រាមកេរ្ដិ៍ក្នុងក្ដីស្រមៃ
ដោយ យឹម កិច្ចសែ
©រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង
****************************************
ព្រះរាមតាមអង្វរនាងសីតា វគ្គ២
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី24.វិច្ឆិកា 2018.ម៉ោង 10:07
ស្រស់សីតាសម្លក់ព្រះរាម ដែលហ៊ានលែងមើលមុខនាងទៀត។ពេលនោះនាងតបវាចាទៅព្រះអង្គវិញថា៖
- សុំទោស សុំទោស ពាក្យពោលនេះងាយណាស់ ប៉ុនតែទោសដែលម្ចាស់បងដាក់អោយខ្ញុំនោះ វាធ្ងន់ហើយ និង អយុត្ដិធម៌ពេកហើយ។ ពេលមុន ម្ចាស់បងអោយលក្សណ៍ យកខ្ញុំទៅសំលាប់។ ពេលក្រោយ បើប្រច័ណ្ឌ នឹង ខ្ញុំម្ចាស់ម្ដងទៀតសូមព្រះអង្គប្រហារផ្ទាល់ព្រះហត្ថតែម្ដងទៅ។ ឆេវឆាវបែបនេះ ខ្ញុំម្ចាស់លែងហ៊ាននៅជិតហើយ។
ព្រះរាមរកពាក្យតបវិញមិនទាន់ ធ្វើមុខស្រងូត។ បន្ដិចមកព្រះអង្គតបទៅវិញថា៖
- អូនសីតានៅតែមិនទុកចិត្ដបងទៀត។ បងលែងធ្វើដូចមុនហើយ។ អូនឃើញស្រាប់ហើយ គ្រាន់តែបានដំណឹងភ្លាម ថាអូននៅជាមួយលោកតាវិញ បងបានរកសព្វមធ្យោបាយ ក្នុងបំណងចង់ជួបអូន។ បងខំអង្វរអូនផ្ទាល់ខ្លួនអែង បងពឹងលោកតាអោយជួយអង្វរអូន បងសុំយកកូនទាំងពីរទៅលេងវាំង ដោយសង្ឃឹមថាអូនទៅតាមរកកូនវិញ ហើយក្រែងលោយើងមានសំណាងបានជួបគ្នាជាថ្មី។ ប៉ុនតែ អូននៅតែមិនអាណិតបងដដែល។ បន្ទាប់មក បងអស់សង្ឃឹមពេក ក៏នាំអោយបែកគំនិតចូលកោដ្ឋបញ្ឆោតអូន ដែលនាំអោយអូនរឹតតែស្អប់បងថែមទៅវិញ។ ក្រោយបង្អស់ បងបានអោយហនុមានទៅសួរសុខទុក្ខអូននៅឋានបាតាល ប៉ុនតែអូននៅតែប្រកាន់ខឹងមិនទាន់ណាយ។ ថ្ងៃនេះទៀតសោត បងមករកអូនផ្ទាល់ខ្លួន នៅកុដិលោកតាជាថ្មី។ អូនគួរអភ័យទោសអោយបង និង យល់បងហើយ។ ធ្វើម៉េចកាលនោះ មកពីបងស្រលាញ់អូនពេក ដល់ស្មានខុស ក៏ជ្រុលធ្វើបាបអូនអញ្ចឹងទៅ ដូចពាក្យគេថា «ស្រលាញ់ណាស់ស្អប់ណាស់»។ អីល៉ូវបងយល់ការពិតពីអូន យល់តំលៃវិសិដ្ឋ របស់អូនហើយ បងរឹតតែស្រលាញ់អូនឡើងថែមទៀត។ កុំដាច់ចិត្ដពេកអូនសីតា កាលមុនគឺអូនដែលស្អប់ពាក្យ «ចិត្ដដាច់ដូចស្រី»។ កាលនោះ អូនសច្ចាថាមិនដាច់ស្នេហ៍ពីបងទេ។ អូនធ្លាប់ចូលចិត្ដអ្វីដែលទន់ភ្លន់ អីល៉ូវម៉េចក៏អូនចិត្ដរឹងម៉្លេះ? រឺមួយក៏អូនចង់រឹងដូចថ្មមាត់សមុទ្រ ថ្មរឹង ព្រោះថ្មត្រូវស៊ូទ្រាំជាមួយព្យុះសង្ឃរា ជាមួយកំលាំងបោកបក់នៃសមុទ្រ។ អែអូន និង បង ក្រៅពីចិត្ដប្រច័ណ្ឌចង្រៃនោះ បងធ្លាប់តែស្រទន់ ថ្នាក់ថ្នមបបោសអង្អែលរូបកាយអូន ម៉េចក៏អូនដាច់អាល័យ ដាច់អនុស្សាម៉្លេះ? សីតាព្រលឹងបង អូនធ្លាប់ពោលថា ស្រលាញ់បងអិតព្រំដែន ព្រោះបងមានភក្ដី មិនស្រើបស្រាលជាមួយស្នំ រឺ ស្រីដទៃ។ អូនធ្លាប់រួមត្រេកត្រអាល ថ្នមស្នេហ៍ជាមួយបង គ្រប់ពេល គ្រប់នាទី គ្រប់ទិសគ្រប់ទី ក្នុងវាំង ក្នុងព្រៃ ក្នុងអាស្រម។ អីល៉ូវម៉េចក៏ស្នេហ៍វិសាលនោះប្រែជាអភ័ព្ទអញ្ចឹងទៅវិញ? ប្រសិនបងមានជាយា មានស្នំច្រើន នោះទើបអត់រូបអូនមួយ ក៏មិនជាអីប៉ុនម៉ានដែរ។ ប៉ុនតែ បងស្រលាញ់តែអូន មានជាយាតែម្នាក់គត់ ម្ដេចក៏អូនមិនអាណិតបងផង? ពេលអូនឃ្លាតមកនៅក្នុងព្រៃ បងសែននឹកអូន។ ទឹកភ្នែកបងហូរអែងៗ ពេលណាបងនឹកដល់គ្រាដែល យើងធ្លាប់រស់នៅកំសត់កម្រក្នុងព្រៃជមួយគ្នា គ្រាដែលយើងធ្លាប់ថ្នាក់ថ្នមក្រេបរស់ស្នេហ៍រួមកាយ រួមចិត្ដ ហើយនិង គ្រាដែលអូនសំលឹងមុខបង ដោយនេត្រាទាំងខ្មៅយង់ ពោរពេញដោយទឹកដម។ ភក្រ្តអូនក៏ឡើងក្រហមព្រឿង ដោយកំដៅស្នេហ៍។ បងនៅចាំមិនភ្លេច គ្រាបងញញឹមរកអូន អូនតែងយកហត្ថដ៏ស្រទន់មកអង្អែលថ្ពាល់បង ហើយស្រដីថាបងញញឹមទន់ភ្លន់ដូចផ្កា។ យើងធ្លាប់មានអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗជាមួយគ្នា ហេតុអីក៏យើងបែរជាត្រូវមានអានាគតងងឹតអិតរស្មីដូចនេះទៅវិញ? បងស្រណោះកាលយើងរស់នៅក្នុងព្រៃជាមួយលក្សណ៍។ រាល់ពេលព្រឹកព្រលឹម បងតែបេះផ្កាត្របែកព្រៃ សៀតសក់អូនមិនដែលខាន។ អូនឃ្លាតឆ្ងាយទៅ បងទ្រាំរស់ម្នាក់អែង រស់ជាមួយអតីតកាល ដែលគួរអោយស្រណោះ និង ស្រពោនពេកសំរាប់បង។ ពេលក្រលេកមើលផ្កាពណ៌ស្វាយ បងតែនឹកដល់អូន ដែលធ្លាប់ស្រលាញ់ផ្កាត្របែកព្រៃ ហើយនឹកសំដីអូន ដែលអូនធ្លាប់ពោលថា ផ្កាស្វាយនេះហាក់បង្កើតអារម្មណ៍ស្រទន់។ សីតាព្រលឹងបង តើអនាគតយើ់ងទាំងពីរ មានទំនាយថា ត្រូវតែព្រាត់និរាស ហើយបានត្រឹមក្ដីអាល័យគ្នាប៉ុនហ្នឹងរឺអី? រឺមួយក៏អូនមិនទុកចិត្ដបង?
- ពិតហើយ ខ្ញុំម្ចាស់អត់ទុកចិត្ដបងទេ ខ្លាចបងធ្វើដូចមុនទៀត។
- បងសុខចិត្ដធ្វើកិច្ចសន្យាជាលាយលក្ខអក្សរ។ បងនឹងហៅអោយនាម៉ឺនសព្វមុខមន្ដ្រីមកធ្វើជាសាក្សី ហើយបង នឹង គោរពកិច្ចសន្យានោះ។
សីតាបើកភ្នែកធំៗ សំលឹងព្រះរាមជាថ្មី រួចទើបវាចាថា៖
- បានប្រយោជន៍អី ព្រះអង្គយកការហ៊ានចុះសន្យាជាមួយសព្វមុខមន្ដ្រីមកធ្វើជាធំ។ តើមន្ដ្រីណាហ៊ានចេញមុខទទឹងនឹងបង បើបងខ្ញាល់ជាថ្មីនឹងអូន នៅថ្ងៃក្រោយទៀត? បើមន្ដ្រីហ៊ាននិយាយ ហេតុអីក៏គ្មានមន្ដ្រីណាឃាត់ម្ចាស់បង ពេលបងបញ្ជាអោយលក្សណ៍ យកអូនទៅសំលាប់?
