទាក់ទង នឹង ចិត្ដសាស្ដ្រណ៎ាអូន៖ កាលបងច្បាំងនឹងក្រុងរាពណ៍ បងធ្លាប់សង្ស័យរួចម្ដងហើយ ថាអូនប្រហែលមានចិត្ដស្រលាញ់រាពណ៍។ ព្រោះហេតុនោះហើយ បានជាបងអោយអូនដើរលុយភ្លើង។ ក្រោយពីនោះមក បងជឿថា អូនស្មោះ នឹង បងហើយ។ ប៉ុនតែមិនដឹងជាចង្រៃអី បងនៅតែនឹកទៀតថា យ៉ាងហោចណាស់ អូនក៏ប្រហែលមានជាប់កូនចិត្ដអីបន្ដិច នឹង រាពណ៍ដែរ ព្រោះអូនធ្លាប់នៅជិតវាយូរឆ្នាំ ហើយវាក៏ថ្នមចិត្ដអូនណាស់ដែរ។ ដល់ពេលបងឃើញអូនគូររូបវា ហើយដូចវាបេះបិទនោះ ក៏នាំអោយបងនឹកថា អូនពិតជាស្រលាញ់វា។ ព្រោះអូនគូររូបវាដូច ក៏ដោយសារតែអូនធ្លាប់សង្កេតមើលមុខវាដែរ។ ហើយបើធ្លាប់មើលមុខវា ក៏មិនមែនមកពីស្អប់វាទាំងស្រុងល៉ើយ។ ព្រោះថាបើអូនស្អប់វាពិត អូនប្រហែលមិនខ្ចីមើលមុខវាទេ ដូចពាក្យគេថា «ស្អប់មិនខ្ចីមើលមុខ»។ ដោយគំនិតប្រច័ណ្ឌងងឹតងងល់បែបនេះហើយ បានជាបងបញ្ជាអោយលក្សណ៍ធ្វើបាបអូនដូចនោះ។ រឿងនេះទៀតសោត ប្រសិនបើអូនមិនថ្លៃពេកសំរាប់បងទេ បងក៏មិនឈឺឆ្អាលអីដែរ។ ប៉ុនតែ នេះគឺការសង្ឃឹមខក។ សង្ឃឹមថា សីតាស្មោះនឹងបង ស្រាប់តែអូនគូររូបវា។ អីល៉ូវ បងសុំអោយអូនអត់ទោសអោយបង បងទទួលខ្លួនខុសហើយ។