លឺសំដីនេះ ព្រះរាមដែលកំពុងជាប់ព្រះនេត្រសំលឹងស្ទឹងដែលនៅអែនាយ ក៏ងាកមកមើលមុខសីតា ហើយវាចាមួយៗថា៖
- អូនសីតា កាលមុននាម៉ឺនសព្វមុខមន្ដ្រីមិនហ៊ាននិយាយ រឺ ឃាត់បងមែន។ ប៉ុនតែម្ដងនេះ យើងធ្វើកិច្ចសន្យាមែនទែន យើងសន្យាគ្នាជាលាយលក្ខអក្សរ មានចុះសេចក្ដីច្បាស់លាស់ មានហត្ថលេខាត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុណ្ណឹងហើយ អូននៅតែមិនទុកចិត្ដបងទៀតរឺ? រឺមួយអូនខ្លាចបងល្មើស នឹង កិច្ចសន្យានោះ? បើបងហ៊ានល្មើស នឹង កិច្ចសន្យាធំដុំបែបនេះ បងក៏ពុំគួរគប្បីជាអ្នកគ្រប់គ្រងនគរដែរ។ សីតាព្រលឹង ម៉េចអូនយល់ព្រម នឹង កិច្ចសន្យាទេ? ព្រះរាមសួរបញ្ជាក់ ព្រមទាំងចាប់ហត្ថធីតា ប៉ុនតែនាងបានដកដៃចេញវិញយ៉ាងរហ័ស។
ស្រល់និមលធ្វើជាមិនលឺសំនួរ នាងចោលភ្នែកទៅឆ្ងាយ ហាក់ដូចជានៅខាងមុខនាង មានទីវាលមួយយ៉ាងធំ ប្រកបដោយតិណជាតិខ្ចីបំព្រង។ ធីតាមៀងកន្ទុយភ្នែកមើលព្រះរាម ទើបពោលតិចៗតែម្នាក់អែងថា៖
- ឱ ព្រះអើយ នៅក្នុងពិភពលោកដ៏ទូលំទូលាយ រឺ ចង្អៀតចង្អល់នេះ តើបថុជ្ជនណាម្នាក់ដែលប្រកែកមិនចង់បានសុភមង្គល កើតពីការជួបជុំគ្រួសារ? ប៉ុនតែកាលបើសុភមង្គលនោះជាដំណក់ទឹកលើស្លឹកឈូក ដែលរង់ចាំតែរអិលភ្លាម នៅពេលដែលស្លឹកគ្រាន់តែរង្គើបន្ដិច ពេលនោះអ្នកដែលមានស្មារតីមិនវង្វេង ច្បាស់ជាសុខចិត្ដឈោងចាប់យកសុភមង្គលបែបផ្សេងទៅវិញមិនខាន គឺសុភមង្គលក្នុងការរស់ទោលតែអែង ក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់គ្មានខ្ពស់គ្មានទាប។
សីតានិយាយបែបវាហី ធ្វើអាការដូចជាពោលតែអែង បីដូចជាគ្មានព្រះរាមនៅទីនោះ ដែលនាំអោយព្រះរាមរឹតតែអន្ទះអន្ទែងក្នុងចិត្ដខ្លាំងថែមទៀត។ ព្រះរាមសំលឹងមើលស្រស់ស្រី ដោយទឹកមុខស្រងូតរួចទើប វាចាថា៖
- អញ្ចឹងបានសេចក្ដីថា អូនទុកកិច្ចសន្យាដែលបងស្នើដោយស្មោះនេះជាល្បែងរឺ? កិច្ចសន្យាមានន័យសំខាន់ប៉ុននឹងហើយ ចិត្ដស្នេហ៍តែមួយរបស់បង ចំពោះអូនបែបនេះហើយ អូននៅតែប្រដូចទៅនឹងសុភមង្គលលើស្កឹកឈូកទៀតរឺអី? ឱស្លឹកឈូក ខ្ញុំស្អប់ ហើយខ្ញុំក្នាញ់អ្នកណាស់។មនុស្សខ្លះដែលស្រលាញ់ចូលចិត្ដសង្កេតពិនិត្យធម្មជាតិ បានសរសើរអ្នកថា អ្នកជាធម្មជាតិមួយដែលដំណាងភាពរឹងប៉ឹង ភាពដែលមិនជឿគំនិតដទៃងាយៗ ដូចអ្នកអនុញ្ញាតអោយទឹកជ្រាបចូល រឺ ឆ្លងកាត់អ្នកដូច្នោះដែរ។ នៅក្នុងអរិយធម៌របស់ជាតិខ្លះ គេបានទាំងយកអ្នកធ្វើជាដំណាងសេចក្ដីបរិសុទ្ធទៀតផង។ ប៉ុនតែតាមយោបល់ខ្ញុំវិញ អ្នកជាដំណាង «អវិជ្ជា» ជាដំណាងអ្វីដែលជា «មាយា» ទៅវិញទេ ព្រោះអ្នកពុំទទួលអ្វីទាំងអស់៖ ទឹកក៏អ្នកមិនអនុញ្ញាតអោយជ្រាបឆ្លងកាត់ ទឹកថ្លាក៏ដូច្នោះដែរ។ បានសេចក្ដីទៅទៀតថា គេអាចប្រដូចអ្នកទៅនឹងភាពល្ងង់ខ្លៅ ដែលមិនព្រមទទួលស្គាល់អ្វីទាំងអស់ ទោះបីអ្វីនោះល្អប្រសើរក៏ដោយ។ អូនសីតា បងមិននឹកថាអូនជាស្លឹកឈូកទេ ប៉ុនតែសូមអូនឆ្លើយប្រាប់បងមក ថាតើអូនព្រមជានានឹងបងវិញ រឺ ពុំព្រមណ៎ាអូនសីតា?
សំដីដ៏ច្បាស់លាស់ខាងលើនេះ ធ្វើអោយនាងសីតាប្រមូលអារម្មណ៍មកវិញ ហើយនាងងាកសំលឹងទៅមុខស្រពោន អស់សង្ឃឹម ឈឺចាប់អង្វរករ។ ចិត្ដអាណិត និង ធ្លាប់ស្រលាញ់ រំជួលពាសពេញបេះដូងនាង។ ប៉ុនតែរឿងអប្រិយដែលកន្លងផុតមកហើយនោះ បានធ្វើអោយភ្នែកសីតា មើលយល់ថាជាទឹកមុខបុរសកំណាច ជាទឹកមុខស្ដេចចក្រពត្ដិទៅវិញ។ ចិត្ដនាងឡើងណែនតឹងចង្អៀតមួយរំពេច។ នាងងាកមុខចេញហើយបែរខ្នងដើរបែកពីព្រះរាម ដោយជំហានគ្មានស្ទាក់ស្ទើរ។ ឃើញដូច្នោះចមក្សត្រអស់សង្ឃឹមជាខ្លាំងទ្រង់ប្រឹងយាងទៅតាមនាងសីតា ក្នុងចិត្ដរោលរាលអន្ទះសារពេកកន្លង។ ព្រះអង្គនឹកក្នុងចិត្ដចង់ស្ទុះទៅឃាត់នាងកុំអោយដើរទៅមុខទៀត ហើយប៉ងអង្វរនាងជាថ្មី តែទឹកចិត្ដអៀនខ្មាស់ ហើយ និង បរាជ័យជាច្រើនគ្រា នាំអោយព្រះអង្គរារែកផុតសង្ឃឹមរលីងពីខ្លួន។
ស្រស់វរលក្ខណ៍ នៅតែយាងតទៅទៀត អិតនឹកគិតរវល់នឹងព្រះរាមល៉ើយ។កល្យាណីមិនងាកក្រោយសោះ។ ព្រះរាមសំលឹងមើលនាងបណ្ដើរ បោះជំហានមួយៗតាមនាងបណ្ដើរ។ អ្នកទាំងពីរដើរដោយស្ងាត់ស្ងៀម អែបេះដូងទាំងគូក៏ពុះកញ្ជ្រោលយ៉ាងខ្លាំង។ មកដល់មាត់ស្ទឹង សីតាបង្អន់ជំហាន ហើយដើរសសៀៗតាមឆ្នេរខ្សាច់។ ធម្មជាតិមាត់ស្ទឹងមានសភាពស្រស់បំព្រង គួរជាទីរីករាយក្សេមក្សាន្ដ។ ក៏ប៉ុនតែគូសន្ទនាបែរជាក្រៀមក្រមស្រពោន... ដើមបបោសរេរាំពត់ពេនតាមកំលាំងវាតាដ៏ស្រាល។ អែផ្កាត្របែកព្រៃក៏រីកសាជាថ្មីនាដើមរដូវភ្លៀងធ្លាក់នោះដែរ។ ព្រះរាមគិតថា៖ ផ្កាត្របែកព្រៃនេះជាផ្កាថ្មីនៃរដូវថ្មី សីតាក៏ប្រហែលជាសីតាថ្មីដែរហើយមើលទៅ។ ឱ ប្រសិនបើដូចនោះមែន ទុក្ខព្រះអង្គធ្ងន់ពេកហើយ។ នឹកកំសត់ខ្លួនផង ហាក់មានកំសួលនៃការអន់ចិត្ដផង ក្សត្រអភ័ព្ទស្នេហ៍ទ្រាំលែងបាន ក៏ស្ទុះទៅពាំងមុខសីតា ចាប់ចុងដៃនាងទាំងពីរជាប់ ហើយនិយាយ ដោយទឹកមុខមាំថា៖
- អូនសីតា បងបានអង្វរអូន ព្រមទាំងបញ្ជាក់ពីចិត្ដបងដែលនៅតែស្រលាញ់អូន ប្រាប់អូនសព្វគ្រប់អស់ហើយ ប៉ុនតែអូននៅតែមិនយល់បងដដែល។ ពៅព្រលឹងអតីតស្នេហ៍បង ធម្មជាតិស្វាយជូរម៉្លេះ ក៏គង់អាចផ្អែមបាននៅពេលទុំ ព្រោះកំដៅថ្ងៃ ចុះធម្មជាតិបង អីក៏គួរត្រូវផ្ដន្ទាម៉្លេះ? ស្មោះត្រង់នឹងអូនអស់ប៉ុននឹងហើយ រស់នៅកំព្រាអែកាក៏យូរក្រែលទៀត ម៉េចក៏អូនមិនយល់ជំងឺទ្រូងបងផងណ៎ាសីតា? រឺមួយក៏ពេលដែលយើងព្រាត់និរាសគ្នានេះ មិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ល្មម សមជាទារុណកម្មផ្លូវចិត្ដចំពោះរូបបងនៅល៉ើយ? ព្រះរាមសួរបញ្ជាក់ទៅសីតាព្រមទាំងសង្កត់ សំដី រួចហើយលែងដៃស្រស់ស្រីទៅវិញ។ ទេវីធ្វើរិកងើយ គេចចេញពីព្រះអង្គហើយយាងទៅមុខទៀត។ ម្ដងនេះព្រះរាមអន់ព្រះទ័យជាខ្លាំង បេះដូងព្រះអង្គពោរឡើង ព្រះអង្គស្ទុះទៅឈរបាំងពីមុខសីតាជាថ្មីម្ដងទៀត។
- អូនសីតា អូនប្រាកដជាមិនព្រមជាននឹងបងមែនរឺ? ក្រែងអូននោះអីដែលធ្លាប់និយាយប្រាប់កាលគ្រាមុនថា អ្នកណាធ្វើខុស នឹង ខំកែកំហុសនៅថ្ងៃក្រោយ អ្នកនោះនឹងត្រូវគេចាត់ថាជាមនុស្សល្អ? អីល៉ូវបងអង្វរអូនជាច្រើនលើកច្រើនគ្រា បងទទួលខ្លួនខុសរួចហើយ ម្ដេចក៏អូននៅប្រកាន់បងទៀតខ្លាំងម៉្លេះ? ប្រយ័ត្នបងថាអូនសីតាបានតែទ្រឹស្ដីណ៎ា។ តាមពិតទៅ ការអប់រំមនុស្សមិនមែនមានន័យត្រឹមតែប្រដៅមនុស្សអោយធ្វើល្អ អោយកាន់សីលធម៌នោះទេ ការអប់រំពិតប្រាកដ គប្បីលាតវិសាលភាព រហូតដល់ពត់កែមនុស្សដែលធ្លាប់ប្រព្រឹត្ដខុសអោយយល់ល្អ ធ្វើល្អឡើងវិញទៀតផង។ អម្បាលព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ម៉្លេះក៏គង់លោកមិនប្រកាន់ទោសពៃរ៍អង្គុលីមាល៍អ្វីដែរ ព្រះអង្គព្រមទាំងទទួលអប់រំផ្លូវធម៌ ដល់ជនដែលធ្លាប់ប្រព្រឹត្ដបាបនេះថែមទៀតផង។ ចុះអូន? អីក៏ចិត្ដរឹងម៉្លេះ? បើបងដឹងខ្លួនខុស និង ខំកែចរិយាប៉ុននឹងហើយ ហើយអូននៅតែប្រកាន់ទៀត តើអែណាទៅសំដីដ៏មានន័យពីថ្ងៃមុនរបស់អូន? សីតាបានសំលឹងភក្ដ្រព្រះរាមយ៉ាងមុតថ្លាលាយដោយសំរស់ស្នេហ៍យ៉ាងស្រទន់។ នាងនៅតែវាចាទៅរកព្រះអង្គ ហើយយាងគេចមកក្រោយវិញ។ ព្រះរាមមិនដឹងដូចម្ដេច ក៏ស្ទុះមកដើរទន្ទឹមកល្យាណី ហើយស្រដីយ៉ាងស្រងូតថា៖
- គឺដងស្ទឹងនេះហើយដែលបញ្ជាក់ប្រាប់បងថា សីតាប្រហែលមានចិត្ដស្រណោះបងខ្លះដែរ។ អូននៅចាំដែរមែនទេ ថាព្រោះតែអូនមកដងទឹកស្ទឹងនេះ ហើយអូនយករាមលក្សណ៍មកតាមជាមួយជាប់ខ្លួននោះហើយ ដែលជាបុព្វហេតុនៃកំណើតជប្បលក្សណ៍ តាមសិល្ប៍អាគមរបស់លោកតា។ បានសេចក្ដីថា អូនចេះស្រលាញ់កូន ចេះអាណិត និង ខំយកកូនទៅតាមជាមួយ។ ចុះចំពោះបង?
- អូនអត់អាណិតបងទៀតទេ។
សីតាតបយ៉ាងរហ័ស កាត់សំដីព្រះរាម ហើយបែរខ្នងដាក់ព្រះអង្គដោយរិកវាហី។ បុរសចាញ់ស្នេហ៍ដូចជាភ្ញាក់ នឹង វាចានេះរួចហើយក៏តបវិញថា៖
- អញ្ចឹង អូនដាច់ចិត្ដថា បែកពីបងរហូតរឺ?
- ពិតហើយ ព្រោះព្រះអង្គឆេវឆាវពេក។
- បងឈប់ឆេវឆាវហើយ។
- អោយអូនជឿម្ដេចបាន? ខ្ញុំម្ចាស់ពុំបាននឹកនាដល់តិចតួចល៉ើយ ថាយើងអាចរស់នៅជាមួយគ្នាវិញបានសុខសាន្ដ ដូចកាលយើងចេញពីព្រះនគរ មកនៅក្នុងព្រៃជាលោកដំបូង។ ម្ចាស់បង ដែលអូនធ្លាប់ងប់ស្នេហ៍ពីអតីត សូមម្ចាស់បងឈប់តាមបញ្ចុះបញ្ចូលអូនទៀត អូនឆ្អែតហើយ នឹង វាចាផ្អែមល្ហែមរបស់បង។
សីតាតបសំដីទៅវិញ ព្រមទាំងចោលកន្ទុយភ្នែកទតទៅអតីតស្វាមីយ៉ាងស្រទន់។ លឺពាក្យទាំងនេះ អង្គក្សត្រាក៏ងាកភក្ដ្រចេញពីស្រស់សីតា សំលឹងទៅឆ្ងាយដោយអស់សង្ឃឹម។ សត្វរៃនៅលើព្រឹក្សាយំលឺកងរំពង។ វាយោបក់បោកចុងព្រឹក្សា។ព្រឹក្សាយោលយោគ ព្រះទ័យព្រះអង្គក៏យោលយោគជាមួយដែរ។
បន្ដិចមក ព្រះរាមងាកព្រះភក្ដ្រមកទតនាងសីតាវិញ រួចទើបពោលទៅកាន់នាងថា៖
- ល្អហើយអូនសីតា អូនពុំព្រមជា នឹង បងវិញ ជាតំលៃមួយសំរាប់អូន ប៉ុនតែគឺជាទុក្ខអិតថ្លែងបានសំរាប់រូបបង។ ថ្លឹងមើល និង ពិចារណាគ្រប់សព្វទៅអូនចិត្ដបែកពីបង ហើយទុកអោយបងចំបែងស្នេហ៍។ បងកោតចិត្ដអូន ដែលបំភ្លេចបាននូវអនុស្សាវរីយ៍នានា រហូតដល់មង្គលស្នេហ៍ក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលអូនពោលថ្ងៃមុនថា នឹងមិនបំភ្លេចបានលើយ។ ទឹកភ្នែកសោកសៅរបស់បង ដែលហូរហែងតាមជ្រលងព្រៃ ពេលរាពណ៍លួចឆក់យកអូនទៅបាត់ និង គ្រាដែលអូនបែកទៅស្រុកលង្កា ទឹកភ្នែកទាំងនោះពុំមានអិទ្ធិពលអ្វីអាចអង្វរករអូន នឹកឃើញសុភមង្គលស្នេហ៍អតីតវិញបាននៅពេលនេះលើយ។ អូនធ្លាប់យកទ្រូងដ៏ល្អក្បំមកប្រលែងលេងលើភក្ដ្របង អូនធ្លាប់រំភើបញាប់ញ័រក្រោមម្រាមដៃបបោសអង្អែលថ្នាក់ថ្នមពីបង កាយដ៏ស្រលូន ដែលអូនធ្លាប់ចូលចិត្ដអោបបង «បីបម» ទាំងអស់នោះក៏អូនកាត់អាល័យបានទៀត។ មិនអីទេអូនសីតាអូនភ្លេចបងចុះ។ បើអូនដាក់ចិត្ដដាច់ណាត់ថា ត្រូវតែស្អប់បង ដែលអូនចាត់ថាជាអ្នកតំណាងសភាវៈ «អាក្រក់» ហើយនោះ បងសុខចិត្ដទទួលជំងឺបេះដូងដ៏ចុកចាប់នេះ។ ប៉ុនតែសំរាប់គ្រប់ជំងឺ គប្បីមានថ្នាំព្យាបាល។ ចាស់បុរាណលោកបានពោលថា «បន្លាមុតយកបន្លាជោះ» «សេះបាត់ យកសេះតាម»។ ពីថ្ងៃនេះទៅ បំណាច់បង«ឈឺ» ដោយសារសីតា បងនឹងលែងជឿទៀតហើយ ថាស្រីអាចស្រលាញ់អិតទីអវសាន។ ស្នេហ៍អិតអវសាន ពុំមានទេ។ ថ្ងៃណាមួយ គង់ស្នេហ៍នោះរលាយរូបវិញមិនខាន។ បងឈប់ទុកចិត្ដស្រីទូទៅ ស្រីដែលធ្លាប់ធ្វើអោយបងខូចចិត្ដ។ ថ្ងៃស្អែកៗខាងមុខ បងនឹងបញ្ជាអោយសេនារេហ៍ពល ដើរប្រមូលរើសស្រីរូបស្អាតៗ អោយស្អាតលើស«ស្រី» ដែលឈ្មោះ «សីតា» ទៅទៀត រើសប្រមូលបានមក បងនឹង «កៀកកើយ» ស្រីទាំងនោះកំសាន្ដលេង រួចហើយបងជាន់ឈ្លីនឹងជើងចោល មុននឹងបងទៅសើចលេងជាមួយស្រីផ្សេងទៀត។ បងនឹងទុកស្រីជាផ្កាអិតក្លិនដែលគ្មានតំលៃអមតៈអ្វីសំរាប់បងល៉ើយ... អិតក្លិនដូចសីតា រឺក៏ថាឆាប់រោយក្លិនដូចសីតាអញ្ចឹង។ បងនឹងយកស្រីធ្វើជាឈ្នាន់សំរាប់បងជាន់ ជាស្ពានសំរាប់បងឈាន បងឆ្លងទៅមង្គលកាមមួយគ្រាៗ មិនលើសមិនខ្វះពីនេះល៉ើយ។ «ខ្សត់អ្វីខ្មោស្រី ចំណីរាគា»។ ព្រះបាទព្រហ្មទត្ដធ្លាប់ពោលបែបនេះរួចហើយ នៅពេលដែលកាកីធ្វើអោយព្រះអង្គអស់ទំនុកចិត្ដទៅលើស្នេហា។ ដូចព្រះបាទព្រហ្មទត្ដដែរ បងយល់ថាស្រីៗមានគុណសម្បត្ដិត្រឹមតែជាឧបករណ៍សំរាប់ប្រុសៗ«សម្រន់» រាគាតែប៉ុននោះ។
សម្លេងព្រះរាមលឺលន់កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ នៅក្នុងពេលមួយនោះព្រះអង្គភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ព្រោះអីនាងសីតាទ្រង់ព្រះកន្សែងយ៉ាងដង្ហក់។ ទឹកភ្នែកថ្លាយង់ហូរកាត់ភក្ដ្រដ៏ប្រផូរ។ ស្រីស្រស់កាត់វាចាទាំងអាក់អួលណែនថា៖
- ទោះបីបងខ្ញាល់ រឺ អន់ព្រះទ័យ នឹង ខ្ញុំម្ចាស់ បងមិនគប្បីទៅធ្វើបាបនារីដទៃទៀត ដោយសារតែចង់សងសឹក នឹង អូននោះល៉ើយ។ សូមបងជ្រាបថា ទឹកភ្នែកដែលហូរ និង បេះដូងខ្សត់ស្នេហ៍របស់នារីទាំងល៉ាយ គឺជាទឹកភ្នែកឈឺចាប់ ជាបេះដូងខ្លោចផ្សារបស់អូនដែរ។ បើបងប៉ងធ្វើបាបនារីទូទៅ ដ្បិតបងយល់ថាបងខូចចិត្ដព្រោះរូបអូន នោះការប្រព្រឹត្ដរបស់បងក្នុងអនាគត គឺជាអំពើខ្លៅអាក្រក់ពេកណាស់។ អូនមិនព្រមអោយបងធ្វើទេ។
- ស្រេចតែចិត្ដបង ទោះបីបងទុកស្រីៗជាផ្កាអិតក្លិនក៏ដោយ ក៏អូនសីតាគ្មានសិទ្ធិអ្វីមកជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងរបស់បងដែរ។ បងមិនជឿថា បំណងរបស់បងជាអំពើខ្លៅល៉ើយ។ បងធ្វើយ៉ាងណា អោយតែបងភ្លេចទុក្ខ អោយតែបងភ្លេចស្រីឈ្មោះ«សីតា»..គ្រប់មធ្យោបាយល្អទាំងអស់។
- សូម បងកុំមើលងាយអូនពេក។សូមបងកុំហៅអូនថា «ស្រីឈ្មោះសីតា»ទៀត ហើយសូមម្ចាស់បងជ្រាបផងថា សេចក្ដីសប្បាយក្នុងកាមារម្មណ៍ ដ៏អិតព្រំដែនរបស់បង ឋិតនៅលើទុក្ខចុកចាប់របស់នារីរងគ្រោះ។ ធីតាពោលទាំងទឹកភ្នែកដែលហូរពុំទាន់ដាច់។
- ចុះសេចក្ដីសប្បាយក្នុងសុភមង្គល «រស់តែម្នាក់អែង» របស់អូនតើមិនឋិតនៅលើជំងឺបេះដូងរបស់បងទេរឺ? បងបានអង្វរអូន សន្យាជូនអូនសព្វគ្រប់ហើយ អូននៅតែមានចិត្ដរឹងអិតស្រណោះ ទុកអោយបងព្រួយចំបែងអែកាទៀត។ ដូចនេះបងនៅសល់តែមធ្យោបាយមួយគត់ គឺបងត្រូវរកឧសថ មកព្យាបាលជំងឺព្រួយ ជំងឺកំព្រារបស់បងតាមរយៈល្បែងស្នេហ៍បែបនោះអែង។
នាងសីតាទ្រង់ព្រះកន្សែងកាន់តែខ្លាំងឡើង នៅពេលដែលនាងនឹកថា នាងពុំអាចឃាត់ព្រះរាមបានល៉ើយ ប្រសិនបើព្រះអង្គប្រព្រឹត្ដដូច្នោះមែន នៅក្នុងអនាគត។ នាងសំលឹងព្រះភក្ដ្រព្រះអង្គដោយក្នាញ់យ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះរាមទតទៅសីតាទាំងរំជួលចិត្ដហើយវាចាដោយស្រទន់ថា៖
- អូនសីតា ទឹកភ្នែកអូនដែលហូរនៅពេលនេះ ហាក់ដូចជាបង្ហាញពីចិត្ដឃោរឃៅអិតសីលធម៌ ដ៏តិចតួចល៉ើយរបស់បង។ តាមពិតអូនសីតាជាទីស្រលាញ់របស់បងអើយ បងក៏យល់ដែរពីចិត្ដខ្លៅ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ប្រលែងលេងនឹងស្នេហាបែបនោះ។ បងមិនភ្លេចនូវការអប់រំសីលធម៌ ដែលព្រះអីសីធ្លាប់ប្រៀនប្រដៅយើងទាំងពីរ ព្រមជាមួយ និង ប្អូនលក្សណ៍។ សីតាព្រលឹងបងអ្វីដែលបងពោលអំបាញ់មិញនេះ គឺជាសំសួលនៃចិត្ដអស់សង្ឃឹមអស់រំពឹង អស់លំនឹង ដែលបង្ខំ រឺ ពោលដោយអោយចំថា បង្កើតនូវក្ដីក្រៀមក្រំស្រពោនក្នុងចិត្ដពេកប៉ុននោះ។ សូមអូនអភ័យទោសអោយបងដែលរំជួលចិត្ដពេក ហើយពុំអាចត្រួតពិនិត្យអារម្មណ៍ជ្រួលច្របល់នេះបាន។ សីតាលំអ ផ្កាត្របែកព្រៃរបស់បង បើបងហើយមានធម្មជាតិពីកំនើតជាជនសាមាន្យ ម៉្លេះបងមានជាយាថ្មី មានស្នំជុំវិញខ្លួនទៅហើយ។ តាមពិតទៅ ចិត្ដបងដែលធ្លាប់ស្រលាញ់អូនយ៉ាងណា អូនមុខជានៅចាំមិនខាន ថាបងធ្លាប់ «ងប់» នឹងរូបអូន សម្ជស្សអូន កាយអូន... ឱកាយដ៏ស្រលូន.. ចិត្ដបងដែលធ្លាប់តែស្មោះចំពោះអូនមួយម្ដេចក៏ប្រែអភ័ព្វ បានត្រឹមតែក្ដីអាល័យស្រណោះក្លិនស្រីបែបនេះ? តាមសសញ្ចេតនា បងមិនអាចភ្លេចអូនបានទេ។ ក្នុងនាមស្នេហ៍ត្រកាលនាគ្រាអតីត សូមអូនជានឹងបងវិញណ៎ាអូនណ៎ា...
ចប់សំដី ព្រះរាមយកហត្ថទៅអង្អែលសក់ធីតា ដែលនៅតែយំអណ្ដឺតអណ្ដក់នៅលើយ។ ព្រះរាមសែនអានិតទេវី ក្សត្រាក៏យកដៃទាំងទ្វេទៅអង្អែលស្មាគូស្នេហ៍ថ្នមស្រទន់។ចមក្សត្រ ចាប់ជាយព្រះភូសា ទៅជូតទឹកភ្នែកអោយកល្យាណី។ ទ្រាំនឹងចិត្ដរំភើបស្នេហ៍លែងបាន ព្រះរាមទាញកាយស្រីវរលក្ខណ៍មកផ្ទប់អោរា ហើយថើបថើរថ្នមៗលើថ្ពល់ និង បបូរមាត់ធីតា។ អៀនក្នាញ់ស្រលាញ់ ស្អប់ អាណិត សីតាក៏ទំលាក់ព្រះកាយទៅលើគូស្នេហ៍ ហើយយកដៃទៅក្រសោបបុរសយ៉ាងសែនរំភើបចិត្ដ...